Szybszy dostęp niż przeglądarce!
47 kontakty: Akcent wyrazowy, Alfabet łaciński, Alfabet grecki, Ś, Ú, Á, Łacinka białoruska, Í, Ý, Ź, Ĺ, Ń, Ó, Ŕ, Ć, É, Bokmål, C, Cyrylica, HTML, Język angielski, Język czeski, Język dolnołużycki, Język francuski, Język galicyjski, Język górnołużycki, Język grecki klasyczny, Język hiszpański, Język islandzki, Język kataloński, Język polski, Język portugalski, Język prasłowiański, Język słowacki, Język szwedzki, Język turkmeński, Język włoski, L, Litera, N, R, S, Samogłoska, T, Unicode, Z, Znaki diakrytyczne.
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Nowy!!: Akcent ostry i Akcent wyrazowy · Zobacz więcej »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Nowy!!: Akcent ostry i Alfabet łaciński · Zobacz więcej »
Alfabet grecki
Alfabet grecki – pismo powstałe około IX w. p.n.e., służące do zapisu języka greckiego, oraz niektórych innych języków ludów znajdujących się pod wpływem kultury greckiej.
Nowy!!: Akcent ostry i Alfabet grecki · Zobacz więcej »
Ś
Ś – dwudziesta piąta litera alfabetu polskiego służąca do zapisu spółgłoski szczelinowej.
Nowy!!: Akcent ostry i Ś · Zobacz więcej »
Ú
Ú, Úú – litera alfabetu łacińskiego stosowana m.in.
Nowy!!: Akcent ostry i Ú · Zobacz więcej »
Á
Á, á – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery A poprzez dodanie znaku akcentu ostrego.
Nowy!!: Akcent ostry i Á · Zobacz więcej »
Łacinka białoruska
Łacinka białoruska, łacinka (łacinka) – wariant alfabetu łacińskiego, który został przystosowany do zapisu języka białoruskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i Łacinka białoruska · Zobacz więcej »
Í
Í, í – litera alfabetu łacińskiego, modyfikacja litery i, polegająca na dodaniu do niej akcentu ostrego (akutu).
Nowy!!: Akcent ostry i Í · Zobacz więcej »
Ý
Litera Ý występuje m.in.
Nowy!!: Akcent ostry i Ý · Zobacz więcej »
Ź
Ź (ziet) – trzydziesta pierwsza litera alfabetu polskiego służąca do zapisu spółgłoski szczelinowej.
Nowy!!: Akcent ostry i Ź · Zobacz więcej »
Ĺ
Ĺ – litera występująca w alfabecie słowackim, oznaczająca długie zgłoskotwórcze l. Litera ta występowała także w sugerowanym przez Jana Kochanowskiego zapisie języka średniopolskiego na oznaczenie zmiękczonego l. Litera ta jest też używana w transliteracji białoruskiej litery ль.
Nowy!!: Akcent ostry i Ĺ · Zobacz więcej »
Ń
Ń – dziewiętnasta litera alfabetu polskiego, służąca do zapisu spółgłoski nosowej dziąsłowo-podniebiennej.
Nowy!!: Akcent ostry i Ń · Zobacz więcej »
Ó
O kreskowane, „u” lub „o” z kreską, „u” kreskowane, „u” zamknięte (majuskuła: Ó, minuskuła: ó) – dwudziesta pierwsza litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i Ó · Zobacz więcej »
Ŕ
Ŕ, ŕ — litera alfabetu łacińskiego używana w języku słowackim na oznaczenie długiej zgłoskotwórczej spółgłoski r, będącej wydłużonym odpowiednikiem krótkiego zgłoskotwórczego r. Występuje także w zapisie języka dolnołużyckiego, gdzie oznacza miękkie r.
Nowy!!: Akcent ostry i Ŕ · Zobacz więcej »
Ć
C z kreską(majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i Ć · Zobacz więcej »
É
É, é (e kreskowane) – litera używana w językach: czeskim, farerskim, francuskim, hiszpańskim, islandzkim, kaszubskim, luksemburskim, nawaho, portugalskim, słowackim, węgierskim, wietnamskim, włoskim, gwarach kociewskich i gwarze mazurskiej języka polskiego i w niektórych językach afrykańskich.
Nowy!!: Akcent ostry i É · Zobacz więcej »
Bokmål
Bokmål (dosł. „język książkowy”) – jeden z dwóch oficjalnych standardów piśmienniczych języka norweskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i Bokmål · Zobacz więcej »
C
C (minuskuła: c) – trzecia litera alfabetu łacińskiego, czwarta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i C · Zobacz więcej »
Cyrylica
Obszar, na którym używana jest cyrylica Cyrylica – pismo alfabetyczne służące do zapisu języków wschodniosłowiańskich, większości południowosłowiańskich i innych.
Nowy!!: Akcent ostry i Cyrylica · Zobacz więcej »
HTML
HTML (hipertekstowy język znaczników) – język znaczników stosowany do tworzenia dokumentów hipertekstowych.
Nowy!!: Akcent ostry i HTML · Zobacz więcej »
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Nowy!!: Akcent ostry i Język angielski · Zobacz więcej »
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Akcent ostry i Język czeski · Zobacz więcej »
Język dolnołużycki
Język dolnołużycki (dolnołuż.) – jeden z dwóch języków łużyckich, którym posługująsię Dolnołużyczanie na niewielkim obszarze wokół Chociebuża we wschodniej części Niemiec.
Nowy!!: Akcent ostry i Język dolnołużycki · Zobacz więcej »
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Nowy!!: Akcent ostry i Język francuski · Zobacz więcej »
Język galicyjski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Procent ludności posługującej się na co dzień językiem galicyjskim na mapie regionu Język galicyjski lub galisyjski (galic.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ok.
Nowy!!: Akcent ostry i Język galicyjski · Zobacz więcej »
Język górnołużycki
Język górnołużycki (górnołuż.) – jeden z dwóch języków łużyckich, którym posługująsię Serbołużyczanie na niewielkim obszarze wokół Budziszyna we wschodniej części Niemiec (kraina historyczna Łużyce Górne).
Nowy!!: Akcent ostry i Język górnołużycki · Zobacz więcej »
Język grecki klasyczny
Język grecki klasyczny, greka klasyczna – stadium rozwojowe języka greckiego używanego w okresie klasycznym (500 r. p.n.e. – 350 r. p.n.e.) starożytnej Grecji.
Nowy!!: Akcent ostry i Język grecki klasyczny · Zobacz więcej »
Język hiszpański
Instytut Cervantesa w Madrycie Język hiszpański (hiszp.) – język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Akcent ostry i Język hiszpański · Zobacz więcej »
Język islandzki
Język islandzki (isl. íslenska) – język z grupy języków nordyckich, którym posługująsię mieszkańcy Islandii.
Nowy!!: Akcent ostry i Język islandzki · Zobacz więcej »
Język kataloński
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język kataloński (kat.) – język romański z grupy zachodniej, mający status języka urzędowego w Andorze i hiszpańskich wspólnotach autonomicznych: Katalonii, Balearach i Walencji.
Nowy!!: Akcent ostry i Język kataloński · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Akcent ostry i Język polski · Zobacz więcej »
Język portugalski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język portugalski (port.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ponad 250 mln osób (jako ojczystym, zaś w ogóle po portugalsku mówi ponad 270 mln osób), zamieszkujących Portugalię oraz byłe kolonie portugalskie: Brazylię, Mozambik, Angolę, Gwineę Bissau, Gwineę Równikową, Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą, Republikę Zielonego Przylądka, Timor Wschodni oraz Makau.
Nowy!!: Akcent ostry i Język portugalski · Zobacz więcej »
Język prasłowiański
Język prasłowiański – hipotetyczny, rekonstruowany wspólny prajęzyk dawnych Słowian, z którego później wykształciły się wszystkie języki słowiańskie.
Nowy!!: Akcent ostry i Język prasłowiański · Zobacz więcej »
Język słowacki
Europy Środkowo-Wschodniej Język słowacki (słow., też) – język należący do zachodniosłowiańskiej grupy językowej.
Nowy!!: Akcent ostry i Język słowacki · Zobacz więcej »
Język szwedzki
Język szwedzki (szw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich, ojczysty dla ponad 10 milionów osób, używany głównie w Szwecji i niektórych częściach Finlandii.
Nowy!!: Akcent ostry i Język szwedzki · Zobacz więcej »
Język turkmeński
Język turkmeński (türkmençe, түркменче lub türkmen dili, түркмен дили) – język z rodziny języków turkijskich.
Nowy!!: Akcent ostry i Język turkmeński · Zobacz więcej »
Język włoski
Mapa zasięgu występowania języka włoskiego Język włoski (wł.) – język romański objęty statusem urzędowego we Włoszech, San Marino, Watykanie (obok łaciny), Szwajcarii (obok francuskiego, niemieckiego i romansz), Monako (obok francuskiego i monegaskiego) oraz na Istrii, należącej do Chorwacji i Słowenii.
Nowy!!: Akcent ostry i Język włoski · Zobacz więcej »
L
L (minuskuła: l) jest dwunastąliterąalfabetu łacińskiego, piętnastąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i L · Zobacz więcej »
Litera
150x150px Litera – znak graficzny charakterystyczny dla pism głoskowych, odpowiadający zwykle pojedynczemu fonemowi.
Nowy!!: Akcent ostry i Litera · Zobacz więcej »
N
N (minuskuła: n) – czternasta litera alfabetu łacińskiego i osiemnasta polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i N · Zobacz więcej »
R
R (minuskuła: r) – osiemnasta litera alfabetu łacińskiego i dwudziesta trzecia alfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i R · Zobacz więcej »
S
S (minuskuła: s) – dwudziesta czwarta litera polskiego i dziewiętnasta alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i S · Zobacz więcej »
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Nowy!!: Akcent ostry i Samogłoska · Zobacz więcej »
T
T (minuskuła: t) jest dwudziestąliterąalfabetu łacińskiego, dwudziestąszóstąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i T · Zobacz więcej »
Unicode
Logo Unikodu Unicode (formalnie, pol. Unikod) – komputerowy standard kodowania zestawu znaków obejmującego litery większości używanych na świecie pism, a także symboli, emoji i kodów formatowania.
Nowy!!: Akcent ostry i Unicode · Zobacz więcej »
Z
Z (zet, minuskuła: z) – dwudziesta szósta litera alfabetu łacińskiego, trzydziesta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Akcent ostry i Z · Zobacz więcej »
Znaki diakrytyczne
Znaki diakrytyczne, diakrytyki („odróżniający”) – znaki graficzne używane w alfabetach i innych systemach pisma, umieszczane nad, pod literą, obok lub wewnątrz niej, zmieniające sposób odczytu tej litery i tworzące przez to nowąliterę.
Nowy!!: Akcent ostry i Znaki diakrytyczne · Zobacz więcej »
