Szybszy dostęp niż przeglądarce!
137 kontakty: A, Akademia Nauk Republiki Czeskiej, Akcent wyrazowy, Alfabet łaciński, Alfabet czeski, Alfabet husycki, Ú, Ě, Śląsk, Ď, Á, Í, Ý, Š, Ť, Ů, Ž, Č, Ř, Ó, Ň, É, B, Bitwa na Białej Górze, Bohemistyka, C, Ch (dwuznak), Chrześcijaństwo, Czechizm, Czechy, Czechy (kraina), D, Deklinacja (językoznawstwo), Dialekt środkowoczeski, Dialekt czesko-morawski, Dialekt hanacki, Dialekt morawsko-słowacki, Dialekt wschodnioczeski, Dialekt zachodnioczeski, Dyftong, Dyftongizacja, E, Etnolekt śląski, F, Fonetyka, G, Grażyna Balowska, Gwara, Gwary laskie, H, ..., Habsburgowie, Hiperpoprawność, Historia języka polskiego, I, Iloczas, Instytut Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej, Interdialekt ogólnoczeski, J, Jan Hus, Język (mowa), Język czeski a język słowacki, Język kaszubski, Język literacki, Język niemiecki, Język polski, Język praindoeuropejski, Język prasłowiański, Język słowacki, Język standardowy, Język staro-cerkiewno-słowiański, Język staropolski, Języki łużyckie, Języki bałtosłowiańskie, Języki czesko-słowackie, Języki fleksyjne, Języki indoeuropejskie, Języki południowosłowiańskie, Języki słowiańskie, Języki zachodniosłowiańskie, Językoznawstwo, Jer (głoska), Josef Jungmann, K, Kalka (językoznawstwo), Koniugacja (językoznawstwo), L, Lasko, M, Majuskuła, Mieszczaństwo, Mieszko I, Migracja ludności, Mikrojęzyki, Monoftongizacja, Morawcy, Morawy, N, O, Ortografia, P, Państwo wielkomorawskie, Palatalizacja, Powszechna deklaracja praw człowieka, Praga, Prelabializacja, Prudnik, Przegłos lechicki, Q, R, S, Samogłoska, Samogłoska nosowa, Słowacja, Słowacko, Słowianie, Słownictwo, Sonant, Spółgłoska, Stany Zjednoczone, Sylaba, Szlachta, T, Tautonim, U, Unia Europejska, V, W, Węgrzy, Wikipedia czeskojęzyczna, Wyraz, X, Y, Z, Zapożyczenie językowe, Záhorie, Znaki diakrytyczne, 966. Rozwiń indeks (87 jeszcze) »
A
A (minuskuła: a) – pierwsza litera alfabetu łacińskiego i alfabetów na nim opartych, w tym alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i A · Zobacz więcej »
Akademia Nauk Republiki Czeskiej
Gmach Akademii Nauk Republiki Czeskiej Akademia Nauk Republiki Czeskiej (do 1992 Czechosłowacka Akademia Nauk) – czeska narodowa instytucja naukowa z siedzibąw Pradze.
Nowy!!: Język czeski i Akademia Nauk Republiki Czeskiej · Zobacz więcej »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Nowy!!: Język czeski i Akcent wyrazowy · Zobacz więcej »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Nowy!!: Język czeski i Alfabet łaciński · Zobacz więcej »
Alfabet czeski
Alfabet czeski – alfabet oparty na alfabecie łacińskim, służący do zapisu języka czeskiego.
Nowy!!: Język czeski i Alfabet czeski · Zobacz więcej »
Alfabet husycki
Alfabet husycki – oparty na alfabecie łacińskim system zapisu dostosowany do języków słowiańskich, a w szczególności do języka czeskiego.
Nowy!!: Język czeski i Alfabet husycki · Zobacz więcej »
Ú
Ú, Úú – litera alfabetu łacińskiego stosowana m.in.
Nowy!!: Język czeski i Ú · Zobacz więcej »
Ě
Ě, Ěě (czeskie e háček) – litera używana w alfabetach języka kaszubskiego, języka czeskiego, w językach łużyckich, a także w transkrypcjach.
Nowy!!: Język czeski i Ě · Zobacz więcej »
Śląsk
Górny (kolor żółty) Śląsk (ang. Silesia) – kraina historyczna położona w Europie Środkowej, na terenie Polski, Czech i NiemiecJeśli uwzględniać łużyckie powiaty włączone w czasie reformy administracyjnej w 1815 roku do pruskiej prowincji śląskiej.
Nowy!!: Język czeski i Śląsk · Zobacz więcej »
Ď
Ďď – litera alfabetu łacińskiego występująca w języku czeskim i w języku słowackim.
Nowy!!: Język czeski i Ď · Zobacz więcej »
Á
Á, á – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery A poprzez dodanie znaku akcentu ostrego.
Nowy!!: Język czeski i Á · Zobacz więcej »
Í
Í, í – litera alfabetu łacińskiego, modyfikacja litery i, polegająca na dodaniu do niej akcentu ostrego (akutu).
Nowy!!: Język czeski i Í · Zobacz więcej »
Ý
Litera Ý występuje m.in.
Nowy!!: Język czeski i Ý · Zobacz więcej »
Š
Š – litera alfabetu łacińskiego z diakrytycznym znakiem haczek.
Nowy!!: Język czeski i Š · Zobacz więcej »
Ť
Ť – dwudziesta czwarta litera alfabetu czeskiego i trzydziesta siódma alfabetu słowackiego.
Nowy!!: Język czeski i Ť · Zobacz więcej »
Ů
Ů, Ůů (cz. u s kroužkem) – litera alfabetu łacińskiego będąca w języku czeskim odpowiednikiem polskiego ó (o z kreską).
Nowy!!: Język czeski i Ů · Zobacz więcej »
Ž
Ž, ž – litera występująca w alfabetach kilku języków słowiańskich: czeskim, słowackim, górnołużyckim, dolnołużyckim, serbsko-chorwackim (chorwackim, serbskim, bośniackim), słoweńskim, śląskim oraz bałtyckich: litewskim i łotewskim.
Nowy!!: Język czeski i Ž · Zobacz więcej »
Č
Č – litera alfabetu łacińskiego z diakrytycznym znakiem háček.
Nowy!!: Język czeski i Č · Zobacz więcej »
Ř
Ř – litera alfabetu czeskiego i górnołużyckiego ze znakiem diakrytycznym (haczkiem).
Nowy!!: Język czeski i Ř · Zobacz więcej »
Ó
O kreskowane, „u” lub „o” z kreską, „u” kreskowane, „u” zamknięte (majuskuła: Ó, minuskuła: ó) – dwudziesta pierwsza litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i Ó · Zobacz więcej »
Ň
Ň (czyt. „Ni”) – 22.
Nowy!!: Język czeski i Ň · Zobacz więcej »
É
É, é (e kreskowane) – litera używana w językach: czeskim, farerskim, francuskim, hiszpańskim, islandzkim, kaszubskim, luksemburskim, nawaho, portugalskim, słowackim, węgierskim, wietnamskim, włoskim, gwarach kociewskich i gwarze mazurskiej języka polskiego i w niektórych językach afrykańskich.
Nowy!!: Język czeski i É · Zobacz więcej »
B
B (minuskuła: b) – druga litera alfabetu łacińskiego, trzecia litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i B · Zobacz więcej »
Bitwa na Białej Górze
Bitwa na Białej Górze – bitwa stoczona 8 listopada 1620 na Białej Górze pod Pragąmiędzy siłami czeskich protestantów a wojskami koalicyjnymi katolickich Habsburgów, największa klęska w historii Czech i decydująca bitwa, która zmieniła losy kraju.
Nowy!!: Język czeski i Bitwa na Białej Górze · Zobacz więcej »
Bohemistyka
Bohemistyka – interdyscyplinarna nauka humanistyczna, poświęcona studiom nad literaturą, językiem, kulturą, sztuką, historią, cechami narodowymi, obyczajami i tradycjami Czechów.
Nowy!!: Język czeski i Bohemistyka · Zobacz więcej »
C
C (minuskuła: c) – trzecia litera alfabetu łacińskiego, czwarta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i C · Zobacz więcej »
Ch (dwuznak)
Ch (Ch, ch) – dwuznak występujący w języku polskim i wielu innych.
Nowy!!: Język czeski i Ch (dwuznak) · Zobacz więcej »
Chrześcijaństwo
Chrześcijaństwo (Christianismós), chrystianizm – religia monoteistyczna zaliczana do grupy abrahamicznej.
Nowy!!: Język czeski i Chrześcijaństwo · Zobacz więcej »
Czechizm
Czechizm, bohemizm (od Bohemia – łacińskiej nazwy Czech) – element językowy zapożyczony z języka czeskiego i funkcjonujący stale w obrębie innego językaEncyklopedia języka polskiego pod red.
Nowy!!: Język czeski i Czechizm · Zobacz więcej »
Czechy
Czechy, Republika Czeska – unitarne państwo śródlądowe w Europie Środkowej.
Nowy!!: Język czeski i Czechy · Zobacz więcej »
Czechy (kraina)
Czechy – jedna z trzech historycznych ziem czeskich (krajów Korony Świętego Wacława), wchodząca wraz z Morawami i Śląskiem Czeskim w skład dzisiejszej Republiki Czeskiej.
Nowy!!: Język czeski i Czechy (kraina) · Zobacz więcej »
D
D (minuskuła: d) – czwarta litera alfabetu łacińskiego, szósta litera alfabetu polskiego, w którym służy do oznaczania spółgłoski zwartej zębowej dźwięcznej.
Nowy!!: Język czeski i D · Zobacz więcej »
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Nowy!!: Język czeski i Deklinacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Dialekt środkowoczeski
1993. Dialekt środkowoczeski (cz. středočeská podskupina, středočeské nářečí) – jeden z czterech dialektów czeskich właściwych obok dialektu wschodnioczeskiego, zachodnioczeskiego i czesko-morawskiego.
Nowy!!: Język czeski i Dialekt środkowoczeski · Zobacz więcej »
Dialekt czesko-morawski
1993. Dialekt czesko-morawski lub dialekt południowoczeski (cz. jihovýchodočeska podskupina, českomoravské nářečí) – jeden z czterech dialektów czeskich właściwych obok dialektu wschodnioczeskiego, zachodnioczeskiego i środkowoczeskiego.
Nowy!!: Język czeski i Dialekt czesko-morawski · Zobacz więcej »
Dialekt hanacki
loc.
Nowy!!: Język czeski i Dialekt hanacki · Zobacz więcej »
Dialekt morawsko-słowacki
loc.
Nowy!!: Język czeski i Dialekt morawsko-słowacki · Zobacz więcej »
Dialekt wschodnioczeski
1993. Dialekt wschodnioczeski lub dialekt północno-wschodnioczeski (cz. severovýchodočeské nářečí, severovýchodočeská podskupina) – jeden z czterech dialektów czeskich właściwych obok dialektu środkowoczeskiego, zachodnioczeskiego i czesko-morawskiego.
Nowy!!: Język czeski i Dialekt wschodnioczeski · Zobacz więcej »
Dialekt zachodnioczeski
1993 Dialekt zachodnioczeski lub dialekt południowo-zachodnioczeski (cz. nářečí jihozápadočeská, jihozápadočeská podskupina) – jeden z czterech dialektów czeskich właściwych obok dialektu środkowoczeskiego, wschodnioczeskiego i czesko-morawskiego.
Nowy!!: Język czeski i Dialekt zachodnioczeski · Zobacz więcej »
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Nowy!!: Język czeski i Dyftong · Zobacz więcej »
Dyftongizacja
Dyftongizacja – proces powstawania dwugłosek (czyli dyftongów) z samogłosek prostych (czyli monoftongów).
Nowy!!: Język czeski i Dyftongizacja · Zobacz więcej »
E
E (minuskuła: e) – piąta litera alfabetu łacińskiego, siódma litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i E · Zobacz więcej »
Etnolekt śląski
Stanisława Urbańczyka Przykład książek wydanych współcześnie po śląsku Katowicach Katowicach (2022) Chorzowie Opola Czeskiego Cieszyna Jabłonkowie (2019) Etnolekt śląski (śl., Zapis w tzw. ślabikŏrzowym szrajbōnku., Zapis w alfabecie śląskim Steuera.), także jako język śląski.
Nowy!!: Język czeski i Etnolekt śląski · Zobacz więcej »
F
F (minuskuła: f) – szósta litera alfabetu łacińskiego, dziewiąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i F · Zobacz więcej »
Fonetyka
rezonansu magnetycznego. Daniela Jonesa. Fonetyka (dawniej głosownia) – jeden z działów lingwistyki, zajmujący się badaniem dźwięków mowy ludzkiej (zwanych głoskami) od strony ich artykulacji (tj. sposobu wytwarzania za pomocąnarządów mowy - fonetyka artykulacyjna), ich cech fizycznych (dokładniej: akustycznych – fonetyka akustyczna), ich odbierania (fonetyka audytywna).
Nowy!!: Język czeski i Fonetyka · Zobacz więcej »
G
G (minuskuła: g) (gie) – siódma litera alfabetu łacińskiego, dziesiąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i G · Zobacz więcej »
Grażyna Balowska
Grażyna Balowska – polska językoznawczyni, bohemistka i polonistka.
Nowy!!: Język czeski i Grażyna Balowska · Zobacz więcej »
Gwara
Gwara – termin określający odmiany języka odrębne od odmiany ogólnej.
Nowy!!: Język czeski i Gwara · Zobacz więcej »
Gwary laskie
gwary laskie Gwary laskie – zespół gwar zachodniosłowiańskich występujących w północno-wschodnich Czechach.
Nowy!!: Język czeski i Gwary laskie · Zobacz więcej »
H
H (minuskuła: h) (ha, często nazywana też samo ha dla odróżnienia od dwuznaku ch) jest ósmąliterąalfabetu łacińskiego, jedenastąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i H · Zobacz więcej »
Habsburgowie
Habsburgowie – dynastia niemiecka (von Habsburg).
Nowy!!: Język czeski i Habsburgowie · Zobacz więcej »
Hiperpoprawność
Hiperpoprawność, in.
Nowy!!: Język czeski i Hiperpoprawność · Zobacz więcej »
Historia języka polskiego
Stanisława Zaborowskiego, wydanie z 1518 roku Testament Piotra Wydżgi – polski tekst z lat 1470–1480. Trinity College Kaspra Elyana Historia języka polskiego – język polski powstał z zachodniego wariantu języka prasłowiańskiego i wywodzi się z języka praindoeuropejskiego.
Nowy!!: Język czeski i Historia języka polskiego · Zobacz więcej »
I
I (minuskuła: i) – dziewiąta litera alfabetu łacińskiego, dwunasta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i I · Zobacz więcej »
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Nowy!!: Język czeski i Iloczas · Zobacz więcej »
Instytut Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej
Instytut Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej – instytut naukowy Akademii Nauk Republiki Czeskiej.
Nowy!!: Język czeski i Instytut Języka Czeskiego Akademii Nauk Republiki Czeskiej · Zobacz więcej »
Interdialekt ogólnoczeski
Interdialekt ogólnoczeski, czeszczyzna potoczna nieliteracka – niestandardowa odmiana języka czeskiego, funkcjonująca jako środek codziennej komunikacji na terenie Czech właściwych.
Nowy!!: Język czeski i Interdialekt ogólnoczeski · Zobacz więcej »
J
J (minuskuła: j) (jot, jota) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i J · Zobacz więcej »
Jan Hus
Jan Hus (ur. w 1370 w Husincu, zm. 6 lipca 1415 w Konstancji) – czeski duchowny i bohater narodowy, filozof, reformator Kościoła, prekursor protestantyzmu, rektor Uniwersytetu Praskiego.
Nowy!!: Język czeski i Jan Hus · Zobacz więcej »
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Nowy!!: Język czeski i Język (mowa) · Zobacz więcej »
Język czeski a język słowacki
Języki czeski i słowacki sąblisko spokrewnionymi ze sobąi wzajemnie zrozumiałymi językami zachodniosłowiańskimi.
Nowy!!: Język czeski i Język czeski a język słowacki · Zobacz więcej »
Język kaszubski
Język kaszubski, dialekt kaszubski (kaszub.) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego.
Nowy!!: Język czeski i Język kaszubski · Zobacz więcej »
Język literacki
Język literacki – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Nowy!!: Język czeski i Język literacki · Zobacz więcej »
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Nowy!!: Język czeski i Język niemiecki · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Język czeski i Język polski · Zobacz więcej »
Język praindoeuropejski
Język praindoeuropejski (skrót: pie) – prajęzyk, hipotetyczny ostatni wspólny przodek wszystkich języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Język czeski i Język praindoeuropejski · Zobacz więcej »
Język prasłowiański
Język prasłowiański – hipotetyczny, rekonstruowany wspólny prajęzyk dawnych Słowian, z którego później wykształciły się wszystkie języki słowiańskie.
Nowy!!: Język czeski i Język prasłowiański · Zobacz więcej »
Język słowacki
Europy Środkowo-Wschodniej Język słowacki (słow., też) – język należący do zachodniosłowiańskiej grupy językowej.
Nowy!!: Język czeski i Język słowacki · Zobacz więcej »
Język standardowy
Język standardowy, standard językowy, dialekt standardowy – odmiana języka przyjęta przez dane społeczeństwo do celów komunikacji publicznej i oficjalnej, stawiana w opozycji do pozostałych odmian (w tym zarówno terytorialnych, jak i środowiskowych).
Nowy!!: Język czeski i Język standardowy · Zobacz więcej »
Język staro-cerkiewno-słowiański
Język staro-cerkiewno-słowiański, język scs., język starosłowiański – najstarszy literacki język słowiański, formujący się od połowy IX wieku, oparty głównie na słowiańskich gwarach okolic Sołunia (dzisiejsze Saloniki).
Nowy!!: Język czeski i Język staro-cerkiewno-słowiański · Zobacz więcej »
Język staropolski
Język staropolski – etap rozwoju języka polskiego w tzw.
Nowy!!: Język czeski i Język staropolski · Zobacz więcej »
Języki łużyckie
'''Serbołużyckie''' Języki łużyckie – grupa obejmująca dwa blisko spokrewnione języki zachodniosłowiańskie: górnołużycki i dolnołużycki.
Nowy!!: Język czeski i Języki łużyckie · Zobacz więcej »
Języki bałtosłowiańskie
Różne schematy możliwego pokrewieństwa języków bałtyckich i słowiańskich; Van Wijk, 1923 Języki bałtosłowiańskie, języki bałtycko-słowiańskie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich, obejmująca języki bałtyckie i języki słowiańskie.
Nowy!!: Język czeski i Języki bałtosłowiańskie · Zobacz więcej »
Języki czesko-słowackie
Języki czesko-słowackie – grupa obejmująca trzy języki wywodzące się historycznie z jednego języka lub dialektu zachodniosłowiańskiego.
Nowy!!: Język czeski i Języki czesko-słowackie · Zobacz więcej »
Języki fleksyjne
Języki fleksyjne – języki syntetyczne cechujące się rozbudowanąstrukturąmorfologiczną, w której jednostki językowe służąjako środki wyrażające relacje syntaktyczne.
Nowy!!: Język czeski i Języki fleksyjne · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Język czeski i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Języki południowosłowiańskie
Kontinuum dialektów południowosłowiańskich z głównymi grupami dialektów Słowianie Języki południowosłowiańskie – jedna z trzech grup języków słowiańskich (obok zachodnio- i wschodniosłowiańskich).
Nowy!!: Język czeski i Języki południowosłowiańskie · Zobacz więcej »
Języki słowiańskie
Rozprzestrzenienie języków słowiańskich w Europie Słowianie Języki słowiańskie – grupa języków w obrębie podrodziny bałtosłowiańskiej rodziny języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Język czeski i Języki słowiańskie · Zobacz więcej »
Języki zachodniosłowiańskie
Europy Środkowo-Wschodniej Języki zachodniosłowiańskie – jeden z trzech zespołów języków słowiańskich (obok języków wschodnio- i południowosłowiańskich), którymi posługuje się około 56 mln mówiących w Europie Środkowej.
Nowy!!: Język czeski i Języki zachodniosłowiańskie · Zobacz więcej »
Językoznawstwo
Językoznawstwo, inaczej lingwistyka (od „język”) – nauka badająca język pod kątem jego jednostek, struktury, funkcji i rozwoju.
Nowy!!: Język czeski i Językoznawstwo · Zobacz więcej »
Jer (głoska)
Jer – jedna z dwóch samogłosek występujących w języku prasłowiańskim, które różniły się od wszystkich pozostałych samogłosek krótszym czasem wymawiania.
Nowy!!: Język czeski i Jer (głoska) · Zobacz więcej »
Josef Jungmann
Josef Jungmann (ur. 16 lipca 1773 w Hudlicach, zm. 14 listopada 1847 w Pradze) – czeski pisarz, językoznawca, leksykograf i tłumacz.
Nowy!!: Język czeski i Josef Jungmann · Zobacz więcej »
K
K (minuskuła: k) (ka) – jedenasta litera alfabetu łacińskiego i czternasta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i K · Zobacz więcej »
Kalka (językoznawstwo)
Kalka językowa, in.
Nowy!!: Język czeski i Kalka (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Koniugacja (językoznawstwo)
Koniugacja (z łac.) – odmiana czasownika przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, aspekty i inne kategorie gramatyczne.
Nowy!!: Język czeski i Koniugacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
L
L (minuskuła: l) jest dwunastąliterąalfabetu łacińskiego, piętnastąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i L · Zobacz więcej »
Lasko
Obszar gwar laskich w tle z mapąetnograficznąCesarstwa Austriackiego z 1855 autorstwa Karla Freiherra von Czörnig Lasko lub Laszczyzna (cz. Lašsko, niem. Lachei) – region etnograficzny na pograniczu północno-wschodnich Moraw i południowego Śląska Czeskiego w Czechach.
Nowy!!: Język czeski i Lasko · Zobacz więcej »
M
M (minuskuła: m) – trzynasta litera alfabetu łacińskiego i siedemnasta alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i M · Zobacz więcej »
Majuskuła
alfabetu łacińskiego Majuskuła (wersalik, wielka litera, duża litera) – każda z dużych liter alfabetu, tj.
Nowy!!: Język czeski i Majuskuła · Zobacz więcej »
Mieszczaństwo
średniowieczu, inscenizacja Mieszczaństwo – stan społeczny składający się z obywateli miast (łac. cives), czyli osób wolnych, podlegających prawu miejskiemu, uformowany w średniowieczu.
Nowy!!: Język czeski i Mieszczaństwo · Zobacz więcej »
Mieszko I
Polska za panowania Mieszka I (ok. 960-992) Jana Kazimierza Wilczyńskiego Mieszko kruszy w swym państwie bałwany pogańskie, grafika z ''Album Wileńskie'' Jana Kazimierza Wilczyńskiego Mieszko I (ur. 922–945, zm. 25 maja 992) – władca Polski z dynastii Piastów sprawujący władzę od ok.
Nowy!!: Język czeski i Mieszko I · Zobacz więcej »
Migracja ludności
Migracja ludności – zmiana miejsca zamieszkania lub czasowego pobytu.
Nowy!!: Język czeski i Migracja ludności · Zobacz więcej »
Mikrojęzyki
Mikrojęzyki (literackie) – etnolekty literackie o zmniejszonych zdolnościach poliwalencyjnych, używane przez grupy słabo lub niewyraźnie uformowane pod względem etnonacjonalnym.
Nowy!!: Język czeski i Mikrojęzyki · Zobacz więcej »
Monoftongizacja
Monoftongizacja (od monophthongos „jednobrzmiący”) – proces fonetyczny polegający na przekształcaniu się dyftongów w pojedyncze samogłoski (monoftongi).
Nowy!!: Język czeski i Monoftongizacja · Zobacz więcej »
Morawcy
Kobieta w stroju hulczyńskim (lata 30. XX wieku) Morawcy (Morawce, Morowianie,, lub) – zanikająca śląska grupa etnograficzna zamieszkująca okolice Owsiszcz i Kietrza.
Nowy!!: Język czeski i Morawcy · Zobacz więcej »
Morawy
Historyczne Morawy zaznaczone sąna zielono; czerwony – enklawy morawskie na Śląsku; niebieski – historyczne ziemie Dolnej Austrii przyłączone do Moraw w 1920 herbem Moraw Morawy – kraina historyczna we wschodniej części Czech o powierzchni 22 348,87 km², jedna z trzech krain wchodzących w skład tego państwa (obok Czech i Śląska Czeskiego).
Nowy!!: Język czeski i Morawy · Zobacz więcej »
N
N (minuskuła: n) – czternasta litera alfabetu łacińskiego i osiemnasta polskiego.
Nowy!!: Język czeski i N · Zobacz więcej »
O
O (minuskuła: o) – piętnasta litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i O · Zobacz więcej »
Ortografia
Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji, wyd. 2016 Ortografia (z gr., „poprawny”,, „piszący”), inaczej pisownia (dawniej prawopis) – zbiór przepisów regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocąliter alfabetu lub innych symboli.
Nowy!!: Język czeski i Ortografia · Zobacz więcej »
P
P (minuskuła: p) jest szesnastąliterąalfabetu łacińskiego, dwudziestądrugąliterąalfabetu polskiego i oznacza głoskę.
Nowy!!: Język czeski i P · Zobacz więcej »
Państwo wielkomorawskie
Mapa przedstawiająca hipotezę koegzystowania dwóch księstw Pribiny i Mojmira przed 833 rokiem Terytorium Wielkiej Morawy w czasach Mojmira I Terytorium Wielkiej Morawy w czasach Rościsława Państwo wielkomorawskie (także Wielkie Morawy –,, lub Rzesza Wielkomorawska –) – średniowieczne państwo słowiańskie.
Nowy!!: Język czeski i Państwo wielkomorawskie · Zobacz więcej »
Palatalizacja
Palatalizacja (zmiękczenie) – zjawisko wymowy danej głoski z dodatkowąartykulacjąśrodkowopodniebienną(obok głównego zbliżenia narządów mowy pojawia się zbliżenie środkowej części języka do podniebienia), np.
Nowy!!: Język czeski i Palatalizacja · Zobacz więcej »
Powszechna deklaracja praw człowieka
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka – zbiór praw człowieka i zasad ich stosowania uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucją217/III A w dniu 10 grudnia 1948 roku w Paryżu.
Nowy!!: Język czeski i Powszechna deklaracja praw człowieka · Zobacz więcej »
Praga
Praga, miasto stołeczne Praga – stolica i największe miasto Czech, położone w zachodniej części kraju, w środkowej części krainy Czechy, nad Wełtawą.
Nowy!!: Język czeski i Praga · Zobacz więcej »
Prelabializacja
Prelabializacja – proces fonetyczny (rodzaj protezy) polegający na pojawieniu się przed samogłoskąw nagłosie (na początku wyrazu) /u/ niezgłoskotwórczego (które mogło następnie przejść w szczelinowe /w/).
Nowy!!: Język czeski i Prelabializacja · Zobacz więcej »
Prudnik
(daw. Prądnik, Królewskie Miasto Prudnik) – miasto w Polsce położone w województwie opolskim, w powiecie prudnickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Prudnik i Euroregionu Pradziad.
Nowy!!: Język czeski i Prudnik · Zobacz więcej »
Przegłos lechicki
Przegłos lechicki (przegłos polski) – proces fonetyczny (przegłos), spowodowany zmniejszeniem znaczenia opozycji samogłoska przednia – samogłoska tylna po palatalizacji spółgłosek.
Nowy!!: Język czeski i Przegłos lechicki · Zobacz więcej »
Q
Q (minuskuła: q) (ku) jest siedemnastąliterąalfabetu łacińskiego (pochodzi od greckiej litery koppa).
Nowy!!: Język czeski i Q · Zobacz więcej »
R
R (minuskuła: r) – osiemnasta litera alfabetu łacińskiego i dwudziesta trzecia alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i R · Zobacz więcej »
S
S (minuskuła: s) – dwudziesta czwarta litera polskiego i dziewiętnasta alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Język czeski i S · Zobacz więcej »
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Nowy!!: Język czeski i Samogłoska · Zobacz więcej »
Samogłoska nosowa
Samogłoska nosowa – samogłoska, podczas wymawiania której strumień powietrza przepływa zarówno przez jamę ustną, jak i jamę nosową.
Nowy!!: Język czeski i Samogłoska nosowa · Zobacz więcej »
Słowacja
Słowacja, Republika Słowacka – unitarne państwo śródlądowe w Europie Środkowej.
Nowy!!: Język czeski i Słowacja · Zobacz więcej »
Słowacko
Joža Uprka – ''Pochód Królów'' Słowacko (także) – czeski region etnograficzny zlokalizowany na południowym wschodzie Moraw, przy granicy ze Słowacją.
Nowy!!: Język czeski i Słowacko · Zobacz więcej »
Słowianie
południowosłowiańskim językiem urzędowym Słowianie – grupa etnolingwistyczna w obrębie ludów indoeuropejskich posługujących się językami słowiańskimi.
Nowy!!: Język czeski i Słowianie · Zobacz więcej »
Słownictwo
Słownictwo, inaczej leksyka – ogół wyrazów danego języka; pojedyncza warstwa leksykalna (np. słownictwo neutralne, książkowe, ekspresywne itp.) lub wyrazy używane przez konkretnąosobę.
Nowy!!: Język czeski i Słownictwo · Zobacz więcej »
Sonant
Sonant, inaczej spółgłoska sylabiczna – spółgłoska zgłoskotwórcza, tworząca sylabę.
Nowy!!: Język czeski i Sonant · Zobacz więcej »
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Nowy!!: Język czeski i Spółgłoska · Zobacz więcej »
Stany Zjednoczone
Stany Zjednoczone Ameryki, Stany Zjednoczone, potocznie Ameryka (ang. United States of America, USA; United States, US; pot. America), do 11 lipca 1778 r. Stany Zjednoczone Ameryki Północnej – państwo federacyjne w Ameryce Północnej składające się z 50 stanów, graniczące z Kanadąod północy, Meksykiem od południa, Oceanem Spokojnym od zachodu, Oceanem Arktycznym od północnego zachodu i Oceanem Atlantyckim od wschodu.
Nowy!!: Język czeski i Stany Zjednoczone · Zobacz więcej »
Sylaba
Struktura sylaby Sylaba (syllabḗ), zgłoska – element struktury fonologicznej aktu komunikacyjnego, który pomimo pozornej oczywistości wciąż nie ma ustalonej jednoznacznej definicji.
Nowy!!: Język czeski i Sylaba · Zobacz więcej »
Szlachta
Stroje męskie polskiej szlachty, XVII wiek polskich magnatów, XVI wiek Szlachta (daw. ślachta, ślachcic) – wyższa warstwa społeczna, wywodząca się ze stanu rycerskiego w społeczeństwie feudalnym.
Nowy!!: Język czeski i Szlachta · Zobacz więcej »
T
T (minuskuła: t) jest dwudziestąliterąalfabetu łacińskiego, dwudziestąszóstąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i T · Zobacz więcej »
Tautonim
Tautonim („ten sam”, „imię”) – wyrazy mające podobne lub identyczne brzmienie albo pisownię w różnych (zwykle w dwóch) językach, ale odmienne znaczenie.
Nowy!!: Język czeski i Tautonim · Zobacz więcej »
U
U (minuskuła: u) (dla odróżnienia od ó nazywana często u zwykłym lub u otwartym) – dwudziesta pierwsza litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta siódma litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i U · Zobacz więcej »
Unia Europejska
Komisji Europejskiej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu Unia Europejska, UE (ang. European Union, EU) – gospodarczo-polityczny związek 27 demokratycznych państw europejskich.
Nowy!!: Język czeski i Unia Europejska · Zobacz więcej »
V
V (minuskuła: v) (fał) – dwudziesta druga litera alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Język czeski i V · Zobacz więcej »
W
W (wu, minuskuła: w) – dwudziesta trzecia litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta ósma litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i W · Zobacz więcej »
Węgrzy
Węgrzy (także Madziarzy / Madziarowie, węg. l.poj., l.mn.) – naród europejski z grupy ludów ugrofińskich, zamieszkujący głównie własne państwo narodowe – Węgry w Europie Środkowej, posługujący się językiem węgierskim.
Nowy!!: Język czeski i Węgrzy · Zobacz więcej »
Wikipedia czeskojęzyczna
Wikipedia czeskojęzyczna – czeska autonomiczna edycja językowa Wikipedii.
Nowy!!: Język czeski i Wikipedia czeskojęzyczna · Zobacz więcej »
Wyraz
Wyraz – wieloznaczny termin językoznawczy; jest to wspólna nazwa (hiperonim) kilku powiązanych pojęć o różnych znaczeniach.
Nowy!!: Język czeski i Wyraz · Zobacz więcej »
X
X (minuskuła: x) (iks) – dwudziesta czwarta litera alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Język czeski i X · Zobacz więcej »
Y
Y (minuskuła: y) (igrek) – dwudziesta piąta litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta dziewiąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i Y · Zobacz więcej »
Z
Z (zet, minuskuła: z) – dwudziesta szósta litera alfabetu łacińskiego, trzydziesta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język czeski i Z · Zobacz więcej »
Zapożyczenie językowe
Zapożyczenie językowe, inaczej pożyczka, wyraz obcy – element językowy zaczerpnięty z języka obcego, który zadomowił się w mniejszym lub większym stopniu jako element języka rodzimego.
Nowy!!: Język czeski i Zapożyczenie językowe · Zobacz więcej »
Záhorie
Rzeka Morawa – mokradła Rzeka Morawa na granicznym odcinku z Austrią(po lewej) Rzeka Myjava Wydmy Záhorie, także Záhorský región cestovného ruchu (Zahorski region turystyczny) – kraina geograficzna region geograficzno-etnograficzny w południowo-zachodniej Słowacji, między Małymi Karpatami a rzekąMorawą.
Nowy!!: Język czeski i Záhorie · Zobacz więcej »
Znaki diakrytyczne
Znaki diakrytyczne, diakrytyki („odróżniający”) – znaki graficzne używane w alfabetach i innych systemach pisma, umieszczane nad, pod literą, obok lub wewnątrz niej, zmieniające sposób odczytu tej litery i tworzące przez to nowąliterę.
Nowy!!: Język czeski i Znaki diakrytyczne · Zobacz więcej »
966
Bez opisu.
Nowy!!: Język czeski i 966 · Zobacz więcej »
