Szybszy dostęp niż przeglądarce!
225 kontakty: A, Ablatyw, Akcent ostry, Akcent przeciągły, Akcent wyrazowy, Alfabet łaciński, Aproksymant, Ø, Æ, Å (litera), B, Bergen, Bezokolicznik, Biały Dom, Biernik, Bjørnar Moxnes, Bohuslän, Bokmål, C, Celownik (przypadek), Czarna śmierć, Czas (językoznawstwo), Czas nieprzeszły, Czasownik, Czasownik mocny w językach germańskich, Czasownik posiłkowy, D, Dźwięczność, Derywacja (językoznawstwo), Dialekty języka norweskiego, Dyftong, E, Eksurbanizacja, Enklityka, F, Filologia norweska, Finnmark, Fiord, Fleksja, Fonem, G, Galicyzm, Geminata, Glosa (językoznawstwo), Grafolekt, Grawis, Grupa językowa, Gwara miejska, H, Hanza, ..., Harmonia samogłosek, Härjedalen, Høgnorsk, Homografia (językoznawstwo), Hordaland, I, Iloczas, Imperfekt, Islandia, Ivar Aasen, Izoglosa, J, Jämtland, Język (mowa), Język angielski, Język czeski, Język dolnoniemiecki, Język duński, Język duńsko-norweski, Język farerski, Język gocki, Język islandzki, Język niemiecki, Język norn, Język pisany, Język polski, Język roboczy, Język rumuński, Język russenorsk, Język standardowy, Język staronordyjski, Język szwedzki, Język typu pro-drop, Język urzędowy, Język wysokoniemiecki, Języki analityczne, Języki fleksyjne, Języki germańskie, Języki indoeuropejskie, Języki lapońskie, Języki północnogermańskie, K, Kategoria gramatyczna, Koiné (językoznawstwo), Konflikt językowy w Norwegii, Konstytucja Norwegii, Kontinuum dialektalne, Królestwo Danii i Norwegii, L, Lata 50. XX wieku, Latynizm, Lenicja, Liczba (językoznawstwo), Liczba mnoga, Liczba pojedyncza, Litera, Luteranizm, M, Møre og Romsdal, Miejsce artykulacji, Miejscownik, Mobilność ludności, Monoftong, Monoftongizacja, Mora (lingwistyka), Morze Bałtyckie, N, Narzędnik, Negacja, Nord-Trøndelag, Nordland (Norwegia), Norsk Rikskringkasting, Norwegia, Norwegowie, Nynorsk, O, Okolicznik, Określoność (językoznawstwo), Orzecznik, Oslo, Osoba (językoznawstwo), P, Para minimalna, Partykuła, Perfectum, Plebs (średniowiecze i nowożytność), Podmiot (językoznawstwo), Pospólstwo, Powszechna deklaracja praw człowieka, Poznań, Prestiż (socjolingwistyka), Przegłos, Przestawnia, Przypadek zależny, Przyrostek, Q, R, Rada Języka Norweskiego, Rada Nordycka, Rødt, Rdzeń (językoznawstwo), Retrofleksja (fonetyka), Riksmål, Rodzaj gramatyczny, Romantyzm, S, Samnorsk, Samogłoska, Samogłoska średnia, Samogłoska centralna, Samogłoska otwarta, Samogłoska przednia, Samogłoska przymknięta, Samogłoska tylna, Sør-Trøndelag, Słownictwo, Słowotwórstwo, Skandynawia, Spółgłoska, Spółgłoska drżąca języczkowa dźwięczna, Spółgłoska krtaniowa, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska szczelinowa języczkowa bezdźwięczna, Spółgłoska szczelinowa języczkowa dźwięczna, Spółgłoska tylnojęzykowa, Spółgłoska uderzeniowa z retrofleksją dźwięczna, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zębowa, Spółgłoska zwarta, Spójnik (część mowy), Stavanger, Stød, Strona (językoznawstwo), Supletywizm, Svalbard, Synkopa (fonetyka), Szwecja, Szyk V2, Szyk wyrazów, T, Telemark (Norwegia), Trøndelag, Trøndersk, Troms, Trondheim, Tryb (językoznawstwo), Tryb łączący, Tryb oznajmujący, Tryb rozkazujący, U, Unia kalmarska, Uniwersytet Gdański, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Uniwersytet SWPS, Uniwersytet Szczeciński, Utrum, V, VSO, W, Warszawa, Wikipedia norweskojęzyczna, Wzajemna zrozumiałość języków, Wzdłużenie zastępcze, X, Y, Z, Zaimek, Zaokrąglenie samogłoski, Zdanie, Zdanie podrzędnie złożone, Zdanie współrzędnie złożone, Zestrój akcentowy, Znaki diakrytyczne. Rozwiń indeks (175 jeszcze) »
A
A (minuskuła: a) – pierwsza litera alfabetu łacińskiego i alfabetów na nim opartych, w tym alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i A · Zobacz więcej »
Ablatyw
right Ablatyw (łac. ablativus, w języku polskim nazywany także pochodnikiem lub oddalnikiem) – przypadek w językach aglutynacyjnych i niektórych fleksyjnych, wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż allatyw).
Nowy!!: Język norweski i Ablatyw · Zobacz więcej »
Akcent ostry
Akcent ostry (akut, akcent silny) – znak diakrytyczny w postaci ukośnej kreski, o kształcie prostym lub nieznacznego klina, wznoszącej się od lewej do prawej (np.). Stosowany w alfabecie łacińskim, cyrylicy tylko do oznaczania akcentu i w alfabecie greckim tylko w samogłoskach.
Nowy!!: Język norweski i Akcent ostry · Zobacz więcej »
Akcent przeciągły
Akcent przeciągły (cyrkumfleks, łac. circumflexus, gr. περισπωμένος / perispomenos), często nazywany daszkiem, to znak diakrytyczny używany w językach: esperanto, francuskim, greckim, rumuńskim, słowackim, portugalskim, kaszubskim i innych.
Nowy!!: Język norweski i Akcent przeciągły · Zobacz więcej »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Nowy!!: Język norweski i Akcent wyrazowy · Zobacz więcej »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Nowy!!: Język norweski i Alfabet łaciński · Zobacz więcej »
Aproksymant
Aproksymant – rodzaj głoski, przy produkcji której artykulatory zbliżająsię do siebie, jednak nie wystarczająco blisko aby powstał szum.
Nowy!!: Język norweski i Aproksymant · Zobacz więcej »
Ø
Øø – litera alfabetu łacińskiego używana między innymi w ortografii duńskiej, islandzkiej, norweskiej i farerskiej.
Nowy!!: Język norweski i Ø · Zobacz więcej »
Æ
Znak æ na klawiaturze komputera Æ, æ – litera alfabetu łacińskiego powstała jako ligatura liter a i e. Używana często w łacińskich tekstach na oddanie częstej w łacinie grupy ae.
Nowy!!: Język norweski i Æ · Zobacz więcej »
Å (litera)
znak å na klawiaturze komputera Å, å (a z kółkiem) – litera alfabetów – duńsko-norweskiego i szwedzkiego; z języków nieskandynawskich używająjej także język waloński, północnofryzyjski, istrorumuński, języki lapońskie i czamorro.
Nowy!!: Język norweski i Å (litera) · Zobacz więcej »
B
B (minuskuła: b) – druga litera alfabetu łacińskiego, trzecia litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i B · Zobacz więcej »
Bergen
Zdjęcie budynków blisko Bryggen wybudowanych w 1901 roku Bergen – norweskie miasto i gmina leżąca w okręgu Vestland, na styku Morza Północnego i Norweskiego.
Nowy!!: Język norweski i Bergen · Zobacz więcej »
Bezokolicznik
Bezokolicznik – forma czasownika, która wyraża czynność lub stan w sposób abstrakcyjny, zazwyczaj bez określania czasu, rodzaju, liczby, osoby, trybu, strony i aspektu.
Nowy!!: Język norweski i Bezokolicznik · Zobacz więcej »
Biały Dom
Biały Dom od strony południowej Biały Dom (z ang. White House) – oficjalna rezydencja i miejsce pracy prezydentów USA, położona w Waszyngtonie, Dystrykt Kolumbia.
Nowy!!: Język norweski i Biały Dom · Zobacz więcej »
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Nowy!!: Język norweski i Biernik · Zobacz więcej »
Bjørnar Moxnes
Bjørnar Moxnes (ur. 19 grudnia 1981 w Oslo) – norweski polityk, lider lewicowej partii Rødt, poseł do Stortingu.
Nowy!!: Język norweski i Bjørnar Moxnes · Zobacz więcej »
Bohuslän
Bohuslän – kraina historyczna (''landskap'') położona nad cieśninąSkagerrak na zachodnim wybrzeżu (västkusten) Szwecji, granicząca od północy z Norwegiąa od wschodu z Dalslandem i Västergötlandem.
Nowy!!: Język norweski i Bohuslän · Zobacz więcej »
Bokmål
Bokmål (dosł. „język książkowy”) – jeden z dwóch oficjalnych standardów piśmienniczych języka norweskiego.
Nowy!!: Język norweski i Bokmål · Zobacz więcej »
C
C (minuskuła: c) – trzecia litera alfabetu łacińskiego, czwarta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i C · Zobacz więcej »
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Nowy!!: Język norweski i Celownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Czarna śmierć
Ilustracja przedstawiająca ofiary czarnej śmierci Czarna śmierć – termin określający jednąz największych epidemii w dziejach ludzkości, panującąw XIV-wiecznej Europie.
Nowy!!: Język norweski i Czarna śmierć · Zobacz więcej »
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Nowy!!: Język norweski i Czas (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Czas nieprzeszły
Czas nieprzeszły (ang. nonpast, stąd skrót NPST) – kategoria gramatyczna (czas gramatyczny) czasownika, wskazująca na to, że czynność dzieje się w teraźniejszości bądź przyszłości.
Nowy!!: Język norweski i Czas nieprzeszły · Zobacz więcej »
Czasownik
Czasownik – część mowy służąca do przedstawiania dziejących się czynności oraz zachodzących stanów.
Nowy!!: Język norweski i Czasownik · Zobacz więcej »
Czasownik mocny w językach germańskich
W językach germańskich czasowniki mocne charakteryzująsię tym, że w swej odmianie (zwłaszcza w czasie przeszłym) zmieniająsamogłoskę rdzenia (w odróżnieniu od słabych, które tworzączas przeszły przez dodanie końcówki, jak angielskie -ed).
Nowy!!: Język norweski i Czasownik mocny w językach germańskich · Zobacz więcej »
Czasownik posiłkowy
Czasownik posiłkowy – część mowy, która ma właściwości składniowe i morfologiczne czasowników danego języka, jednak w przeciwieństwie do nich nie ma żadnego znaczenia własnego, a spełnia jedynie funkcje gramatyczne (w szczególności służy do tworzenia form złożonych).
Nowy!!: Język norweski i Czasownik posiłkowy · Zobacz więcej »
D
D (minuskuła: d) – czwarta litera alfabetu łacińskiego, szósta litera alfabetu polskiego, w którym służy do oznaczania spółgłoski zwartej zębowej dźwięcznej.
Nowy!!: Język norweski i D · Zobacz więcej »
Dźwięczność
Dźwięczność (fonacja) – jedna z cech artykulacji głosek związana z pracąwięzadeł głosowych.
Nowy!!: Język norweski i Dźwięczność · Zobacz więcej »
Derywacja (językoznawstwo)
Derywacja – proces słowotwórczy polegający na utworzeniu nowego wyrazu (wyraz pochodny, derywat, formacja lub konstrukcja słowotwórcza) na podstawie innego (podstawy lub bazy słowotwórczej) poprzez zmianę jego budowy morfologicznej.
Nowy!!: Język norweski i Derywacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Dialekty języka norweskiego
zachodnionorweski Dialekty języka norweskiego – odmiany języka norweskiego funkcjonujące niezależnie od dwóch oficjalnych standardów tego języka: bokmål i nynorsk.
Nowy!!: Język norweski i Dialekty języka norweskiego · Zobacz więcej »
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Nowy!!: Język norweski i Dyftong · Zobacz więcej »
E
E (minuskuła: e) – piąta litera alfabetu łacińskiego, siódma litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i E · Zobacz więcej »
Eksurbanizacja
San Jose w Kalifornii Eksurbanizacja, rozlewanie się miast – proces poszerzania się miejskich terytoriów na obszary o mniej intensywnej urbanizacji, takich jak przedmieścia i obszary wiejskie („rurbanizacja”), wynikający z rosnącego zaludnienia.
Nowy!!: Język norweski i Eksurbanizacja · Zobacz więcej »
Enklityka
Enklityka (z gr. enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentowąz wyrazem poprzedzającym.
Nowy!!: Język norweski i Enklityka · Zobacz więcej »
F
F (minuskuła: f) – szósta litera alfabetu łacińskiego, dziewiąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i F · Zobacz więcej »
Filologia norweska
Filologia norweska, nauka o języku, literaturze, kulturze, historii i dziejach Norwegów.
Nowy!!: Język norweski i Filologia norweska · Zobacz więcej »
Finnmark
Finnmark (norw. Finnmark; sam. Finnmárku; fiń. Finnmark) – dawny okręg, jednostka podziału administracyjnego Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Finnmark · Zobacz więcej »
Fiord
Geirangerfjorden, Norwegia Fiord – rodzaj głębokiej zatoki, mocno wcinającej się w głąb lądu, często rozgałęzionej, z charakterystycznymi stromymi brzegami, powstałej przez zalanie żłobów i dolin polodowcowych.
Nowy!!: Język norweski i Fiord · Zobacz więcej »
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Nowy!!: Język norweski i Fleksja · Zobacz więcej »
Fonem
Fonem – podstawowa jednostka struktury fonologicznej mowy.
Nowy!!: Język norweski i Fonem · Zobacz więcej »
G
G (minuskuła: g) (gie) – siódma litera alfabetu łacińskiego, dziesiąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i G · Zobacz więcej »
Galicyzm
Galicyzm – wyraz lub zwrot zapożyczony z języka francuskiego.
Nowy!!: Język norweski i Galicyzm · Zobacz więcej »
Geminata
Geminata – spółgłoska podwojona, np.
Nowy!!: Język norweski i Geminata · Zobacz więcej »
Glosa (językoznawstwo)
Glosa (z strgr. γλῶσσα glōssa „język”) – adnotacja umieszczona w tekście, najczęściej między wierszem tekstu oryginalnego i jego tłumaczeniem, zawierająca dodatkowe objaśnienia nt.
Nowy!!: Język norweski i Glosa (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Grafolekt
Grafolekt – standard danego języka służący jako norma w piśmiennictwie narodowym, wyposażony w przepisy ortografii i interpunkcji.
Nowy!!: Język norweski i Grafolekt · Zobacz więcej »
Grawis
Grawis (akcent ciężki, akcent słaby) – znak diakrytyczny używany w językach: greckim, katalońskim, wietnamskim, norweskim, portugalskim, francuskim, walijskim, włoskim i innych, oznaczający akcent samogłoski krótkiej o intonacji opadającej.
Nowy!!: Język norweski i Grawis · Zobacz więcej »
Grupa językowa
Grupa językowa – zespół języków wyróżniony na podstawie ich wspólnych cech, lokalizacji geograficznej lub stwierdzonego pokrewieństwa.
Nowy!!: Język norweski i Grupa językowa · Zobacz więcej »
Gwara miejska
Gwara miejska, dialekt miejski, urbanolekt – dialekt właściwy dla obszaru miejskiego.
Nowy!!: Język norweski i Gwara miejska · Zobacz więcej »
H
H (minuskuła: h) (ha, często nazywana też samo ha dla odróżnienia od dwuznaku ch) jest ósmąliterąalfabetu łacińskiego, jedenastąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i H · Zobacz więcej »
Hanza
strefa szwedzka Kwadratami oznaczono Kantory, kółkami miasta hanzeatyckie. Hanza, Liga Hanzeatycka, Związek Hanzeatycki (ze niem. Hanse – gromada) – związek kupców lub miast handlowych Europy z czasów średniowiecza.
Nowy!!: Język norweski i Hanza · Zobacz więcej »
Harmonia samogłosek
Harmonia samogłosek, metafonia – rodzaj odległego asymilacyjnego procesu fonologicznego dotyczącego samogłosek.
Nowy!!: Język norweski i Harmonia samogłosek · Zobacz więcej »
Härjedalen
Härjedalen – prowincja historyczna (''landskap'') w środkowej Szwecji, położona w Norrland.
Nowy!!: Język norweski i Härjedalen · Zobacz więcej »
Høgnorsk
Høgnorsk, język wysokonorweski – ultrapurystyczna i nieoficjalna odmiana języka norweskiego będąca odmianąstandardu nynorsk w formie opracowanej przez Ivara Aasena.
Nowy!!: Język norweski i Høgnorsk · Zobacz więcej »
Homografia (językoznawstwo)
Homografia – ortograficzna tożsamość słów różniących się sposobem ich wymawiania oraz znaczeniem.
Nowy!!: Język norweski i Homografia (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Hordaland
Hordaland – dawny okręg, jednostka podziału administracyjnego Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Hordaland · Zobacz więcej »
I
I (minuskuła: i) – dziewiąta litera alfabetu łacińskiego, dwunasta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i I · Zobacz więcej »
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Nowy!!: Język norweski i Iloczas · Zobacz więcej »
Imperfekt
Imperfekt – czas przeszły prosty (niedokonany).
Nowy!!: Język norweski i Imperfekt · Zobacz więcej »
Islandia
Islandia (wym.) – nordyckie państwo położone na północy Grzbietu Śródatlantyckiego, na wyspie Islandia i kilku mniejszych wyspach, m.in.
Nowy!!: Język norweski i Islandia · Zobacz więcej »
Ivar Aasen
Ivar Andreas Aasen (wym., ur. 5 sierpnia 1813 w Ørsta, zm. 23 września 1896 w Oslo) – norweski nauczyciel, poeta, językoznawca i dialektolog, stworzył język neonorweski – nynorsk.
Nowy!!: Język norweski i Ivar Aasen · Zobacz więcej »
Izoglosa
Izoglosa (z greckiego) – ogólna nazwa linii na mapach w atlasach językowych.
Nowy!!: Język norweski i Izoglosa · Zobacz więcej »
J
J (minuskuła: j) (jot, jota) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i J · Zobacz więcej »
Jämtland
Rezydencja ''landshövdinga'' regionu administracyjnego Jämtland w Östersund Jämtland (szw. Jämtlands län) – jeden ze szwedzkich regionów administracyjnych (''län'').
Nowy!!: Język norweski i Jämtland · Zobacz więcej »
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Nowy!!: Język norweski i Język (mowa) · Zobacz więcej »
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Nowy!!: Język norweski i Język angielski · Zobacz więcej »
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Język norweski i Język czeski · Zobacz więcej »
Język dolnoniemiecki
Zasięg dialektów języka dolnoniemieckiego, w tym także na terenie Holandii. Dialekty dolnosaksońskie: 1.
Nowy!!: Język norweski i Język dolnoniemiecki · Zobacz więcej »
Język duński
Język duński (duń.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Nowy!!: Język norweski i Język duński · Zobacz więcej »
Język duńsko-norweski
Język duńsko-norweski – język typu koiné, który rozwinął się na terytorium Królestwa Danii i Norwegii (1536–1814), z którego wykształciły się później oba warianty literackie języka norweskiego: bokmål i nynorsk.
Nowy!!: Język norweski i Język duńsko-norweski · Zobacz więcej »
Język farerski
izoglos w dialektach farerskich Język farerski (far.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Nowy!!: Język norweski i Język farerski · Zobacz więcej »
Język gocki
Srebrnej Biblii'' Język gocki – wymarły język wschodniogermański, który był używany przez germańskie plemię Gotów.
Nowy!!: Język norweski i Język gocki · Zobacz więcej »
Język islandzki
Język islandzki (isl. íslenska) – język z grupy języków nordyckich, którym posługująsię mieszkańcy Islandii.
Nowy!!: Język norweski i Język islandzki · Zobacz więcej »
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Nowy!!: Język norweski i Język niemiecki · Zobacz więcej »
Język norn
Język norn – wymarły język północnogermański (wywodzący się ze staronordyjskiego), którym posługiwali się mieszkańcy dzisiejszej północnej Szkocji (przede wszystkim wysp).
Nowy!!: Język norweski i Język norn · Zobacz więcej »
Język pisany
Język pisany – reprezentacja języka naturalnego lub języka sztucznego wyrażona za pomocąpisma.
Nowy!!: Język norweski i Język pisany · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Język norweski i Język polski · Zobacz więcej »
Język roboczy
Język roboczy (język proceduralny) – język, któremu nadano specjalny status w organizacjach, korporacjach międzynarodowych, stanach lub państwach jako zasadniczy środek komunikacji.
Nowy!!: Język norweski i Język roboczy · Zobacz więcej »
Język rumuński
Język rumuński, sporadycznie dakorumuński (rum.) – język z bałkańskiej gałęzi języków romańskich, którym posługuje się około 22,5 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Rumunię i Mołdawię, przyległe regiony Bułgarii, Serbii i Ukrainę, a także, w wyniku migracji w XXI wieku, Hiszpanię i Włochy.
Nowy!!: Język norweski i Język rumuński · Zobacz więcej »
Język russenorsk
Język russenorsk (pol. język rosyjsko-norweski, inne nazwy: kaksprek, moja pa tvoja) – jeden z języków pidżynowych; używany był w XVIII, XIX i XX wieku aż do rewolucji październikowej.
Nowy!!: Język norweski i Język russenorsk · Zobacz więcej »
Język standardowy
Język standardowy, standard językowy, dialekt standardowy – odmiana języka przyjęta przez dane społeczeństwo do celów komunikacji publicznej i oficjalnej, stawiana w opozycji do pozostałych odmian (w tym zarówno terytorialnych, jak i środowiskowych).
Nowy!!: Język norweski i Język standardowy · Zobacz więcej »
Język staronordyjski
Język staronordyjski (staronordycki) – język z północnej grupy języków germańskich, używany przez mieszkańców Skandynawii i obszarów przez nich zasiedlonych między VIII i XIV wiekiem.
Nowy!!: Język norweski i Język staronordyjski · Zobacz więcej »
Język szwedzki
Język szwedzki (szw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich, ojczysty dla ponad 10 milionów osób, używany głównie w Szwecji i niektórych częściach Finlandii.
Nowy!!: Język norweski i Język szwedzki · Zobacz więcej »
Język typu pro-drop
Język typu pro-drop – język, w którym niektóre rodzaje zaimków mogązostać ominięte, jeśli ich znaczenie lub funkcja jest możliwa do wywnioskowania w danym kontekście.
Nowy!!: Język norweski i Język typu pro-drop · Zobacz więcej »
Język urzędowy
Język urzędowy – język objęty wyjątkowym statusem prawnym na terenie danego państwa lub regionu administracyjnego.
Nowy!!: Język norweski i Język urzędowy · Zobacz więcej »
Język wysokoniemiecki
Język wysokoniemiecki (niem. hochdeutsche Sprache, neuhochdeutsche Sprache, Hochdeutsch, Neuhochdeutsch) – język etniczny lub makrojęzyk posiadający co najmniej trzy warianty standardowe, część kontinuum dialektalnego języków zachodniogermańskich.
Nowy!!: Język norweski i Język wysokoniemiecki · Zobacz więcej »
Języki analityczne
Języki analityczne – języki, które wyrażająstosunki gramatyczne za pomocąluźnych morfemów w postaci form czasownika posiłkowego, przysłówków i przyimków.
Nowy!!: Język norweski i Języki analityczne · Zobacz więcej »
Języki fleksyjne
Języki fleksyjne – języki syntetyczne cechujące się rozbudowanąstrukturąmorfologiczną, w której jednostki językowe służąjako środki wyrażające relacje syntaktyczne.
Nowy!!: Język norweski i Języki fleksyjne · Zobacz więcej »
Języki germańskie
Języki germańskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi posługuje się kilkaset milionów mówiących na całym świecie.
Nowy!!: Język norweski i Języki germańskie · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Język norweski i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Języki lapońskie
Rozmieszczenie języków lapońskich: 1. południowolapoński, 2. ume, 3. pite, 4. lule, 5. północnolapoński, 6. skolt, 7. inari, 8. kildin, 9. ter. Obszar ciemniejszy oznacza gminy, w których języki lapońskie sąjęzykami urzędowymi. Języki lapońskie, języki saamskie, języki saami – grupa języków ugrofińskich (rodzina uralska), różniących się jednak dość znacznie od pozostałych języków ugrofińskich i nie zaliczanych do żadnego z trzech głównych zespołów językowych, to znaczy bałtycko-fińskiego, permskiego ani wołżańskiego.
Nowy!!: Język norweski i Języki lapońskie · Zobacz więcej »
Języki północnogermańskie
Języki północnogermańskie (języki nordyjskie, nordyckie, skandynawskie) – północna grupa języków germańskich, którymi posługuje się blisko 18 mln ludzi zamieszkujących kraje skandynawskie i Islandię.
Nowy!!: Język norweski i Języki północnogermańskie · Zobacz więcej »
K
K (minuskuła: k) (ka) – jedenasta litera alfabetu łacińskiego i czternasta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i K · Zobacz więcej »
Kategoria gramatyczna
Kategoria gramatyczna – typ cech semantycznych słowa, realizowanych w warstwie jego morfologii i wzajemnie wykluczających się.
Nowy!!: Język norweski i Kategoria gramatyczna · Zobacz więcej »
Koiné (językoznawstwo)
Koiné – w językoznawstwie język lub dialekt wykształcony w wyniku kontaktów między dwoma wzajemnie zrozumiałymi językami lub wariantami tego samego języka.
Nowy!!: Język norweski i Koiné (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Konflikt językowy w Norwegii
Podział językowy współczesnej Norwegii. Jako neutralne zaznaczone sąobszary, na których żadna z odmian nie ma przewagi lub obszary bardzo słabo zaludnione Konflikt językowy w Norwegii (lub) – długotrwały i wciąż istniejący spór związany z występowaniem dwóch standardów piśmienniczych języka norweskiego: bokmål i nynorsk.
Nowy!!: Język norweski i Konflikt językowy w Norwegii · Zobacz więcej »
Konstytucja Norwegii
Zgromadzenie Konstytucyjne w Eidsvoll, 1814 Konstytucja Norwegii, konstytucja eidsvollska – ustawa zasadnicza Królestwa Norwegii, uchwalona przez Zgromadzenie Konstytucyjne krótkotrwałego, niezależnego Królestwa Norwegii w dniu 16 maja 1814 w miejscowości Eidsvoll, a podpisana 17 maja 1814.
Nowy!!: Język norweski i Konstytucja Norwegii · Zobacz więcej »
Kontinuum dialektalne
Europejskie kontinua językowe Kontinuum dialektalne, kontinuum językowe – grupa blisko spokrewnionych bytów językowych, których formy przenikająsię nawzajem, uniemożliwiając nakreślenie ostrych granic językowych.
Nowy!!: Język norweski i Kontinuum dialektalne · Zobacz więcej »
Królestwo Danii i Norwegii
Królestwo Danii i Norwegii (duń.-norw. Danmark-Norge) – dawny twór polityczny, stanowiący unię realnąobejmującąkrólestwa Danii i Norwegii, w którego skład wchodziły również podległe formalnie Norwegii: Islandia, Grenlandia i Wyspy Owcze.
Nowy!!: Język norweski i Królestwo Danii i Norwegii · Zobacz więcej »
L
L (minuskuła: l) jest dwunastąliterąalfabetu łacińskiego, piętnastąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i L · Zobacz więcej »
Lata 50. XX wieku
Lata 50.
Nowy!!: Język norweski i Lata 50. XX wieku · Zobacz więcej »
Latynizm
Latynizm (od „łaciński”) – zapożyczenie z łaciny, zwykle w postaci wyrazu, frazy lub konstrukcji składniowej, rzadziej innego elementu (np. przyrostków typu -acja, -tor).
Nowy!!: Język norweski i Latynizm · Zobacz więcej »
Lenicja
Lenicja (łac. lenio „łagodzę, zmiękczam”) – proces fonetyczny, zachodzący w wielu językach, w którym głoska ulega osłabieniu w określonych sytuacjach, jak na przykład spółgłoska pomiędzy samogłoskami czy w wygłosie, może także odgrywać rolę gramatyczną.
Nowy!!: Język norweski i Lenicja · Zobacz więcej »
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Nowy!!: Język norweski i Liczba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.
Nowy!!: Język norweski i Liczba mnoga · Zobacz więcej »
Liczba pojedyncza
Liczba pojedyncza, lp – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy).
Nowy!!: Język norweski i Liczba pojedyncza · Zobacz więcej »
Litera
150x150px Litera – znak graficzny charakterystyczny dla pism głoskowych, odpowiadający zwykle pojedynczemu fonemowi.
Nowy!!: Język norweski i Litera · Zobacz więcej »
Luteranizm
Luteranizm – doktryna teologiczna i chrześcijański ruch reformacyjny, zapoczątkowany przez Marcina Lutra w XVI wieku (za datę jego rozpoczęcia uważa się rok 1517).
Nowy!!: Język norweski i Luteranizm · Zobacz więcej »
M
M (minuskuła: m) – trzynasta litera alfabetu łacińskiego i siedemnasta alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i M · Zobacz więcej »
Møre og Romsdal
Møre og Romsdal – jeden z 11 okręgów, na które podzielona jest Norwegia.
Nowy!!: Język norweski i Møre og Romsdal · Zobacz więcej »
Miejsce artykulacji
Miejsce artykulacji – nieruchomy narząd mowy, przy którym dochodzi do największego zbliżenia lub zwarcia w czasie artykulacji spółgłoski.
Nowy!!: Język norweski i Miejsce artykulacji · Zobacz więcej »
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Nowy!!: Język norweski i Miejscownik · Zobacz więcej »
Mobilność ludności
Mobilność ludności – czyli skłonność do zmiany miejsca zamieszkania wykazuje znaczne różnice.
Nowy!!: Język norweski i Mobilność ludności · Zobacz więcej »
Monoftong
Monoftong (gr. mono „jeden” i phthóngos „dźwięk”) – prosta samogłoska bez zmiany jakości (np. „u”, „a”) w przeciwieństwie do dyftongów (np. niemieckie „au”, „ei”) i tryftongów.
Nowy!!: Język norweski i Monoftong · Zobacz więcej »
Monoftongizacja
Monoftongizacja (od monophthongos „jednobrzmiący”) – proces fonetyczny polegający na przekształcaniu się dyftongów w pojedyncze samogłoski (monoftongi).
Nowy!!: Język norweski i Monoftongizacja · Zobacz więcej »
Mora (lingwistyka)
Mora (łac.) – jest najmniejsząjednostkąprozodycznąużywanąw metryce i fonologii, będąca nosicielem cech prozodycznych.
Nowy!!: Język norweski i Mora (lingwistyka) · Zobacz więcej »
Morze Bałtyckie
Rewie Jarosławcu Mielna Brzeg w Ahrenshoop Morze Bałtyckie, Bałtyk – morze śródlądowe na szelfie kontynentalnym w północnej Europie.
Nowy!!: Język norweski i Morze Bałtyckie · Zobacz więcej »
N
N (minuskuła: n) – czternasta litera alfabetu łacińskiego i osiemnasta polskiego.
Nowy!!: Język norweski i N · Zobacz więcej »
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Nowy!!: Język norweski i Narzędnik · Zobacz więcej »
Negacja
Negacja (z łac. negatio), zaprzeczenie – pojęcie logiki i językoznawstwa o kilku znaczeniach.
Nowy!!: Język norweski i Negacja · Zobacz więcej »
Nord-Trøndelag
Nord-Trøndelag – dawny okręg, jednostka podziału administracyjnego Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Nord-Trøndelag · Zobacz więcej »
Nordland (Norwegia)
Nordland – jeden z 11 okręgów, na które podzielona jest Norwegia.
Nowy!!: Język norweski i Nordland (Norwegia) · Zobacz więcej »
Norsk Rikskringkasting
Siedziba Norsk Rikskringkasting Norsk Rikskringkasting, skrótowiec NRK – norweski publiczny nadawca radiowo-telewizyjny, który od 1996 roku jest spółkąakcyjną.
Nowy!!: Język norweski i Norsk Rikskringkasting · Zobacz więcej »
Norwegia
Norwegia (bokmål lub nynorsk), urzędowo Królestwo Norwegii – państwo w Europie Północnej będące monarchiąkonstytucyjną, którego terytorium obejmuje zachodniąi północnączęść Półwyspu Skandynawskiego, Jan Mayen, Svalbard, Wyspę Bouveta i Lofoty.
Nowy!!: Język norweski i Norwegia · Zobacz więcej »
Norwegowie
Norwegowie, Norwedzy (norw. nordmenn) – naród germański żyjący głównie w Norwegii (ok. 4,2 mln) oraz w pozostałych krajach skandynawskich, USA (według różnych szacunków od 630 tys. do 3 mln), Kanadzie (ok. 170 tys.) i Australii.
Nowy!!: Język norweski i Norwegowie · Zobacz więcej »
Nynorsk
Geograficzny zasięg występowania odmian języka norweskiego Nynorsk („nowonorweski”) – jeden z dwóch oficjalnych standardów piśmienniczych języka norweskiego.
Nowy!!: Język norweski i Nynorsk · Zobacz więcej »
O
O (minuskuła: o) – piętnasta litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i O · Zobacz więcej »
Okolicznik
Okolicznik – część zdania, która pełni funkcję określającąorzeczenie.
Nowy!!: Język norweski i Okolicznik · Zobacz więcej »
Określoność (językoznawstwo)
Określoność – cecha semantyczna frazy rzeczownikowej, odróżniająca desygnaty (sensy) w danym kontekście identyfikowalne (fraza określona) od nieidentyfikowalnych (fraza nieokreślona).
Nowy!!: Język norweski i Określoność (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Orzecznik
Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie.
Nowy!!: Język norweski i Orzecznik · Zobacz więcej »
Oslo
Pałac królewski (2005) Park Vigelanda (2007) Ratusz w Oslo, widok od wybrzeża (2015) Oslo, parlament - Stortinget (2015) Oslo (wym. norw., 1624–1877 Christiania, 1877–1924 Kristiania) – stolica i największe miasto Norwegii, gmina na prawach okręgu oraz siedziba władz sąsiedniego okręgu Viken.
Nowy!!: Język norweski i Oslo · Zobacz więcej »
Osoba (językoznawstwo)
Osoba – kategoria gramatyczna czasownika określająca, jak podmiot zdania ma się do stanu lub czynności określonej przez orzeczenie.
Nowy!!: Język norweski i Osoba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
P
P (minuskuła: p) jest szesnastąliterąalfabetu łacińskiego, dwudziestądrugąliterąalfabetu polskiego i oznacza głoskę.
Nowy!!: Język norweski i P · Zobacz więcej »
Para minimalna
Przykład pary minimalnej ''kit'' i ''kid'' w języku angielskim Para minimalna – para wyrazów lub wyrażeń danego języka różniących się tylko jednągłoskąi mających różne znaczenia.
Nowy!!: Język norweski i Para minimalna · Zobacz więcej »
Partykuła
Partykuła – niesamodzielny (pozbawiony samodzielnego znaczenia) wyraz lub morfem (tzw. wyrazek), nadający wypowiedzeniom zabarwienie znaczeniowe lub uczuciowe.
Nowy!!: Język norweski i Partykuła · Zobacz więcej »
Perfectum
Perfectum (od łac. perficio - dokonać, ukończyć) – czas lub aspekt gramatyczny wyrażający czynność przeszłąi dokonaną, ale pozostającąw związku z teraźniejszością.
Nowy!!: Język norweski i Perfectum · Zobacz więcej »
Plebs (średniowiecze i nowożytność)
moście Wymiany w Paryżu Plebs – w średniowieczu i czasach nowożytnych najniższa warstwa ludności miejskiej (najbiedniejsi), pozbawiona obywatelstwa miejskiego, złożona między innymi z robotników najemnych, służby, „marginesu społecznego” (żebracy, przestępcy, prostytutki), a także czeladników i terminatorów.
Nowy!!: Język norweski i Plebs (średniowiecze i nowożytność) · Zobacz więcej »
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Nowy!!: Język norweski i Podmiot (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Pospólstwo
Inscenizacja życia pospólstwa Pospólstwo – warstwa społeczna zamieszkująca miasta w okresie średniowiecza, średniozamożni rzemieślnicy, drobni kupcy i kramarze.
Nowy!!: Język norweski i Pospólstwo · Zobacz więcej »
Powszechna deklaracja praw człowieka
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka – zbiór praw człowieka i zasad ich stosowania uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucją217/III A w dniu 10 grudnia 1948 roku w Paryżu.
Nowy!!: Język norweski i Powszechna deklaracja praw człowieka · Zobacz więcej »
Poznań
Poznań, Stołeczne Miasto Poznań – miasto na prawach powiatu w zachodniej Polsce, położone na Pojezierzu Wielkopolskim, nad rzekąWartą, u ujścia Cybiny.
Nowy!!: Język norweski i Poznań · Zobacz więcej »
Prestiż (socjolingwistyka)
Prestiż – poważanie przypisywane określonej formie języka w danym społeczeństwie.
Nowy!!: Język norweski i Prestiż (socjolingwistyka) · Zobacz więcej »
Przegłos
Przegłos, inaczej metafonia, apofonia (ablaut – z niem.) – uwarunkowana fonologicznie wymiana samogłosek w temacie (np. w języku niemieckim i praindoeuropejskim), powstała na skutek historycznych procesów fonetycznych, jak również proces fonetyczny, w wyniku którego pojawia się przegłos, np.
Nowy!!: Język norweski i Przegłos · Zobacz więcej »
Przestawnia
Przestawnia, przestawka, szyk przestawny, przekładnia, inwersja (łac. inversio), hiperteza (gr. hypérthesis), metateza (gr. metáthesis) – figura retoryczna polegająca na zmianie kolejności wyrazów pozostających w zależności składniowej lub wtrąceniu do jednolitej grupy składniowej wyrazów nienależących do niej; szyk zdania odbiegający od norm składniowych języka.
Nowy!!: Język norweski i Przestawnia · Zobacz więcej »
Przypadek zależny
Przypadek zależny (łac. casus obliquus, dosł. „przypadek zgięty, skośny”, w standardzie glosowania oznaczany jako OBL) – przypadek, który służy do wyrażania funkcji określnika – czyli funkcji innej niż podmiot – w zdaniu.
Nowy!!: Język norweski i Przypadek zależny · Zobacz więcej »
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Nowy!!: Język norweski i Przyrostek · Zobacz więcej »
Q
Q (minuskuła: q) (ku) jest siedemnastąliterąalfabetu łacińskiego (pochodzi od greckiej litery koppa).
Nowy!!: Język norweski i Q · Zobacz więcej »
R
R (minuskuła: r) – osiemnasta litera alfabetu łacińskiego i dwudziesta trzecia alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i R · Zobacz więcej »
Rada Języka Norweskiego
Rada Języka Norweskiego (norw. Språkrådet, dosł. Rada Językowa) – autorytatywne gremium zajmujące się regulacjąjęzyka norweskiego, składające się z dwudziestu osób.
Nowy!!: Język norweski i Rada Języka Norweskiego · Zobacz więcej »
Rada Nordycka
Flagi państw-członków Rady Nordyckiej Bjarni Benediktsson, Martti Miettunen, Helge Sivertsen i Herman Kling Senacie RP (2013) Rada Nordycka – organizacja subregionalna, forum konsultacyjne parlamentów i rządów państw nordyckich i ich terytoriów autonomicznych, utworzona w 1952 roku.
Nowy!!: Język norweski i Rada Nordycka · Zobacz więcej »
Rødt
Rødt (bokmål), Raudt (nynorsk), Ruoksat (płnlap.) – norweska lewicowa partia polityczna, powstała w marcu 2007 roku w wyniku połączenia Arbeidernes Kommunistparti i Rød Valgallianse.
Nowy!!: Język norweski i Rødt · Zobacz więcej »
Rdzeń (językoznawstwo)
Rdzeń (niekiedy także pierwiastek; por.) – główny morfem wyrazu, który pozostaje po oddzieleniu od niego wszystkich afiksów.
Nowy!!: Język norweski i Rdzeń (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Retrofleksja (fonetyka)
Retrofleksja (z „wstecz” i „zginanie” od „zgiąć”) – rodzaj artykulacji spółgłosek (też samogłosek).
Nowy!!: Język norweski i Retrofleksja (fonetyka) · Zobacz więcej »
Riksmål
Riksmål – jedna z odmian norweskiego języka literackiego.
Nowy!!: Język norweski i Riksmål · Zobacz więcej »
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Nowy!!: Język norweski i Rodzaj gramatyczny · Zobacz więcej »
Romantyzm
Caspar David Friedrich, ''Wędrowiec nad morzem mgły'', 1818 Walenty Wańkowicz, ''Portret Adama Mickiewicza na Judahu skale'', 1827–1828 Romantyzm (z fr. romantisme, od roman – powieść, opowieść) – szeroki nurt w kulturze, który dał nazwę epoce w historii sztuki i historii literatury trwającej od lat 90.
Nowy!!: Język norweski i Romantyzm · Zobacz więcej »
S
S (minuskuła: s) – dwudziesta czwarta litera polskiego i dziewiętnasta alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Język norweski i S · Zobacz więcej »
Samnorsk
Samnorsk („wspólny norweski”) – dawny, nigdy niezrealizowany eksperyment integracji dwóch odmian języka norweskiego: bokmål i nynorsk w ich formie pisanej.
Nowy!!: Język norweski i Samnorsk · Zobacz więcej »
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska · Zobacz więcej »
Samogłoska średnia
Samogłoska średnia – typ samogłoski występujący w niektórych językach.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska średnia · Zobacz więcej »
Samogłoska centralna
Samogłoska centralna, samogłoska środkowa – samogłoska wymawiana bez przesunięcia języka ku przodowi lub tyłowi jamy ustnej.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska centralna · Zobacz więcej »
Samogłoska otwarta
Samogłoska otwarta, samogłoska niska – typ samogłoski występujący niemal w każdym języku.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska otwarta · Zobacz więcej »
Samogłoska przednia
Samogłoska przednia – samogłoska wymawiana z przesunięciem języka ku przodowi jamy ustnej.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska przednia · Zobacz więcej »
Samogłoska przymknięta
Samogłoska przymknięta, samogłoska wysoka – samogłoska wymawiana przy wysokim położeniu języka.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska przymknięta · Zobacz więcej »
Samogłoska tylna
Samogłoska tylna – samogłoska wymawiana z przesunięciem języka ku tyłowi jamy ustnej.
Nowy!!: Język norweski i Samogłoska tylna · Zobacz więcej »
Sør-Trøndelag
Sør-Trøndelag – dawny okręg, jednostka podziału administracyjnego Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Sør-Trøndelag · Zobacz więcej »
Słownictwo
Słownictwo, inaczej leksyka – ogół wyrazów danego języka; pojedyncza warstwa leksykalna (np. słownictwo neutralne, książkowe, ekspresywne itp.) lub wyrazy używane przez konkretnąosobę.
Nowy!!: Język norweski i Słownictwo · Zobacz więcej »
Słowotwórstwo
Słowotwórstwo – dział językoznawstwa zajmujący się sposobami powstawania nowych wyrazów w języku.
Nowy!!: Język norweski i Słowotwórstwo · Zobacz więcej »
Skandynawia
Flaga Danii Flaga Szwecji Flaga Norwegii Unii kalmarskiej Skandynawizm – plakat propagandowy; flagi: Danii, Norwegii i Szwecji Skandynawia – region północnej Europy, obejmujący państwa: Szwecję, Norwegię oraz Danię.
Nowy!!: Język norweski i Skandynawia · Zobacz więcej »
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska · Zobacz więcej »
Spółgłoska drżąca języczkowa dźwięczna
Spółgłoska drżąca języczkowa – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska drżąca języczkowa dźwięczna · Zobacz więcej »
Spółgłoska krtaniowa
Spółgłoska krtaniowa lub laryngalna – spółgłoska artykułowana w głośni.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska krtaniowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska nosowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa
Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa – sposób artykulacji spółgłosek polegający na zbliżeniu przedniej części języka do dziąseł.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska szczelinowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska szczelinowa języczkowa bezdźwięczna
Spółgłoska szczelinowa języczkowa bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem χ.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska szczelinowa języczkowa bezdźwięczna · Zobacz więcej »
Spółgłoska szczelinowa języczkowa dźwięczna
Spółgłoska szczelinowa języczkowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska szczelinowa języczkowa dźwięczna · Zobacz więcej »
Spółgłoska tylnojęzykowa
Spółgłoska tylnojęzykowa, welarna – sposób artykulacji spółgłosek polegający na zbliżeniu tylnej części języka do podniebienia miękkiego.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska tylnojęzykowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska uderzeniowa z retrofleksją dźwięczna
Spółgłoska uderzeniowa z retrofleksją– rodzaj dźwięku mowy, spotykany w niektórych językach.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska uderzeniowa z retrofleksją dźwięczna · Zobacz więcej »
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska wargowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zębowa
Spółgłoski zębowe (przedniojęzykowo-zębowe) – rodzaj spółgłosek wyróżniony ze względu na miejsce artykulacji, które znajduje się przy górnych zębach – siekaczach, u ich szczytu, tuż za ich tylnąścianąlub u ich nasady na granicy z dziąsłami.
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska zębowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Nowy!!: Język norweski i Spółgłoska zwarta · Zobacz więcej »
Spójnik (część mowy)
Spójnik – wyraz łączący dwa zdania, równoważniki zdań lub wyrażenia w jedno zdanie złożone.
Nowy!!: Język norweski i Spójnik (część mowy) · Zobacz więcej »
Stavanger
Stavanger (wym.) – norweskie miasto portowe i gmina leżąca w okręgu Rogaland, na południowo-zachodnim wybrzeżu Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Stavanger · Zobacz więcej »
Stød
Rozłożenie dialektowe w Danii. Stød występuje w regionach zaznaczonych na różowo. W regionach zielonych stød zastąpiony jest akcentem tonicznym. W regionach niebieskich nie występuje ani stød ani akcent toniczny. Stød (wym.) – charakterystyczna dla języka duńskiego cecha artykulacji polegająca na niepełnym zwarciu więzadeł głosowych (niepełne zwarcie krtaniowe).
Nowy!!: Język norweski i Stød · Zobacz więcej »
Strona (językoznawstwo)
Strona (diateza) – kategoria gramatyczna, która sygnalizuje różnice w hierarchizacji argumentów predykatu wyrażane za pomocąśrodków formalnych, tj.
Nowy!!: Język norweski i Strona (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Supletywizm
Supletywizm (od „napełniam, uzupełniam”) – w językoznawstwie i etymologii zjawisko polegające na tworzeniu form fleksyjnych danego wyrazu w oparciu o odmienne tematy fleksyjne.
Nowy!!: Język norweski i Supletywizm · Zobacz więcej »
Svalbard
Zdjęcie satelitarne archipelagu Svalbard – prowincja norweska na Oceanie Arktycznym, obejmująca swym zasięgiem archipelag Svalbard (którego największąwyspąjest Spitsbergen, dawniej znany jako Spitsbergen Zachodni – Vestspitsbergen) wraz z kilkoma wyspami niewchodzącymi w skład archipelagu (m.in. Wyspa Niedźwiedzia – Bjørnøya) w granicach 71°–81° N i 10°–35° E, 800 km na północ od Norwegii i 1100 km od Bieguna Północnego.
Nowy!!: Język norweski i Svalbard · Zobacz więcej »
Synkopa (fonetyka)
Synkopa (gr. synkopḗ „obcięcie”, od synkóptō „przycinać”) – zjawisko fonetyczne polegające na zaniku śródgłosowej nieakcentowanej samogłoski lub całej sylaby z wyrazu, co pociąga za sobąjego skrócenie.
Nowy!!: Język norweski i Synkopa (fonetyka) · Zobacz więcej »
Szwecja
Szwecja, Królestwo Szwecji (Konungariket Sverige) – państwo w Europie Północnej, zaliczane zarówno do państw skandynawskich oraz krajów nordyckich.
Nowy!!: Język norweski i Szwecja · Zobacz więcej »
Szyk V2
Szyk V2 – szyk wyrazów w zdaniu oznajmującym, w którym orzeczenie znajduje się na drugim miejscu niezależnie od tego, jaka część mowy zajmuje pozycję pierwszą.
Nowy!!: Język norweski i Szyk V2 · Zobacz więcej »
Szyk wyrazów
Szyk wyrazów, porządek słów – układ wyrazów w zdaniu, czyli ich usytuowanie względem siebie w perspektywie czasowej (w mowie) lub przestrzennej (w piśmie).
Nowy!!: Język norweski i Szyk wyrazów · Zobacz więcej »
T
T (minuskuła: t) jest dwudziestąliterąalfabetu łacińskiego, dwudziestąszóstąliterąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i T · Zobacz więcej »
Telemark (Norwegia)
Telemark – dawny okręg, jednostka podziału administracyjnego Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Telemark (Norwegia) · Zobacz więcej »
Trøndelag
Trøndelag – region oraz okręg w środkowej Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Trøndelag · Zobacz więcej »
Trøndersk
Trøndersk – dialekt języka norweskiego używany w Norwegii w rejonie Trøndelag (stolica regionu: Trondheim).
Nowy!!: Język norweski i Trøndersk · Zobacz więcej »
Troms
Troms (pnlap. Romssa, Romssa fylkka) – dawny okręg, jednostka podziału administracyjnego Norwegii.
Nowy!!: Język norweski i Troms · Zobacz więcej »
Trondheim
Trondheim (dawniej Nidaros oraz Trondhjem) – miasto w Norwegii, nad Trondheimsfjorden u ujścia rzeki Nidelvy.
Nowy!!: Język norweski i Trondheim · Zobacz więcej »
Tryb (językoznawstwo)
Tryb – kategoria gramatyczna czasownika wyrażająca stosunek mówiącego do treści wypowiedzenia.
Nowy!!: Język norweski i Tryb (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Tryb łączący
Tryb łączący (łac. coniunctivus, subiunctivus) – tryb gramatyczny, występujący w wielu językach indoeuropejskich, służący do wyrażania życzeń, poleceń, emocji, możliwości, osądów, potrzeb oraz stwierdzeń przeciwnych aktualnym faktom.
Nowy!!: Język norweski i Tryb łączący · Zobacz więcej »
Tryb oznajmujący
Tryb oznajmujący, tryb orzekający (łac. indicativus) – podstawowy tryb gramatyczny w większości języków świata.
Nowy!!: Język norweski i Tryb oznajmujący · Zobacz więcej »
Tryb rozkazujący
Tryb rozkazujący (łac. imperativus) – jeden z podstawowych trybów w mowie.
Nowy!!: Język norweski i Tryb rozkazujący · Zobacz więcej »
U
U (minuskuła: u) (dla odróżnienia od ó nazywana często u zwykłym lub u otwartym) – dwudziesta pierwsza litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta siódma litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i U · Zobacz więcej »
Unia kalmarska
List unijny (duń. ''unionsbrevet'') z 13 lub 20 lipca 1397 Unia kalmarska (duń., szw., norw. Kalmarunionen) – unia personalna zawarta latem 1397 na zamku w Kalmarze pomiędzy Danią, Szwecjąi Norwegią.
Nowy!!: Język norweski i Unia kalmarska · Zobacz więcej »
Uniwersytet Gdański
Uniwersytet Gdański (UG) – polski uniwersytet utworzony w 1970 w Gdańsku w wyniku połączenia Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie (założonej w 1945 jako Wyższa Szkoła Handlu Morskiego) i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku (założonej w 1946).
Nowy!!: Język norweski i Uniwersytet Gdański · Zobacz więcej »
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Uniwersytet im.
Nowy!!: Język norweski i Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu · Zobacz więcej »
Uniwersytet SWPS
Uniwersytet SWPS z siedzibąw Warszawie – uczelnia niepubliczna z siedzibąw Warszawie, utworzona w 1996 jako Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej.
Nowy!!: Język norweski i Uniwersytet SWPS · Zobacz więcej »
Uniwersytet Szczeciński
Uniwersytet Szczeciński – utworzona w 1985 polska uczelnia publiczna z siedzibąw Szczecinie.
Nowy!!: Język norweski i Uniwersytet Szczeciński · Zobacz więcej »
Utrum
Utrum (w różnych opracowaniach także: rodzaj wspólny, rodzaj męsko-żeński, rodzaj nienijaki, rodzaj ogólny) – rodzaj gramatyczny przeciwstawiany w gramatykach niektórych języków rodzajowi nijakiemu (łac. neutrum).
Nowy!!: Język norweski i Utrum · Zobacz więcej »
V
V (minuskuła: v) (fał) – dwudziesta druga litera alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Język norweski i V · Zobacz więcej »
VSO
VSO (Verb Subject Object) – typ języka, w którym zdanie zaczyna się od orzeczenia, potem następuje podmiot, a na końcu dopełnienie.
Nowy!!: Język norweski i VSO · Zobacz więcej »
W
W (wu, minuskuła: w) – dwudziesta trzecia litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta ósma litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i W · Zobacz więcej »
Warszawa
Hejnał warszawski Warszawa, miasto stołeczne WarszawaUstawa z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy.
Nowy!!: Język norweski i Warszawa · Zobacz więcej »
Wikipedia norweskojęzyczna
Wikipedia norweskojęzyczna (bokmål) – edycja Wikipedii w języku norweskim (bokmål) założona 26 listopada 2001.
Nowy!!: Język norweski i Wikipedia norweskojęzyczna · Zobacz więcej »
Wzajemna zrozumiałość języków
Wzajemna zrozumiałość języków – pojęcie oznaczające takąbliskość różnych języków, że mówiący nimi mogąsię porozumieć bez dodatkowej nauki ani szczególnego wysiłku.
Nowy!!: Język norweski i Wzajemna zrozumiałość języków · Zobacz więcej »
Wzdłużenie zastępcze
Wzdłużenie zastępcze – proces fonetyczny, w wyniku którego samogłoska staje się długa, aby zachować energię potrzebnąna wypowiedzenie wyrazu, kiedy następna samogłoska zanikła.
Nowy!!: Język norweski i Wzdłużenie zastępcze · Zobacz więcej »
X
X (minuskuła: x) (iks) – dwudziesta czwarta litera alfabetu łacińskiego.
Nowy!!: Język norweski i X · Zobacz więcej »
Y
Y (minuskuła: y) (igrek) – dwudziesta piąta litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta dziewiąta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i Y · Zobacz więcej »
Z
Z (zet, minuskuła: z) – dwudziesta szósta litera alfabetu łacińskiego, trzydziesta litera alfabetu polskiego.
Nowy!!: Język norweski i Z · Zobacz więcej »
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Nowy!!: Język norweski i Zaimek · Zobacz więcej »
Zaokrąglenie samogłoski
Zaokrąglenie samogłoski – stopień zaokrąglenia ust przy artykulacji samogłoski.
Nowy!!: Język norweski i Zaokrąglenie samogłoski · Zobacz więcej »
Zdanie
Zdanie – w językoznawstwie termin ten oznacza wypowiedzenie służące do zakomunikowania jakiejś treści i podlegające ograniczeniom formalnym.
Nowy!!: Język norweski i Zdanie · Zobacz więcej »
Zdanie podrzędnie złożone
Zdanie podrzędnie złożone – zdanie złożone z wielu zdań składowych, w którym jedno z nich (zdanie podrzędne) wynika z drugiego (zdania nadrzędnego) i zastosowane samodzielnie nie zachowuje sensu, np.
Nowy!!: Język norweski i Zdanie podrzędnie złożone · Zobacz więcej »
Zdanie współrzędnie złożone
W zdaniu złożonym współrzędnie zdania składowe (zdania współrzędne) nie określająsię wzajemnie.
Nowy!!: Język norweski i Zdanie współrzędnie złożone · Zobacz więcej »
Zestrój akcentowy
Zestrój akcentowy – obdarzona sensem grupa sylab posiadająca jeden główny akcent.
Nowy!!: Język norweski i Zestrój akcentowy · Zobacz więcej »
Znaki diakrytyczne
Znaki diakrytyczne, diakrytyki („odróżniający”) – znaki graficzne używane w alfabetach i innych systemach pisma, umieszczane nad, pod literą, obok lub wewnątrz niej, zmieniające sposób odczytu tej litery i tworzące przez to nowąliterę.
Nowy!!: Język norweski i Znaki diakrytyczne · Zobacz więcej »
