Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język litewski i Język praindoeuropejski
Język litewski i Język praindoeuropejski mają 40 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Akcent wyrazowy, Alofon, Bezokolicznik, Czasownik, Deklinacja (językoznawstwo), Dialekt, Dyftong, Fleksja, Imiesłów, Intonacja (językoznawstwo), Język (mowa), Język łotewski, Język czeski, Język polski, Język pruski, Język rosyjski, Języki bałtosłowiańskie, Języki bałtyckie, Języki indoeuropejskie, Języki wschodniobałtyckie, Językoznawstwo, Liczba podwójna, Morfem, Niemcy, Palatalizacja, Przymiotnik, Przyrostek, Przysłówek, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, ..., Samogłoska przymknięta, Spółgłoska miękkopodniebienna, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska płynna, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zwarta, Spółgłoska zwarto-otwarta, Strona (językoznawstwo), Zaimek. Rozwiń indeks (10 jeszcze) »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Akcent wyrazowy i Język litewski · Akcent wyrazowy i Język praindoeuropejski ·
Alofon
Diagram samogłoskowy z zaznaczonymi alofonami w języku polskim. Na czarno zaznaczono główne alofony, a na zielono i czerwono alofony kombinatoryczne. Dodatkowo alofony zaznaczone na czerwono pojawiająsię w kontekstach podniebiennych. Alofon (allofon, z gr. ἄλλος állos „inny” i φωνή phōnē „dźwięk”) – realizacja fonemu zawierająca oprócz cech fonologicznie relewantnych również szereg cech nierelewantnych w zależności od pozycji głoski (w stosunku do innych) i mówiącego.
Alofon i Język litewski · Alofon i Język praindoeuropejski ·
Bezokolicznik
Bezokolicznik – forma czasownika, która wyraża czynność lub stan w sposób abstrakcyjny, zazwyczaj bez określania czasu, rodzaju, liczby, osoby, trybu, strony i aspektu.
Bezokolicznik i Język litewski · Bezokolicznik i Język praindoeuropejski ·
Czasownik
Czasownik – część mowy służąca do przedstawiania dziejących się czynności oraz zachodzących stanów.
Czasownik i Język litewski · Czasownik i Język praindoeuropejski ·
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Deklinacja (językoznawstwo) i Język litewski · Deklinacja (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski ·
Dialekt
Dialekt, narzecze – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Dialekt i Język litewski · Dialekt i Język praindoeuropejski ·
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Dyftong i Język litewski · Dyftong i Język praindoeuropejski ·
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Fleksja i Język litewski · Fleksja i Język praindoeuropejski ·
Imiesłów
Imiesłów (łac. participium) – nieosobowa forma czasownika mająca cechy składniowe i fleksyjne przymiotnika.
Imiesłów i Język litewski · Imiesłów i Język praindoeuropejski ·
Intonacja (językoznawstwo)
Intonacja – w trakcie wypowiadania tekstu nadawanie mu pewnego rodzaju melodii, poprzez zmianę modulacji głosu, w celu wyrażenia emocji lub tylko dla oddania specyficznego charakteru danej wypowiedzi.
Intonacja (językoznawstwo) i Język litewski · Intonacja (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski ·
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Język (mowa) i Język litewski · Język (mowa) i Język praindoeuropejski ·
Język łotewski
Język łotewski (łot. latviešu valoda) – język z grupy języków bałtyckich, którym posługuje się w sumie ok.
Język litewski i Język łotewski · Język praindoeuropejski i Język łotewski ·
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język czeski i Język litewski · Język czeski i Język praindoeuropejski ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język litewski i Język polski · Język polski i Język praindoeuropejski ·
Język pruski
Język pruski, – wymarły język bałtyckich Prusów.
Język litewski i Język pruski · Język praindoeuropejski i Język pruski ·
Język rosyjski
Język rosyjski (ros., russkij jazyk; dawniej też: język wielkoruski) – język z grupy wschodniosłowiańskiej, będący urzędowym w Rosji, Kirgistanie, Kazachstanie i na Białorusi, a także jednym z pięciu języków oficjalnych i jednocześnie jednym z sześciu języków konferencyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Język litewski i Język rosyjski · Język praindoeuropejski i Język rosyjski ·
Języki bałtosłowiańskie
Różne schematy możliwego pokrewieństwa języków bałtyckich i słowiańskich; Van Wijk, 1923 Języki bałtosłowiańskie, języki bałtycko-słowiańskie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich, obejmująca języki bałtyckie i języki słowiańskie.
Język litewski i Języki bałtosłowiańskie · Język praindoeuropejski i Języki bałtosłowiańskie ·
Języki bałtyckie
Języki bałtyckie lub bałtyjskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi w przeszłości posługiwali się Bałtowie na terenach od ujścia Wisły po południowe granice dzisiejszej Estonii (północne krańce łotewskiej krainy zwanej Liwonią).
Język litewski i Języki bałtyckie · Język praindoeuropejski i Języki bałtyckie ·
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Język litewski i Języki indoeuropejskie · Język praindoeuropejski i Języki indoeuropejskie ·
Języki wschodniobałtyckie
Języki wschodniobałtyckie – grupa, do której zalicza się blisko spokrewnione języki bałtyckie: litewski i łotewski, łatgalski, żmudzki oraz wymarłe kuroński, seloński i zemgalski.
Język litewski i Języki wschodniobałtyckie · Język praindoeuropejski i Języki wschodniobałtyckie ·
Językoznawstwo
Językoznawstwo, inaczej lingwistyka (od „język”) – nauka badająca język pod kątem jego jednostek, struktury, funkcji i rozwoju.
Język litewski i Językoznawstwo · Język praindoeuropejski i Językoznawstwo ·
Liczba podwójna
Liczba podwójna (liczba mnoga podwójna, dualis) – występująca w niektórych językach (w tym w dawnej polszczyźnie i czeszczyźnie) kategoria gramatyczna, służąca wyrażaniu podwójności, parzystości.
Język litewski i Liczba podwójna · Język praindoeuropejski i Liczba podwójna ·
Morfem
Morfem – najmniejsza grupa fonemów, która niesie ze sobąokreślone znaczenie i której nie można podzielić na mniejsze jednostki znaczeniowe.
Język litewski i Morfem · Język praindoeuropejski i Morfem ·
Niemcy
Niemcy; Republika Federalna Niemiec, RFN (niem. Deutschland; Bundesrepublik Deutschland, BRD,.
Język litewski i Niemcy · Język praindoeuropejski i Niemcy ·
Palatalizacja
Palatalizacja (zmiękczenie) – zjawisko wymowy danej głoski z dodatkowąartykulacjąśrodkowopodniebienną(obok głównego zbliżenia narządów mowy pojawia się zbliżenie środkowej części języka do podniebienia), np.
Język litewski i Palatalizacja · Język praindoeuropejski i Palatalizacja ·
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Język litewski i Przymiotnik · Język praindoeuropejski i Przymiotnik ·
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Język litewski i Przyrostek · Język praindoeuropejski i Przyrostek ·
Przysłówek
Przysłówek – nieodmienna część mowy, która głównie służy jako modyfikator czasownika i przymiotnika.
Język litewski i Przysłówek · Język praindoeuropejski i Przysłówek ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język litewski i Rodzaj gramatyczny · Język praindoeuropejski i Rodzaj gramatyczny ·
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Język litewski i Rzeczownik · Język praindoeuropejski i Rzeczownik ·
Samogłoska przymknięta
Samogłoska przymknięta, samogłoska wysoka – samogłoska wymawiana przy wysokim położeniu języka.
Język litewski i Samogłoska przymknięta · Język praindoeuropejski i Samogłoska przymknięta ·
Spółgłoska miękkopodniebienna
Spółgłoska miękkopodniebienna lub welarna – spółgłoska, której wymowa polega na zbliżeniu języka do podniebienia miękkiego (łac. velum).
Język litewski i Spółgłoska miękkopodniebienna · Język praindoeuropejski i Spółgłoska miękkopodniebienna ·
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Język litewski i Spółgłoska nosowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska nosowa ·
Spółgłoska płynna
Spółgłoski płynne – ustne spółgłoski zwarto-otwarte zaliczające się do aproksymantów.
Język litewski i Spółgłoska płynna · Język praindoeuropejski i Spółgłoska płynna ·
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Język litewski i Spółgłoska szczelinowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska szczelinowa ·
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Język litewski i Spółgłoska wargowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska wargowa ·
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Język litewski i Spółgłoska zwarta · Język praindoeuropejski i Spółgłoska zwarta ·
Spółgłoska zwarto-otwarta
Spółgłoska zwarto-otwarta, także: sonorant – spółgłoska powstająca, gdy w czasie artykulacji dochodzi do zwarcia i równocześnie otwarcia innego kanału (ustnego lub nosowego), którym uchodzi powietrze lub zwarcia i otwarcia następująszybko po sobie.
Język litewski i Spółgłoska zwarto-otwarta · Język praindoeuropejski i Spółgłoska zwarto-otwarta ·
Strona (językoznawstwo)
Strona (diateza) – kategoria gramatyczna, która sygnalizuje różnice w hierarchizacji argumentów predykatu wyrażane za pomocąśrodków formalnych, tj.
Język litewski i Strona (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Strona (językoznawstwo) ·
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Język litewski i Zaimek · Język praindoeuropejski i Zaimek ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język litewski i Język praindoeuropejski
- Co ma wspólnego Język litewski i Język praindoeuropejski
- Podobieństwa między Język litewski i Język praindoeuropejski
Porównanie Język litewski i Język praindoeuropejski
Język litewski posiada 105 relacji, a Język praindoeuropejski ma 399. Co mają wspólnego 40, indeks Jaccard jest 7.94% = 40 / (105 + 399).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język litewski i Język praindoeuropejski. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
