Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język polski i Język staropolski
Język polski i Język staropolski mają 31 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Alfabet łaciński, Śląsk, Biernik, Dialekt mazowiecki, Dialekty języka polskiego, Dopełniacz (przypadek), Fleksja, Fonologia, Gwara góralska, Jakub Parkoszowic, Język czeski, Język kaszubski, Język literacki, Język prasłowiański, Język słowacki, Języki indoeuropejskie, Języki lechickie, Języki słowiańskie, Języki zachodniosłowiańskie, Korona Królestwa Polskiego, Małopolska, Mianownik (przypadek), Polska, Polskie średniowieczne roty sądowe, Rodzaj gramatyczny, Słownictwo, Wielkie Księstwo Litewskie, Wielkopolska, Zanik iloczasu, Zapożyczenie językowe, ..., Zmiana językowa. Rozwiń indeks (1 jeszcze) »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Alfabet łaciński i Język polski · Alfabet łaciński i Język staropolski ·
Śląsk
Górny (kolor żółty) Śląsk (ang. Silesia) – kraina historyczna położona w Europie Środkowej, na terenie Polski, Czech i NiemiecJeśli uwzględniać łużyckie powiaty włączone w czasie reformy administracyjnej w 1815 roku do pruskiej prowincji śląskiej.
Język polski i Śląsk · Język staropolski i Śląsk ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Język polski · Biernik i Język staropolski ·
Dialekt mazowiecki
Stanisława Urbańczyka Dialekt mazowiecki (dialekt mazowieski, gwara mazowiecka) – jeden z dialektów języka polskiego.
Dialekt mazowiecki i Język polski · Dialekt mazowiecki i Język staropolski ·
Dialekty języka polskiego
Karola Dejny) Zofii Kurzowej Dialekty języka polskiego – regionalne odmiany języka polskiego, używane na terenie Polski i Kresów Wschodnich.
Dialekty języka polskiego i Język polski · Dialekty języka polskiego i Język staropolski ·
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Dopełniacz (przypadek) i Język polski · Dopełniacz (przypadek) i Język staropolski ·
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Fleksja i Język polski · Fleksja i Język staropolski ·
Fonologia
Fonologia (dawniej głosownia) – nauka o systemach dźwiękowych języków.
Fonologia i Język polski · Fonologia i Język staropolski ·
Gwara góralska
Gwara góralska – nieprecyzyjny, potoczny termin określający gwary używane przez Górali.
Gwara góralska i Język polski · Gwara góralska i Język staropolski ·
Jakub Parkoszowic
Jakub Parkoszowic, inne formy nazwiska: Jakub Parkosz, Jakub Parkosz z Żórawicy, Jacobus Parcossius, Parkosch de Żorawicze, Parkossius (ur. w Żurawicy, zm. między 4 września a 9 września 1452) – szlachcic herbu Godziemba, polski językoznawca i gramatyk, profesor i rektor Akademii Krakowskiej, kanonik krakowski.
Jakub Parkoszowic i Język polski · Jakub Parkoszowic i Język staropolski ·
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język czeski i Język polski · Język czeski i Język staropolski ·
Język kaszubski
Język kaszubski, dialekt kaszubski (kaszub.) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego.
Język kaszubski i Język polski · Język kaszubski i Język staropolski ·
Język literacki
Język literacki – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Język literacki i Język polski · Język literacki i Język staropolski ·
Język prasłowiański
Język prasłowiański – hipotetyczny, rekonstruowany wspólny prajęzyk dawnych Słowian, z którego później wykształciły się wszystkie języki słowiańskie.
Język polski i Język prasłowiański · Język prasłowiański i Język staropolski ·
Język słowacki
Europy Środkowo-Wschodniej Język słowacki (słow., też) – język należący do zachodniosłowiańskiej grupy językowej.
Język polski i Język słowacki · Język staropolski i Język słowacki ·
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Język polski i Języki indoeuropejskie · Język staropolski i Języki indoeuropejskie ·
Języki lechickie
Dialekty wschodniolechickie Języki lechickie – umowna nazwa przyjęta przez niektórych językoznawców na określenie północnej grupy języków zachodniosłowiańskich, posiadających pewne wspólne cechy w zakresie fonetyki, którymi posługiwały się plemiona lechickie.
Język polski i Języki lechickie · Język staropolski i Języki lechickie ·
Języki słowiańskie
Rozprzestrzenienie języków słowiańskich w Europie Słowianie Języki słowiańskie – grupa języków w obrębie podrodziny bałtosłowiańskiej rodziny języków indoeuropejskich.
Język polski i Języki słowiańskie · Język staropolski i Języki słowiańskie ·
Języki zachodniosłowiańskie
Europy Środkowo-Wschodniej Języki zachodniosłowiańskie – jeden z trzech zespołów języków słowiańskich (obok języków wschodnio- i południowosłowiańskich), którymi posługuje się około 56 mln mówiących w Europie Środkowej.
Język polski i Języki zachodniosłowiańskie · Język staropolski i Języki zachodniosłowiańskie ·
Korona Królestwa Polskiego
Korona Królestwa Polskiego, w skrócie Korona Polska lub Królestwo Polskie, potocznie i skrótowo: Korona – 1.
Język polski i Korona Królestwa Polskiego · Język staropolski i Korona Królestwa Polskiego ·
Małopolska
Małopolska (łac. Polonia Minor) – kraina historyczna Polski, obejmująca obecnie południowo-wschodniączęść kraju, w górnym i częściowo środkowym dorzeczu Wisły oraz w dorzeczu górnej Warty.
Język polski i Małopolska · Język staropolski i Małopolska ·
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Język polski i Mianownik (przypadek) · Język staropolski i Mianownik (przypadek) ·
Polska
Polska, Rzeczpospolita Polska (RP) – państwo unitarne w Europie Środkowej, położone między Morzem Bałtyckim na północy a Sudetami i Karpatami na południu, w przeważającej części w dorzeczu Wisły i Odry.
Język polski i Polska · Język staropolski i Polska ·
Polskie średniowieczne roty sądowe
Tekst polskiej roty sądowej spisanej w 1702 roku we Wrocławiu. Polskie średniowieczne roty sądowe – teksty przysiąg (rot) sądowych w języku polskim, zapisane w księgach z XIV i XV wieku.
Język polski i Polskie średniowieczne roty sądowe · Język staropolski i Polskie średniowieczne roty sądowe ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język polski i Rodzaj gramatyczny · Język staropolski i Rodzaj gramatyczny ·
Słownictwo
Słownictwo, inaczej leksyka – ogół wyrazów danego języka; pojedyncza warstwa leksykalna (np. słownictwo neutralne, książkowe, ekspresywne itp.) lub wyrazy używane przez konkretnąosobę.
Język polski i Słownictwo · Język staropolski i Słownictwo ·
Wielkie Księstwo Litewskie
Wielkie Księstwo Litewskie (rus. Велїкое кнꙗзство Лїтовское), potocznie: Litwa, w historiografii określana jako Litwa historyczna – państwo powstałe w wyniku zjednoczenia plemiennych księstw litewskich w roku 1236 przez Mendoga.
Język polski i Wielkie Księstwo Litewskie · Język staropolski i Wielkie Księstwo Litewskie ·
Wielkopolska
Wielkopolska – kraina historyczna w środkowej i zachodniej Polsce, na Pojezierzu Wielkopolskim i Nizinie Południowowielkopolskiej, w dorzeczu środkowej i dolnej Warty; dzielnica historyczna Polski.
Język polski i Wielkopolska · Język staropolski i Wielkopolska ·
Zanik iloczasu
Zanik iloczasu – proces fonetyczny prowadzący do zaniku długości samogłosek jako cechy fonologicznej relewantnej.
Język polski i Zanik iloczasu · Język staropolski i Zanik iloczasu ·
Zapożyczenie językowe
Zapożyczenie językowe, inaczej pożyczka, wyraz obcy – element językowy zaczerpnięty z języka obcego, który zadomowił się w mniejszym lub większym stopniu jako element języka rodzimego.
Język polski i Zapożyczenie językowe · Język staropolski i Zapożyczenie językowe ·
Zmiana językowa
Zmiana językowa – nowy element powstały na gruncie danego systemu językowego; zmiana w jego wewnętrznej strukturze.
Język polski i Zmiana językowa · Język staropolski i Zmiana językowa ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język polski i Język staropolski
- Co ma wspólnego Język polski i Język staropolski
- Podobieństwa między Język polski i Język staropolski
Porównanie Język polski i Język staropolski
Język polski posiada 349 relacji, a Język staropolski ma 156. Co mają wspólnego 31, indeks Jaccard jest 6.14% = 31 / (349 + 156).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język polski i Język staropolski. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
