Podobieństwa między Języki indoeuropejskie i Łacina
Języki indoeuropejskie i Łacina mają 68 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Ablatyw, Alfabet łaciński, Biernik, Celownik (przypadek), Dopełniacz (przypadek), Dyftong, Gottfried Wilhelm Leibniz, Italia (kraina historyczna), Język (mowa), Język etruski, Język faliskijski, Język francuski, Język galicyjski, Język grecki, Język hiszpański, Język kataloński, Język korsykański, Język literacki, Język martwy, Język ojczysty, Język oskijski, Język polski, Język portugalski, Język rumuński, Język sardyński, Język urzędowy, Język waloński, Język włoski, Język wernakularny, Języki celtyckie, ..., Języki fleksyjne, Języki germańskie, Języki indoirańskie, Języki italoceltyckie, Języki italskie, Języki kentum, Języki latynofaliskie, Języki retoromańskie, Języki romańskie, Języki satem, Ladino (dialekt), Liczebnik, Mianownik (przypadek), Michael Meier-Brügger, Miejscownik, Morfologia (językoznawstwo), Narzędnik, Półwysep Apeniński, Proces fonetyczny, Przedrostek, Przyimek, Przymiotnik, Przyrostek, Przysłówek, Sanskryt, SOV (Subject Object Verb), Spółgłoska miękkopodniebienna, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska półotwarta, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zwarta, Temat wyrazu, Unia Europejska, Walter de Gruyter, Wołacz, Wzdłużenie zastępcze, Zaimek. Rozwiń indeks (38 jeszcze) »
Ablatyw
right Ablatyw (łac. ablativus, w języku polskim nazywany także pochodnikiem lub oddalnikiem) – przypadek w językach aglutynacyjnych i niektórych fleksyjnych, wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż allatyw).
Ablatyw i Języki indoeuropejskie · Ablatyw i Łacina ·
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Alfabet łaciński i Języki indoeuropejskie · Alfabet łaciński i Łacina ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Języki indoeuropejskie · Biernik i Łacina ·
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Celownik (przypadek) i Języki indoeuropejskie · Celownik (przypadek) i Łacina ·
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Dopełniacz (przypadek) i Języki indoeuropejskie · Dopełniacz (przypadek) i Łacina ·
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Dyftong i Języki indoeuropejskie · Dyftong i Łacina ·
Gottfried Wilhelm Leibniz
Gottfried Wilhelm Leibniz, znany także pod nazwiskiem Leibnitz (ur. w Lipsku, zm. 14 listopada 1716 w Hanowerze) – niemiecki polihistor: prawnik, dyplomata, historyk i bibliotekarz, zajmujący się też filozofią, matematyką, fizykąteoretycznąi inżynieriąmechaniczną; doktor prawa i filozofii, przez większość kariery zatrudniony na dworze Księstwa Hanoweru.
Gottfried Wilhelm Leibniz i Języki indoeuropejskie · Gottfried Wilhelm Leibniz i Łacina ·
Italia (kraina historyczna)
Augusta. Południowa Italia w czasach Augusta. Italia – kraina historyczna i geograficzna położona na Półwyspie Apenińskim, której obszar zmieniał się na przestrzeni dziejów.
Italia (kraina historyczna) i Języki indoeuropejskie · Italia (kraina historyczna) i Łacina ·
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Język (mowa) i Języki indoeuropejskie · Język (mowa) i Łacina ·
Język etruski
Język etruski – wymarły po I wieku n.e. język nieindoeuropejski o nieustalonym pochodzeniu i pokrewieństwie z innymi językami.
Język etruski i Języki indoeuropejskie · Język etruski i Łacina ·
Język faliskijski
Język faliskijski (zwany też faliskim) – język z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, używany w starożytnej Italii na północ od Tybru do około 200 roku p.n.e., kiedy to został wyparty przez blisko z nim spokrewnionąłacinę.
Język faliskijski i Języki indoeuropejskie · Język faliskijski i Łacina ·
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Język francuski i Języki indoeuropejskie · Język francuski i Łacina ·
Język galicyjski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Procent ludności posługującej się na co dzień językiem galicyjskim na mapie regionu Język galicyjski lub galisyjski (galic.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ok.
Język galicyjski i Języki indoeuropejskie · Język galicyjski i Łacina ·
Język grecki
Wyraz „Grecja” napisany po nowogrecku Wyraz „Cypr” napisany po nowogrecku Język grecki, greka (Hellenikè glõtta; nowogr. ελληνική γλώσσα, ellinikí glóssa lub ελληνικά, elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego.
Język grecki i Języki indoeuropejskie · Język grecki i Łacina ·
Język hiszpański
Instytut Cervantesa w Madrycie Język hiszpański (hiszp.) – język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich.
Język hiszpański i Języki indoeuropejskie · Język hiszpański i Łacina ·
Język kataloński
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język kataloński (kat.) – język romański z grupy zachodniej, mający status języka urzędowego w Andorze i hiszpańskich wspólnotach autonomicznych: Katalonii, Balearach i Walencji.
Język kataloński i Języki indoeuropejskie · Język kataloński i Łacina ·
Język korsykański
Języki i dialekty Francji Język korsykański (lingua corsa) – język romański, którym posługuje się ok.
Język korsykański i Języki indoeuropejskie · Język korsykański i Łacina ·
Język literacki
Język literacki – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Język literacki i Języki indoeuropejskie · Język literacki i Łacina ·
Język martwy
języku eteocypryjskim Język martwy – język, który nie jest używany przez zwartągrupę etnicznąlub taki, który ma obecnie rozproszonąspołecznąbazę osób posługujących się nim.
Język martwy i Języki indoeuropejskie · Język martwy i Łacina ·
Język ojczysty
Język ojczysty, także: język pierwszy, język rodzimy, język wyjściowy – pierwszy poznawany i doświadczany przez człowieka język, a precyzyjniej – rodzima odmiana językowa, w której porozumiewa się z otoczeniem.
Język ojczysty i Języki indoeuropejskie · Język ojczysty i Łacina ·
Język oskijski
Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e. Język oskijski – wymarły język indoeuropejski, należący do podgrupy oskijsko-umbryjskiej języków italskich.
Język oskijski i Języki indoeuropejskie · Język oskijski i Łacina ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język polski i Języki indoeuropejskie · Język polski i Łacina ·
Język portugalski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język portugalski (port.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ponad 250 mln osób (jako ojczystym, zaś w ogóle po portugalsku mówi ponad 270 mln osób), zamieszkujących Portugalię oraz byłe kolonie portugalskie: Brazylię, Mozambik, Angolę, Gwineę Bissau, Gwineę Równikową, Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą, Republikę Zielonego Przylądka, Timor Wschodni oraz Makau.
Język portugalski i Języki indoeuropejskie · Język portugalski i Łacina ·
Język rumuński
Język rumuński, sporadycznie dakorumuński (rum.) – język z bałkańskiej gałęzi języków romańskich, którym posługuje się około 22,5 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Rumunię i Mołdawię, przyległe regiony Bułgarii, Serbii i Ukrainę, a także, w wyniku migracji w XXI wieku, Hiszpanię i Włochy.
Język rumuński i Języki indoeuropejskie · Język rumuński i Łacina ·
Język sardyński
Język sardyński (sard.) – język z grupy romańskiej (podgrupa południoworomańska) języków indoeuropejskich, którym posługuje się od 1 do 1,5 mln Sardyńczyków (mieszkańców Sardynii, włoskiej wyspy na Morzu Śródziemnym).
Język sardyński i Języki indoeuropejskie · Język sardyński i Łacina ·
Język urzędowy
Język urzędowy – język objęty wyjątkowym statusem prawnym na terenie danego państwa lub regionu administracyjnego.
Język urzędowy i Języki indoeuropejskie · Język urzędowy i Łacina ·
Język waloński
Języki i dialekty Francji Język waloński (Walon) – język romański z grupy langues d’oïl, niekiedy uznawany za dialekt języka francuskiego.
Język waloński i Języki indoeuropejskie · Język waloński i Łacina ·
Język włoski
Mapa zasięgu występowania języka włoskiego Język włoski (wł.) – język romański objęty statusem urzędowego we Włoszech, San Marino, Watykanie (obok łaciny), Szwajcarii (obok francuskiego, niemieckiego i romansz), Monako (obok francuskiego i monegaskiego) oraz na Istrii, należącej do Chorwacji i Słowenii.
Język włoski i Języki indoeuropejskie · Język włoski i Łacina ·
Język wernakularny
Język wernakularny – forma mowy (język, dialekt, rejestr) używana do kontaktów codziennych przez przedstawicieli pewnej wspólnoty.
Język wernakularny i Języki indoeuropejskie · Język wernakularny i Łacina ·
Języki celtyckie
Współczesny zasięg języków celtyckich Języki celtyckie – grupa językowa w obrębie języków indoeuropejskich, wywodząca się z rekonstruowanego języka praceltyckiego.
Języki celtyckie i Języki indoeuropejskie · Języki celtyckie i Łacina ·
Języki fleksyjne
Języki fleksyjne – języki syntetyczne cechujące się rozbudowanąstrukturąmorfologiczną, w której jednostki językowe służąjako środki wyrażające relacje syntaktyczne.
Języki fleksyjne i Języki indoeuropejskie · Języki fleksyjne i Łacina ·
Języki germańskie
Języki germańskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi posługuje się kilkaset milionów mówiących na całym świecie.
Języki germańskie i Języki indoeuropejskie · Języki germańskie i Łacina ·
Języki indoirańskie
Współczesny zasięg języków indoirańskich Języki indoirańskie – podrodzina języków indoeuropejskich, w skład której wchodzągrupy językowe: indyjska, irańska i nuristańska.
Języki indoeuropejskie i Języki indoirańskie · Języki indoirańskie i Łacina ·
Języki italoceltyckie
Języki italoceltyckie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich skupiająca języki italskie oraz celtyckie.
Języki indoeuropejskie i Języki italoceltyckie · Języki italoceltyckie i Łacina ·
Języki italskie
Języki italskie – podrodzina języków indoeuropejskich, z których jeden (łacina) dał początek współczesnym językom romańskim.
Języki indoeuropejskie i Języki italskie · Języki italskie i Łacina ·
Języki kentum
palatalizacji indoeuropejskiej. Języki kentum (od łacińskiego słowa – według wymowy klasycznej: – „100”) – grupa języków indoeuropejskich, w których spółgłoska palatalna k nie uległa – jak w językach satemowych – spirantyzacji, czyli nie przeszła w spółgłoskę szczelinową''ś/s''.
Języki indoeuropejskie i Języki kentum · Języki kentum i Łacina ·
Języki latynofaliskie
alfabecie, powstała około roku 550 p.n.e. Języki latynofaliskie – podgrupa języków italskich obejmująca dwa blisko spokrewnione języki: łacinę i faliskijski.
Języki indoeuropejskie i Języki latynofaliskie · Języki latynofaliskie i Łacina ·
Języki retoromańskie
Języki retoromańskie Języki retoromańskie – grupa języków romańskich, używanych przez około 700 tys.
Języki indoeuropejskie i Języki retoromańskie · Języki retoromańskie i Łacina ·
Języki romańskie
Języki romańskie w Europie język rumuński Języki romańskie (od łacińskiego przysłówka romanice „po rzymsku, w języku wernakularnym”) – grupa języków indoeuropejskich, którymi posługuje się jako językami ojczystymi około 750 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Europę Południowąi Amerykę Łacińską.
Języki indoeuropejskie i Języki romańskie · Języki romańskie i Łacina ·
Języki satem
palatalizacji indoeuropejskiej. Języki satem, języki satemowe (od słowa satem „sto” w awestyjskim) – grupa języków indoeuropejskich, w których palatalizacja indoeuropejska zmieniła miękkie w, niekiedy też w (sanskryt) lub (bałtyckie).
Języki indoeuropejskie i Języki satem · Języki satem i Łacina ·
Ladino (dialekt)
Język ladino (לאדינו), język judeohiszpański (ג'ודיאו-איספאנייול), judezmo, dżudezmo, spaniolisz, spaniolin – język żydowski powstały jako dialekt języka hiszpańskiego po wygnaniu Żydów sefardyjskich z Półwyspu Iberyjskiego w latach 1492–1497.
Języki indoeuropejskie i Ladino (dialekt) · Ladino (dialekt) i Łacina ·
Liczebnik
Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.
Języki indoeuropejskie i Liczebnik · Liczebnik i Łacina ·
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Języki indoeuropejskie i Mianownik (przypadek) · Mianownik (przypadek) i Łacina ·
Michael Meier-Brügger
Michael Meier-Brügger (ur. 13 sierpnia 1948 w Zurychu) – szwajcarski językoznawca, indoeuropeista.
Języki indoeuropejskie i Michael Meier-Brügger · Michael Meier-Brügger i Łacina ·
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Języki indoeuropejskie i Miejscownik · Miejscownik i Łacina ·
Morfologia (językoznawstwo)
Morfologia – dziedzina lingwistyki zajmująca się formami odmiennymi części mowy (fleksja) oraz słowotwórstwem.
Języki indoeuropejskie i Morfologia (językoznawstwo) · Morfologia (językoznawstwo) i Łacina ·
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Języki indoeuropejskie i Narzędnik · Narzędnik i Łacina ·
Półwysep Apeniński
Półwysep Apeniński – półwysep w Europie Południowej o powierzchni 131 337 km², otoczony przez akweny Morza Śródziemnego: Morze Liguryjskie i Tyrreńskie od zachodu, Jońskie od południa oraz Adriatyckie od wschodu.
Języki indoeuropejskie i Półwysep Apeniński · Półwysep Apeniński i Łacina ·
Proces fonetyczny
Proces fonetyczny (zjawisko fonetyczne) – zmiana języka w zakresie fonetyki.
Języki indoeuropejskie i Proces fonetyczny · Proces fonetyczny i Łacina ·
Przedrostek
Przedrostek, prefiks (od łac. praefixus „przymocowany na przedzie”) – w językoznawstwie jest to fragment wyrazu (tzw. morfem) dodawany do początku słowa podstawowego lub jego rdzenia (czyli do podstawy słowotwórczej), służący tworzeniu wyrazów pochodnych.
Języki indoeuropejskie i Przedrostek · Przedrostek i Łacina ·
Przyimek
Przyimek – nieodmienna i niesamodzielna część mowy, która łączy się z innymi wyrazami i nadaje im inny sens.
Języki indoeuropejskie i Przyimek · Przyimek i Łacina ·
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Języki indoeuropejskie i Przymiotnik · Przymiotnik i Łacina ·
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Języki indoeuropejskie i Przyrostek · Przyrostek i Łacina ·
Przysłówek
Przysłówek – nieodmienna część mowy, która głównie służy jako modyfikator czasownika i przymiotnika.
Języki indoeuropejskie i Przysłówek · Przysłówek i Łacina ·
Sanskryt
Rygwedy w sanskrycie Sanskryt (dewanagari: संस्कृतम् saṃskṛtam; sa.msk.rtā bhā.sā, od sa.m+k.r: zestawiać, składać; bhā.sā: język; język uporządkowany, w przeciwieństwie do języków naturalnych prakrytów, tzn. ludowych o nieuporządkowanej gramatyce) – język literacki starożytnych, średniowiecznych i wczesnonowożytnych Indii.
Języki indoeuropejskie i Sanskryt · Sanskryt i Łacina ·
SOV (Subject Object Verb)
SOV (dosł. podmiot dopełnienie orzeczenie) – skrót oznaczający typ zdania, w którym podmiot występuje przed dopełnieniem, a orzeczenie występuje na końcu, a także typ języka, w którym taki szyk dominuje.
Języki indoeuropejskie i SOV (Subject Object Verb) · SOV (Subject Object Verb) i Łacina ·
Spółgłoska miękkopodniebienna
Spółgłoska miękkopodniebienna lub welarna – spółgłoska, której wymowa polega na zbliżeniu języka do podniebienia miękkiego (łac. velum).
Języki indoeuropejskie i Spółgłoska miękkopodniebienna · Spółgłoska miękkopodniebienna i Łacina ·
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Języki indoeuropejskie i Spółgłoska nosowa · Spółgłoska nosowa i Łacina ·
Spółgłoska półotwarta
Spółgłoski półotwarte (półsamogłoski) powstają, gdy dochodzi do zbliżenia narządów mowy, ale nie do powstania szczeliny.
Języki indoeuropejskie i Spółgłoska półotwarta · Spółgłoska półotwarta i Łacina ·
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Języki indoeuropejskie i Spółgłoska szczelinowa · Spółgłoska szczelinowa i Łacina ·
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Języki indoeuropejskie i Spółgłoska wargowa · Spółgłoska wargowa i Łacina ·
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Języki indoeuropejskie i Spółgłoska zwarta · Spółgłoska zwarta i Łacina ·
Temat wyrazu
Temat wyrazu – część wyrazu, która zasadniczo nie uczestniczy w odmianie, pozostająca po usunięciu formantów fleksyjnych.
Języki indoeuropejskie i Temat wyrazu · Temat wyrazu i Łacina ·
Unia Europejska
Komisji Europejskiej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu Unia Europejska, UE (ang. European Union, EU) – gospodarczo-polityczny związek 27 demokratycznych państw europejskich.
Języki indoeuropejskie i Unia Europejska · Unia Europejska i Łacina ·
Walter de Gruyter
Walter de Gruyter – (wym.) niemieckie wydawnictwo specjalizujące się w literaturze naukowej.
Języki indoeuropejskie i Walter de Gruyter · Walter de Gruyter i Łacina ·
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Języki indoeuropejskie i Wołacz · Wołacz i Łacina ·
Wzdłużenie zastępcze
Wzdłużenie zastępcze – proces fonetyczny, w wyniku którego samogłoska staje się długa, aby zachować energię potrzebnąna wypowiedzenie wyrazu, kiedy następna samogłoska zanikła.
Języki indoeuropejskie i Wzdłużenie zastępcze · Wzdłużenie zastępcze i Łacina ·
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Języki indoeuropejskie i Łacina
- Co ma wspólnego Języki indoeuropejskie i Łacina
- Podobieństwa między Języki indoeuropejskie i Łacina
Porównanie Języki indoeuropejskie i Łacina
Języki indoeuropejskie posiada 1027 relacji, a Łacina ma 238. Co mają wspólnego 68, indeks Jaccard jest 5.38% = 68 / (1027 + 238).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Języki indoeuropejskie i Łacina. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić: