Szybszy dostęp niż przeglądarce!
26 kontakty: Aleksander Macedoński, Azja Mniejsza, Cesarstwo Rzymskie, Dialekt, Dialekt attycki, Epoka hellenistyczna, Fonologia, Grecy, II wiek p.n.e., III wiek p.n.e., Język średniogrecki, Język grecki, Język grecki klasyczny, Język nowogrecki, Język starogrecki, Języki helleńskie, Koiné (językoznawstwo), Konstantyn I Wielki, Konstantynopol, Lingua franca, Morze Śródziemne, Nowy Testament, Septuaginta, Starożytny Bliski Wschód, Starożytny Egipt, Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff.
Aleksander Macedoński
Aleksander III Macedoński (Aleksandros ho Tritos ho Makedon) zwany też Aleksandrem Wielkim (Aleksandros ho Megas) i niezwyciężonym (άνίκητος) (ur. 19–20 lipca 356 p.n.e. w Pelli, zm. 10 czerwca 323 p.n.e. w Babilonie) – król Macedonii z dynastii Argeadów w latach 336–323 p.n.e. Jest powszechnie uznawany za wybitnego stratega i jednego z największych zdobywców w historii ludzkości.
Nowy!!: Koine i Aleksander Macedoński · Zobacz więcej »
Azja Mniejsza
Kompozycja zdjęć satelitarnych obejmująca Azję Mniejsząen Azja Mniejsza – rozległy półwysep na zachodniej granicy Azji, otoczony morzami Czarnym od północy, Marmara od północnego zachodu, Egejskim od zachodu i Śródziemnym od południa.
Nowy!!: Koine i Azja Mniejsza · Zobacz więcej »
Cesarstwo Rzymskie
Cesarstwo Rzymskie – starożytne państwo obejmujące obszary basenu Morza Śródziemnego, powstałe z przekształcenia republiki rzymskiej w system monarchiczny.
Nowy!!: Koine i Cesarstwo Rzymskie · Zobacz więcej »
Dialekt
Dialekt, narzecze – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Nowy!!: Koine i Dialekt · Zobacz więcej »
Dialekt attycki
Zasięg dialektów języka greckiego ok. 400 r. p.n.e. Dialekt attycki – jeden z głównych dialektów klasycznego języka greckiego, w okresie klasycznym rozpowszechniony w Attyce i na północnych wybrzeżach Morza Egejskiego.
Nowy!!: Koine i Dialekt attycki · Zobacz więcej »
Epoka hellenistyczna
Epoka hellenistyczna – okres w dziejach regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu (zwłaszcza obszarów znajdujących się pod greckim panowaniem), którego początek wyznacza śmierć Aleksandra Wielkiego w 323 roku p.n.e., a koniec – rzymskie podboje zakończone zajęciem ptolemejskiego Egiptu w 30 roku p.n.e. Niekiedy zwany hellenizmem lub epokąaleksandryjską.
Nowy!!: Koine i Epoka hellenistyczna · Zobacz więcej »
Fonologia
Fonologia (dawniej głosownia) – nauka o systemach dźwiękowych języków.
Nowy!!: Koine i Fonologia · Zobacz więcej »
Grecy
Grecy – naród używający jednego z języków grupy indoeuropejskiej.
Nowy!!: Koine i Grecy · Zobacz więcej »
II wiek p.n.e.
II wiek p.n.e. >.
Nowy!!: Koine i II wiek p.n.e. · Zobacz więcej »
III wiek p.n.e.
III wiek p.n.e. >.
Nowy!!: Koine i III wiek p.n.e. · Zobacz więcej »
Język średniogrecki
Język średniogrecki (greka bizantyjska) – termin określający czwartąfazę w ewolucji języka greckiego, w okresie między założeniem Konstantynopola w roku 330 a jego upadkiem w roku 1453.
Nowy!!: Koine i Język średniogrecki · Zobacz więcej »
Język grecki
Wyraz „Grecja” napisany po nowogrecku Wyraz „Cypr” napisany po nowogrecku Język grecki, greka (Hellenikè glõtta; nowogr. ελληνική γλώσσα, ellinikí glóssa lub ελληνικά, elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego.
Nowy!!: Koine i Język grecki · Zobacz więcej »
Język grecki klasyczny
Język grecki klasyczny, greka klasyczna – stadium rozwojowe języka greckiego używanego w okresie klasycznym (500 r. p.n.e. – 350 r. p.n.e.) starożytnej Grecji.
Nowy!!: Koine i Język grecki klasyczny · Zobacz więcej »
Język nowogrecki
Język nowogrecki, język grecki nowożytny, greka nowożytna, demotyk(a) (η Ελληνική γλώσσα, i Ellinikí glóssa; τα Ελληνικά, ta Elliniká) – język indoeuropejski używany współcześnie w Grecji (ok. 11 mln mówiących) i na Cyprze (ok. 750 tys.). Jest on jednocześnie językiem urzędowym tych państw (na Cyprze obok tureckiego).
Nowy!!: Koine i Język nowogrecki · Zobacz więcej »
Język starogrecki
Język starogrecki, greka starożytna (stgr. dialekt attycki:, he Hellenikè glõtta) – ogólna nazwa okresu w rozwoju języka greckiego, trwającego od okresu archaicznego przez okres klasyczny aż po okres hellenistyczny w dziejach starożytnej Grecji.
Nowy!!: Koine i Język starogrecki · Zobacz więcej »
Języki helleńskie
Języki helleńskie – rodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Koine i Języki helleńskie · Zobacz więcej »
Koiné (językoznawstwo)
Koiné – w językoznawstwie język lub dialekt wykształcony w wyniku kontaktów między dwoma wzajemnie zrozumiałymi językami lub wariantami tego samego języka.
Nowy!!: Koine i Koiné (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Konstantyn I Wielki
Pomnik Konstantyna I Wielkiego w Yorku Konstantyn I Wielki, (ur. 27 lutego ok. 272 w Niszu w dzisiejszej Serbii, zm. 22 maja 337) – cesarz rzymski od 306 do 337 roku, święty Kościoła prawosławnego.
Nowy!!: Koine i Konstantyn I Wielki · Zobacz więcej »
Konstantynopol
Hagia Sophia – symbol Konstantynopola Kościół Chrystusa Pantokratora Konstantynopol – nazwa Bizancjum nadana miastu przez Konstantyna Wielkiego, który wybrał je na swojąsiedzibę; w latach 330–395 stolica Cesarstwa Rzymskiego, w latach 395–1453 stolica Cesarstwa Bizantyńskiego i Cesarstwa Łacińskiego (1204–1261), stolica Imperium Osmańskiego w latach 1453–1922.
Nowy!!: Koine i Konstantynopol · Zobacz więcej »
Lingua franca
Lingua franca (wł. „język Franków”) – w wąskim ujęciu: język mieszany typu pidżynowego (zwany też sabir, od hiszpańskiego saber – „wiedzieć”), używany w basenie Morza Śródziemnego, o zredukowanej fleksji i gramatyce, powstały na bazie słownej głównie z języków: francuskiego, włoskiego, greckiego, hiszpańskiego i arabskiego.
Nowy!!: Koine i Lingua franca · Zobacz więcej »
Morze Śródziemne
Mapa Morza Śródziemnego z zaznaczonymi ośrodkami miejskimi i infrastrukturątransportowąMorze Śródziemne – morze międzykontynentalne leżące pomiędzy Europą, Afrykąi Azją, o powierzchni około 2,5 mln km².
Nowy!!: Koine i Morze Śródziemne · Zobacz więcej »
Nowy Testament
Kodeksie Aleksandryjskim z V wieku Johna Wyclifa (XIV wiek) Nowy Testament (gr. Ἡ Καινὴ Διαθήκη, Hē Kainē Diathēkē) – druga część Biblii chrześcijańskiej, zaraz po Starym Testamencie, stanowiąca zbiór dwudziestu siedmiu ksiąg, napisanych przez piętnastu lub szesnastu autorów między rokiem 50 a 120 po Chrystusie w formie koine języka starogreckiego.
Nowy!!: Koine i Nowy Testament · Zobacz więcej »
Septuaginta
Kodeks synajski LXX z IV lub pocz. V w. – fragment ''Księgi Estery'' Septuaginta (z; oznaczana rzymskąliczbąLXX oznaczającą70, w wydaniach krytycznych przez symbol 𝔖) – pierwsze tłumaczenie Biblii hebrajskiej i innych religijnych tekstów judaizmu z hebrajskiego i aramejskiego na grekę.
Nowy!!: Koine i Septuaginta · Zobacz więcej »
Starożytny Bliski Wschód
Ważniejsze państwa i krainy starożytnego Bliskiego Wschodu Starożytny Bliski Wschód - zespół cywilizacji starożytnych, skupionych przede wszystkim wokół obszaru Mezopotamii i często (choć mylnie) do niego ograniczany; zakres procesów historycznych na terenie Bliskiego Wschodu w przedziale czasowym od prahistorii do nastania wpływów cywilizacji antycznej.
Nowy!!: Koine i Starożytny Bliski Wschód · Zobacz więcej »
Starożytny Egipt
Maska grobowa Tutanchamona – jeden z najbardziej rozpoznawalnych wytworów kultury staroegipskiej Starożytny Egipt (stegip. Kemet, Czarna Ziemia) – cywilizacja starożytnego Bliskiego Wschodu położona w północno-wschodniej Afryce w dolinie i delcie Nilu (z oazami Pustyni Libijskiej włącznie).
Nowy!!: Koine i Starożytny Egipt · Zobacz więcej »
Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff
Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff (ur. 22 grudnia 1848 roku w Markowicach, zm. 25 września 1931 w Berlinie) – niemiecki filolog klasyczny.
Nowy!!: Koine i Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff · Zobacz więcej »
Przekierowuje tutaj:
Greka koine, Język koine, Koiné.
