Szybszy dostęp niż przeglądarce!
38 kontakty: Biernik, Część mowy, Deklinacja (językoznawstwo), Desygnat, Dopełnienie (językoznawstwo), Esperanto, Ewolucja języka, Język chiński, Język francuski, Język hiszpański, Język japoński, Język niemiecki, Język polski, Język włoski, Języki indoeuropejskie, Klasa nominalna, Klasyfikator (językoznawstwo), Liczba (językoznawstwo), Liczba mnoga, Liczba podwójna, Liczba pojedyncza, Mianownik (przypadek), Nazwa pospolita, Nazwa własna, Okolicznik, Orzecznik, Plurale tantum, Podmiot (językoznawstwo), Przydawka, Przypadek, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik odczasownikowy, Rzeczownik określający, Semantyka (językoznawstwo), Singulare tantum, Syntaktyka (językoznawstwo), Zdanie, Zmysł.
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Nowy!!: Rzeczownik i Biernik · Zobacz więcej »
Część mowy
Część mowy – specyficzna dla danego języka, wyróżniona głównie na podstawie kryteriów składniowych i fleksyjnych klasa wyrazów (zobacz też klasyfikacja części mowy).
Nowy!!: Rzeczownik i Część mowy · Zobacz więcej »
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Nowy!!: Rzeczownik i Deklinacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Desygnat
Desygnat ('oznaczony') (rzadko: referent) – każdy konkretny obiekt pasujący (denotowany) do nazwy lub, ściślej, każda rzecz oznaczana przez dany znak, wyraz, wyrażenie lub pojęcie (na przykład desygnatem słowa „pies” jest zwierzę, o którym można zgodnie z prawdąpowiedzieć, że jest psem).
Nowy!!: Rzeczownik i Desygnat · Zobacz więcej »
Dopełnienie (językoznawstwo)
Dopełnienie – część zdania oznaczająca przedmiot czynności wyrażonej orzeczeniem zdania w stronie czynnej w sposób bezpośredni bądź pośredni.
Nowy!!: Rzeczownik i Dopełnienie (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Esperanto
Flaga esperancka Ludwik Zamenhof ''Lingva Komitato'' (Komitet Językowy), poprzednik ''Akademio de Esperanto'', 1907 r. Esperanto (esperanto: osoba mająca nadzieję, pierwotnie Lingvo Internacia, w tłum. język międzynarodowy) – najbardziej rozpowszechniony na świecie międzynarodowy język pomocniczy.
Nowy!!: Rzeczownik i Esperanto · Zobacz więcej »
Ewolucja języka
Ewolucja języka – proces polegający na przeobrażaniu się struktury języka.
Nowy!!: Rzeczownik i Ewolucja języka · Zobacz więcej »
Język chiński
Zasięg geograficzny poszczególnych języków chińskich Język chiński (lub; pinyin Zhōngwén) – język lub grupa spokrewnionych języków (w klasyfikacji ISO 639-3: makrojęzyk) z rodziny języków chińsko-tybetańskich.
Nowy!!: Rzeczownik i Język chiński · Zobacz więcej »
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Nowy!!: Rzeczownik i Język francuski · Zobacz więcej »
Język hiszpański
Instytut Cervantesa w Madrycie Język hiszpański (hiszp.) – język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Rzeczownik i Język hiszpański · Zobacz więcej »
Język japoński
Mapa dialektów japońskich Język japoński (jap. nihon-go) – język używany przez ok.
Nowy!!: Rzeczownik i Język japoński · Zobacz więcej »
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Nowy!!: Rzeczownik i Język niemiecki · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Rzeczownik i Język polski · Zobacz więcej »
Język włoski
Mapa zasięgu występowania języka włoskiego Język włoski (wł.) – język romański objęty statusem urzędowego we Włoszech, San Marino, Watykanie (obok łaciny), Szwajcarii (obok francuskiego, niemieckiego i romansz), Monako (obok francuskiego i monegaskiego) oraz na Istrii, należącej do Chorwacji i Słowenii.
Nowy!!: Rzeczownik i Język włoski · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Rzeczownik i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Klasa nominalna
Klasa nominalna, klasa rzeczownikowa, klasa imienna – wyróżniana w gramatyce niektórych języków grupa pojęciowa rzeczowników, z których każda wymaga osobnej formy wyrazu określającego dany rzeczownik.
Nowy!!: Rzeczownik i Klasa nominalna · Zobacz więcej »
Klasyfikator (językoznawstwo)
Klasyfikator – morfem, słowo lub sufiks pośredniczące pomiędzy liczebnikiem a wyrazem określanym.
Nowy!!: Rzeczownik i Klasyfikator (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Nowy!!: Rzeczownik i Liczba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.
Nowy!!: Rzeczownik i Liczba mnoga · Zobacz więcej »
Liczba podwójna
Liczba podwójna (liczba mnoga podwójna, dualis) – występująca w niektórych językach (w tym w dawnej polszczyźnie i czeszczyźnie) kategoria gramatyczna, służąca wyrażaniu podwójności, parzystości.
Nowy!!: Rzeczownik i Liczba podwójna · Zobacz więcej »
Liczba pojedyncza
Liczba pojedyncza, lp – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy).
Nowy!!: Rzeczownik i Liczba pojedyncza · Zobacz więcej »
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Nowy!!: Rzeczownik i Mianownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Nazwa pospolita
Nazwa pospolita (imię pospolite, apelatyw od) – nazwa mogąca się odnosić do dowolnego egzemplarza desygnatów danej klasy przedmiotów (np. stół, drzewo, pies, kobieta, człowiek), w odróżnieniu od nazw własnych (imion własnych), odnoszących się do jednostek.
Nowy!!: Rzeczownik i Nazwa pospolita · Zobacz więcej »
Nazwa własna
Nazwy własne, imię własne, onim – nazwy przysługujące jednostkom, w odróżnieniu od nazw pospolitych, które odnosząsię do dowolnych klas jednostek (egzemplarzy określonej klasy przedmiotów).
Nowy!!: Rzeczownik i Nazwa własna · Zobacz więcej »
Okolicznik
Okolicznik – część zdania, która pełni funkcję określającąorzeczenie.
Nowy!!: Rzeczownik i Okolicznik · Zobacz więcej »
Orzecznik
Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie.
Nowy!!: Rzeczownik i Orzecznik · Zobacz więcej »
Plurale tantum
nożyczki) Plurale tantum (lm. pluralia tantum) – rzeczownik występujący pod względem formalnym jedynie w liczbie mnogiej mimo znaczenia liczby pojedynczej lub niepoliczalności desygnatu.
Nowy!!: Rzeczownik i Plurale tantum · Zobacz więcej »
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Nowy!!: Rzeczownik i Podmiot (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Przydawka
Przydawka (zwana również atrybutem) – część zdania określająca rzeczownik lub zaimek rzeczowny.
Nowy!!: Rzeczownik i Przydawka · Zobacz więcej »
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Nowy!!: Rzeczownik i Przypadek · Zobacz więcej »
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Nowy!!: Rzeczownik i Rodzaj gramatyczny · Zobacz więcej »
Rzeczownik odczasownikowy
Rzeczownik odczasownikowy, rzeczownik odsłowny, gerundium, odsłownik – rzeczownik utworzony od czasownika, zwykle będący nazwączynności lub stanu.
Nowy!!: Rzeczownik i Rzeczownik odczasownikowy · Zobacz więcej »
Rzeczownik określający
Rzeczownik określający – nazwa części mowy mającej funkcję określającądla rzeczowników, a jednocześnie właściwości gramatyczne charakterystyczne dla przymiotnika.
Nowy!!: Rzeczownik i Rzeczownik określający · Zobacz więcej »
Semantyka (językoznawstwo)
Semantyka językoznawcza (gr., sēmantikós – „ważny”, „znaczący”) – dział językoznawstwa ogólnego, część semiotyki (ogólnej dyscypliny zajmującej się systemami znakowymi) badający problem znaczenia w języku, a także relacji formy znaku do treści oznaczanej, w ujęciu synchronicznym i diachronicznym.
Nowy!!: Rzeczownik i Semantyka (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Singulare tantum
Singulare tantum (l.mn. singularia tantum) – rzeczownik występujący jedynie w liczbie pojedynczej, np.: odzież, miłość, szlachta.
Nowy!!: Rzeczownik i Singulare tantum · Zobacz więcej »
Syntaktyka (językoznawstwo)
Syntaktyka, składnia (gr. sýntaxis – „porządek, szyk”, syntaktikós – „porządkujący”) – dział językoznawstwa, który zajmuje się budowąwypowiedzeń.
Nowy!!: Rzeczownik i Syntaktyka (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Zdanie
Zdanie – w językoznawstwie termin ten oznacza wypowiedzenie służące do zakomunikowania jakiejś treści i podlegające ograniczeniom formalnym.
Nowy!!: Rzeczownik i Zdanie · Zobacz więcej »
Zmysł
Zmysł – zdolność odbierania bodźców.
Nowy!!: Rzeczownik i Zmysł · Zobacz więcej »
