Szybszy dostęp niż przeglądarce!
139 kontakty: Accusativus cum infinitivo, Agens, Apostrofa, Łacina, Błąd językowy, Biernik, Czasownik łaciński, Deklinacja w języku niemieckim, Deklinacja w języku polskim, Dialekt attycki, Dialekt środkowoczeski, Dialekt środkowomacedoński, Dialekt dorycki, Dialekt joński, Dialekt molizańsko-chorwacki, Dialekt północno-wschodniobiałoruski, Dialekt południowo-zachodniobiałoruski, Dialekt prizreńsko-południowomorawski, Dialekt svrljisko-zaplański, Dialekt wielkopolski, Dialekty kajkawskie, Documentum Neapolitanum, Dopełniacz (przypadek), Dopełnienie bliższe, Ekscepcja, Ekspansja języków indoeuropejskich, Enklityka, Erriapus (księżyc), Fidelitatem et Constantiam, Fleksja w języku łacińskim, Forma słownikowa, Gramatyka języka angielskiego, Gramatyka języka esperanto, Gramatyka języka fińskiego, Gramatyka języka niemieckiego, Gramatyka języka rosyjskiego, Gramatyka języka szwedzkiego, Gramatyka języka włoskiego, Gramatyka języka węgierskiego, Gwara debarska, Gwary środkoworosyjskie, Harakat, Historia ortografii polskiej, Imiesłów, Intransitivus, Język abazyński, Język akadyjski, Język angielski, Język arabski, Język baskijski, ..., Język czeczeński, Język czeski a język słowacki, Język dolnoniemiecki, Język fiński, Język gaelicki szkocki, Język galijski, Język górnołużycki, Język grecki klasyczny, Język gruziński, Język gyyz, Język hetycki, Język jakucki, Język japoński, Język kaszmirski, Język macedoński, Język maryjski, Język niemiecki, Język nominatywno-absolutywny, Język nominatywno-akuzatywny, Język norn, Język nowogrecki, Język paszto, Język polski, Język pragermański, Język praindoeuropejski, Język praindoirański, Język pruski, Język russenorsk, Język słowacki, Język słoweński, Język staropolski, Język sykulski, Język syngaleski, Język szwedzki, Język ukraiński, Język węgierski, Języki indoeuropejskie, Języki salisz, Jeleniak (ssaki), Jelita (herb szlachecki), Klasyfikacja części mowy, Kurwa, Lek recepturowy, Liczba podwójna, Liczebnik, Lisp, Lista przypadków, Lizel, M (ujednoznacznienie), Marian Paluszkiewicz, Mianownik, Morfem, Nazwa etniczna, Nazwa służebna, Nazwy patronimiczne, Nominativus cum infinitivo, Obłomow, Okolicznik celu, Orzecznik, Partitivus, Podgórze-Gazdy, Podmiot (językoznawstwo), Podwojenie spółgłoski nagłosowej, Postępowanie rugowe, Poznań, Przydawka, Przypadek, Przypadek zależny, Quenya, Roztocze (pajęczaki), Rzeczownik, Sambar (rodzaj ssaków), Saprotrof, Sielsowiet Bieławieżski, Status constructus, Stosunki morfosyntaktyczne, Valar, Via Maris, Volapük, Władysław I Łokietek, Węgierska Brama w Kijowie, Wenedowie, Wołacz, Wskaźniki zespolenia, Wymiana stóp, Zaimek, Zaimki w języku angielskim, Zależność morfologiczna, Związek rządu. Rozwiń indeks (89 jeszcze) »
Accusativus cum infinitivo
Accusativus cum infinitivo (acc.c.inf., A.C.I., ACI) – charakterystyczny dla niektórych języków, zwłaszcza łaciny i greki klasycznej, równoważnik zdania dopełnieniowego lub podmiotowego; składa się on z wyrażenia rzeczownikowego w bierniku (łac. accusativus) oraz bezokolicznika (łac. infinitivus).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Accusativus cum infinitivo · Zobacz więcej »
Agens
Agens (podmiot czynny) w językoznawstwie – rola semantyczna wykonawcy czynności określonej czasownikiem.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Agens · Zobacz więcej »
Apostrofa
Apostrofa (gr. apostrophḗ – "zwrot") – składniowa figura retoryczna, charakteryzująca się bezpośrednim zwrotem do osoby, bóstwa, idei, wydarzenia, pojęcia lub przedmiotu (dochodzi wówczas do personifikacji adresata wypowiedzi).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Apostrofa · Zobacz więcej »
Łacina
Łacina, język łaciński (łac.) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Łacina · Zobacz więcej »
Błąd językowy
Błąd językowy – niezamierzone odejście od zasad systemu językowego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Błąd językowy · Zobacz więcej »
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Biernik · Zobacz więcej »
Czasownik łaciński
Czasownik (verbum) w języku łacińskim podlega koniugacji, tj.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Czasownik łaciński · Zobacz więcej »
Deklinacja w języku niemieckim
Deklinacja w języku niemieckim – odmiana rzeczownika, zaimka, rodzajnika, przymiotnika i liczebnika przez przypadki, liczby i rodzaje w języku niemieckim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Deklinacja w języku niemieckim · Zobacz więcej »
Deklinacja w języku polskim
Deklinacja w języku polskim – odmiana rzeczownika, przymiotnika, imiesłowu przymiotnikowego, zaimka rzeczownego, przymiotnego, liczebnego i liczebnika przez przypadki i liczby w języku polskim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Deklinacja w języku polskim · Zobacz więcej »
Dialekt attycki
Zasięg dialektów języka greckiego ok. 400 r. p.n.e. Dialekt attycki – jeden z głównych dialektów klasycznego języka greckiego, w okresie klasycznym rozpowszechniony w Attyce i na północnych wybrzeżach Morza Egejskiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt attycki · Zobacz więcej »
Dialekt środkowoczeski
1993. Dialekt środkowoczeski (cz. středočeská podskupina, středočeské nářečí) – jeden z czterech dialektów czeskich właściwych obok dialektu wschodnioczeskiego, zachodnioczeskiego i czesko-morawskiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt środkowoczeski · Zobacz więcej »
Dialekt środkowomacedoński
Dialekt środkowomacedoński (beżowy) na mapie dialektów macedońskich. Dialekt środkowomacedoński lub centralnomacedoński – dialekt macedoński używany w środkowej i zachodniej części Republiki Macedonii, na obszarze obejmującym miasta Skopje, Bitola, Prilep, Kiczewo, a także w położonej w Grecji Florinie (mac. Лерин Lerin) i jej okolicach.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt środkowomacedoński · Zobacz więcej »
Dialekt dorycki
Zasięg dialektów języka greckiego Dialekt dorycki – jeden z głównych dialektów klasycznego języka greckiego, rozpadający się na kilka odmian, rozpowszechniony w okresie klasycznym na obszarze południowego i zachodniego Peloponezu (w Lakonii, Mesenii, Argolidzie i Koryncie), na wyspach Dodekanezu, niektórych wyspach południowych Cyklad (m.in. na Santorynie) i na Krecie, a także w części archipelagu Wysp Jońskich i Epiru.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt dorycki · Zobacz więcej »
Dialekt joński
Zasięg dialektów języka greckiego ok. 400 r. p.n.e. Dialekt joński – jeden z głównych dialektów klasycznego języka greckiego, rozpowszechniony w okresie klasycznym na obszarze południowo-zachodniej Azji Mniejszej (w historycznej Jonii), na Cykladach, Sporadach Północnych, Eubei, a także części wysp przybrzeżnych Azji Mniejszej, m.in.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt joński · Zobacz więcej »
Dialekt molizańsko-chorwacki
Dialekt molizańsko-chorwacki – etnolekt z grupy zachodniej języków południowosłowiańskich, zwykle klasyfikowany jako odmiana języka chorwackiego, używany we włoskim regionie Molise, w prowincji Campobasso (Chorwaci molizańscy) oraz w australijskim regionie Perth i w Argentynie.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt molizańsko-chorwacki · Zobacz więcej »
Dialekt północno-wschodniobiałoruski
Granica pomiędzy gwarami białoruskimi i ukraińskimi (1980, Biaŭzienka) Dialekt północno-wschodniobiałoruski (biał. паўночна-ўсходні дыялект беларускай мовы) – jeden z dwóch podstawowych dialektów białoruskich, obok dialektu południowo-zachodniobiałoruskiego, od którego jest oddzielony pasem przejściowych gwar środkowobiałoruskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt północno-wschodniobiałoruski · Zobacz więcej »
Dialekt południowo-zachodniobiałoruski
Granica pomiędzy gwarami białoruskimi i ukraińskimi (1980, Biaŭzienka) Dialekt południowo-zachodniobiałoruski (biał. паўднёва-заходні дыялект беларускай мовы) – jeden z dwóch podstawowych dialektów białoruskich, obok dialektu północno-wschodniobiałoruskiego, od którego jest on oddzielony pasem przejściowych gwar środkowobiałoruskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt południowo-zachodniobiałoruski · Zobacz więcej »
Dialekt prizreńsko-południowomorawski
Dialekty sztokawskie i torlackie, w tym dialekt prizreńsko-południowomorawski Dialekt prizreńsko-południowomorawski – dialekt należący do grupy dialektów torlackich, włączanych niekiedy do grupy dialektów sztokawskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt prizreńsko-południowomorawski · Zobacz więcej »
Dialekt svrljisko-zaplański
Dialekty sztokawskie i torlackie, w tym dialekt svrljisko-zaplański Dialekt svrljisko-zaplański – dialekt należący do grupy dialektów torlackich, włączanych niekiedy do grupy dialektów sztokawskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt svrljisko-zaplański · Zobacz więcej »
Dialekt wielkopolski
Stanisława Urbańczyka Dialekt wielkopolski – dialekt języka polskiego, używany w Wielkopolsce.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekt wielkopolski · Zobacz więcej »
Dialekty kajkawskie
Narzecze kajkawskie lub dialekty kajkawskie – jedno z trzech głównych ugrupowań dialektalnych języka serbsko-chorwackiego, wyróżnianych na podstawie różnic w wymowie i postaci zaimka pytającego ‘co’.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dialekty kajkawskie · Zobacz więcej »
Documentum Neapolitanum
Documentum Neapolitanum, gocki dokument z VI wieku Documentum Neapolitanum (skrót Naples) – papirusowy dokument w języku gockim zawierający podpisy czterech osób.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Documentum Neapolitanum · Zobacz więcej »
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dopełniacz (przypadek) · Zobacz więcej »
Dopełnienie bliższe
Dopełnienie bliższe – dopełnienie odnoszące się do czasownika przechodniego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Dopełnienie bliższe · Zobacz więcej »
Ekscepcja
Ekscepcja (łac. exceptio) – pochodzący z prawa rzymskiego zarzut natury formalnoprawnej w stosunku do przebiegu postępowania sądowego, zgłoszony przez pozwanego na rozprawie sądowej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Ekscepcja · Zobacz więcej »
Ekspansja języków indoeuropejskich
Ekspansja języków indoeuropejskich - hipotetyczny proces rozpowszechniania się języków klasyfikowanych jako indoeuropejskie, oparty na ich najwcześniejszych poświadczeniach, wskutek rozrostu populacji, zaludniania nowych terenów i pojawiania się zmian językowych język praindoeuropejski ulegać miał przekształceniom, które dały początek współczesnej indoeuropejskiej rodzinie językowej, inne głosy odrzucajątezę zakładając że substratów było więcej niż jeden, a teoria jest niefalsyfikowalna.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Ekspansja języków indoeuropejskich · Zobacz więcej »
Enklityka
Enklityka (z gr. enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentowąz wyrazem poprzedzającym.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Enklityka · Zobacz więcej »
Erriapus (księżyc)
Erriapus (Saturn XXVIII) – mały księżyc Saturna, odkryty pod koniec września 2000 roku przez Johna Kavelaarsa i Bretta Gladmana z zespołem za pomocą3,6-metrowego Teleskopu Kanadyjsko-Francusko-Hawajskiego na Mauna Kea.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Erriapus (księżyc) · Zobacz więcej »
Fidelitatem et Constantiam
Fidelitatem et Constantinam (łac. „Wiernościąi Stałością”) – słowa, jakimi określił Lublin August II Mocny w przywileju nadanym miastu w 1703 roku.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Fidelitatem et Constantiam · Zobacz więcej »
Fleksja w języku łacińskim
Fleksja w języku łacińskim – odmiana rzeczownika i przymiotnika przez przypadki w języku łacińskim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Fleksja w języku łacińskim · Zobacz więcej »
Forma słownikowa
Forma słownikowa, także: forma hasłowa, lemma, lemat – ta spośród form gramatycznych wyrazu odmiennego, która jest tradycyjnie wykorzystywana w słownikach i reprezentuje tam w nagłówku artykułu hasłowego cały wyraz ze wszystkimi jego formami.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Forma słownikowa · Zobacz więcej »
Gramatyka języka angielskiego
Ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Gramatyka języka angielskiego – opis zjawisk gramatycznych występujących w języku angielskim w ujęciu synchronicznym.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka angielskiego · Zobacz więcej »
Gramatyka języka esperanto
Gramatyka języka esperanto – zapis zasad regulujących język esperanto.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka esperanto · Zobacz więcej »
Gramatyka języka fińskiego
Gramatyka języka fińskiego – opis zjawisk językowych występujących w języku fińskim w ujęciu synchronicznym.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka fińskiego · Zobacz więcej »
Gramatyka języka niemieckiego
Język niemiecki reprezentuje typ fleksyjny przy stosunkowo ubogiej deklinacji rzeczownika (do oznaczania liczby i przypadka służy przede wszystkim rodzajnik).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka niemieckiego · Zobacz więcej »
Gramatyka języka rosyjskiego
Gramatyka języka rosyjskiego – opis zjawisk gramatycznych w języku rosyjskim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka rosyjskiego · Zobacz więcej »
Gramatyka języka szwedzkiego
Gramatyka języka szwedzkiego – opis zjawisk gramatycznych w ujęciu synchronicznym w języku szwedzkim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka szwedzkiego · Zobacz więcej »
Gramatyka języka włoskiego
Gramatyka języka włoskiego – zbiór zasad rządzących stosowaniem języka włoskiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka włoskiego · Zobacz więcej »
Gramatyka języka węgierskiego
Gramatyka języka węgierskiego – opis zjawisk gramatycznych w ujęciu synchronicznym w języku węgierskim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gramatyka języka węgierskiego · Zobacz więcej »
Gwara debarska
Gwara debarska na mapie dialektów macedońskich Gwara debarska — gwara należąca do peryferyjnego zachodniego dialektu języka macedońskiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gwara debarska · Zobacz więcej »
Gwary środkoworosyjskie
url.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Gwary środkoworosyjskie · Zobacz więcej »
Harakat
Harakat (حركات) albo taszkil (تشكيل) – system wokalizacji spółgłosek arabskiego alfabetu przy pomocy dodatkowych znaków diakrytycznych.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Harakat · Zobacz więcej »
Historia ortografii polskiej
Stanisława Zaborowskiego, wydanie z 1518 Polacy w XII wieku przejęli alfabet łaciński.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Historia ortografii polskiej · Zobacz więcej »
Imiesłów
Imiesłów (łac. participium) – nieosobowa forma czasownika mająca cechy składniowe i fleksyjne przymiotnika.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Imiesłów · Zobacz więcej »
Intransitivus
Intransitivus - w językach trójdzielnych przypadek podmiotu przy czasowniku nieprzechodnim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Intransitivus · Zobacz więcej »
Język abazyński
Język abazyński (abazyjski, abaza) (Абаза бызшва / Abaza byzšwa) – język kaukaski, używany przez Abazynów.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język abazyński · Zobacz więcej »
Język akadyjski
Język akadyjski (akad. lišānum akkadītum), dawniej też zwany „chaldejskim” – język z grupy semickiej, używany w Mezopotamii od połowy III tysiąclecia p.n.e. do początków I tysiąclecia n.e. Nazwa języka pochodzi od miasta Akad w środkowej Mezopotamii, stolicy imperium akadyjskiego, założonego około 2350 roku p.n.e. przez Sargona.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język akadyjski · Zobacz więcej »
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język angielski · Zobacz więcej »
Język arabski
Język arabski – język z rodziny języków semickich, w której zaliczany jest do grupy języków południowo-zachodnich według klasycznego podziału, bądź grupy języków zachodnich, centralnych według podziału Hetzrona i Voigta.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język arabski · Zobacz więcej »
Język baskijski
Basque Country in Spain and France Język baskijski (nazwy własne, zależnie od dialektu) – język Basków, zamieszkujących kilka prowincji i departamentów na pograniczu Hiszpanii i Francji.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język baskijski · Zobacz więcej »
Język czeczeński
Język czeczeński (czecz.) – język Czeczenów, zamieszkujących głównie autonomicznąrepublikę Czeczenii, wchodzącąw skład Federacji Rosyjskiej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język czeczeński · Zobacz więcej »
Język czeski a język słowacki
Języki czeski i słowacki sąblisko spokrewnionymi ze sobąi wzajemnie zrozumiałymi językami zachodniosłowiańskimi.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język czeski a język słowacki · Zobacz więcej »
Język dolnoniemiecki
Zasięg dialektów języka dolnoniemieckiego, w tym także na terenie Holandii. Dialekty dolnosaksońskie: 1.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język dolnoniemiecki · Zobacz więcej »
Język fiński
Język fiński na obszarze południowej Szwecji (stan na 2005) Język fiński (fiń.) – język należący do podgrupy języków bałtycko-fińskich, zaliczanej do podrodziny języków ugrofińskich z rodziny uralskiej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język fiński · Zobacz więcej »
Język gaelicki szkocki
Język gaelicki szkocki (gaelicki, Scottish Gaelic, Scots Gaelic, nazwa własna: Gàidhlig, wym.) – język z grupy goidelskiej języków celtyckich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język gaelicki szkocki · Zobacz więcej »
Język galijski
Język galijski – zespół wymarłych dialektów celtyckich, używanych od VI wieku p.n.e. najdalej do V wieku n.e. na terenie współczesnej Francji, Szwajcarii i północnych Włoch.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język galijski · Zobacz więcej »
Język górnołużycki
Język górnołużycki (górnołuż.) – jeden z dwóch języków łużyckich, którym posługująsię Serbołużyczanie na niewielkim obszarze wokół Budziszyna we wschodniej części Niemiec (kraina historyczna Łużyce Górne).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język górnołużycki · Zobacz więcej »
Język grecki klasyczny
Język grecki klasyczny, greka klasyczna – stadium rozwojowe języka greckiego używanego w okresie klasycznym (500 r. p.n.e. – 350 r. p.n.e.) starożytnej Grecji.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język grecki klasyczny · Zobacz więcej »
Język gruziński
Język gruziński (gruz.) – język kartwelski, używany przez ok.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język gruziński · Zobacz więcej »
Język gyyz
Język gyyz (także: geez, ge’ez) – język z grupy etiopskich (etiosemickich), używany w królestwie Aksum w mowie i piśmie od IV wieku.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język gyyz · Zobacz więcej »
Język hetycki
Tabliczka zapisana w języku hetyckim, pochodząca z XIV wieku p.n.e. Język hetycki (zwany również nesyckim) – język martwy z rodziny języków indoeuropejskich, z gałęzi języków anatolijskichH.A. Hoffner, H.C. Melchert, A Grammar of the Hittite Language, s. 2; I.Yakubovich, Hittite, s. 221.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język hetycki · Zobacz więcej »
Język jakucki
Język jakucki – język Jakutów, narodu zamieszkującego wschodniąSyberię.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język jakucki · Zobacz więcej »
Język japoński
Mapa dialektów japońskich Język japoński (jap. nihon-go) – język używany przez ok.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język japoński · Zobacz więcej »
Język kaszmirski
Język kaszmirski (कॉशुर, trb. kaśur lub trb. kaśur) – język dardyjski używany w Kaszmirze, spornym terytorium pomiędzy Indiami i Pakistanem.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język kaszmirski · Zobacz więcej »
Język macedoński
Język macedoński (mac.) – należy do grupy bułgarsko-macedońskiej (wschodniej) języków południowosłowiańskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język macedoński · Zobacz więcej »
Język maryjski
Język maryjski (nazwa własna: марий йылме), także język czeremiski – język z podgrupy wołżańskiej języków ugrofińskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język maryjski · Zobacz więcej »
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język niemiecki · Zobacz więcej »
Język nominatywno-absolutywny
Język nominatywno-absolutywny (aktywny) – język, w którym rozróżnia się pomiędzy podmiotem aktywnym nominativus a podmiotem nieaktywnym absolutivus.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język nominatywno-absolutywny · Zobacz więcej »
Język nominatywno-akuzatywny
Język nominatywno-akuzatywny (inaczej: nominatywny) – język charakteryzujący się tym, że do wyrażania agensa zdania przechodniego używa się mianownika (nominativus; stąd nazwa), do wyrażania pacjensa – biernika (accusativus), a podmiotu zdania nieprzechodniego – także mianownika.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język nominatywno-akuzatywny · Zobacz więcej »
Język norn
Język norn – wymarły język północnogermański (wywodzący się ze staronordyjskiego), którym posługiwali się mieszkańcy dzisiejszej północnej Szkocji (przede wszystkim wysp).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język norn · Zobacz więcej »
Język nowogrecki
Język nowogrecki, język grecki nowożytny, greka nowożytna, demotyk(a) (η Ελληνική γλώσσα, i Ellinikí glóssa; τα Ελληνικά, ta Elliniká) – język indoeuropejski używany współcześnie w Grecji (ok. 11 mln mówiących) i na Cyprze (ok. 750 tys.). Jest on jednocześnie językiem urzędowym tych państw (na Cyprze obok tureckiego).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język nowogrecki · Zobacz więcej »
Język paszto
Język paszto (pasztuński, znany także jako afgański; nazwa własna) – język należący do rodziny języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język paszto · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język polski · Zobacz więcej »
Język pragermański
Język pragermański – rekonstruowany wspólny język ludów germańskich, wywodzący się z języka praindoeuropejskiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język pragermański · Zobacz więcej »
Język praindoeuropejski
Język praindoeuropejski (skrót: pie) – prajęzyk, hipotetyczny ostatni wspólny przodek wszystkich języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język praindoeuropejski · Zobacz więcej »
Język praindoirański
Język praindoirański (skrót pii) – rekonstruowany prajęzyk będący wspólnym przodkiem języków indoirańskich, należących do indoeuropejskiej rodziny językowej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język praindoirański · Zobacz więcej »
Język pruski
Język pruski, – wymarły język bałtyckich Prusów.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język pruski · Zobacz więcej »
Język russenorsk
Język russenorsk (pol. język rosyjsko-norweski, inne nazwy: kaksprek, moja pa tvoja) – jeden z języków pidżynowych; używany był w XVIII, XIX i XX wieku aż do rewolucji październikowej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język russenorsk · Zobacz więcej »
Język słowacki
Europy Środkowo-Wschodniej Język słowacki (słow., też) – język należący do zachodniosłowiańskiej grupy językowej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język słowacki · Zobacz więcej »
Język słoweński
Język słoweński (słoweń. lub) – język południowosłowiański, urzędowy w Słowenii i jeden z oficjalnych języków Unii Europejskiej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język słoweński · Zobacz więcej »
Język staropolski
Język staropolski – etap rozwoju języka polskiego w tzw.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język staropolski · Zobacz więcej »
Język sykulski
Język sykulski – wymarły język indoeuropejski, używany przez lud Sykulów, zamieszkujących w starożytności wschodniąi środkowąSycylię.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język sykulski · Zobacz więcej »
Język syngaleski
Napis „Sri Lanka” w piśmie syngaleskim Język syngaleski, język singaleski (sinhala, සිංහල, ISO 15919: siṃhala, IPA) – używany na Sri Lance przez blisko 17 mln ludzi z grupy etnicznej Syngalezów.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język syngaleski · Zobacz więcej »
Język szwedzki
Język szwedzki (szw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich, ojczysty dla ponad 10 milionów osób, używany głównie w Szwecji i niektórych częściach Finlandii.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język szwedzki · Zobacz więcej »
Język ukraiński
Język ukraiński (ukr.) – język z grupy wschodniosłowiańskiej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język ukraiński · Zobacz więcej »
Język węgierski
Europy Środkowo-Wschodniej Język węgierski (węg.) – język należący do grupy języków ugryjskich, zaliczanej do podrodziny ugrofińskiej (w ramach rodziny uralskiej).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Język węgierski · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Języki salisz
Języki salisz – grupa języków używanych przez Indian w zachodniej Kanadzie i północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Języki salisz · Zobacz więcej »
Jeleniak (ssaki)
Jeleniak (Blastocerus) – rodzaj ssaków z podrodziny saren (Capreolinae) w obrębie rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Jeleniak (ssaki) · Zobacz więcej »
Jelita (herb szlachecki)
Jelita – polski herb szlachecki, noszący zawołania Jelita i Nagody.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Jelita (herb szlachecki) · Zobacz więcej »
Klasyfikacja części mowy
Ze względów praktycznych (ale nie tylko) wyrazy w języku polskim zostały podzielone na kilka klas.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Klasyfikacja części mowy · Zobacz więcej »
Kurwa
Kurwa – najczęściej używany polski wulgaryzm, wykorzystywany również jako przekleństwo lub wyrażenie emocji.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Kurwa · Zobacz więcej »
Lek recepturowy
Lek recepturowy, lek magistralny – produkt leczniczy sporządzony w aptece według recepty lekarskiej lub jej odpisu, zgodnie z posiadanąprzez farmaceutę wiedząfachowąi zasadami dobrej praktyki aptekarskiej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Lek recepturowy · Zobacz więcej »
Liczba podwójna
Liczba podwójna (liczba mnoga podwójna, dualis) – występująca w niektórych językach (w tym w dawnej polszczyźnie i czeszczyźnie) kategoria gramatyczna, służąca wyrażaniu podwójności, parzystości.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Liczba podwójna · Zobacz więcej »
Liczebnik
Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Liczebnik · Zobacz więcej »
Lisp
Lisp – rodzina języków programowania z długąhistoriąi charakterystycznąskładnią.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Lisp · Zobacz więcej »
Lista przypadków
Oto lista przypadków używanych w różnych językach fleksyjnych lub aglutynacyjnych posiadających deklinację.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Lista przypadków · Zobacz więcej »
Lizel
Lizel na wytykach język.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Lizel · Zobacz więcej »
M (ujednoznacznienie)
100px M jest trzynastąliterąalfabetu łacińskiego i siedemnastąalfabetu polskiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i M (ujednoznacznienie) · Zobacz więcej »
Marian Paluszkiewicz
Marian Paluszkiewicz (ur. 1902, zm. 24 czerwca 1983 w Poznaniu) – polski pedagog, polonista, doktor, wiceprezes Towarzystwa Miłośników Miasta PoznaniaJerzy Szews, Działalność naukowa Mariana Paluszkiewicza, w: Kronika Miasta Poznania (Raptularz), nr 1/1989, s.205-207, ISSN 0137-3552.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Marian Paluszkiewicz · Zobacz więcej »
Mianownik
* mianownik (matematyka).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Mianownik · Zobacz więcej »
Morfem
Morfem – najmniejsza grupa fonemów, która niesie ze sobąokreślone znaczenie i której nie można podzielić na mniejsze jednostki znaczeniowe.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Morfem · Zobacz więcej »
Nazwa etniczna
Nazwy etniczne – pierwotnie oznaczały ludzi osiadłych w danym miejscu, a nie samąosadę.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Nazwa etniczna · Zobacz więcej »
Nazwa służebna
Nazwy służebne (zawodowe) – nazwy własne wyodrębniane w ramach nazw geograficznych (toponimii) w ramach tzw.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Nazwa służebna · Zobacz więcej »
Nazwy patronimiczne
Nazwy patronimiczne (od gr. pater „ojciec”) – nazwy własne miejscowości wyodrębniane w ramach nazw geograficznych (toponimii) w ramach tzw.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Nazwy patronimiczne · Zobacz więcej »
Nominativus cum infinitivo
Nominativus cum infinitivo (nom.c.inf., N.C.I.) – występująca w języku łacińskim struktura składniowa składająca się z rzeczownika lub zaimka w mianowniku (nominatiwie) i czasownika w bezokoliczniku (infinitywie) – pełniących rolę równoważnika zdania podrzędnego podmiotowego – oraz z osobowej formy czasownika w stronie biernej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Nominativus cum infinitivo · Zobacz więcej »
Obłomow
Obłomow (ros. Обломов) – powieść rosyjskiego pisarza Iwana Gonczarowa z 1859 r. Powieść opisuje życie Ilji Iljicza Obłomowa, rosyjskiego szlachcica wychowanego w tradycyjny sposób, który zupełnie nie przygotował go do samodzielnego życia w zmieniającej się Rosji.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Obłomow · Zobacz więcej »
Okolicznik celu
Okolicznik celu - część zdania - rodzaj okolicznika, wskazującego cel, w jakim wykonywana jest określona czynność.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Okolicznik celu · Zobacz więcej »
Orzecznik
Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Orzecznik · Zobacz więcej »
Partitivus
Partitivus, partytyw, cząstkownik - przypadek występujący w niektórych grupach językowych (np. w języku fińskim).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Partitivus · Zobacz więcej »
Podgórze-Gazdy
Podgórze-Gazdy – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrowskim, w gminie Małkinia Górna, nad rzekąBug w Dolinie Dolnego Bugu.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Podgórze-Gazdy · Zobacz więcej »
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Podmiot (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Podwojenie spółgłoski nagłosowej
Podwojenie spółgłoski nagłosowej, lub – zjawisko fonetyczne w języku fińskim polegające na podwajaniu spółgłoski następnego wyrazu w ściśle zdefiniowanych warunkach.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Podwojenie spółgłoski nagłosowej · Zobacz więcej »
Postępowanie rugowe
Postępowanie rugowe – historyczny rodzaj postępowania karnego funkcjonujący w państwie frankijskim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Postępowanie rugowe · Zobacz więcej »
Poznań
Poznań, Stołeczne Miasto Poznań – miasto na prawach powiatu w zachodniej Polsce, położone na Pojezierzu Wielkopolskim, nad rzekąWartą, u ujścia Cybiny.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Poznań · Zobacz więcej »
Przydawka
Przydawka (zwana również atrybutem) – część zdania określająca rzeczownik lub zaimek rzeczowny.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Przydawka · Zobacz więcej »
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Przypadek · Zobacz więcej »
Przypadek zależny
Przypadek zależny (łac. casus obliquus, dosł. „przypadek zgięty, skośny”, w standardzie glosowania oznaczany jako OBL) – przypadek, który służy do wyrażania funkcji określnika – czyli funkcji innej niż podmiot – w zdaniu.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Przypadek zależny · Zobacz więcej »
Quenya
Quenya (wym.), także język quenejski, Wysoka Mowa (qya. tarquesta), Starodawna Mowa, język eldariński, elfia łacina – sztuczny język opracowany przez J.R.R. Tolkiena.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Quenya · Zobacz więcej »
Roztocze (pajęczaki)
elektronowego mikroskopu skaningowego przy powiększeniu 260 razy) Roztocze (Acari) – liczny (ok. 30 tys. gatunków, wiele gatunków nadal nieopisanych) rząd pajęczaków, obejmujący zwierzęta od mikroskopijnych do 3-centymetrowych.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Roztocze (pajęczaki) · Zobacz więcej »
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Rzeczownik · Zobacz więcej »
Sambar (rodzaj ssaków)
Sambar (Rusa) – rodzaj ssaków z podrodziny jeleni (Cervinae) w obrębie rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Sambar (rodzaj ssaków) · Zobacz więcej »
Saprotrof
Saprotrofy, roztocza, mikrokonsumenci (z gr. saprós – zgniły) – cudzożywne organizmy pobierające energię z martwych szczątków organicznych, rozkładając je do związków prostych.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Saprotrof · Zobacz więcej »
Sielsowiet Bieławieżski
Sielsowiet Bieławieżski (biał. Белавескі сельсавет, ros. Беловежский сельсовет) – sielsowiet na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w zachodniej części rejonu kamienieckiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Sielsowiet Bieławieżski · Zobacz więcej »
Status constructus
Status constructus (dosłownie: „stan sprzężony”) – konstrukcja składniowa charakterystyczna dla języków afroazjatyckich, będąca rodzajem przydawki dopełniaczowej.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Status constructus · Zobacz więcej »
Stosunki morfosyntaktyczne
Stosunki morfosyntaktyczne – system używany do odróżniania argumentów czasowników przechodnich i czasowników nieprzechodnich.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Stosunki morfosyntaktyczne · Zobacz więcej »
Valar
Powiązania między poszczególnymi Valarami Valarowie (qya. Valar, Potęgi, lp. Vala) – postaci ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia, część najmożniejszych i najpiękniejszych spośród Ainurów, którzy w przeciwieństwie do swych braci pozostających z Eru poza obrębem Świata, wybrali zejście na Ardę.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Valar · Zobacz więcej »
Via Maris
Prawdopodobny przebieg ''Via Maris''(kolor granatowy) Via Maris (hebr. דרך הים, tłum. na język polski jako Droga Nadmorska lub Droga Morska) – ważny strategicznie starożytny szlak handlowy, który łączył Afrykę Północnąz krajami Lewantu na północy i był jednym z głównych traktów w starożytnej Palestynie.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Via Maris · Zobacz więcej »
Volapük
Symbol volapüku Członkowie Akademii Volapüku, ok. 1887 r. W środku Johann Martin Schleyer, twórca języka Hymn języka Volapük, wolapik (nazwa oznacza „język (ogólno)światowy” od ang. world „świat” i speak „mowa”) – język sztuczny opracowany w 1879 roku przez niemieckiego księdza Johanna Martina Schleyera, który wierzył, że robił to z nakazu Boga.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Volapük · Zobacz więcej »
Władysław I Łokietek
Fragment rzeźby nagrobnej Władysława Łokietka z katedry wawelskiej ''Pieczęć kujawska'' Władysława Łokietka Aleksandra Lessera z XIX w. Ucieczka Łokietka z Krakowa w czasie zdobywania miasta przez Henryka Probusa WładysławÓwczesna forma imienia używana również przez księcia to Włodzisław.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Władysław I Łokietek · Zobacz więcej »
Węgierska Brama w Kijowie
Węgierska Brama – średniowieczna brama wjazdowa do Kijowa, stolicy Rusi Kijowskiej, przy targowej osadzie węgierskich kupców nad Dnieprem.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Węgierska Brama w Kijowie · Zobacz więcej »
Wenedowie
Venedi nad ZatokąWenedyjskąna XVII-wiecznej rekonstrukcji mapy Ptolemeusza Wenedowie, Wenetowie, Wenedzi – lud zamieszkujący w okresie rzymskim (I–IV wiek) ziemie nad Wisłąi Bałtykiem o spornej przynależności etnicznej, najczęściej identyfikowany ze Słowianami lub też traktowany jako odrębny lud indoeuropejski.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Wenedowie · Zobacz więcej »
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Wołacz · Zobacz więcej »
Wskaźniki zespolenia
Wskaźniki zespolenia – w zdaniach złożonych sygnalizujątyp związków składniowych między tymi zdaniami.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Wskaźniki zespolenia · Zobacz więcej »
Wymiana stóp
Wymiana stóp – zjawisko morfologiczne w niektórych językach, polegające na zmianie ilościowej lub jakościowej spółgłosek wewnątrz morfemu spowodowanej kontekstem zewnętrznym – wpływem otoczenia fonetycznego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Wymiana stóp · Zobacz więcej »
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Zaimek · Zobacz więcej »
Zaimki w języku angielskim
Zaimki w języku angielskim – formy gramatyczne służące do zastępowania nazw osób i przedmiotów w języku angielskim.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Zaimki w języku angielskim · Zobacz więcej »
Zależność morfologiczna
Zależność morfologiczna - uwydatnienie istnienia związków składniowych między niektórymi leksemami (niekonieczne zależności składniowej) w konstrukcji bardziej rozbudowanej, a zwłaszcza różnicowanie formalne kilku podrzędników należących do tej samej części mowy, a zależnych składniowo od tego samego nadrzędnika.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Zależność morfologiczna · Zobacz więcej »
Związek rządu
Związek rządu (rekcja) – relacja między powiązanymi elementami zdania, w której jeden musi mieć pewnąz góry ustalonąformę, niezależnie od formy drugiego.
Nowy!!: Mianownik (przypadek) i Związek rządu · Zobacz więcej »
