Szybszy dostęp niż przeglądarce!
67 kontakty: Akademia Nauk Technicznych, Akademia Umiejętności, Aleksander Brückner, Alfabet, Alfabet łaciński, Alojzy Feliński, Antoni Kalina, Antoni Małecki (uczony), Łukasz Górnicki, Biblia królowej Zofii, Bulla gnieźnieńska, Dźwięczność, Deklinacja (językoznawstwo), Druk, Etymologia, Feliks Jan Bentkowski, Fonem, Fonetyka, Głoska, Grzegorz Knapski, Historia języka polskiego, Iloczas, Interpunkcja, Jakub Parkoszowic, Jan Aleksander Karłowicz, Jan Januszowski, Jan Kochanowski, Jan Kruszyński (urzędnik), Jan Michał Rozwadowski, Jan Niecisław Baudouin de Courtenay, Józef Mroziński, Kazania świętokrzyskie, Kazimierz Brodziński, Kazimierz Nitsch, Litera, Ludwik Osiński, Mianownik (przypadek), Miejscownik, Mikołaj Rej, Narzędnik, Nowy karakter polski, Onufry Kopczyński, Ortofonia, Ortografia, Ortografia (Stanisław Zaborowski), Polska Akademia Literatury, Prace Filologiczne, Preskryptywizm (językoznawstwo), Przecinek, Przypadek, ..., Rada Języka Polskiego, Słownik ortograficzny, Skryptorium, Spółgłoska, Spółgłoska środkowojęzykowa, Spółgłoska dziąsłowo-podniebienna, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zadziąsłowa, Stanisław Murzynowski, Stanisław Zaborowski, Sylaba, Towarzystwo Naukowe we Lwowie, Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk, Traktat (nauka), Tymczasowa Rada Stanu, Wyrażenie przyimkowe, Zenon Klemensiewicz. Rozwiń indeks (17 jeszcze) »
Akademia Nauk Technicznych
Akademia Nauk Technicznych, ANT (od 1939 – Polska Akademia Nauk Technicznych, PANT) – ogólnopolskie stowarzyszenie naukowe założone w 1920 roku w Warszawie jako instytucja użyteczności publicznej, którego celem było popieranie rozwoju w Polsce nauk technicznych oraz związanych z nimi nauk matematyczno-fizycznych i rolniczych.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Akademia Nauk Technicznych · Zobacz więcej »
Akademia Umiejętności
Inauguracja AU w 1873 r. Akademia Umiejętności – polska instytucja naukowa utworzona w 1872 w Krakowie (uroczyste otwarcie miało miejsce w 1873 w obecności cesarza Franciszka Józefa).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Akademia Umiejętności · Zobacz więcej »
Aleksander Brückner
cmentarzu rakowickim w Krakowie (aleja zasłużonych) Poprzedni grób A.Brücknera na cmentarzu Tempelhofer Parkfriedhof Krypta Zasłużonych na Skałce Aleksander Brückner (ur. 29 stycznia 1856 w Tarnopolu, zm. 24 maja 1939 w Berlinie) – polski slawista, historyk literatury i kultury polskiej.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Aleksander Brückner · Zobacz więcej »
Alfabet
Alfabet polski (litery szare nie sąużywane w słowach pochodzenia polskiego) Alfabet, abecadło (od stgr. nazw pierwszych liter alfabetu: alfa i beta lub z) – najpopularniejszy system zapisywania mowy.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Alfabet · Zobacz więcej »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Alfabet łaciński · Zobacz więcej »
Alojzy Feliński
Alojzy Feliński (ur. 1771 w Łucku, zm. 23 lutego 1820 w Krzemieńcu) – polski poeta, dramatopisarz, tłumacz, historyk i teoretyk literatury.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Alojzy Feliński · Zobacz więcej »
Antoni Kalina
Antoni Kalina (ur. 23 maja 1846 w Krępie (dziś dzielnica Ostrowa Wielkopolskiego), zm. 3 maja 1906 we Lwowie) – polski slawista, etnograf, etnolog, ludoznawca, działacz społeczny, członek Akademii Umiejętności.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Antoni Kalina · Zobacz więcej »
Antoni Małecki (uczony)
Antoni Małecki mały Antoni Małecki (ur. 16 lipca 1821 w Objezierzu, zm. 7 października 1913 we Lwowie) – polski historyk literatury, historyk-mediewista, językoznawca, filolog klasyczny, heraldyk, dramaturg, slawista, rektor Uniwersytetu Lwowskiego, profesor uniwersytetów: Jagiellońskiego, Lwowskiego, oraz w Innsbrucku, poseł na Sejm Krajowy Galicji.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Antoni Małecki (uczony) · Zobacz więcej »
Łukasz Górnicki
Łukasz Górnicki herbu Ogończyk (ur. 1527 w Oświęcimiu, zm. 22 lipca 1603 w Lipnikach pod Tykocinem) – polski humanista renesansowy, poeta, pisarz polityczny, tłumacz, sekretarz królewski Zygmunta Augusta (1559) i jego bibliotekarz, sekretarz Stefana Batorego, starosta niegrodowy tykociński (1571), starosta wasilkowski (1576), prebendarz dóbr duchownych (otrzymywał dochody z probostw wielickiego i kęckiego oraz kanonii kruszwickiej), wójt wasilkowski.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Łukasz Górnicki · Zobacz więcej »
Biblia królowej Zofii
Biblia królowej Zofii, także Biblia szaroszpatacka – najstarsze polskie tłumaczenie Starego Testamentu.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Biblia królowej Zofii · Zobacz więcej »
Bulla gnieźnieńska
Bulla Ex commisso nobis a Deo, zwana Bullągnieźnieńską– bulla papieska wydana 7 lipca 1136 roku w Pizie, znosząca zwierzchność arcybiskupstwa magdeburskiego nad polskim Kościołem.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Bulla gnieźnieńska · Zobacz więcej »
Dźwięczność
Dźwięczność (fonacja) – jedna z cech artykulacji głosek związana z pracąwięzadeł głosowych.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Dźwięczność · Zobacz więcej »
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Deklinacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Druk
Prasa drukarska z 1811 roku. współczesna drukarnia gazetowa Druk (‘nacisk’) – wielokrotne odbicie obrazu z formy drukowej na podłoże drukowe (np. na papier drukowy).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Druk · Zobacz więcej »
Etymologia
Etymologia – dział językoznawstwa badający pochodzenie wyrazów, zmiany ich znaczenia i formy w miarę upływu czasu.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Etymologia · Zobacz więcej »
Feliks Jan Bentkowski
Grób Feliksa Bentkowskiego na cmentarzu Powązkowskim Feliks Jan Bentkowski pseud.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Feliks Jan Bentkowski · Zobacz więcej »
Fonem
Fonem – podstawowa jednostka struktury fonologicznej mowy.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Fonem · Zobacz więcej »
Fonetyka
rezonansu magnetycznego. Daniela Jonesa. Fonetyka (dawniej głosownia) – jeden z działów lingwistyki, zajmujący się badaniem dźwięków mowy ludzkiej (zwanych głoskami) od strony ich artykulacji (tj. sposobu wytwarzania za pomocąnarządów mowy - fonetyka artykulacyjna), ich cech fizycznych (dokładniej: akustycznych – fonetyka akustyczna), ich odbierania (fonetyka audytywna).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Fonetyka · Zobacz więcej »
Głoska
Głoska – najmniejszy element dźwiękowej formy wypowiedzi charakteryzujący się stałym zespołem fonetycznych cech artykulacyjnych i akustycznych.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Głoska · Zobacz więcej »
Grzegorz Knapski
Grzegorz Knapski, Knapiusz, Cnapius (ur. 1564 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 12 listopada 1638 w Krakowie) – polski jezuita, nauczyciel w kolegiach jezuickich, filolog, leksykograf, paremiograf, poeta i dramatopisarz.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Grzegorz Knapski · Zobacz więcej »
Historia języka polskiego
Stanisława Zaborowskiego, wydanie z 1518 roku Testament Piotra Wydżgi – polski tekst z lat 1470–1480. Trinity College Kaspra Elyana Historia języka polskiego – język polski powstał z zachodniego wariantu języka prasłowiańskiego i wywodzi się z języka praindoeuropejskiego.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Historia języka polskiego · Zobacz więcej »
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Iloczas · Zobacz więcej »
Interpunkcja
Interpunkcja (– pomiędzy, – punkt) – graficzny odpowiednik intonacji, rytmu i tempa mowy, akcentu wyrazowego i zdaniowego.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Interpunkcja · Zobacz więcej »
Jakub Parkoszowic
Jakub Parkoszowic, inne formy nazwiska: Jakub Parkosz, Jakub Parkosz z Żórawicy, Jacobus Parcossius, Parkosch de Żorawicze, Parkossius (ur. w Żurawicy, zm. między 4 września a 9 września 1452) – szlachcic herbu Godziemba, polski językoznawca i gramatyk, profesor i rektor Akademii Krakowskiej, kanonik krakowski.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jakub Parkoszowic · Zobacz więcej »
Jan Aleksander Karłowicz
Ostoja, którym posługiwała się rodzina Karłowicza Grób Jana Aleksandra Karłowicza na cmentarzu Powązkowskim Jan Aleksander Ludwik Karłowicz herbu Ostoja (ur. 28 maja 1836 w Subortowiczach, zm. 14 czerwca 1903 w Warszawie) – polski etnograf, muzykolog, językoznawca, folklorysta, członek Akademii Umiejętności, członek honorowy Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1890 roku.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jan Aleksander Karłowicz · Zobacz więcej »
Jan Januszowski
Strona tytułowa pierwszego wydania ''Biblii Wujka'' Jan Januszowski (do 1588 Jan Łazarzowic), inne formy nazwiska: Ianussowic, Ianussowski, pseudonim Jan Podworzewski herbu Kłośnik (ur. 1550 w Krakowie, zm. 30 listopada 1613) – sekretarz królewski Stefana Batorego i Zygmunta Augusta, poseł króla Stefana Batorego, drukarz, tłumacz, pisarz duchowny, właściciel Drukarni Łazarzowej (w latach 1577–1603), architypograf królewski i kościelny, współtwórca drukarni Akademii Zamojskiej, wydawca dzieł literackich, naukowych i muzycznych, projektodawca polskiej ortografii.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jan Januszowski · Zobacz więcej »
Jan Kochanowski
Jan Kochanowski, (ur. ok. 1530 w Sycynie, zm. 22 sierpnia 1584 w Lublinie) – polski poeta epoki renesansu, tłumacz, prepozyt kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1564–1574, poeta nadworny Stefana Batorego w 1579 roku, sekretarz królewski Zygmunta Augusta i Stefana Batorego, wojski sandomierski w latach 1579–1584.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jan Kochanowski · Zobacz więcej »
Jan Kruszyński (urzędnik)
Jan Kruszyński (ur. 28 października 1773 w ziemi rawskiej, zm. 29 sierpnia 1845 w Warszawie) – urzędnik Królestwa Kongresowego, Referendarz Stanu, tłumacz.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jan Kruszyński (urzędnik) · Zobacz więcej »
Jan Michał Rozwadowski
Jan Michał Rozwadowski, ps.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jan Michał Rozwadowski · Zobacz więcej »
Jan Niecisław Baudouin de Courtenay
lewo Jan Niecisław Ignacy Baudouin de Courtenay (ur. 13 marca 1845 w Radzyminie, zm. 3 listopada 1929 w Warszawie) – polski językoznawca, uznawany za jednego z najwybitniejszych w historii dyscypliny.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Jan Niecisław Baudouin de Courtenay · Zobacz więcej »
Józef Mroziński
Józef Mroziński herbu Prus III (ur. 19 marca 1784 w Koniuchach pod Brzeżanami, zm. 16 stycznia 1839 w Warszawie) – polski generał brygady, językoznawca.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Józef Mroziński · Zobacz więcej »
Kazania świętokrzyskie
Aleksander Brückner – odkrywca kazań (1895) Widok klasztoru na Łysej Górze około 1825–1850 Kazania świętokrzyskie – polskie średniowieczne kazania, pochodzące prawdopodobnie z końca XIII lub z XIV wieku, uznawane za najstarszy dokument prozatorski stworzony w języku polskim.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Kazania świętokrzyskie · Zobacz więcej »
Kazimierz Brodziński
Kazimierz Brodziński ps.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Kazimierz Brodziński · Zobacz więcej »
Kazimierz Nitsch
Cmentarz Rakowicki.Grobowiec rodziny Nitschów. Kazimierz Ignacy Nitsch (ur. 1 lutego 1874 w Krakowie, zm. 26 września 1958 tamże) – polski językoznawca slawista, historyk języka polskiego, dialektolog.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Kazimierz Nitsch · Zobacz więcej »
Litera
150x150px Litera – znak graficzny charakterystyczny dla pism głoskowych, odpowiadający zwykle pojedynczemu fonemowi.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Litera · Zobacz więcej »
Ludwik Osiński
Grób Ludwika Osińskiego na cmentarzu Powązkowskim Ludwik Osiński krypt.: O...; O. L. (ur. 24 sierpnia 1775 w Kocku; zm. 27 listopada 1838 w Warszawie) – referendarz stanu do Wydziału Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego Królestwa Kongresowego w 1834 roku, polski krytyk literacki, historyk i teoretyk literatury, tłumacz, poeta, dramatopisarz i mówca.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Ludwik Osiński · Zobacz więcej »
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Mianownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Miejscownik · Zobacz więcej »
Mikołaj Rej
Mikołaj Oleśnicki i stolnik sandomierski Stanisław Lupa Podlodowski Portret Mikołaja Reja, rys. Adam Grabowski, 1921 Jana Gwalberta Olszewskiego, 1905 Pomnik Mikołaja Reja w Rejowcu. Popiersie Mikołaja Reja w Nagłowicach. Tablica pamiątkowa w Nagłowicach. Zwierzyńca'' z 1562 Zwierzyńca'' Skan pochodzący z portalu https://polona.pl/item/263188/6/ www.polona.pl Karta tytułowa wydania z 1567 roku. Mikołaj Rej z NagłowicZnany również pod pseudonimami: Ambroży Korczbok Rożek, Adrianus Brandenburgensis, Doctor Civitatis Lublinensis, Doktor lubelski Adrian Brandenburczyk, Albertus Branderburgensis, Andrych, twój dobry towarzysz, Jakub Podwysocki Pherrat(?), Joachim Heller, mistrz norymberski, Ks.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Mikołaj Rej · Zobacz więcej »
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Narzędnik · Zobacz więcej »
Nowy karakter polski
''Nowy karakter polski'' – strona tytułowa wydania z 1594 Nowy karakter polski – książka wydana przez Jana Januszowskiego w 1594 roku w Oficynie Łazarzowej w Krakowie.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Nowy karakter polski · Zobacz więcej »
Onufry Kopczyński
Innocentego Buby Grób Onufrego Kopczyńskiego na cmentarzu Powązkowskim – alejka, pod którąznajduje się zbiorowa mogiłaZnicze oznaczająorientacyjne położenie mogiły pod alejką. Onufry Kopczyński SchP, właściwie Andrzej Kopczyński, krypt.: X. K. S. P. (ur. 30 listopada 1735 w Czerniejewie k. Gniezna, zm. 14 lutego 1817 w Warszawie) – ksiądz pijar, poeta łaciński, pedagog, językoznawca, prekursor badań nad polskągramatyką, autor pierwszego podręcznika gramatyki języka polskiego, członek konfederacji targowickiej, członek Izby Edukacyjnej Księstwa Warszawskiego w 1808 roku.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Onufry Kopczyński · Zobacz więcej »
Ortofonia
Ortofonia (z gr. orthós ‘poprawny’ i phōné ‘dźwięk’) – proces uczenia oraz nauka o poprawnej wymowie i brzmieniu wyrazów oraz ich połączeń.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Ortofonia · Zobacz więcej »
Ortografia
Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji, wyd. 2016 Ortografia (z gr., „poprawny”,, „piszący”), inaczej pisownia (dawniej prawopis) – zbiór przepisów regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocąliter alfabetu lub innych symboli.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Ortografia · Zobacz więcej »
Ortografia (Stanisław Zaborowski)
Ortografia (łac. Ortographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus) – traktat w języku łacińskim poświęcony polskiej ortografii autorstwa Stanisława Zaborowskiego wydany w 1514–1515.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Ortografia (Stanisław Zaborowski) · Zobacz więcej »
Polska Akademia Literatury
Pałac Tyszkiewiczów w Warszawie, siedziba Polskiej Akademii Literatury Ignacego Mościckiego Kornelowi Makuszyńskiemu Polska Akademia Literatury, PAL, do 1936 Polska Akademja Literatury – państwowa instytucja życia literackiego działająca w latach 1933–1939.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Polska Akademia Literatury · Zobacz więcej »
Prace Filologiczne
Prace Filologiczne – polskie filologiczne czasopismo naukowe wydawane od 1884 w Warszawie, założone przez Adama Kryńskiego.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Prace Filologiczne · Zobacz więcej »
Preskryptywizm (językoznawstwo)
Preskryptywizm („przepisywać, ordynować”; także: normatywizm) – dążność do formułowania norm i innych wzorców posługiwania się językiem, z zamiarem wywarcia wpływu na jego użytkowników, aby trzymali się proponowanych środków.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Preskryptywizm (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Przecinek
Przecinek – jeden z najczęściej używanych znaków interpunkcyjnych.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Przecinek · Zobacz więcej »
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Przypadek · Zobacz więcej »
Rada Języka Polskiego
Winieta pierwszego numeru Komunikatów Rady Języka Polskiego Rada Języka Polskiego (RJP) – instytucja opiniodawczo-doradcza w sprawach używania języka polskiego.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Rada Języka Polskiego · Zobacz więcej »
Słownik ortograficzny
Wielki słownik ortograficzny PWN, wyd. 2016 Słownik ortograficzny PWN z wymową, 2016 Słownik ortograficzny – słownik zawierający zbiór informacji o normach ortograficznych danego języka, ujętych jako zestawienie prawideł regulujących sposób reprezentacji słów języka za pomocąliter alfabetu lub innych symboli lub też prezentujący układ haseł oddających skodyfikowanąpisownię słów.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Słownik ortograficzny · Zobacz więcej »
Skryptorium
zamku w Malborku Skryba przy pracy w skryptorium Skryptorium (łac. scriptorium od scribere „pisać”) – średniowieczna nazwa pulpitu do pisania i czytania oraz całości warsztatu pisarskiego.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Skryptorium · Zobacz więcej »
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Spółgłoska · Zobacz więcej »
Spółgłoska środkowojęzykowa
Spółgłoska środkowojęzykowa, spółgłoska średniojęzykowa – spółgłoska artykułowana poprzez zbliżenie środkowej części języka do podniebienia.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Spółgłoska środkowojęzykowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska dziąsłowo-podniebienna
Spółgłoski dziąsłowo-podniebienne, znane też jako przedniopodniebienne, alweolopalatalne lub (zwłaszcza w polonistyce) ciszące – spółgłoski szczelinowe lub zwarto-szczelinowe artykułowane przez wysklepienie języka w kierunku przedniej części podniebienia przy jednoczesnym kontakcie czubka języka z dziąsłami.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Spółgłoska dziąsłowo-podniebienna · Zobacz więcej »
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Spółgłoska wargowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zadziąsłowa
Spółgłoski zadziąsłowe – spółgłoski wymawiane z językiem stykającym się z tylnączęściąwałka dziąsłowego, nieco bardziej do tyłu niż zbliżone do nich spółgłoski dziąsłowe.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Spółgłoska zadziąsłowa · Zobacz więcej »
Stanisław Murzynowski
Stanisław Murzynowski (znany też jako Stanisław Suszycki) herbu Ogończyk (ur. 1528 we wsi Suszyce, zm. 1553 w Królewcu) – polski pisarz reformacyjny, tłumacz, autor pierwszego przekładu Nowego Testamentu na język polski (NT Murzynowskiego 1553).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Stanisław Murzynowski · Zobacz więcej »
Stanisław Zaborowski
Ortographia" autorstwa Stanisława Zaborowskiego, wydanie z 1518. Stanisław Zaborowski (ur. prawd. w 2 połowie XV wieku w województwie sieradzkim, zm. w listopadzie lub grudniu 1529) – prawnik, gramatyk i autor pierwszego drukowanego traktatu po łacinie o polskiej ortografii (około roku 1513).
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Stanisław Zaborowski · Zobacz więcej »
Sylaba
Struktura sylaby Sylaba (syllabḗ), zgłoska – element struktury fonologicznej aktu komunikacyjnego, który pomimo pozornej oczywistości wciąż nie ma ustalonej jednoznacznej definicji.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Sylaba · Zobacz więcej »
Towarzystwo Naukowe we Lwowie
Towarzystwo Naukowe we Lwowie – polskie towarzystwo naukowe z siedzibąwe Lwowie, założone w 1901 pod nazwąTowarzystwo dla Popierania Nauki Polskiej.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Towarzystwo Naukowe we Lwowie · Zobacz więcej »
Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk
Marcello Bacciarellego z ok. 1808–1809 roku, władca potwierdził w dekrecie z 1808 roku istnienie Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk, w ręku prawdopodobnie trzyma ten dekret Stanisław Staszic, prezes TPN w latach 1808−1825 teatru Ateneum. Na elewacji kamienicy znajduje się dziś jedynie zabytkowa tablica informacyjna, że w przeszłości był miejscem zebrań uczonych Zygmunta Glogera. Pałac Staszica, siedziba Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk w latach 1827–1831 Towarzystwo Przyjaciół Nauk (TPN), inne nazwy: Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk (TWPN) (1800–1832), od 1808: Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk (TKPN) lub Warszawskie Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk (WTKPN) – towarzystwo naukowe zrzeszające badaczy różnych specjalności i zbierające się w okresie od listopada 1800 do kwietnia 1832, w Warszawie.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk · Zobacz więcej »
Traktat (nauka)
Traktat – tekst naukowy w formie rozbudowanej rozprawy, zazwyczaj bardzo obszernej.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Traktat (nauka) · Zobacz więcej »
Tymczasowa Rada Stanu
Pałac Kronenberga w Warszawie – w oficynach budynku znajdowała się główna siedziba Tymczasowej Rady Stanu Tymczasowa Rada Stanu w Królestwie Polskim (niem. Provisorischer Staatsrat im Königreich Polen) – polski obywatelski organ emancypacyjny, ustanowiony w styczniu 1917 r. przez niemieckie i austro-węgierskie władze okupacyjne w Królestwie Polskim.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Tymczasowa Rada Stanu · Zobacz więcej »
Wyrażenie przyimkowe
Wyrażenie przyimkowe – połączenie przyimka z rzeczownikiem, liczebnikiem, przysłówkiem, przymiotnikiem (w użyciu rzeczownym) albo zaimkiem.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Wyrażenie przyimkowe · Zobacz więcej »
Zenon Klemensiewicz
Zenon Ludwik Klemensiewicz (ur. 2 września lub 2 listopada 1891 w Tarnowie, zm. 2 kwietnia 1969 w Zawoi-Podpolicach) – polski językoznawca, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.
Nowy!!: Historia ortografii polskiej i Zenon Klemensiewicz · Zobacz więcej »
