Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski
Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski mają 47 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Alofon, Aoryst, Aspekt (językoznawstwo), Augment, Łacina, Biernik, Celownik (przypadek), Czas (językoznawstwo), Czas teraźniejszy, Dialekt dorycki, Dopełniacz (przypadek), Fleksja, Język angielski, Język francuski, Język grecki, Język macedoński (helleński), Język niemiecki, Język polski, Języki helleńskie, Języki słowiańskie, Liczba (językoznawstwo), Liczebnik, Mianownik (przypadek), Optativus, Osoba (językoznawstwo), Perfectum, Podmiot (językoznawstwo), Przydech, Przymiotnik, Przypadek, ..., Reduplikacja, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, Samogłoska otwarta, Samogłoska półprzymknięta, Samogłoska przymknięta, Spółgłoska krtaniowa, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska zwarta, Strona (językoznawstwo), Strona medialna, Tryb (językoznawstwo), Tryb oznajmujący, Tryb rozkazujący, Wołacz, Zaimek. Rozwiń indeks (17 jeszcze) »
Alofon
Diagram samogłoskowy z zaznaczonymi alofonami w języku polskim. Na czarno zaznaczono główne alofony, a na zielono i czerwono alofony kombinatoryczne. Dodatkowo alofony zaznaczone na czerwono pojawiająsię w kontekstach podniebiennych. Alofon (allofon, z gr. ἄλλος állos „inny” i φωνή phōnē „dźwięk”) – realizacja fonemu zawierająca oprócz cech fonologicznie relewantnych również szereg cech nierelewantnych w zależności od pozycji głoski (w stosunku do innych) i mówiącego.
Alofon i Język grecki klasyczny · Alofon i Język praindoeuropejski ·
Aoryst
Aoryst (gr. aoristos – „nieokreślony” lub „nieograniczony”), czasem nazywany z łaciny aoristus – czas lub aspekt gramatyczny, występujący w niektórych językach.
Aoryst i Język grecki klasyczny · Aoryst i Język praindoeuropejski ·
Aspekt (językoznawstwo)
Aspekt (postać, forma) – kategoria gramatyczna wyrażająca sposób przedstawienia czynności lub stanu.
Aspekt (językoznawstwo) i Język grecki klasyczny · Aspekt (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski ·
Augment
Augment – w językoznawstwie występująca w odmianie czasownika dodatkowa samogłoska na początku wyrazu, zaznaczająca czasy przeszłe w niektórych językach indoeuropejskich, charakterystyczna m.in.
Augment i Język grecki klasyczny · Augment i Język praindoeuropejski ·
Łacina
Łacina, język łaciński (łac.) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Język grecki klasyczny i Łacina · Język praindoeuropejski i Łacina ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Język grecki klasyczny · Biernik i Język praindoeuropejski ·
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Celownik (przypadek) i Język grecki klasyczny · Celownik (przypadek) i Język praindoeuropejski ·
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Czas (językoznawstwo) i Język grecki klasyczny · Czas (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski ·
Czas teraźniejszy
Czas teraźniejszy – kategoria gramatyczna (czas gramatyczny) czasownika, która najczęściej wskazuje na równoczesność trwania czynności i mówienia lub pisania o niej, np.
Czas teraźniejszy i Język grecki klasyczny · Czas teraźniejszy i Język praindoeuropejski ·
Dialekt dorycki
Zasięg dialektów języka greckiego Dialekt dorycki – jeden z głównych dialektów klasycznego języka greckiego, rozpadający się na kilka odmian, rozpowszechniony w okresie klasycznym na obszarze południowego i zachodniego Peloponezu (w Lakonii, Mesenii, Argolidzie i Koryncie), na wyspach Dodekanezu, niektórych wyspach południowych Cyklad (m.in. na Santorynie) i na Krecie, a także w części archipelagu Wysp Jońskich i Epiru.
Dialekt dorycki i Język grecki klasyczny · Dialekt dorycki i Język praindoeuropejski ·
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Dopełniacz (przypadek) i Język grecki klasyczny · Dopełniacz (przypadek) i Język praindoeuropejski ·
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Fleksja i Język grecki klasyczny · Fleksja i Język praindoeuropejski ·
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Język angielski i Język grecki klasyczny · Język angielski i Język praindoeuropejski ·
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Język francuski i Język grecki klasyczny · Język francuski i Język praindoeuropejski ·
Język grecki
Wyraz „Grecja” napisany po nowogrecku Wyraz „Cypr” napisany po nowogrecku Język grecki, greka (Hellenikè glõtta; nowogr. ελληνική γλώσσα, ellinikí glóssa lub ελληνικά, elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego.
Język grecki i Język grecki klasyczny · Język grecki i Język praindoeuropejski ·
Język macedoński (helleński)
Język macedoński (helleński), język staromacedoński – wymarły język starożytnej Macedonii, bardzo blisko spokrewniony z językiem starogreckim, przez niektórych językoznawców uważany za jego dialekt.
Język grecki klasyczny i Język macedoński (helleński) · Język macedoński (helleński) i Język praindoeuropejski ·
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Język grecki klasyczny i Język niemiecki · Język niemiecki i Język praindoeuropejski ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język grecki klasyczny i Język polski · Język polski i Język praindoeuropejski ·
Języki helleńskie
Języki helleńskie – rodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich.
Język grecki klasyczny i Języki helleńskie · Język praindoeuropejski i Języki helleńskie ·
Języki słowiańskie
Rozprzestrzenienie języków słowiańskich w Europie Słowianie Języki słowiańskie – grupa języków w obrębie podrodziny bałtosłowiańskiej rodziny języków indoeuropejskich.
Język grecki klasyczny i Języki słowiańskie · Język praindoeuropejski i Języki słowiańskie ·
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Język grecki klasyczny i Liczba (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Liczba (językoznawstwo) ·
Liczebnik
Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.
Język grecki klasyczny i Liczebnik · Język praindoeuropejski i Liczebnik ·
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Język grecki klasyczny i Mianownik (przypadek) · Język praindoeuropejski i Mianownik (przypadek) ·
Optativus
Optativus (tryb życzący) – tryb czasownika występujący w niektórych językach.
Język grecki klasyczny i Optativus · Język praindoeuropejski i Optativus ·
Osoba (językoznawstwo)
Osoba – kategoria gramatyczna czasownika określająca, jak podmiot zdania ma się do stanu lub czynności określonej przez orzeczenie.
Język grecki klasyczny i Osoba (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Osoba (językoznawstwo) ·
Perfectum
Perfectum (od łac. perficio - dokonać, ukończyć) – czas lub aspekt gramatyczny wyrażający czynność przeszłąi dokonaną, ale pozostającąw związku z teraźniejszością.
Język grecki klasyczny i Perfectum · Język praindoeuropejski i Perfectum ·
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Język grecki klasyczny i Podmiot (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Podmiot (językoznawstwo) ·
Przydech
Przydech (aspiracja) – zjawisko fonetyczne polegające na energicznym rozwarciu wcześniej zwartych narządów mowy, co daje słaby dźwięk h towarzyszący artykulacji danej spółgłoski zwartej.
Język grecki klasyczny i Przydech · Język praindoeuropejski i Przydech ·
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Język grecki klasyczny i Przymiotnik · Język praindoeuropejski i Przymiotnik ·
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Język grecki klasyczny i Przypadek · Język praindoeuropejski i Przypadek ·
Reduplikacja
Reduplikacja („podwojenie”) – powtórzenie całego wyrazu bądź jego części.
Język grecki klasyczny i Reduplikacja · Język praindoeuropejski i Reduplikacja ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język grecki klasyczny i Rodzaj gramatyczny · Język praindoeuropejski i Rodzaj gramatyczny ·
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Język grecki klasyczny i Rzeczownik · Język praindoeuropejski i Rzeczownik ·
Samogłoska otwarta
Samogłoska otwarta, samogłoska niska – typ samogłoski występujący niemal w każdym języku.
Język grecki klasyczny i Samogłoska otwarta · Język praindoeuropejski i Samogłoska otwarta ·
Samogłoska półprzymknięta
Samogłoska półprzymknięta – typ samogłoski występujący w niektórych językach.
Język grecki klasyczny i Samogłoska półprzymknięta · Język praindoeuropejski i Samogłoska półprzymknięta ·
Samogłoska przymknięta
Samogłoska przymknięta, samogłoska wysoka – samogłoska wymawiana przy wysokim położeniu języka.
Język grecki klasyczny i Samogłoska przymknięta · Język praindoeuropejski i Samogłoska przymknięta ·
Spółgłoska krtaniowa
Spółgłoska krtaniowa lub laryngalna – spółgłoska artykułowana w głośni.
Język grecki klasyczny i Spółgłoska krtaniowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska krtaniowa ·
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Język grecki klasyczny i Spółgłoska nosowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska nosowa ·
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Język grecki klasyczny i Spółgłoska szczelinowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska szczelinowa ·
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Język grecki klasyczny i Spółgłoska zwarta · Język praindoeuropejski i Spółgłoska zwarta ·
Strona (językoznawstwo)
Strona (diateza) – kategoria gramatyczna, która sygnalizuje różnice w hierarchizacji argumentów predykatu wyrażane za pomocąśrodków formalnych, tj.
Język grecki klasyczny i Strona (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Strona (językoznawstwo) ·
Strona medialna
Strona medialna – istniejąca w języku praindoeuropejskim strona gramatyczna.
Język grecki klasyczny i Strona medialna · Język praindoeuropejski i Strona medialna ·
Tryb (językoznawstwo)
Tryb – kategoria gramatyczna czasownika wyrażająca stosunek mówiącego do treści wypowiedzenia.
Język grecki klasyczny i Tryb (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Tryb (językoznawstwo) ·
Tryb oznajmujący
Tryb oznajmujący, tryb orzekający (łac. indicativus) – podstawowy tryb gramatyczny w większości języków świata.
Język grecki klasyczny i Tryb oznajmujący · Język praindoeuropejski i Tryb oznajmujący ·
Tryb rozkazujący
Tryb rozkazujący (łac. imperativus) – jeden z podstawowych trybów w mowie.
Język grecki klasyczny i Tryb rozkazujący · Język praindoeuropejski i Tryb rozkazujący ·
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Język grecki klasyczny i Wołacz · Język praindoeuropejski i Wołacz ·
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Język grecki klasyczny i Zaimek · Język praindoeuropejski i Zaimek ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski
- Co ma wspólnego Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski
- Podobieństwa między Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski
Porównanie Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski
Język grecki klasyczny posiada 120 relacji, a Język praindoeuropejski ma 399. Co mają wspólnego 47, indeks Jaccard jest 9.06% = 47 / (120 + 399).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język grecki klasyczny i Język praindoeuropejski. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
