Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język japoński i Język praindoeuropejski
Język japoński i Język praindoeuropejski mają 37 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Akcent wyrazowy, Biernik, Czas (językoznawstwo), Czasownik, Dialekt, Dopełniacz (przypadek), Dopełnienie bliższe, Iloczas, Język (mowa), Język ajnuski, Język angielski, Język francuski, Język koreański, Język niderlandzki, Język niemiecki, Język polski, Język portugalski, Liczba mnoga, Liczba pojedyncza, Liczebnik, Makron (znak diakrytyczny), Mianownik (przypadek), Miejscownik, Morfem, Narzędnik, Orzeczenie (językoznawstwo), Partykuła, Podmiot (językoznawstwo), Przyimek, Przymiotnik, ..., Przyrostek, Reduplikacja, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, SOV (Subject Object Verb), Spójnik (część mowy), Zapożyczenie językowe. Rozwiń indeks (7 jeszcze) »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Akcent wyrazowy i Język japoński · Akcent wyrazowy i Język praindoeuropejski ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Język japoński · Biernik i Język praindoeuropejski ·
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Czas (językoznawstwo) i Język japoński · Czas (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski ·
Czasownik
Czasownik – część mowy służąca do przedstawiania dziejących się czynności oraz zachodzących stanów.
Czasownik i Język japoński · Czasownik i Język praindoeuropejski ·
Dialekt
Dialekt, narzecze – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Dialekt i Język japoński · Dialekt i Język praindoeuropejski ·
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Dopełniacz (przypadek) i Język japoński · Dopełniacz (przypadek) i Język praindoeuropejski ·
Dopełnienie bliższe
Dopełnienie bliższe – dopełnienie odnoszące się do czasownika przechodniego.
Dopełnienie bliższe i Język japoński · Dopełnienie bliższe i Język praindoeuropejski ·
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Iloczas i Język japoński · Iloczas i Język praindoeuropejski ·
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Język (mowa) i Język japoński · Język (mowa) i Język praindoeuropejski ·
Język ajnuski
Język ajnuski (ajn. ainu itak), język ajnoski – język o nieustalonej przynależności językowej, którym posługująsię Ajnowie zamieszkujący japońskąwyspę Hokkaido.
Język ajnuski i Język japoński · Język ajnuski i Język praindoeuropejski ·
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Język angielski i Język japoński · Język angielski i Język praindoeuropejski ·
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Język francuski i Język japoński · Język francuski i Język praindoeuropejski ·
Język koreański
Język koreański (kor.) – język narodowy Koreańczyków, urzędowy w Korei Południowej i Północnej, a także w chińskiej prefekturze autonomicznej Yanbian.
Język japoński i Język koreański · Język koreański i Język praindoeuropejski ·
Język niderlandzki
Język niderlandzki (niderl.), język holenderski, język flamandzki – język indoeuropejski z gałęzi zachodniej w ramach języków germańskich.
Język japoński i Język niderlandzki · Język niderlandzki i Język praindoeuropejski ·
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Język japoński i Język niemiecki · Język niemiecki i Język praindoeuropejski ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język japoński i Język polski · Język polski i Język praindoeuropejski ·
Język portugalski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język portugalski (port.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ponad 250 mln osób (jako ojczystym, zaś w ogóle po portugalsku mówi ponad 270 mln osób), zamieszkujących Portugalię oraz byłe kolonie portugalskie: Brazylię, Mozambik, Angolę, Gwineę Bissau, Gwineę Równikową, Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą, Republikę Zielonego Przylądka, Timor Wschodni oraz Makau.
Język japoński i Język portugalski · Język portugalski i Język praindoeuropejski ·
Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.
Język japoński i Liczba mnoga · Język praindoeuropejski i Liczba mnoga ·
Liczba pojedyncza
Liczba pojedyncza, lp – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy).
Język japoński i Liczba pojedyncza · Język praindoeuropejski i Liczba pojedyncza ·
Liczebnik
Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.
Język japoński i Liczebnik · Język praindoeuropejski i Liczebnik ·
Makron (znak diakrytyczny)
Makron (gr. μακρόv / makrón, dosłownie: długi) – znak diakrytyczny umieszczany nad lub pod samogłoską, początkowo używany do zaznaczania długiej sylaby w metrum greckim lub łacińskim.
Język japoński i Makron (znak diakrytyczny) · Język praindoeuropejski i Makron (znak diakrytyczny) ·
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Język japoński i Mianownik (przypadek) · Język praindoeuropejski i Mianownik (przypadek) ·
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Język japoński i Miejscownik · Język praindoeuropejski i Miejscownik ·
Morfem
Morfem – najmniejsza grupa fonemów, która niesie ze sobąokreślone znaczenie i której nie można podzielić na mniejsze jednostki znaczeniowe.
Język japoński i Morfem · Język praindoeuropejski i Morfem ·
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Język japoński i Narzędnik · Język praindoeuropejski i Narzędnik ·
Orzeczenie (językoznawstwo)
Orzeczenie – w składni – część zdania, która wyraża czynność podmiotu.
Język japoński i Orzeczenie (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Orzeczenie (językoznawstwo) ·
Partykuła
Partykuła – niesamodzielny (pozbawiony samodzielnego znaczenia) wyraz lub morfem (tzw. wyrazek), nadający wypowiedzeniom zabarwienie znaczeniowe lub uczuciowe.
Język japoński i Partykuła · Język praindoeuropejski i Partykuła ·
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Język japoński i Podmiot (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Podmiot (językoznawstwo) ·
Przyimek
Przyimek – nieodmienna i niesamodzielna część mowy, która łączy się z innymi wyrazami i nadaje im inny sens.
Język japoński i Przyimek · Język praindoeuropejski i Przyimek ·
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Język japoński i Przymiotnik · Język praindoeuropejski i Przymiotnik ·
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Język japoński i Przyrostek · Język praindoeuropejski i Przyrostek ·
Reduplikacja
Reduplikacja („podwojenie”) – powtórzenie całego wyrazu bądź jego części.
Język japoński i Reduplikacja · Język praindoeuropejski i Reduplikacja ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język japoński i Rodzaj gramatyczny · Język praindoeuropejski i Rodzaj gramatyczny ·
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Język japoński i Rzeczownik · Język praindoeuropejski i Rzeczownik ·
SOV (Subject Object Verb)
SOV (dosł. podmiot dopełnienie orzeczenie) – skrót oznaczający typ zdania, w którym podmiot występuje przed dopełnieniem, a orzeczenie występuje na końcu, a także typ języka, w którym taki szyk dominuje.
Język japoński i SOV (Subject Object Verb) · Język praindoeuropejski i SOV (Subject Object Verb) ·
Spójnik (część mowy)
Spójnik – wyraz łączący dwa zdania, równoważniki zdań lub wyrażenia w jedno zdanie złożone.
Język japoński i Spójnik (część mowy) · Język praindoeuropejski i Spójnik (część mowy) ·
Zapożyczenie językowe
Zapożyczenie językowe, inaczej pożyczka, wyraz obcy – element językowy zaczerpnięty z języka obcego, który zadomowił się w mniejszym lub większym stopniu jako element języka rodzimego.
Język japoński i Zapożyczenie językowe · Język praindoeuropejski i Zapożyczenie językowe ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język japoński i Język praindoeuropejski
- Co ma wspólnego Język japoński i Język praindoeuropejski
- Podobieństwa między Język japoński i Język praindoeuropejski
Porównanie Język japoński i Język praindoeuropejski
Język japoński posiada 150 relacji, a Język praindoeuropejski ma 399. Co mają wspólnego 37, indeks Jaccard jest 6.74% = 37 / (150 + 399).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język japoński i Język praindoeuropejski. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
