Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język norweski i Język praindoeuropejski
Język norweski i Język praindoeuropejski mają 60 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Ablatyw, Akcent wyrazowy, Bezokolicznik, Biernik, Celownik (przypadek), Czas (językoznawstwo), Czasownik, Dźwięczność, Dyftong, Enklityka, Fleksja, Iloczas, Język (mowa), Język angielski, Język czeski, Język duński, Język farerski, Język gocki, Język islandzki, Język niemiecki, Język norn, Język polski, Język rumuński, Język szwedzki, Języki fleksyjne, Języki germańskie, Języki indoeuropejskie, Liczba (językoznawstwo), Liczba mnoga, Liczba pojedyncza, ..., Miejscownik, Morze Bałtyckie, Narzędnik, Okolicznik, Osoba (językoznawstwo), Partykuła, Perfectum, Podmiot (językoznawstwo), Przegłos, Przyrostek, Rdzeń (językoznawstwo), Rodzaj gramatyczny, Samogłoska, Samogłoska otwarta, Samogłoska przymknięta, Słownictwo, Skandynawia, Spółgłoska, Spółgłoska krtaniowa, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zwarta, Spójnik (część mowy), Strona (językoznawstwo), Szyk wyrazów, Tryb (językoznawstwo), Tryb oznajmujący, Tryb rozkazujący, Zaimek. Rozwiń indeks (30 jeszcze) »
Ablatyw
right Ablatyw (łac. ablativus, w języku polskim nazywany także pochodnikiem lub oddalnikiem) – przypadek w językach aglutynacyjnych i niektórych fleksyjnych, wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż allatyw).
Ablatyw i Język norweski · Ablatyw i Język praindoeuropejski ·
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Akcent wyrazowy i Język norweski · Akcent wyrazowy i Język praindoeuropejski ·
Bezokolicznik
Bezokolicznik – forma czasownika, która wyraża czynność lub stan w sposób abstrakcyjny, zazwyczaj bez określania czasu, rodzaju, liczby, osoby, trybu, strony i aspektu.
Bezokolicznik i Język norweski · Bezokolicznik i Język praindoeuropejski ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Język norweski · Biernik i Język praindoeuropejski ·
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Celownik (przypadek) i Język norweski · Celownik (przypadek) i Język praindoeuropejski ·
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Czas (językoznawstwo) i Język norweski · Czas (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski ·
Czasownik
Czasownik – część mowy służąca do przedstawiania dziejących się czynności oraz zachodzących stanów.
Czasownik i Język norweski · Czasownik i Język praindoeuropejski ·
Dźwięczność
Dźwięczność (fonacja) – jedna z cech artykulacji głosek związana z pracąwięzadeł głosowych.
Dźwięczność i Język norweski · Dźwięczność i Język praindoeuropejski ·
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Dyftong i Język norweski · Dyftong i Język praindoeuropejski ·
Enklityka
Enklityka (z gr. enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentowąz wyrazem poprzedzającym.
Enklityka i Język norweski · Enklityka i Język praindoeuropejski ·
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Fleksja i Język norweski · Fleksja i Język praindoeuropejski ·
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Iloczas i Język norweski · Iloczas i Język praindoeuropejski ·
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Język (mowa) i Język norweski · Język (mowa) i Język praindoeuropejski ·
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Język angielski i Język norweski · Język angielski i Język praindoeuropejski ·
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język czeski i Język norweski · Język czeski i Język praindoeuropejski ·
Język duński
Język duński (duń.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Język duński i Język norweski · Język duński i Język praindoeuropejski ·
Język farerski
izoglos w dialektach farerskich Język farerski (far.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Język farerski i Język norweski · Język farerski i Język praindoeuropejski ·
Język gocki
Srebrnej Biblii'' Język gocki – wymarły język wschodniogermański, który był używany przez germańskie plemię Gotów.
Język gocki i Język norweski · Język gocki i Język praindoeuropejski ·
Język islandzki
Język islandzki (isl. íslenska) – język z grupy języków nordyckich, którym posługująsię mieszkańcy Islandii.
Język islandzki i Język norweski · Język islandzki i Język praindoeuropejski ·
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Język niemiecki i Język norweski · Język niemiecki i Język praindoeuropejski ·
Język norn
Język norn – wymarły język północnogermański (wywodzący się ze staronordyjskiego), którym posługiwali się mieszkańcy dzisiejszej północnej Szkocji (przede wszystkim wysp).
Język norn i Język norweski · Język norn i Język praindoeuropejski ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język norweski i Język polski · Język polski i Język praindoeuropejski ·
Język rumuński
Język rumuński, sporadycznie dakorumuński (rum.) – język z bałkańskiej gałęzi języków romańskich, którym posługuje się około 22,5 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Rumunię i Mołdawię, przyległe regiony Bułgarii, Serbii i Ukrainę, a także, w wyniku migracji w XXI wieku, Hiszpanię i Włochy.
Język norweski i Język rumuński · Język praindoeuropejski i Język rumuński ·
Język szwedzki
Język szwedzki (szw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich, ojczysty dla ponad 10 milionów osób, używany głównie w Szwecji i niektórych częściach Finlandii.
Język norweski i Język szwedzki · Język praindoeuropejski i Język szwedzki ·
Języki fleksyjne
Języki fleksyjne – języki syntetyczne cechujące się rozbudowanąstrukturąmorfologiczną, w której jednostki językowe służąjako środki wyrażające relacje syntaktyczne.
Język norweski i Języki fleksyjne · Język praindoeuropejski i Języki fleksyjne ·
Języki germańskie
Języki germańskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi posługuje się kilkaset milionów mówiących na całym świecie.
Język norweski i Języki germańskie · Język praindoeuropejski i Języki germańskie ·
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Język norweski i Języki indoeuropejskie · Język praindoeuropejski i Języki indoeuropejskie ·
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Język norweski i Liczba (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Liczba (językoznawstwo) ·
Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.
Język norweski i Liczba mnoga · Język praindoeuropejski i Liczba mnoga ·
Liczba pojedyncza
Liczba pojedyncza, lp – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy).
Język norweski i Liczba pojedyncza · Język praindoeuropejski i Liczba pojedyncza ·
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Język norweski i Miejscownik · Język praindoeuropejski i Miejscownik ·
Morze Bałtyckie
Rewie Jarosławcu Mielna Brzeg w Ahrenshoop Morze Bałtyckie, Bałtyk – morze śródlądowe na szelfie kontynentalnym w północnej Europie.
Język norweski i Morze Bałtyckie · Język praindoeuropejski i Morze Bałtyckie ·
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Język norweski i Narzędnik · Język praindoeuropejski i Narzędnik ·
Okolicznik
Okolicznik – część zdania, która pełni funkcję określającąorzeczenie.
Język norweski i Okolicznik · Język praindoeuropejski i Okolicznik ·
Osoba (językoznawstwo)
Osoba – kategoria gramatyczna czasownika określająca, jak podmiot zdania ma się do stanu lub czynności określonej przez orzeczenie.
Język norweski i Osoba (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Osoba (językoznawstwo) ·
Partykuła
Partykuła – niesamodzielny (pozbawiony samodzielnego znaczenia) wyraz lub morfem (tzw. wyrazek), nadający wypowiedzeniom zabarwienie znaczeniowe lub uczuciowe.
Język norweski i Partykuła · Język praindoeuropejski i Partykuła ·
Perfectum
Perfectum (od łac. perficio - dokonać, ukończyć) – czas lub aspekt gramatyczny wyrażający czynność przeszłąi dokonaną, ale pozostającąw związku z teraźniejszością.
Język norweski i Perfectum · Język praindoeuropejski i Perfectum ·
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Język norweski i Podmiot (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Podmiot (językoznawstwo) ·
Przegłos
Przegłos, inaczej metafonia, apofonia (ablaut – z niem.) – uwarunkowana fonologicznie wymiana samogłosek w temacie (np. w języku niemieckim i praindoeuropejskim), powstała na skutek historycznych procesów fonetycznych, jak również proces fonetyczny, w wyniku którego pojawia się przegłos, np.
Język norweski i Przegłos · Język praindoeuropejski i Przegłos ·
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Język norweski i Przyrostek · Język praindoeuropejski i Przyrostek ·
Rdzeń (językoznawstwo)
Rdzeń (niekiedy także pierwiastek; por.) – główny morfem wyrazu, który pozostaje po oddzieleniu od niego wszystkich afiksów.
Język norweski i Rdzeń (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Rdzeń (językoznawstwo) ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język norweski i Rodzaj gramatyczny · Język praindoeuropejski i Rodzaj gramatyczny ·
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Język norweski i Samogłoska · Język praindoeuropejski i Samogłoska ·
Samogłoska otwarta
Samogłoska otwarta, samogłoska niska – typ samogłoski występujący niemal w każdym języku.
Język norweski i Samogłoska otwarta · Język praindoeuropejski i Samogłoska otwarta ·
Samogłoska przymknięta
Samogłoska przymknięta, samogłoska wysoka – samogłoska wymawiana przy wysokim położeniu języka.
Język norweski i Samogłoska przymknięta · Język praindoeuropejski i Samogłoska przymknięta ·
Słownictwo
Słownictwo, inaczej leksyka – ogół wyrazów danego języka; pojedyncza warstwa leksykalna (np. słownictwo neutralne, książkowe, ekspresywne itp.) lub wyrazy używane przez konkretnąosobę.
Język norweski i Słownictwo · Język praindoeuropejski i Słownictwo ·
Skandynawia
Flaga Danii Flaga Szwecji Flaga Norwegii Unii kalmarskiej Skandynawizm – plakat propagandowy; flagi: Danii, Norwegii i Szwecji Skandynawia – region północnej Europy, obejmujący państwa: Szwecję, Norwegię oraz Danię.
Język norweski i Skandynawia · Język praindoeuropejski i Skandynawia ·
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Język norweski i Spółgłoska · Język praindoeuropejski i Spółgłoska ·
Spółgłoska krtaniowa
Spółgłoska krtaniowa lub laryngalna – spółgłoska artykułowana w głośni.
Język norweski i Spółgłoska krtaniowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska krtaniowa ·
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Język norweski i Spółgłoska nosowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska nosowa ·
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Język norweski i Spółgłoska szczelinowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska szczelinowa ·
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Język norweski i Spółgłoska wargowa · Język praindoeuropejski i Spółgłoska wargowa ·
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Język norweski i Spółgłoska zwarta · Język praindoeuropejski i Spółgłoska zwarta ·
Spójnik (część mowy)
Spójnik – wyraz łączący dwa zdania, równoważniki zdań lub wyrażenia w jedno zdanie złożone.
Język norweski i Spójnik (część mowy) · Język praindoeuropejski i Spójnik (część mowy) ·
Strona (językoznawstwo)
Strona (diateza) – kategoria gramatyczna, która sygnalizuje różnice w hierarchizacji argumentów predykatu wyrażane za pomocąśrodków formalnych, tj.
Język norweski i Strona (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Strona (językoznawstwo) ·
Szyk wyrazów
Szyk wyrazów, porządek słów – układ wyrazów w zdaniu, czyli ich usytuowanie względem siebie w perspektywie czasowej (w mowie) lub przestrzennej (w piśmie).
Język norweski i Szyk wyrazów · Język praindoeuropejski i Szyk wyrazów ·
Tryb (językoznawstwo)
Tryb – kategoria gramatyczna czasownika wyrażająca stosunek mówiącego do treści wypowiedzenia.
Język norweski i Tryb (językoznawstwo) · Język praindoeuropejski i Tryb (językoznawstwo) ·
Tryb oznajmujący
Tryb oznajmujący, tryb orzekający (łac. indicativus) – podstawowy tryb gramatyczny w większości języków świata.
Język norweski i Tryb oznajmujący · Język praindoeuropejski i Tryb oznajmujący ·
Tryb rozkazujący
Tryb rozkazujący (łac. imperativus) – jeden z podstawowych trybów w mowie.
Język norweski i Tryb rozkazujący · Język praindoeuropejski i Tryb rozkazujący ·
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Język norweski i Zaimek · Język praindoeuropejski i Zaimek ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język norweski i Język praindoeuropejski
- Co ma wspólnego Język norweski i Język praindoeuropejski
- Podobieństwa między Język norweski i Język praindoeuropejski
Porównanie Język norweski i Język praindoeuropejski
Język norweski posiada 225 relacji, a Język praindoeuropejski ma 399. Co mają wspólnego 60, indeks Jaccard jest 9.62% = 60 / (225 + 399).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język norweski i Język praindoeuropejski. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
