Szybszy dostęp niż przeglądarce!
156 kontakty: Akcent wyrazowy, Alfabet łaciński, Alofon, Aoryst, Aproksymant, Archaizm, Artykulacja (fonetyka), Śląsk, Aspekt (językoznawstwo), Średniowiecze, Łacina, Ława sądowa, Biernik, Bogurodzica (pieśń), Bulla gnieźnieńska, Celownik (przypadek), Chrzest Polski, Czas (językoznawstwo), Czasownik, Czasownik posiłkowy, Dźwięczność, Deklinacja (językoznawstwo), Deklinacja w języku polskim, Dialekt mazowiecki, Dialekt południowokaszubski, Dialekty języka polskiego, Dopełniacz (przypadek), Dopełnienie bliższe, Dwuznak, Dystrybucja komplementarna, Dysymilacja, Dzieża, Ewa Deptuchowa, Fazy artykulacyjne wyrazu, Fleksja, Fonem, Fonologia, Glosa (językoznawstwo), Grupa pomorska języków lechickich, Gwara góralska, Historia języka polskiego, Iloczas, Imiesłów, Imperfekt, Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, Izoglosa, Jakub Parkoszowic, Język średniopolski, Język czeski, Język kaszubski, ..., Język literacki, Język połabski, Język polski, Język polski w epoce przedpiśmiennej, Język prasłowiański, Język słowacki, Język staroczeski, Języki analityczne, Języki czesko-słowackie, Języki indoeuropejskie, Języki lechickie, Języki słowiańskie, Języki wschodniosłowiańskie, Języki zachodniosłowiańskie, Jer (głoska), Kazania świętokrzyskie, Końcówka fleksyjna, Kodeks Świętosławowy, Kodeks Działyńskich I, Kodeks Dzikowski, Kodeks Stradomskiego, Koniugacja (językoznawstwo), Kontrakcja (fonetyka), Korona Królestwa Polskiego, Liczba (językoznawstwo), Liczba podwójna, Literatura polska – średniowiecze, Literatura polska – barok, Literatura polska – renesans, Małopolska, Magdeburg, Makron (znak diakrytyczny), Mazowsze, Mazurzenie, Mianownik (przypadek), Miejscownik, Narzędnik, Nazwa własna, Ortografia, Ortyle magdeburskie, Osoba (językoznawstwo), Palatalizacja, Podmiot (językoznawstwo), Polska, Polskie średniowieczne roty sądowe, Prawo magdeburskie, Preaspiracja, Prejotacja, Prelabializacja, Proces fonetyczny, Proteza (językoznawstwo), Protokolarz miasta Woźnik, Przegłos lechicki, Przypadek, Przyrostek, Psałterz floriański, Radny, Rękopis, Renesans, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, Rzemieślnik, Samogłoska centralna, Samogłoska nosowa, Samogłoska otwarta, Samogłoska przednia, Samogłoska przymknięta, Samogłoska tylna, Samogłoski pochylone, Słownictwo, Słownik staropolski, Spółgłoska środkowojęzykowa, Spółgłoska drżąca, Spółgłoska dziąsłowo-podniebienna, Spółgłoska miękkopodniebienna, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska przedniojęzykowa, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zadziąsłowa, Spółgłoska zębowa, Spółgłoska zwarta, Spółgłoska zwarto-szczelinowa, Statuty Kazimierza Wielkiego, Temat wyrazu, Testament Piotra Wydżgi, Tomasz z Pakości, Traktat (nauka), Trójznak, Tryb (językoznawstwo), Tryb oznajmujący, Tryb przypuszczający, Tryb rozkazujący, Uniwersytet Jagielloński, Wójt, Wielkie Księstwo Litewskie, Wielkopolska, Wiersz, Wołacz, Wyraz pochodny, Wzdłużenie zastępcze, Zaimek, Zanik iloczasu, Zaokrąglenie samogłoski, Zapożyczenie językowe, Zmiana językowa. Rozwiń indeks (106 jeszcze) »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Nowy!!: Język staropolski i Akcent wyrazowy · Zobacz więcej »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Nowy!!: Język staropolski i Alfabet łaciński · Zobacz więcej »
Alofon
Diagram samogłoskowy z zaznaczonymi alofonami w języku polskim. Na czarno zaznaczono główne alofony, a na zielono i czerwono alofony kombinatoryczne. Dodatkowo alofony zaznaczone na czerwono pojawiająsię w kontekstach podniebiennych. Alofon (allofon, z gr. ἄλλος állos „inny” i φωνή phōnē „dźwięk”) – realizacja fonemu zawierająca oprócz cech fonologicznie relewantnych również szereg cech nierelewantnych w zależności od pozycji głoski (w stosunku do innych) i mówiącego.
Nowy!!: Język staropolski i Alofon · Zobacz więcej »
Aoryst
Aoryst (gr. aoristos – „nieokreślony” lub „nieograniczony”), czasem nazywany z łaciny aoristus – czas lub aspekt gramatyczny, występujący w niektórych językach.
Nowy!!: Język staropolski i Aoryst · Zobacz więcej »
Aproksymant
Aproksymant – rodzaj głoski, przy produkcji której artykulatory zbliżająsię do siebie, jednak nie wystarczająco blisko aby powstał szum.
Nowy!!: Język staropolski i Aproksymant · Zobacz więcej »
Archaizm
Archaizm (gr. archaíos „dawny” od archē „początek”) – wyraz, konstrukcja składniowa lub związek frazeologiczny, który wyszedł z użycia w danej formie języka.
Nowy!!: Język staropolski i Archaizm · Zobacz więcej »
Artykulacja (fonetyka)
Ułożenie strun głosowych w czasie wypowiadania głosek Artykulacja – proces kształtowania dźwięków mowy ludzkiej, odbywający się w części aparatu mowy obejmującąjamy ponadkrtaniowe, tzw.
Nowy!!: Język staropolski i Artykulacja (fonetyka) · Zobacz więcej »
Śląsk
Górny (kolor żółty) Śląsk (ang. Silesia) – kraina historyczna położona w Europie Środkowej, na terenie Polski, Czech i NiemiecJeśli uwzględniać łużyckie powiaty włączone w czasie reformy administracyjnej w 1815 roku do pruskiej prowincji śląskiej.
Nowy!!: Język staropolski i Śląsk · Zobacz więcej »
Aspekt (językoznawstwo)
Aspekt (postać, forma) – kategoria gramatyczna wyrażająca sposób przedstawienia czynności lub stanu.
Nowy!!: Język staropolski i Aspekt (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Średniowiecze
gemm. Fortyfikacje Carcassonne (1992) Średniowiecze – epoka w historii Europy trwająca od V do XV wieku, która rozpoczęła się wraz z upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego i trwała do epoki renesansu i wielkich odkryć geograficznych.
Nowy!!: Język staropolski i Średniowiecze · Zobacz więcej »
Łacina
Łacina, język łaciński (łac.) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Nowy!!: Język staropolski i Łacina · Zobacz więcej »
Ława sądowa
Ława sądowa – organ władzy miejscowej miast i wsi lokowanych na prawie niemieckim z okresu XIII–XVIII wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Ława sądowa · Zobacz więcej »
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Nowy!!: Język staropolski i Biernik · Zobacz więcej »
Bogurodzica (pieśń)
Zapis nutowy Bogurodzica – Collegium Vocale Bydgoszcz Bogurodzica – średniowieczna polska pieśń religijna i najstarszy zachowany wraz z melodiąpolski tekst poetycki.
Nowy!!: Język staropolski i Bogurodzica (pieśń) · Zobacz więcej »
Bulla gnieźnieńska
Bulla Ex commisso nobis a Deo, zwana Bullągnieźnieńską– bulla papieska wydana 7 lipca 1136 roku w Pizie, znosząca zwierzchność arcybiskupstwa magdeburskiego nad polskim Kościołem.
Nowy!!: Język staropolski i Bulla gnieźnieńska · Zobacz więcej »
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Nowy!!: Język staropolski i Celownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Chrzest Polski
Chrzest Polski – przyjęcie chrztu przez księcia Polan Mieszka I, tradycyjnie uważane za początek chrystianizacji Polski.
Nowy!!: Język staropolski i Chrzest Polski · Zobacz więcej »
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Nowy!!: Język staropolski i Czas (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Czasownik
Czasownik – część mowy służąca do przedstawiania dziejących się czynności oraz zachodzących stanów.
Nowy!!: Język staropolski i Czasownik · Zobacz więcej »
Czasownik posiłkowy
Czasownik posiłkowy – część mowy, która ma właściwości składniowe i morfologiczne czasowników danego języka, jednak w przeciwieństwie do nich nie ma żadnego znaczenia własnego, a spełnia jedynie funkcje gramatyczne (w szczególności służy do tworzenia form złożonych).
Nowy!!: Język staropolski i Czasownik posiłkowy · Zobacz więcej »
Dźwięczność
Dźwięczność (fonacja) – jedna z cech artykulacji głosek związana z pracąwięzadeł głosowych.
Nowy!!: Język staropolski i Dźwięczność · Zobacz więcej »
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Nowy!!: Język staropolski i Deklinacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Deklinacja w języku polskim
Deklinacja w języku polskim – odmiana rzeczownika, przymiotnika, imiesłowu przymiotnikowego, zaimka rzeczownego, przymiotnego, liczebnego i liczebnika przez przypadki i liczby w języku polskim.
Nowy!!: Język staropolski i Deklinacja w języku polskim · Zobacz więcej »
Dialekt mazowiecki
Stanisława Urbańczyka Dialekt mazowiecki (dialekt mazowieski, gwara mazowiecka) – jeden z dialektów języka polskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Dialekt mazowiecki · Zobacz więcej »
Dialekt południowokaszubski
Dialekty języka kaszubskiego Dialekt południowokaszubski – jeden z trzech zespołów gwarowych języka kaszubskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Dialekt południowokaszubski · Zobacz więcej »
Dialekty języka polskiego
Karola Dejny) Zofii Kurzowej Dialekty języka polskiego – regionalne odmiany języka polskiego, używane na terenie Polski i Kresów Wschodnich.
Nowy!!: Język staropolski i Dialekty języka polskiego · Zobacz więcej »
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Nowy!!: Język staropolski i Dopełniacz (przypadek) · Zobacz więcej »
Dopełnienie bliższe
Dopełnienie bliższe – dopełnienie odnoszące się do czasownika przechodniego.
Nowy!!: Język staropolski i Dopełnienie bliższe · Zobacz więcej »
Dwuznak
Dwuznak, digraf – dwie litery oznaczające jednągłoskę.
Nowy!!: Język staropolski i Dwuznak · Zobacz więcej »
Dystrybucja komplementarna
Dystrybucja komplementarna – sposób pojawienia się dwóch głosek w dwóch różnych fonetycznie kontekstach.
Nowy!!: Język staropolski i Dystrybucja komplementarna · Zobacz więcej »
Dysymilacja
Dysymilacja („niepodobny”), odpodobnienie, rozpodobnienie – proces fonetyczny, w wyniku którego wytwarzająsię lub powiększająróżnice pomiędzy głoskami w obrębie jakiegoś odcinka wypowiedzi, a więc głoski te stająsię mniej podobne do siebie.
Nowy!!: Język staropolski i Dysymilacja · Zobacz więcej »
Dzieża
Dzieża z pokrywąDzieża – naczynie służące do rozczynianiarozczynianie – zmieszanie mąki z wodą(lub mlekiem), przy robieniu ciasta mąki i wyrastania ciasta chlebowego.
Nowy!!: Język staropolski i Dzieża · Zobacz więcej »
Ewa Deptuchowa
Ewa Magdalena Deptuchowa – polska polonistka, badaczka dziejów języka polskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Ewa Deptuchowa · Zobacz więcej »
Fazy artykulacyjne wyrazu
Fazy artykulacyjne wyrazu – zwane także fazami wypowiedzi, sąto części składowe (fazy) wyrazu składające się z jednej lub kilku głosek.
Nowy!!: Język staropolski i Fazy artykulacyjne wyrazu · Zobacz więcej »
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Nowy!!: Język staropolski i Fleksja · Zobacz więcej »
Fonem
Fonem – podstawowa jednostka struktury fonologicznej mowy.
Nowy!!: Język staropolski i Fonem · Zobacz więcej »
Fonologia
Fonologia (dawniej głosownia) – nauka o systemach dźwiękowych języków.
Nowy!!: Język staropolski i Fonologia · Zobacz więcej »
Glosa (językoznawstwo)
Glosa (z strgr. γλῶσσα glōssa „język”) – adnotacja umieszczona w tekście, najczęściej między wierszem tekstu oryginalnego i jego tłumaczeniem, zawierająca dodatkowe objaśnienia nt.
Nowy!!: Język staropolski i Glosa (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Grupa pomorska języków lechickich
Stefana Ramułta Dialekty wschodniolechickie Grupa pomorska języków lechickich – hipotetyczna grupa języków lub dialektów, którymi posługiwała się i nadal posługuje się autochtoniczna ludność polskiego Pomorza Zachodniego i Pomorza Gdańskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Grupa pomorska języków lechickich · Zobacz więcej »
Gwara góralska
Gwara góralska – nieprecyzyjny, potoczny termin określający gwary używane przez Górali.
Nowy!!: Język staropolski i Gwara góralska · Zobacz więcej »
Historia języka polskiego
Stanisława Zaborowskiego, wydanie z 1518 roku Testament Piotra Wydżgi – polski tekst z lat 1470–1480. Trinity College Kaspra Elyana Historia języka polskiego – język polski powstał z zachodniego wariantu języka prasłowiańskiego i wywodzi się z języka praindoeuropejskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Historia języka polskiego · Zobacz więcej »
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Nowy!!: Język staropolski i Iloczas · Zobacz więcej »
Imiesłów
Imiesłów (łac. participium) – nieosobowa forma czasownika mająca cechy składniowe i fleksyjne przymiotnika.
Nowy!!: Język staropolski i Imiesłów · Zobacz więcej »
Imperfekt
Imperfekt – czas przeszły prosty (niedokonany).
Nowy!!: Język staropolski i Imperfekt · Zobacz więcej »
Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk
Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk (skrót: IJP PAN) – jedyna w Polsce placówka naukowo-badawcza zajmująca się badaniem języka polskiego we wszystkich jego aspektach i odmianach, założona w 1973 roku.
Nowy!!: Język staropolski i Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk · Zobacz więcej »
Izoglosa
Izoglosa (z greckiego) – ogólna nazwa linii na mapach w atlasach językowych.
Nowy!!: Język staropolski i Izoglosa · Zobacz więcej »
Jakub Parkoszowic
Jakub Parkoszowic, inne formy nazwiska: Jakub Parkosz, Jakub Parkosz z Żórawicy, Jacobus Parcossius, Parkosch de Żorawicze, Parkossius (ur. w Żurawicy, zm. między 4 września a 9 września 1452) – szlachcic herbu Godziemba, polski językoznawca i gramatyk, profesor i rektor Akademii Krakowskiej, kanonik krakowski.
Nowy!!: Język staropolski i Jakub Parkoszowic · Zobacz więcej »
Język średniopolski
Język średniopolski – postać języka polskiego używana od początków XVI do XVIII wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Język średniopolski · Zobacz więcej »
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Język staropolski i Język czeski · Zobacz więcej »
Język kaszubski
Język kaszubski, dialekt kaszubski (kaszub.) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Język kaszubski · Zobacz więcej »
Język literacki
Język literacki – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Nowy!!: Język staropolski i Język literacki · Zobacz więcej »
Język połabski
Języki serbołużyckie Rejon Lüchow-Dannenberg na mapie Niemiec język połabski, język drzewiański lub dialekt drzewiański (drzewiańsko-połabski: venskă rec, slüv́onsťĕ, slüvensťĕ lub vensťĕ – obie formy znaczyły to samo, tj. „słowiański”) – wymarły język zachodniosłowiański, należący do grupy języków lechickich.
Nowy!!: Język staropolski i Język połabski · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Język staropolski i Język polski · Zobacz więcej »
Język polski w epoce przedpiśmiennej
Odpis dokumentu ''Dagome iudex'' Kroniki Galla Anonima'' z zapisanym imionami ''Żyrosław'' i ''Bolesław'' ''Bulla gnieźnieńska'' wyznaczająca granicę epoki przedpiśmiennej i piśmiennej Epoka przedpiśmienna w historii języka polskiego trwała od połowy X w. do połowy XII wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Język polski w epoce przedpiśmiennej · Zobacz więcej »
Język prasłowiański
Język prasłowiański – hipotetyczny, rekonstruowany wspólny prajęzyk dawnych Słowian, z którego później wykształciły się wszystkie języki słowiańskie.
Nowy!!: Język staropolski i Język prasłowiański · Zobacz więcej »
Język słowacki
Europy Środkowo-Wschodniej Język słowacki (słow., też) – język należący do zachodniosłowiańskiej grupy językowej.
Nowy!!: Język staropolski i Język słowacki · Zobacz więcej »
Język staroczeski
Język staroczeski (cz. stará čeština, staročeština) – początkowy okresu rozwoju i kształtowania się języka czeskiego, zaczynający się na etapie oddzielania się języka czeskiego od innych języków zachodniosłowiańskich, a kończący się umownie w roku 1500 (początek ery średnioczeskiej).
Nowy!!: Język staropolski i Język staroczeski · Zobacz więcej »
Języki analityczne
Języki analityczne – języki, które wyrażająstosunki gramatyczne za pomocąluźnych morfemów w postaci form czasownika posiłkowego, przysłówków i przyimków.
Nowy!!: Język staropolski i Języki analityczne · Zobacz więcej »
Języki czesko-słowackie
Języki czesko-słowackie – grupa obejmująca trzy języki wywodzące się historycznie z jednego języka lub dialektu zachodniosłowiańskiego.
Nowy!!: Język staropolski i Języki czesko-słowackie · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Język staropolski i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Języki lechickie
Dialekty wschodniolechickie Języki lechickie – umowna nazwa przyjęta przez niektórych językoznawców na określenie północnej grupy języków zachodniosłowiańskich, posiadających pewne wspólne cechy w zakresie fonetyki, którymi posługiwały się plemiona lechickie.
Nowy!!: Język staropolski i Języki lechickie · Zobacz więcej »
Języki słowiańskie
Rozprzestrzenienie języków słowiańskich w Europie Słowianie Języki słowiańskie – grupa języków w obrębie podrodziny bałtosłowiańskiej rodziny języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Język staropolski i Języki słowiańskie · Zobacz więcej »
Języki wschodniosłowiańskie
Języki wschodniosłowiańskie – jedna z trzech grup języków słowiańskich (obok zachodnio- i południowosłowiańskich).
Nowy!!: Język staropolski i Języki wschodniosłowiańskie · Zobacz więcej »
Języki zachodniosłowiańskie
Europy Środkowo-Wschodniej Języki zachodniosłowiańskie – jeden z trzech zespołów języków słowiańskich (obok języków wschodnio- i południowosłowiańskich), którymi posługuje się około 56 mln mówiących w Europie Środkowej.
Nowy!!: Język staropolski i Języki zachodniosłowiańskie · Zobacz więcej »
Jer (głoska)
Jer – jedna z dwóch samogłosek występujących w języku prasłowiańskim, które różniły się od wszystkich pozostałych samogłosek krótszym czasem wymawiania.
Nowy!!: Język staropolski i Jer (głoska) · Zobacz więcej »
Kazania świętokrzyskie
Aleksander Brückner – odkrywca kazań (1895) Widok klasztoru na Łysej Górze około 1825–1850 Kazania świętokrzyskie – polskie średniowieczne kazania, pochodzące prawdopodobnie z końca XIII lub z XIV wieku, uznawane za najstarszy dokument prozatorski stworzony w języku polskim.
Nowy!!: Język staropolski i Kazania świętokrzyskie · Zobacz więcej »
Końcówka fleksyjna
Końcówka fleksyjna – morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji.
Nowy!!: Język staropolski i Końcówka fleksyjna · Zobacz więcej »
Kodeks Świętosławowy
Kodeks Świętosławowy (Kodeks Suleda) – najstarszy przekład na język polski statutów prawnych, pochodzący z połowy XV wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Kodeks Świętosławowy · Zobacz więcej »
Kodeks Działyńskich I
Kodeks Działyńskich I – polski średniowieczny manuskrypt z XV wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Kodeks Działyńskich I · Zobacz więcej »
Kodeks Dzikowski
Kodeks Dzikowski – polski kodeks rękopiśmienny z początku XVI wieku, zawierający tłumaczenia na język polski kilku wcześniejszych statutów łacińskich.
Nowy!!: Język staropolski i Kodeks Dzikowski · Zobacz więcej »
Kodeks Stradomskiego
Kodeks Stradomskiego – polski kodeks rękopiśmienny z 1.
Nowy!!: Język staropolski i Kodeks Stradomskiego · Zobacz więcej »
Koniugacja (językoznawstwo)
Koniugacja (z łac.) – odmiana czasownika przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, aspekty i inne kategorie gramatyczne.
Nowy!!: Język staropolski i Koniugacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Kontrakcja (fonetyka)
Kontrakcja – ściągnięcie dwóch samogłosek (sąsiadujących lub rozdzielonych spółgłoską) w jedną.
Nowy!!: Język staropolski i Kontrakcja (fonetyka) · Zobacz więcej »
Korona Królestwa Polskiego
Korona Królestwa Polskiego, w skrócie Korona Polska lub Królestwo Polskie, potocznie i skrótowo: Korona – 1.
Nowy!!: Język staropolski i Korona Królestwa Polskiego · Zobacz więcej »
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Nowy!!: Język staropolski i Liczba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Liczba podwójna
Liczba podwójna (liczba mnoga podwójna, dualis) – występująca w niektórych językach (w tym w dawnej polszczyźnie i czeszczyźnie) kategoria gramatyczna, służąca wyrażaniu podwójności, parzystości.
Nowy!!: Język staropolski i Liczba podwójna · Zobacz więcej »
Literatura polska – średniowiecze
Psałterza floriańskiego Bogurodzica, rękopis z roku 1407 Jan Długosz na tablicy erekcyjnej w Krakowie Kodeksu Baltazara Behema Jan Długosz Literatura polska w okresie średniowiecza – epoka w historii literatury polskiej, obejmująca dorobek literacki powstały na ziemiach polskich w językach łacińskim i polskim między wiekiem X a XV.
Nowy!!: Język staropolski i Literatura polska – średniowiecze · Zobacz więcej »
Literatura polska – barok
podskarbi wielki koronny Jan Andrzej Morsztyn – poeta epoki baroku w Polsce marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski, poeta baroku dworskiego Jan Stanisław Jabłonowski bajkopisarz późnobarokowy hetman wielki koronny Wacław Piotr Rzewuski dramatopisarz późnobarokowy Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej obejmująca okres od lat osiemdziesiątych XVI wieku do lat trzydziestych XVIII wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Literatura polska – barok · Zobacz więcej »
Literatura polska – renesans
Jan Kochanowski Literatura polska doby renesansu – epoka literacka w dziejach literatury polskiej przypadająca na okres od 1500 do 1629 roku.
Nowy!!: Język staropolski i Literatura polska – renesans · Zobacz więcej »
Małopolska
Małopolska (łac. Polonia Minor) – kraina historyczna Polski, obejmująca obecnie południowo-wschodniączęść kraju, w górnym i częściowo środkowym dorzeczu Wisły oraz w dorzeczu górnej Warty.
Nowy!!: Język staropolski i Małopolska · Zobacz więcej »
Magdeburg
Magdeburg – miasto na prawach powiatu w Niemczech, leżąca nad Łabąstolica kraju związkowego Saksonia-Anhalt.
Nowy!!: Język staropolski i Magdeburg · Zobacz więcej »
Makron (znak diakrytyczny)
Makron (gr. μακρόv / makrón, dosłownie: długi) – znak diakrytyczny umieszczany nad lub pod samogłoską, początkowo używany do zaznaczania długiej sylaby w metrum greckim lub łacińskim.
Nowy!!: Język staropolski i Makron (znak diakrytyczny) · Zobacz więcej »
Mazowsze
Mazowsze – kraina historyczna w centralnej oraz północno-wschodniej Polsce, położona w środkowym biegu Wisły oraz dorzeczu jej dopływów.
Nowy!!: Język staropolski i Mazowsze · Zobacz więcej »
Mazurzenie
Mazurzenie (także mazurowanie, rzadziej sakanie, na Śląsku sycenie) – proces fonetyczny polegający na wymawianiu zamiast spółgłosek dziąsłowych ⟨sz⟩, ⟨cz⟩, ⟨ż⟩, ⟨dż⟩ głosek zębowych: ⟨s⟩, ⟨c⟩, ⟨z⟩, ⟨dz⟩.
Nowy!!: Język staropolski i Mazurzenie · Zobacz więcej »
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Nowy!!: Język staropolski i Mianownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Nowy!!: Język staropolski i Miejscownik · Zobacz więcej »
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Nowy!!: Język staropolski i Narzędnik · Zobacz więcej »
Nazwa własna
Nazwy własne, imię własne, onim – nazwy przysługujące jednostkom, w odróżnieniu od nazw pospolitych, które odnosząsię do dowolnych klas jednostek (egzemplarzy określonej klasy przedmiotów).
Nowy!!: Język staropolski i Nazwa własna · Zobacz więcej »
Ortografia
Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji, wyd. 2016 Ortografia (z gr., „poprawny”,, „piszący”), inaczej pisownia (dawniej prawopis) – zbiór przepisów regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocąliter alfabetu lub innych symboli.
Nowy!!: Język staropolski i Ortografia · Zobacz więcej »
Ortyle magdeburskie
Ortyle magdeburskie – ortyle (orzeczenia i wyjaśnienia prawne) wydawane przez sąd ławniczy w Magdeburgu, dotyczące miast założonych na prawie magdeburskim.
Nowy!!: Język staropolski i Ortyle magdeburskie · Zobacz więcej »
Osoba (językoznawstwo)
Osoba – kategoria gramatyczna czasownika określająca, jak podmiot zdania ma się do stanu lub czynności określonej przez orzeczenie.
Nowy!!: Język staropolski i Osoba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Palatalizacja
Palatalizacja (zmiękczenie) – zjawisko wymowy danej głoski z dodatkowąartykulacjąśrodkowopodniebienną(obok głównego zbliżenia narządów mowy pojawia się zbliżenie środkowej części języka do podniebienia), np.
Nowy!!: Język staropolski i Palatalizacja · Zobacz więcej »
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Nowy!!: Język staropolski i Podmiot (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Polska
Polska, Rzeczpospolita Polska (RP) – państwo unitarne w Europie Środkowej, położone między Morzem Bałtyckim na północy a Sudetami i Karpatami na południu, w przeważającej części w dorzeczu Wisły i Odry.
Nowy!!: Język staropolski i Polska · Zobacz więcej »
Polskie średniowieczne roty sądowe
Tekst polskiej roty sądowej spisanej w 1702 roku we Wrocławiu. Polskie średniowieczne roty sądowe – teksty przysiąg (rot) sądowych w języku polskim, zapisane w księgach z XIV i XV wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Polskie średniowieczne roty sądowe · Zobacz więcej »
Prawo magdeburskie
prawa polskiego na niemieckie (Archiwum Główne Akt Dawnych) Prawo magdeburskie (prawo niemieckie) – średniowieczne prawo miejskie, wzorowane na prawie Magdeburga.
Nowy!!: Język staropolski i Prawo magdeburskie · Zobacz więcej »
Preaspiracja
Preaspiracja (także przydech inicjalny lub nagłosowy) – początkowa faza wymowy samogłoski lub spółgłoski dźwięcznej inicjalnej, przypominająca dźwięk /h/.
Nowy!!: Język staropolski i Preaspiracja · Zobacz więcej »
Prejotacja
Prejotacja – proces fonetyczny (rodzaj protezy) polegający na pojawieniu się /j/ przed samogłoskąw nagłosie (na początku wyrazu).
Nowy!!: Język staropolski i Prejotacja · Zobacz więcej »
Prelabializacja
Prelabializacja – proces fonetyczny (rodzaj protezy) polegający na pojawieniu się przed samogłoskąw nagłosie (na początku wyrazu) /u/ niezgłoskotwórczego (które mogło następnie przejść w szczelinowe /w/).
Nowy!!: Język staropolski i Prelabializacja · Zobacz więcej »
Proces fonetyczny
Proces fonetyczny (zjawisko fonetyczne) – zmiana języka w zakresie fonetyki.
Nowy!!: Język staropolski i Proces fonetyczny · Zobacz więcej »
Proteza (językoznawstwo)
Proteza (z gr. prósthesis „dodatek; uzupełnienie”, od prós „przy, ku, do” + thésis „postawienie”) – proces fonetyczny polegający na pojawieniu się etymologicznie nieuzasadnionej głoski lub grupy głosek w nagłosie (na początku wyrazu).
Nowy!!: Język staropolski i Proteza (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Protokolarz miasta Woźnik
Protokolarz miasta Woźnik – zbiór rękopiśmiennych protokołów miasta Woźniki (woj. śląskie) z lat 1483–1598, zawierający najstarsze zachowane księgi miejskie zapisywane w języku polskim.
Nowy!!: Język staropolski i Protokolarz miasta Woźnik · Zobacz więcej »
Przegłos lechicki
Przegłos lechicki (przegłos polski) – proces fonetyczny (przegłos), spowodowany zmniejszeniem znaczenia opozycji samogłoska przednia – samogłoska tylna po palatalizacji spółgłosek.
Nowy!!: Język staropolski i Przegłos lechicki · Zobacz więcej »
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Nowy!!: Język staropolski i Przypadek · Zobacz więcej »
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Nowy!!: Język staropolski i Przyrostek · Zobacz więcej »
Psałterz floriański
Psałterz floriański – trójlingwiczny, łacińsko-polsko-niemiecki, psałterz pochodzący z końca XIV wieku.
Nowy!!: Język staropolski i Psałterz floriański · Zobacz więcej »
Radny
ratuszu w Kłodzku Radny (staropol. radźca, póź. rajca) – członek rady.
Nowy!!: Język staropolski i Radny · Zobacz więcej »
Rękopis
Pana Tadeusza Rękopis, in.
Nowy!!: Język staropolski i Rękopis · Zobacz więcej »
Renesans
Leonardo da Vinci św. Ignacy Loyola Marcin Luter Krzysztof Kolumb Karol V Papież Juliusz II Mikołaj Kopernik Renesans, odrodzenie („odrodzenie”) – epoka w historii kultury europejskiej, obejmująca przede wszystkim XVI wiek, określany często jako „odrodzenie sztuk i nauk” oraz koncepcja historiozoficzna odnosząca się do historii kultury włoskiej od Dantego do roku 1520.
Nowy!!: Język staropolski i Renesans · Zobacz więcej »
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Nowy!!: Język staropolski i Rodzaj gramatyczny · Zobacz więcej »
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Nowy!!: Język staropolski i Rzeczownik · Zobacz więcej »
Rzemieślnik
Kameruński rzemieślnik przy pracy Rzemieślnik Rzemieślnik – człowiek zajmujący się rzemiosłem.
Nowy!!: Język staropolski i Rzemieślnik · Zobacz więcej »
Samogłoska centralna
Samogłoska centralna, samogłoska środkowa – samogłoska wymawiana bez przesunięcia języka ku przodowi lub tyłowi jamy ustnej.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoska centralna · Zobacz więcej »
Samogłoska nosowa
Samogłoska nosowa – samogłoska, podczas wymawiania której strumień powietrza przepływa zarówno przez jamę ustną, jak i jamę nosową.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoska nosowa · Zobacz więcej »
Samogłoska otwarta
Samogłoska otwarta, samogłoska niska – typ samogłoski występujący niemal w każdym języku.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoska otwarta · Zobacz więcej »
Samogłoska przednia
Samogłoska przednia – samogłoska wymawiana z przesunięciem języka ku przodowi jamy ustnej.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoska przednia · Zobacz więcej »
Samogłoska przymknięta
Samogłoska przymknięta, samogłoska wysoka – samogłoska wymawiana przy wysokim położeniu języka.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoska przymknięta · Zobacz więcej »
Samogłoska tylna
Samogłoska tylna – samogłoska wymawiana z przesunięciem języka ku tyłowi jamy ustnej.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoska tylna · Zobacz więcej »
Samogłoski pochylone
Trójkąt samogłoskowy ukazujący system samogłosek w polszczyźnie po zaniku iloczasu z uwzględnieniem samogłosek pochylonych ''ȧ, ė, ȯ''. Ze schematu można odczytać, że artykulacja samogłosek ścieśnionych jest podwyższona w stosunku do jasnych odpowiedników (język znajduje się w pozycji wyższej) Samogłoski pochylone, samogłoski ścieśnione – samogłoski, które powstały w języku polskim w wyniku podwyższenia artykulacji samogłosek długich.
Nowy!!: Język staropolski i Samogłoski pochylone · Zobacz więcej »
Słownictwo
Słownictwo, inaczej leksyka – ogół wyrazów danego języka; pojedyncza warstwa leksykalna (np. słownictwo neutralne, książkowe, ekspresywne itp.) lub wyrazy używane przez konkretnąosobę.
Nowy!!: Język staropolski i Słownictwo · Zobacz więcej »
Słownik staropolski
Słownik staropolski – polsko-łaciński słownik języka staropolskiego obejmujący cały zasób słów zapisanych w średniowieczu czerpanych ze źródeł, które zachowały się do czasów współczesnych.
Nowy!!: Język staropolski i Słownik staropolski · Zobacz więcej »
Spółgłoska środkowojęzykowa
Spółgłoska środkowojęzykowa, spółgłoska średniojęzykowa – spółgłoska artykułowana poprzez zbliżenie środkowej części języka do podniebienia.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska środkowojęzykowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska drżąca
Spółgłoska drżąca – spółgłoska dźwięczna, która powstaje przez szybkie następstwo zwarć i rozwarć narządu artykulacji (dolnej wargi, końca języka lub języczka) i miejsca artykulacji w kanale głosowym.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska drżąca · Zobacz więcej »
Spółgłoska dziąsłowo-podniebienna
Spółgłoski dziąsłowo-podniebienne, znane też jako przedniopodniebienne, alweolopalatalne lub (zwłaszcza w polonistyce) ciszące – spółgłoski szczelinowe lub zwarto-szczelinowe artykułowane przez wysklepienie języka w kierunku przedniej części podniebienia przy jednoczesnym kontakcie czubka języka z dziąsłami.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska dziąsłowo-podniebienna · Zobacz więcej »
Spółgłoska miękkopodniebienna
Spółgłoska miękkopodniebienna lub welarna – spółgłoska, której wymowa polega na zbliżeniu języka do podniebienia miękkiego (łac. velum).
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska miękkopodniebienna · Zobacz więcej »
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska nosowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska przedniojęzykowa
Spółgłoski przedniojęzykowe – rodzaj spółgłosek wyróżniony ze względu na narząd artykulacji.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska przedniojęzykowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska szczelinowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska wargowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zadziąsłowa
Spółgłoski zadziąsłowe – spółgłoski wymawiane z językiem stykającym się z tylnączęściąwałka dziąsłowego, nieco bardziej do tyłu niż zbliżone do nich spółgłoski dziąsłowe.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska zadziąsłowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zębowa
Spółgłoski zębowe (przedniojęzykowo-zębowe) – rodzaj spółgłosek wyróżniony ze względu na miejsce artykulacji, które znajduje się przy górnych zębach – siekaczach, u ich szczytu, tuż za ich tylnąścianąlub u ich nasady na granicy z dziąsłami.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska zębowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska zwarta · Zobacz więcej »
Spółgłoska zwarto-szczelinowa
Spółgłoski zwarto-szczelinowe (afrykaty) powstają, gdy w pierwszej fazie artykulacji dochodzi do blokady przepływu przez jamę ustnąi nosową(zwarcia), po czym tworzy się dostatecznie wąska szczelina, by powstał szum, tarcie.
Nowy!!: Język staropolski i Spółgłoska zwarto-szczelinowa · Zobacz więcej »
Statuty Kazimierza Wielkiego
Franciszka Smuglewicza Statuty Kazimierza Wielkiego, statuty wiślicko-piotrkowskie – zbiory praw wydane przez Kazimierza III Wielkiego, króla Polski.
Nowy!!: Język staropolski i Statuty Kazimierza Wielkiego · Zobacz więcej »
Temat wyrazu
Temat wyrazu – część wyrazu, która zasadniczo nie uczestniczy w odmianie, pozostająca po usunięciu formantów fleksyjnych.
Nowy!!: Język staropolski i Temat wyrazu · Zobacz więcej »
Testament Piotra Wydżgi
Podobizna zapisu testamentu Piotra Wydżgi, opublikowana przez Aleksandra Tyszyńskiego Roztokę Ryterskąi dolinę Wielka Roztoka Testament Piotra Wydżgi – zabytek języka staropolskiego z XV wieku, mający postać testamentu i zawierający opis dotarcia do skarbów ukrytych w okolicach Rytra.
Nowy!!: Język staropolski i Testament Piotra Wydżgi · Zobacz więcej »
Tomasz z Pakości
Tomasz z Pakości – starosta generalny Wielkopolski w latach 1426-1428, kasztelan poznański w latach 1426-1428, kasztelan bydgoski w 1422 roku, starosta nakielski w latach 1424-1425.
Nowy!!: Język staropolski i Tomasz z Pakości · Zobacz więcej »
Traktat (nauka)
Traktat – tekst naukowy w formie rozbudowanej rozprawy, zazwyczaj bardzo obszernej.
Nowy!!: Język staropolski i Traktat (nauka) · Zobacz więcej »
Trójznak
Trójznak, trigraf – trzy litery oznaczające jednąlub dwie głoski.
Nowy!!: Język staropolski i Trójznak · Zobacz więcej »
Tryb (językoznawstwo)
Tryb – kategoria gramatyczna czasownika wyrażająca stosunek mówiącego do treści wypowiedzenia.
Nowy!!: Język staropolski i Tryb (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Tryb oznajmujący
Tryb oznajmujący, tryb orzekający (łac. indicativus) – podstawowy tryb gramatyczny w większości języków świata.
Nowy!!: Język staropolski i Tryb oznajmujący · Zobacz więcej »
Tryb przypuszczający
Tryb przypuszczający (łac. conditionalis) – jeden z podstawowych trybów w mowie, występujący w większości języków.
Nowy!!: Język staropolski i Tryb przypuszczający · Zobacz więcej »
Tryb rozkazujący
Tryb rozkazujący (łac. imperativus) – jeden z podstawowych trybów w mowie.
Nowy!!: Język staropolski i Tryb rozkazujący · Zobacz więcej »
Uniwersytet Jagielloński
Jan Matejko, „Dzieje Cywilizacji w Polsce”, ''Założenie Szkoły Głównej przeniesieniem do Krakowa ugruntowane. R.P. 1361–1399–1400'', 1888 ul. Jagiellońskiej. Wielkiego Księstwa Litewskiego, na dole herb Akademii Krakowskiej Święty Stanisław z prawąrękąuniesionąw geście błogosławieństwa, a w lewej trzymający pastorał, oparty o tarczę z orłem Dziedziniec Collegium Maius Uniwersytet Jagielloński, skr. UJ – polski publiczny uniwersytet w Krakowie, najstarsza polska uczelnia, jeden z najstarszych uniwersytetów na świecie.
Nowy!!: Język staropolski i Uniwersytet Jagielloński · Zobacz więcej »
Wójt
Józefa Chełmońskiego Wójt (pierwotnie z łac. vocatus, advocatus, od tego niem. Vogt) – urzędnik administracji lokalnej.
Nowy!!: Język staropolski i Wójt · Zobacz więcej »
Wielkie Księstwo Litewskie
Wielkie Księstwo Litewskie (rus. Велїкое кнꙗзство Лїтовское), potocznie: Litwa, w historiografii określana jako Litwa historyczna – państwo powstałe w wyniku zjednoczenia plemiennych księstw litewskich w roku 1236 przez Mendoga.
Nowy!!: Język staropolski i Wielkie Księstwo Litewskie · Zobacz więcej »
Wielkopolska
Wielkopolska – kraina historyczna w środkowej i zachodniej Polsce, na Pojezierzu Wielkopolskim i Nizinie Południowowielkopolskiej, w dorzeczu środkowej i dolnej Warty; dzielnica historyczna Polski.
Nowy!!: Język staropolski i Wielkopolska · Zobacz więcej »
Wiersz
Wiersz (także: mowa wiązana, oratio vincta) – sposób organizacji tekstu polegający na powtarzaniu się w nim odcinków o takich samych właściwościach strukturalnych; przeciwieństwo prozy; utwór o swoistej kompozycji językowej, w której wers (linijka wiersza wyodrębniona intonacyjnie i graficznie) pełni funkcję wierszotwórczą, wykorzystuje środki stylistyczne w funkcji poetyckiej, impresywnej lub ekspresywnej.
Nowy!!: Język staropolski i Wiersz · Zobacz więcej »
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Nowy!!: Język staropolski i Wołacz · Zobacz więcej »
Wyraz pochodny
Wyraz pochodny – wyraz utworzony na podstawie wyrazu podstawowego, np.
Nowy!!: Język staropolski i Wyraz pochodny · Zobacz więcej »
Wzdłużenie zastępcze
Wzdłużenie zastępcze – proces fonetyczny, w wyniku którego samogłoska staje się długa, aby zachować energię potrzebnąna wypowiedzenie wyrazu, kiedy następna samogłoska zanikła.
Nowy!!: Język staropolski i Wzdłużenie zastępcze · Zobacz więcej »
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Nowy!!: Język staropolski i Zaimek · Zobacz więcej »
Zanik iloczasu
Zanik iloczasu – proces fonetyczny prowadzący do zaniku długości samogłosek jako cechy fonologicznej relewantnej.
Nowy!!: Język staropolski i Zanik iloczasu · Zobacz więcej »
Zaokrąglenie samogłoski
Zaokrąglenie samogłoski – stopień zaokrąglenia ust przy artykulacji samogłoski.
Nowy!!: Język staropolski i Zaokrąglenie samogłoski · Zobacz więcej »
Zapożyczenie językowe
Zapożyczenie językowe, inaczej pożyczka, wyraz obcy – element językowy zaczerpnięty z języka obcego, który zadomowił się w mniejszym lub większym stopniu jako element języka rodzimego.
Nowy!!: Język staropolski i Zapożyczenie językowe · Zobacz więcej »
Zmiana językowa
Zmiana językowa – nowy element powstały na gruncie danego systemu językowego; zmiana w jego wewnętrznej strukturze.
Nowy!!: Język staropolski i Zmiana językowa · Zobacz więcej »
