Szybszy dostęp niż przeglądarce!
14 kontakty: Czyn niedozwolony, Dzierżawa, Kodeks cywilny, Osoba, Prawo cywilne, Prawo rzymskie, Roszczenie, Rzecz (prawo), Strona postępowania, Szkoda (prawo), Umowa, Umowa najmu, Umowa użyczenia, Zobowiązanie.
Czyn niedozwolony
Czyn niedozwolony (fr. acte illicite, niem. unerlaubte Handlung) – termin języka prawnego i prawniczego oznaczający zdarzenie cywilnoprawne, które z mocy ustawy - niezależnie od istnienia lub nieistnienia między stronami uprzedniej umowy - pociąga za sobąobowiązek naprawienia szkody, tj.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Czyn niedozwolony · Zobacz więcej »
Dzierżawa
Dzierżawa (dawniej też: arenda, harenda) – jeden z typów umów prawa cywilnego.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Dzierżawa · Zobacz więcej »
Kodeks cywilny
Na jasnozielono zaznaczono państwa, w których obowiązująkodeksy cywilne albo podobnie nazwane akty prawne Kodeks cywilny (skrót k.c. lub w języku prawniczym kc) – zbiór przepisów z zakresu prawa cywilnego obejmujący przynajmniej podstawowy zestaw instytucji z tej dziedziny.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Kodeks cywilny · Zobacz więcej »
Osoba
Osoba (łac. persona) – Podmiot o rozumnej naturze.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Osoba · Zobacz więcej »
Prawo cywilne
Prawo cywilne (łac. ius civile) – gałąź prawa obejmująca zespół norm prawnych regulujących stosunki między podmiotami prawa prywatnego, stanowiąca zarazem trzon prawa prywatnego.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Prawo cywilne · Zobacz więcej »
Prawo rzymskie
Prawo rzymskie – termin oznaczający najczęściej prawo starożytnego Rzymu, które rozwijało się od czasów prawa zwyczajowego, aż do kodyfikacji Justyniana I Wielkiego (VI wiek n.e.). Prawo rzymskie miało istotny wpływ na rozwój prawodawstwa europejskiego (tzw. recepcja prawa rzymskiego) w postaci prawa powszechnego (ius commune) w średniowieczu, pandektystykę, która osiągnęła swoje apogeum w XIX wieku, a także na współczesnąnaukę, rozwijanąjako przedmiot uniwersytecki.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Prawo rzymskie · Zobacz więcej »
Roszczenie
Roszczenie – w prawie cywilnym prawo podmiotowe lub częściej jego element, którego treściąjest uprawnienie do żądania od oznaczonej osoby zachowania się w określony sposób.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Roszczenie · Zobacz więcej »
Rzecz (prawo)
Rzecz – w sensie prawnym i ekonomicznym istniejąca część przyrody, która występuje w stanie pierwotnym lub przetworzonym – bez względu na to, czy ma jakąś wartość majątkową.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Rzecz (prawo) · Zobacz więcej »
Strona postępowania
Strona postępowania (w procesie sądowym: strona procesowa) – w prawie podmiot, który ma interes prawny w wydaniu korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia będącego przedmiotem określonego postępowania administracyjnego albo sądowego (zwłaszcza cywilnego, karnego i administracyjnosądowego), a występuje sam w swoim imieniu bądź w którego imieniu i na jego rzecz działa inny podmiot (pełnomocnik procesowy, np. adwokat).
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Strona postępowania · Zobacz więcej »
Szkoda (prawo)
Szkoda – pojęcie szkody (w prawie cywilnym) nie zostało ustawowo zdefiniowane.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Szkoda (prawo) · Zobacz więcej »
Umowa
Umowa, kontrakt (łac. contractus) – w prawie cywilnym zgodne porozumienie dwóch lub więcej stron ustalające ich wzajemne prawa lub obowiązki (ang. a meeting of minds).
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Umowa · Zobacz więcej »
Umowa najmu
Umowa najmu – w polskim prawie cywilnym umowa, w której wynajmujący zobowiązuje się oddać przedmiot najmu do używania najemcy, na czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu płaconego przez najemcę.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Umowa najmu · Zobacz więcej »
Umowa użyczenia
Umowa użyczenia – umowa nazwana, regulowana przez przepisy Kodeksu cywilnego (art. 710–719), przez którąjedna z jej stron (użyczający) zapewnia drugiej stronie (biorący) bezpłatne używanie umówionej rzeczy przez czas określony lub nieokreślony.
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Umowa użyczenia · Zobacz więcej »
Zobowiązanie
Zobowiązanie (łac. obligatio) – rodzaj stosunku cywilnoprawnego definiowany klasycznie w prawie rzymskim jako węzeł prawny (łac. vinculum iuris) łączący dłużnika z wierzycielem: Obligatio est iuris vinculum, quo necessitate adstringimur alicuius solvendae rei secundum nostrae civitatis iuria (łac. zobowiązanie jest węzłem prawnym, który zmusza nas do wykonania świadczenia pewnej rzeczy, według praw naszego państwa), a współcześnie jako polegający na tym, że „wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić” (art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego).
Nowy!!: Prawo zatrzymania i Zobowiązanie · Zobacz więcej »
