Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język praindoeuropejski i Język szwedzki
Język praindoeuropejski i Język szwedzki mają 55 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Akcent wyrazowy, Łacina, Bezokolicznik, Biernik, Celownik (przypadek), Czas (językoznawstwo), Czas teraźniejszy, Część mowy, Deklinacja (językoznawstwo), Dialekt, Dopełniacz (przypadek), Imiesłów, Indoeuropejczycy, Język (mowa), Język angielski, Język bułgarski, Język duński, Język francuski, Język grecki, Język niderlandzki, Język niemiecki, Język norweski, Język polski, Język rumuński, Języki germańskie, Języki indoeuropejskie, Języki romańskie, Końcówka fleksyjna, Koniugacja (językoznawstwo), Liczba mnoga, ..., Mianownik (przypadek), Miejscownik, Narzędnik, Pismo, Podmiot (językoznawstwo), Przegłos, Przyimek, Przymiotnik, Przypadek, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, Samogłoska, Samogłoska otwarta, Samogłoska półprzymknięta, Samogłoska przymknięta, Spółgłoska, Spółgłoska krtaniowa, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska półotwarta, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska zwarta, Supinum, Sylaba, Wołacz, Zaimek. Rozwiń indeks (25 jeszcze) »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Akcent wyrazowy i Język praindoeuropejski · Akcent wyrazowy i Język szwedzki ·
Łacina
Łacina, język łaciński (łac.) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.
Język praindoeuropejski i Łacina · Język szwedzki i Łacina ·
Bezokolicznik
Bezokolicznik – forma czasownika, która wyraża czynność lub stan w sposób abstrakcyjny, zazwyczaj bez określania czasu, rodzaju, liczby, osoby, trybu, strony i aspektu.
Bezokolicznik i Język praindoeuropejski · Bezokolicznik i Język szwedzki ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Język praindoeuropejski · Biernik i Język szwedzki ·
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Celownik (przypadek) i Język praindoeuropejski · Celownik (przypadek) i Język szwedzki ·
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Czas (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Czas (językoznawstwo) i Język szwedzki ·
Czas teraźniejszy
Czas teraźniejszy – kategoria gramatyczna (czas gramatyczny) czasownika, która najczęściej wskazuje na równoczesność trwania czynności i mówienia lub pisania o niej, np.
Czas teraźniejszy i Język praindoeuropejski · Czas teraźniejszy i Język szwedzki ·
Część mowy
Część mowy – specyficzna dla danego języka, wyróżniona głównie na podstawie kryteriów składniowych i fleksyjnych klasa wyrazów (zobacz też klasyfikacja części mowy).
Część mowy i Język praindoeuropejski · Część mowy i Język szwedzki ·
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Deklinacja (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Deklinacja (językoznawstwo) i Język szwedzki ·
Dialekt
Dialekt, narzecze – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Dialekt i Język praindoeuropejski · Dialekt i Język szwedzki ·
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Dopełniacz (przypadek) i Język praindoeuropejski · Dopełniacz (przypadek) i Język szwedzki ·
Imiesłów
Imiesłów (łac. participium) – nieosobowa forma czasownika mająca cechy składniowe i fleksyjne przymiotnika.
Imiesłów i Język praindoeuropejski · Imiesłów i Język szwedzki ·
Indoeuropejczycy
Współczesny zasięg geograficzny języków zaliczonych do grupy IE Indoeuropejczycy – umowna nazwa grupy ludów posługujących się językami indoeuropejskimi, pochodzącymi od języka praindoeuropejskiego, bądź będącymi efektem wymieszania się dawnych grup języków.
Indoeuropejczycy i Język praindoeuropejski · Indoeuropejczycy i Język szwedzki ·
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Język (mowa) i Język praindoeuropejski · Język (mowa) i Język szwedzki ·
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Język angielski i Język praindoeuropejski · Język angielski i Język szwedzki ·
Język bułgarski
Język bułgarski (bułg.) – język z grupy języków południowosłowiańskich oraz bałkańskiej ligi językowej.
Język bułgarski i Język praindoeuropejski · Język bułgarski i Język szwedzki ·
Język duński
Język duński (duń.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Język duński i Język praindoeuropejski · Język duński i Język szwedzki ·
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Język francuski i Język praindoeuropejski · Język francuski i Język szwedzki ·
Język grecki
Wyraz „Grecja” napisany po nowogrecku Wyraz „Cypr” napisany po nowogrecku Język grecki, greka (Hellenikè glõtta; nowogr. ελληνική γλώσσα, ellinikí glóssa lub ελληνικά, elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego.
Język grecki i Język praindoeuropejski · Język grecki i Język szwedzki ·
Język niderlandzki
Język niderlandzki (niderl.), język holenderski, język flamandzki – język indoeuropejski z gałęzi zachodniej w ramach języków germańskich.
Język niderlandzki i Język praindoeuropejski · Język niderlandzki i Język szwedzki ·
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Język niemiecki i Język praindoeuropejski · Język niemiecki i Język szwedzki ·
Język norweski
Język norweski (norw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Język norweski i Język praindoeuropejski · Język norweski i Język szwedzki ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język polski i Język praindoeuropejski · Język polski i Język szwedzki ·
Język rumuński
Język rumuński, sporadycznie dakorumuński (rum.) – język z bałkańskiej gałęzi języków romańskich, którym posługuje się około 22,5 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Rumunię i Mołdawię, przyległe regiony Bułgarii, Serbii i Ukrainę, a także, w wyniku migracji w XXI wieku, Hiszpanię i Włochy.
Język praindoeuropejski i Język rumuński · Język rumuński i Język szwedzki ·
Języki germańskie
Języki germańskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi posługuje się kilkaset milionów mówiących na całym świecie.
Język praindoeuropejski i Języki germańskie · Język szwedzki i Języki germańskie ·
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Język praindoeuropejski i Języki indoeuropejskie · Język szwedzki i Języki indoeuropejskie ·
Języki romańskie
Języki romańskie w Europie język rumuński Języki romańskie (od łacińskiego przysłówka romanice „po rzymsku, w języku wernakularnym”) – grupa języków indoeuropejskich, którymi posługuje się jako językami ojczystymi około 750 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Europę Południowąi Amerykę Łacińską.
Język praindoeuropejski i Języki romańskie · Język szwedzki i Języki romańskie ·
Końcówka fleksyjna
Końcówka fleksyjna – morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji.
Język praindoeuropejski i Końcówka fleksyjna · Język szwedzki i Końcówka fleksyjna ·
Koniugacja (językoznawstwo)
Koniugacja (z łac.) – odmiana czasownika przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, aspekty i inne kategorie gramatyczne.
Język praindoeuropejski i Koniugacja (językoznawstwo) · Język szwedzki i Koniugacja (językoznawstwo) ·
Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.
Język praindoeuropejski i Liczba mnoga · Język szwedzki i Liczba mnoga ·
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Język praindoeuropejski i Mianownik (przypadek) · Język szwedzki i Mianownik (przypadek) ·
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Język praindoeuropejski i Miejscownik · Język szwedzki i Miejscownik ·
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Język praindoeuropejski i Narzędnik · Język szwedzki i Narzędnik ·
Pismo
Marinusa van Reymerswaelego ''Poborcy podatków'', pierwsza połowa XVI wieku Pismo – system umownych znaków graficznych, za pomocąktórych przedstawiany jest język mówiony.
Język praindoeuropejski i Pismo · Język szwedzki i Pismo ·
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Język praindoeuropejski i Podmiot (językoznawstwo) · Język szwedzki i Podmiot (językoznawstwo) ·
Przegłos
Przegłos, inaczej metafonia, apofonia (ablaut – z niem.) – uwarunkowana fonologicznie wymiana samogłosek w temacie (np. w języku niemieckim i praindoeuropejskim), powstała na skutek historycznych procesów fonetycznych, jak również proces fonetyczny, w wyniku którego pojawia się przegłos, np.
Język praindoeuropejski i Przegłos · Język szwedzki i Przegłos ·
Przyimek
Przyimek – nieodmienna i niesamodzielna część mowy, która łączy się z innymi wyrazami i nadaje im inny sens.
Język praindoeuropejski i Przyimek · Język szwedzki i Przyimek ·
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Język praindoeuropejski i Przymiotnik · Język szwedzki i Przymiotnik ·
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Język praindoeuropejski i Przypadek · Język szwedzki i Przypadek ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język praindoeuropejski i Rodzaj gramatyczny · Język szwedzki i Rodzaj gramatyczny ·
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Język praindoeuropejski i Rzeczownik · Język szwedzki i Rzeczownik ·
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Język praindoeuropejski i Samogłoska · Język szwedzki i Samogłoska ·
Samogłoska otwarta
Samogłoska otwarta, samogłoska niska – typ samogłoski występujący niemal w każdym języku.
Język praindoeuropejski i Samogłoska otwarta · Język szwedzki i Samogłoska otwarta ·
Samogłoska półprzymknięta
Samogłoska półprzymknięta – typ samogłoski występujący w niektórych językach.
Język praindoeuropejski i Samogłoska półprzymknięta · Język szwedzki i Samogłoska półprzymknięta ·
Samogłoska przymknięta
Samogłoska przymknięta, samogłoska wysoka – samogłoska wymawiana przy wysokim położeniu języka.
Język praindoeuropejski i Samogłoska przymknięta · Język szwedzki i Samogłoska przymknięta ·
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Język praindoeuropejski i Spółgłoska · Język szwedzki i Spółgłoska ·
Spółgłoska krtaniowa
Spółgłoska krtaniowa lub laryngalna – spółgłoska artykułowana w głośni.
Język praindoeuropejski i Spółgłoska krtaniowa · Język szwedzki i Spółgłoska krtaniowa ·
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Język praindoeuropejski i Spółgłoska nosowa · Język szwedzki i Spółgłoska nosowa ·
Spółgłoska półotwarta
Spółgłoski półotwarte (półsamogłoski) powstają, gdy dochodzi do zbliżenia narządów mowy, ale nie do powstania szczeliny.
Język praindoeuropejski i Spółgłoska półotwarta · Język szwedzki i Spółgłoska półotwarta ·
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Język praindoeuropejski i Spółgłoska szczelinowa · Język szwedzki i Spółgłoska szczelinowa ·
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Język praindoeuropejski i Spółgłoska zwarta · Język szwedzki i Spółgłoska zwarta ·
Supinum
Supinum – forma czasownika występująca w stosunkowo niewielu językach, która wyraża pewnącelowość, zwykle w połączeniu z czasownikami ruchu (w prasłowiańskim i staro-cerkiewno-słowiańskim tylko po nich).
Język praindoeuropejski i Supinum · Język szwedzki i Supinum ·
Sylaba
Struktura sylaby Sylaba (syllabḗ), zgłoska – element struktury fonologicznej aktu komunikacyjnego, który pomimo pozornej oczywistości wciąż nie ma ustalonej jednoznacznej definicji.
Język praindoeuropejski i Sylaba · Język szwedzki i Sylaba ·
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Język praindoeuropejski i Wołacz · Język szwedzki i Wołacz ·
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Język praindoeuropejski i Zaimek · Język szwedzki i Zaimek ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język praindoeuropejski i Język szwedzki
- Co ma wspólnego Język praindoeuropejski i Język szwedzki
- Podobieństwa między Język praindoeuropejski i Język szwedzki
Porównanie Język praindoeuropejski i Język szwedzki
Język praindoeuropejski posiada 399 relacji, a Język szwedzki ma 132. Co mają wspólnego 55, indeks Jaccard jest 10.36% = 55 / (399 + 132).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język praindoeuropejski i Język szwedzki. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
