Szybszy dostęp niż przeglądarce!Podobieństwa między Język praindoeuropejski i Język ukraiński
Język praindoeuropejski i Język ukraiński mają 61 rzeczy wspólne (w Unionpedia): Akcent wyrazowy, Alofon, Aspekt (językoznawstwo), Biernik, Celownik (przypadek), Czas (językoznawstwo), Czasownik, Część mowy, Deklinacja (językoznawstwo), Dialekt, Dopełniacz (przypadek), Dopełnienie (językoznawstwo), Dyftong, Fleksja, Fonetyka, Gradacja (językoznawstwo), Język (mowa), Język bułgarski, Język czeski, Język francuski, Język niemiecki, Język polski, Język rosyjski, Język staro-cerkiewno-słowiański, Języki bałtosłowiańskie, Języki indoeuropejskie, Języki południowosłowiańskie, Języki słowiańskie, Koniugacja (językoznawstwo), Liczba (językoznawstwo), ..., Liczba mnoga, Liczba podwójna, Liczba pojedyncza, Liczebnik, Mianownik (przypadek), Miejscownik, Narzędnik, Orzeczenie (językoznawstwo), Osoba (językoznawstwo), Palatalizacja, Partykuła, Podmiot (językoznawstwo), Przyimek, Przymiotnik, Przypadek, Przysłówek, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, Samogłoska, Słownictwo, Spółgłoska, Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna bezdźwięczna, Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna dźwięczna, Spółgłoska wargowa, Strona (językoznawstwo), Sylaba, Tryb (językoznawstwo), Wołacz, Wykrzyknik (część mowy), YouTube, Zaimek. Rozwiń indeks (31 jeszcze) »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Akcent wyrazowy i Język praindoeuropejski · Akcent wyrazowy i Język ukraiński ·
Alofon
Diagram samogłoskowy z zaznaczonymi alofonami w języku polskim. Na czarno zaznaczono główne alofony, a na zielono i czerwono alofony kombinatoryczne. Dodatkowo alofony zaznaczone na czerwono pojawiająsię w kontekstach podniebiennych. Alofon (allofon, z gr. ἄλλος állos „inny” i φωνή phōnē „dźwięk”) – realizacja fonemu zawierająca oprócz cech fonologicznie relewantnych również szereg cech nierelewantnych w zależności od pozycji głoski (w stosunku do innych) i mówiącego.
Alofon i Język praindoeuropejski · Alofon i Język ukraiński ·
Aspekt (językoznawstwo)
Aspekt (postać, forma) – kategoria gramatyczna wyrażająca sposób przedstawienia czynności lub stanu.
Aspekt (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Aspekt (językoznawstwo) i Język ukraiński ·
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Biernik i Język praindoeuropejski · Biernik i Język ukraiński ·
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Celownik (przypadek) i Język praindoeuropejski · Celownik (przypadek) i Język ukraiński ·
Czas (językoznawstwo)
Czas – kategoria językowa określająca w czasie czynność, zjawisko lub stan, o których mowa w zdaniu.
Czas (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Czas (językoznawstwo) i Język ukraiński ·
Czasownik
Czasownik – część mowy służąca do przedstawiania dziejących się czynności oraz zachodzących stanów.
Czasownik i Język praindoeuropejski · Czasownik i Język ukraiński ·
Część mowy
Część mowy – specyficzna dla danego języka, wyróżniona głównie na podstawie kryteriów składniowych i fleksyjnych klasa wyrazów (zobacz też klasyfikacja części mowy).
Część mowy i Język praindoeuropejski · Część mowy i Język ukraiński ·
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Deklinacja (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Deklinacja (językoznawstwo) i Język ukraiński ·
Dialekt
Dialekt, narzecze – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Dialekt i Język praindoeuropejski · Dialekt i Język ukraiński ·
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Dopełniacz (przypadek) i Język praindoeuropejski · Dopełniacz (przypadek) i Język ukraiński ·
Dopełnienie (językoznawstwo)
Dopełnienie – część zdania oznaczająca przedmiot czynności wyrażonej orzeczeniem zdania w stronie czynnej w sposób bezpośredni bądź pośredni.
Dopełnienie (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Dopełnienie (językoznawstwo) i Język ukraiński ·
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Dyftong i Język praindoeuropejski · Dyftong i Język ukraiński ·
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Fleksja i Język praindoeuropejski · Fleksja i Język ukraiński ·
Fonetyka
rezonansu magnetycznego. Daniela Jonesa. Fonetyka (dawniej głosownia) – jeden z działów lingwistyki, zajmujący się badaniem dźwięków mowy ludzkiej (zwanych głoskami) od strony ich artykulacji (tj. sposobu wytwarzania za pomocąnarządów mowy - fonetyka artykulacyjna), ich cech fizycznych (dokładniej: akustycznych – fonetyka akustyczna), ich odbierania (fonetyka audytywna).
Fonetyka i Język praindoeuropejski · Fonetyka i Język ukraiński ·
Gradacja (językoznawstwo)
Gradacja, stopniowanie – proces w morfologii, pozwalający na różnicowanie przymiotników i przysłówków pod względem intensywności danej cechy.
Gradacja (językoznawstwo) i Język praindoeuropejski · Gradacja (językoznawstwo) i Język ukraiński ·
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Język (mowa) i Język praindoeuropejski · Język (mowa) i Język ukraiński ·
Język bułgarski
Język bułgarski (bułg.) – język z grupy języków południowosłowiańskich oraz bałkańskiej ligi językowej.
Język bułgarski i Język praindoeuropejski · Język bułgarski i Język ukraiński ·
Język czeski
Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język czeski i Język praindoeuropejski · Język czeski i Język ukraiński ·
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Język francuski i Język praindoeuropejski · Język francuski i Język ukraiński ·
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Język niemiecki i Język praindoeuropejski · Język niemiecki i Język ukraiński ·
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Język polski i Język praindoeuropejski · Język polski i Język ukraiński ·
Język rosyjski
Język rosyjski (ros., russkij jazyk; dawniej też: język wielkoruski) – język z grupy wschodniosłowiańskiej, będący urzędowym w Rosji, Kirgistanie, Kazachstanie i na Białorusi, a także jednym z pięciu języków oficjalnych i jednocześnie jednym z sześciu języków konferencyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Język praindoeuropejski i Język rosyjski · Język rosyjski i Język ukraiński ·
Język staro-cerkiewno-słowiański
Język staro-cerkiewno-słowiański, język scs., język starosłowiański – najstarszy literacki język słowiański, formujący się od połowy IX wieku, oparty głównie na słowiańskich gwarach okolic Sołunia (dzisiejsze Saloniki).
Język praindoeuropejski i Język staro-cerkiewno-słowiański · Język staro-cerkiewno-słowiański i Język ukraiński ·
Języki bałtosłowiańskie
Różne schematy możliwego pokrewieństwa języków bałtyckich i słowiańskich; Van Wijk, 1923 Języki bałtosłowiańskie, języki bałtycko-słowiańskie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich, obejmująca języki bałtyckie i języki słowiańskie.
Język praindoeuropejski i Języki bałtosłowiańskie · Język ukraiński i Języki bałtosłowiańskie ·
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Język praindoeuropejski i Języki indoeuropejskie · Język ukraiński i Języki indoeuropejskie ·
Języki południowosłowiańskie
Kontinuum dialektów południowosłowiańskich z głównymi grupami dialektów Słowianie Języki południowosłowiańskie – jedna z trzech grup języków słowiańskich (obok zachodnio- i wschodniosłowiańskich).
Język praindoeuropejski i Języki południowosłowiańskie · Język ukraiński i Języki południowosłowiańskie ·
Języki słowiańskie
Rozprzestrzenienie języków słowiańskich w Europie Słowianie Języki słowiańskie – grupa języków w obrębie podrodziny bałtosłowiańskiej rodziny języków indoeuropejskich.
Język praindoeuropejski i Języki słowiańskie · Język ukraiński i Języki słowiańskie ·
Koniugacja (językoznawstwo)
Koniugacja (z łac.) – odmiana czasownika przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, aspekty i inne kategorie gramatyczne.
Język praindoeuropejski i Koniugacja (językoznawstwo) · Język ukraiński i Koniugacja (językoznawstwo) ·
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Język praindoeuropejski i Liczba (językoznawstwo) · Język ukraiński i Liczba (językoznawstwo) ·
Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.
Język praindoeuropejski i Liczba mnoga · Język ukraiński i Liczba mnoga ·
Liczba podwójna
Liczba podwójna (liczba mnoga podwójna, dualis) – występująca w niektórych językach (w tym w dawnej polszczyźnie i czeszczyźnie) kategoria gramatyczna, służąca wyrażaniu podwójności, parzystości.
Język praindoeuropejski i Liczba podwójna · Język ukraiński i Liczba podwójna ·
Liczba pojedyncza
Liczba pojedyncza, lp – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy).
Język praindoeuropejski i Liczba pojedyncza · Język ukraiński i Liczba pojedyncza ·
Liczebnik
Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.
Język praindoeuropejski i Liczebnik · Język ukraiński i Liczebnik ·
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Język praindoeuropejski i Mianownik (przypadek) · Język ukraiński i Mianownik (przypadek) ·
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Język praindoeuropejski i Miejscownik · Język ukraiński i Miejscownik ·
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Język praindoeuropejski i Narzędnik · Język ukraiński i Narzędnik ·
Orzeczenie (językoznawstwo)
Orzeczenie – w składni – część zdania, która wyraża czynność podmiotu.
Język praindoeuropejski i Orzeczenie (językoznawstwo) · Język ukraiński i Orzeczenie (językoznawstwo) ·
Osoba (językoznawstwo)
Osoba – kategoria gramatyczna czasownika określająca, jak podmiot zdania ma się do stanu lub czynności określonej przez orzeczenie.
Język praindoeuropejski i Osoba (językoznawstwo) · Język ukraiński i Osoba (językoznawstwo) ·
Palatalizacja
Palatalizacja (zmiękczenie) – zjawisko wymowy danej głoski z dodatkowąartykulacjąśrodkowopodniebienną(obok głównego zbliżenia narządów mowy pojawia się zbliżenie środkowej części języka do podniebienia), np.
Język praindoeuropejski i Palatalizacja · Język ukraiński i Palatalizacja ·
Partykuła
Partykuła – niesamodzielny (pozbawiony samodzielnego znaczenia) wyraz lub morfem (tzw. wyrazek), nadający wypowiedzeniom zabarwienie znaczeniowe lub uczuciowe.
Język praindoeuropejski i Partykuła · Język ukraiński i Partykuła ·
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Język praindoeuropejski i Podmiot (językoznawstwo) · Język ukraiński i Podmiot (językoznawstwo) ·
Przyimek
Przyimek – nieodmienna i niesamodzielna część mowy, która łączy się z innymi wyrazami i nadaje im inny sens.
Język praindoeuropejski i Przyimek · Język ukraiński i Przyimek ·
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Język praindoeuropejski i Przymiotnik · Język ukraiński i Przymiotnik ·
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Język praindoeuropejski i Przypadek · Język ukraiński i Przypadek ·
Przysłówek
Przysłówek – nieodmienna część mowy, która głównie służy jako modyfikator czasownika i przymiotnika.
Język praindoeuropejski i Przysłówek · Język ukraiński i Przysłówek ·
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Język praindoeuropejski i Rodzaj gramatyczny · Język ukraiński i Rodzaj gramatyczny ·
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Język praindoeuropejski i Rzeczownik · Język ukraiński i Rzeczownik ·
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Język praindoeuropejski i Samogłoska · Język ukraiński i Samogłoska ·
Słownictwo
Słownictwo, inaczej leksyka – ogół wyrazów danego języka; pojedyncza warstwa leksykalna (np. słownictwo neutralne, książkowe, ekspresywne itp.) lub wyrazy używane przez konkretnąosobę.
Język praindoeuropejski i Słownictwo · Język ukraiński i Słownictwo ·
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Język praindoeuropejski i Spółgłoska · Język ukraiński i Spółgłoska ·
Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna bezdźwięczna
Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem.
Język praindoeuropejski i Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna bezdźwięczna · Język ukraiński i Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna bezdźwięczna ·
Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna dźwięczna
Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem.
Język praindoeuropejski i Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna dźwięczna · Język ukraiński i Spółgłoska szczelinowa miękkopodniebienna dźwięczna ·
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Język praindoeuropejski i Spółgłoska wargowa · Język ukraiński i Spółgłoska wargowa ·
Strona (językoznawstwo)
Strona (diateza) – kategoria gramatyczna, która sygnalizuje różnice w hierarchizacji argumentów predykatu wyrażane za pomocąśrodków formalnych, tj.
Język praindoeuropejski i Strona (językoznawstwo) · Język ukraiński i Strona (językoznawstwo) ·
Sylaba
Struktura sylaby Sylaba (syllabḗ), zgłoska – element struktury fonologicznej aktu komunikacyjnego, który pomimo pozornej oczywistości wciąż nie ma ustalonej jednoznacznej definicji.
Język praindoeuropejski i Sylaba · Język ukraiński i Sylaba ·
Tryb (językoznawstwo)
Tryb – kategoria gramatyczna czasownika wyrażająca stosunek mówiącego do treści wypowiedzenia.
Język praindoeuropejski i Tryb (językoznawstwo) · Język ukraiński i Tryb (językoznawstwo) ·
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Język praindoeuropejski i Wołacz · Język ukraiński i Wołacz ·
Wykrzyknik (część mowy)
Wykrzyknik – nieodmienna część mowy wyrażająca m.in.
Język praindoeuropejski i Wykrzyknik (część mowy) · Język ukraiński i Wykrzyknik (część mowy) ·
YouTube
Siedziba YouTube w San Bruno San Mateo YouTube (skrót YT) – amerykański serwis internetowy założony 14 lutego 2005 roku, umożliwiający bezpłatne udostępnianie, edycję, nadawanie na żywo i komentowanie filmów.
Język praindoeuropejski i YouTube · Język ukraiński i YouTube ·
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Język praindoeuropejski i Zaimek · Język ukraiński i Zaimek ·
Powyższa lista odpowiedzi na następujące pytania
- W co wygląda jak Język praindoeuropejski i Język ukraiński
- Co ma wspólnego Język praindoeuropejski i Język ukraiński
- Podobieństwa między Język praindoeuropejski i Język ukraiński
Porównanie Język praindoeuropejski i Język ukraiński
Język praindoeuropejski posiada 399 relacji, a Język ukraiński ma 220. Co mają wspólnego 61, indeks Jaccard jest 9.85% = 61 / (399 + 220).
Referencje
Ten artykuł pokazuje związek między Język praindoeuropejski i Język ukraiński. Aby uzyskać dostęp do każdego artykułu z którą ekstrahowano informacji, proszę odwiedzić:
