Języki indoeuropejskie i Przypadek

Skróty: Różnice, Podobieństwa, Jaccard Podobieństwo Współczynnik, Referencje.

Różnica między Języki indoeuropejskie i Przypadek

Języki indoeuropejskie vs. Przypadek

Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących. Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.

Ablatyw

right Ablatyw (łac. ablativus, w języku polskim nazywany także pochodnikiem lub oddalnikiem) – przypadek w językach aglutynacyjnych i niektórych fleksyjnych, wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż allatyw).

Ablatyw i Języki indoeuropejskie · Ablatyw i Przypadek · Zobacz więcej »

Aglutynacyjność

Aglutynacyjność (dosł. sklejanie), aglutynacja – w językoznawstwie proces morfologiczny polegający na stosowaniu różnego rodzaju afiksów, określających funkcję składniowąwyrazu w wypowiedzeniu.

Aglutynacyjność i Języki indoeuropejskie · Aglutynacyjność i Przypadek · Zobacz więcej »

Łacina

Łacina, język łaciński (łac.) – język indoeuropejski z latynofaliskiej podgrupy języków italskich.

Języki indoeuropejskie i Łacina · Przypadek i Łacina · Zobacz więcej »

Biernik

Biernik – czwarty przypadek deklinacji.

Biernik i Języki indoeuropejskie · Biernik i Przypadek · Zobacz więcej »

Celownik (przypadek)

Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).

Celownik (przypadek) i Języki indoeuropejskie · Celownik (przypadek) i Przypadek · Zobacz więcej »

Dopełniacz (przypadek)

Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.

Dopełniacz (przypadek) i Języki indoeuropejskie · Dopełniacz (przypadek) i Przypadek · Zobacz więcej »

Dopełnienie (językoznawstwo)

Dopełnienie – część zdania oznaczająca przedmiot czynności wyrażonej orzeczeniem zdania w stronie czynnej w sposób bezpośredni bądź pośredni.

Dopełnienie (językoznawstwo) i Języki indoeuropejskie · Dopełnienie (językoznawstwo) i Przypadek · Zobacz więcej »

Fleksja

Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.

Fleksja i Języki indoeuropejskie · Fleksja i Przypadek · Zobacz więcej »

Grecja

Grecja we wschodnim basenie śródziemnomorskim (zdjęcie satelitarne) Grecja (gr. Elláda, IPA: lub Ellás, IPA), Republika Grecka (Ellinikí Dimokratía, IPA) – państwo położone w południowo-wschodniej części Europy, na południowym krańcu Półwyspu Bałkańskiego.

Grecja i Języki indoeuropejskie · Grecja i Przypadek · Zobacz więcej »

Grecy

Grecy – naród używający jednego z języków grupy indoeuropejskiej.

Grecy i Języki indoeuropejskie · Grecy i Przypadek · Zobacz więcej »

Imiesłów

Imiesłów (łac. participium) – nieosobowa forma czasownika mająca cechy składniowe i fleksyjne przymiotnika.

Imiesłów i Języki indoeuropejskie · Imiesłów i Przypadek · Zobacz więcej »

Język angielski

Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.

Język angielski i Języki indoeuropejskie · Język angielski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język łotewski

Język łotewski (łot. latviešu valoda) – język z grupy języków bałtyckich, którym posługuje się w sumie ok.

Język łotewski i Języki indoeuropejskie · Język łotewski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język baskijski

Basque Country in Spain and France Język baskijski (nazwy własne, zależnie od dialektu) – język Basków, zamieszkujących kilka prowincji i departamentów na pograniczu Hiszpanii i Francji.

Język baskijski i Języki indoeuropejskie · Język baskijski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język białoruski

Karski) Zasięg języka białoruskiego jako dialektu języka rosyjskiego, 1914 spisu powszechnego 1931 roku Granica pomiędzy gwarami białoruskimi i ukraińskimi (1980, Biaŭzienka) język pomocniczy (08.02.2010). Język białoruski (biał.) – język wschodniosłowiański używany głównie na Białorusi.

Język białoruski i Języki indoeuropejskie · Język białoruski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język bułgarski

Język bułgarski (bułg.) – język z grupy języków południowosłowiańskich oraz bałkańskiej ligi językowej.

Język bułgarski i Języki indoeuropejskie · Język bułgarski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język czeski

Europy Środkowo-Wschodniej samogłosek według ''The Handbook of the International Phonetic Association''. Język czeski (cz.) – język z grupy zachodniosłowiańskiej, stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.

Język czeski i Języki indoeuropejskie · Język czeski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język fiński

Język fiński na obszarze południowej Szwecji (stan na 2005) Język fiński (fiń.) – język należący do podgrupy języków bałtycko-fińskich, zaliczanej do podrodziny języków ugrofińskich z rodziny uralskiej.

Język fiński i Języki indoeuropejskie · Język fiński i Przypadek · Zobacz więcej »

Język francuski

Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.

Język francuski i Języki indoeuropejskie · Język francuski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język grecki

Wyraz „Grecja” napisany po nowogrecku Wyraz „Cypr” napisany po nowogrecku Język grecki, greka (Hellenikè glõtta; nowogr. ελληνική γλώσσα, ellinikí glóssa lub ελληνικά, elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego.

Język grecki i Języki indoeuropejskie · Język grecki i Przypadek · Zobacz więcej »

Język grecki klasyczny

Język grecki klasyczny, greka klasyczna – stadium rozwojowe języka greckiego używanego w okresie klasycznym (500 r. p.n.e. – 350 r. p.n.e.) starożytnej Grecji.

Język grecki klasyczny i Języki indoeuropejskie · Język grecki klasyczny i Przypadek · Zobacz więcej »

Język litewski

Język litewski (lit.) – język z grupy języków bałtyckich, którym posługuje się ok.

Język litewski i Języki indoeuropejskie · Język litewski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język macedoński

Język macedoński (mac.) – należy do grupy bułgarsko-macedońskiej (wschodniej) języków południowosłowiańskich.

Język macedoński i Języki indoeuropejskie · Język macedoński i Przypadek · Zobacz więcej »

Język niemiecki

Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.

Język niemiecki i Języki indoeuropejskie · Język niemiecki i Przypadek · Zobacz więcej »

Język norweski

Język norweski (norw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.

Język norweski i Języki indoeuropejskie · Język norweski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język nowogrecki

Język nowogrecki, język grecki nowożytny, greka nowożytna, demotyk(a) (η Ελληνική γλώσσα, i Ellinikí glóssa; τα Ελληνικά, ta Elliniká) – język indoeuropejski używany współcześnie w Grecji (ok. 11 mln mówiących) i na Cyprze (ok. 750 tys.). Jest on jednocześnie językiem urzędowym tych państw (na Cyprze obok tureckiego).

Język nowogrecki i Języki indoeuropejskie · Język nowogrecki i Przypadek · Zobacz więcej »

Język polski

Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.

Język polski i Języki indoeuropejskie · Język polski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język praindoeuropejski

Język praindoeuropejski (skrót: pie) – prajęzyk, hipotetyczny ostatni wspólny przodek wszystkich języków indoeuropejskich.

Język praindoeuropejski i Języki indoeuropejskie · Język praindoeuropejski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język pruski

Język pruski, – wymarły język bałtyckich Prusów.

Język pruski i Języki indoeuropejskie · Język pruski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język rosyjski

Język rosyjski (ros., russkij jazyk; dawniej też: język wielkoruski) – język z grupy wschodniosłowiańskiej, będący urzędowym w Rosji, Kirgistanie, Kazachstanie i na Białorusi, a także jednym z pięciu języków oficjalnych i jednocześnie jednym z sześciu języków konferencyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Język rosyjski i Języki indoeuropejskie · Język rosyjski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język rumuński

Język rumuński, sporadycznie dakorumuński (rum.) – język z bałkańskiej gałęzi języków romańskich, którym posługuje się około 22,5 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Rumunię i Mołdawię, przyległe regiony Bułgarii, Serbii i Ukrainę, a także, w wyniku migracji w XXI wieku, Hiszpanię i Włochy.

Język rumuński i Języki indoeuropejskie · Język rumuński i Przypadek · Zobacz więcej »

Język słowacki

Europy Środkowo-Wschodniej Język słowacki (słow., też) – język należący do zachodniosłowiańskiej grupy językowej.

Język słowacki i Języki indoeuropejskie · Język słowacki i Przypadek · Zobacz więcej »

Język słoweński

Język słoweński (słoweń. lub) – język południowosłowiański, urzędowy w Słowenii i jeden z oficjalnych języków Unii Europejskiej.

Język słoweński i Języki indoeuropejskie · Język słoweński i Przypadek · Zobacz więcej »

Język serbsko-chorwacki

język chorwacki, język bośniacki, język serbski (2006) Język serbsko-chorwacki, serbochorwacki (serb.-chorw. /) – kontrowersyjny termin określający byty językowe używane przez Serbów, Chorwatów, Czarnogórców i Boszniaków.

Język serbsko-chorwacki i Języki indoeuropejskie · Język serbsko-chorwacki i Przypadek · Zobacz więcej »

Język ukraiński

Język ukraiński (ukr.) – język z grupy wschodniosłowiańskiej.

Język ukraiński i Języki indoeuropejskie · Język ukraiński i Przypadek · Zobacz więcej »

Język włoski

Mapa zasięgu występowania języka włoskiego Język włoski (wł.) – język romański objęty statusem urzędowego we Włoszech, San Marino, Watykanie (obok łaciny), Szwajcarii (obok francuskiego, niemieckiego i romansz), Monako (obok francuskiego i monegaskiego) oraz na Istrii, należącej do Chorwacji i Słowenii.

Język włoski i Języki indoeuropejskie · Język włoski i Przypadek · Zobacz więcej »

Język węgierski

Europy Środkowo-Wschodniej Język węgierski (węg.) – język należący do grupy języków ugryjskich, zaliczanej do podrodziny ugrofińskiej (w ramach rodziny uralskiej).

Język węgierski i Języki indoeuropejskie · Język węgierski i Przypadek · Zobacz więcej »

Kategoria gramatyczna

Kategoria gramatyczna – typ cech semantycznych słowa, realizowanych w warstwie jego morfologii i wzajemnie wykluczających się.

Języki indoeuropejskie i Kategoria gramatyczna · Kategoria gramatyczna i Przypadek · Zobacz więcej »

Liczba mnoga

Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów.

Języki indoeuropejskie i Liczba mnoga · Liczba mnoga i Przypadek · Zobacz więcej »

Liczebnik

Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.

Języki indoeuropejskie i Liczebnik · Liczebnik i Przypadek · Zobacz więcej »

Mianownik (przypadek)

Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.

Języki indoeuropejskie i Mianownik (przypadek) · Mianownik (przypadek) i Przypadek · Zobacz więcej »

Miejscownik

Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.

Języki indoeuropejskie i Miejscownik · Miejscownik i Przypadek · Zobacz więcej »

Narzędnik

Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.

Języki indoeuropejskie i Narzędnik · Narzędnik i Przypadek · Zobacz więcej »

Orzeczenie (językoznawstwo)

Orzeczenie – w składni – część zdania, która wyraża czynność podmiotu.

Języki indoeuropejskie i Orzeczenie (językoznawstwo) · Orzeczenie (językoznawstwo) i Przypadek · Zobacz więcej »

Podmiot (językoznawstwo)

Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.

Języki indoeuropejskie i Podmiot (językoznawstwo) · Podmiot (językoznawstwo) i Przypadek · Zobacz więcej »

Poimek

Poimek – nieodmienna część mowy, która łączy się z wyrazem i zmienia jego sens.

Języki indoeuropejskie i Poimek · Poimek i Przypadek · Zobacz więcej »

Przyimek

Przyimek – nieodmienna i niesamodzielna część mowy, która łączy się z innymi wyrazami i nadaje im inny sens.

Języki indoeuropejskie i Przyimek · Przyimek i Przypadek · Zobacz więcej »

Przymiotnik

Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.

Języki indoeuropejskie i Przymiotnik · Przymiotnik i Przypadek · Zobacz więcej »

Rzeczownik

Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.

Języki indoeuropejskie i Rzeczownik · Przypadek i Rzeczownik · Zobacz więcej »

Sanskryt klasyczny

Sanskryt klasyczny – język średnioindyjski, jedna z postaci sanskrytu, wywodząca się z języka wedyjskiego.

Języki indoeuropejskie i Sanskryt klasyczny · Przypadek i Sanskryt klasyczny · Zobacz więcej »

Wołacz

Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.

Języki indoeuropejskie i Wołacz · Przypadek i Wołacz · Zobacz więcej »

Zaimek

Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.

Języki indoeuropejskie i Zaimek · Przypadek i Zaimek · Zobacz więcej »