Szybszy dostęp niż przeglądarce!
95 kontakty: Accusativus cum infinitivo, Akcent wyrazowy, Anita Ekberg, Apozycja (językoznawstwo), Bajka, Bezokolicznik, Cudzysłów, Czas zaprzeszły, Czas zaprzyszły, Czasownik modalny, Czasownik przechodni, Czasownik zwrotny, Część mowy, Deklinacja (językoznawstwo), Desygnat, Dopełniacz (przypadek), Dopełnienie (językoznawstwo), Dyftong, Enklityka, Falukorv, Fleksja, Fonem, Funkcje semiotyczne, Geminata, Gramatyka opisowa, Idiom, Iloczas, Imiesłów, Język angielski, Język fiński, Język niemiecki, Język norweski, Język polski, Język prozodyczny, Język staronordyjski, Język szwedzki, Języki analityczne, Języki germańskie, Języki indoeuropejskie, Języki pozycyjne, Koniugacja (językoznawstwo), Leksem, Liczba (językoznawstwo), Liturgia, Mianownik (przypadek), Morfologia (językoznawstwo), Następstwo czasów, Noomi Rapace, Orzeczenie (językoznawstwo), Orzecznik, ..., Osoba (językoznawstwo), Para minimalna, Plurale tantum, Podmiot (językoznawstwo), Poezja, Przegłos, Przydawka, Przymiotnik, Przypadek, Przysłówek, Rodzaj gramatyczny, Rzeczownik, Samogłoska, Spółgłoska, Spółgłoska boczna, Spółgłoska drżąca, Spółgłoska dwuwargowa, Spółgłoska krtaniowa, Spółgłoska miękkopodniebienna, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska podniebienna, Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska wargowo-zębowa, Spółgłoska zębowa, Spółgłoska zwarta, Spójnik (część mowy), Styl potoczny, Supinum, SVO (Subject Verb Object), Syntaktyka (językoznawstwo), Szwa, Szyk V2, Tryb łączący, Umlaut, Uniwersalia językowe, Utrum, Wojna trzydziestoletnia, Zaimek, Złożenie (językoznawstwo), Zdanie egzystencjalne, Zestawienie, Związek główny, Związek rządu, Zwierzęta. Rozwiń indeks (45 jeszcze) »
Accusativus cum infinitivo
Accusativus cum infinitivo (acc.c.inf., A.C.I., ACI) – charakterystyczny dla niektórych języków, zwłaszcza łaciny i greki klasycznej, równoważnik zdania dopełnieniowego lub podmiotowego; składa się on z wyrażenia rzeczownikowego w bierniku (łac. accusativus) oraz bezokolicznika (łac. infinitivus).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Accusativus cum infinitivo · Zobacz więcej »
Akcent wyrazowy
Akcent wyrazowy (od „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocąśrodków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Akcent wyrazowy · Zobacz więcej »
Anita Ekberg
Anita Ekberg, właściwie Kerstin Anita Marianne Ekberg (ur. 29 września 1931 w Malmö, zm. 11 stycznia 2015 w Rocca di Papa) – szwedzka aktorka i modelka.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Anita Ekberg · Zobacz więcej »
Apozycja (językoznawstwo)
Apozycja – użycie dwóch wyrazów (zwykle rzeczowników) w tej samej formie fleksyjnej, czyli w związku zgody.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Apozycja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Bajka
Strona tytułowa pierwszego tomu ''Fables choisies'' La Fontaine’a, wyd. 1678 Bajka – krótki utwór literacki zawierający morał (pouczenie), często jest wierszowany, czasem żartobliwy.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Bajka · Zobacz więcej »
Bezokolicznik
Bezokolicznik – forma czasownika, która wyraża czynność lub stan w sposób abstrakcyjny, zazwyczaj bez określania czasu, rodzaju, liczby, osoby, trybu, strony i aspektu.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Bezokolicznik · Zobacz więcej »
Cudzysłów
Cudzysłów – para znaków interpunkcyjnych, służących w języku polskim m.in.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Cudzysłów · Zobacz więcej »
Czas zaprzeszły
Czas zaprzeszły, Plusquamperfectum – czas stosowany dla podkreślenia uprzedniości czasowej danego zdarzenia, a w szczególności dla wskazania, że jakaś czynność wydarzyła się i zakończyła przed innączynnością, która również miała miejsce w przeszłości.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Czas zaprzeszły · Zobacz więcej »
Czas zaprzyszły
Czas zaprzyszły (Futurum Exactum) – czas stosowany dla wyrażenia czynności przyszłej, mającej miejsce przed innączynnościąprzyszłąlub przed określonym czasem w przyszłości.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Czas zaprzyszły · Zobacz więcej »
Czasownik modalny
Czasownik modalny – czasownik wyrażający stosunek mówiącego do treści wypowiedzi lub do danej czynności, wykonywanej lub zaplanowanej.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Czasownik modalny · Zobacz więcej »
Czasownik przechodni
Czasownik przechodni – czasownik, który może posiadać dopełnienie bliższe.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Czasownik przechodni · Zobacz więcej »
Czasownik zwrotny
Czasownik zwrotny – forma czasownika tworzącego orzeczenie w zdaniu, w którym podmiot jest jednocześnie wykonawcąi odbiorcączynności (agensem i patiensem).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Czasownik zwrotny · Zobacz więcej »
Część mowy
Część mowy – specyficzna dla danego języka, wyróżniona głównie na podstawie kryteriów składniowych i fleksyjnych klasa wyrazów (zobacz też klasyfikacja części mowy).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Część mowy · Zobacz więcej »
Deklinacja (językoznawstwo)
Deklinacja (od „odmieniać”) – odmiana wyrazu (imienia) przez przypadki i liczby.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Deklinacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Desygnat
Desygnat ('oznaczony') (rzadko: referent) – każdy konkretny obiekt pasujący (denotowany) do nazwy lub, ściślej, każda rzecz oznaczana przez dany znak, wyraz, wyrażenie lub pojęcie (na przykład desygnatem słowa „pies” jest zwierzę, o którym można zgodnie z prawdąpowiedzieć, że jest psem).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Desygnat · Zobacz więcej »
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Dopełniacz (przypadek) · Zobacz więcej »
Dopełnienie (językoznawstwo)
Dopełnienie – część zdania oznaczająca przedmiot czynności wyrażonej orzeczeniem zdania w stronie czynnej w sposób bezpośredni bądź pośredni.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Dopełnienie (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Dyftong · Zobacz więcej »
Enklityka
Enklityka (z gr. enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentowąz wyrazem poprzedzającym.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Enklityka · Zobacz więcej »
Falukorv
Falukorv Falukorv – kiełbasa szwedzka, produkt mięsny.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Falukorv · Zobacz więcej »
Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Fleksja · Zobacz więcej »
Fonem
Fonem – podstawowa jednostka struktury fonologicznej mowy.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Fonem · Zobacz więcej »
Funkcje semiotyczne
Funkcje semiotyczne – relacje wyrażenia językowego, zdolne do tworzenia reprezentacji rzeczy, wobec.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Funkcje semiotyczne · Zobacz więcej »
Geminata
Geminata – spółgłoska podwojona, np.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Geminata · Zobacz więcej »
Gramatyka opisowa
Gramatyka opisowa (deskrypcyjna, deskryptywna, synchroniczna) – gramatyka prezentująca mechanizm, w oparciu o który dany język funkcjonuje w jednej wyróżnionej epoce jego rozwoju, lub formalnąkonfigurację, jaka w tym czasie go charakteryzuje.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Gramatyka opisowa · Zobacz więcej »
Idiom
Idiom, idiomat, idiomatyzm (z „specyfika języka, osobliwości językowe”; od gr. idiōma, dop. idiōmatos „specyficzna cecha; właściwość” od idiousthai „odpowiedni”; ídios „własny; prywatny; swoisty”) – konstrukcja językowa, której znaczenie ma charakter swoisty, tj.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Idiom · Zobacz więcej »
Iloczas
Iloczas – zjawisko prozodyjne, charakteryzujące się różnicowaniem długości trwania sylab lub głosek.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Iloczas · Zobacz więcej »
Imiesłów
Imiesłów (łac. participium) – nieosobowa forma czasownika mająca cechy składniowe i fleksyjne przymiotnika.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Imiesłów · Zobacz więcej »
Język angielski
Wielkiej Brytanii symbolizujące język angielski ikona symbolizująca język angielski według standardu ISO 639-1 Język angielski, angielszczyzna (ang.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich, powszechnie używany w Wielkiej Brytanii, jej terytoriach zależnych oraz w wielu byłych koloniach i dominiach, m.in.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język angielski · Zobacz więcej »
Język fiński
Język fiński na obszarze południowej Szwecji (stan na 2005) Język fiński (fiń.) – język należący do podgrupy języków bałtycko-fińskich, zaliczanej do podrodziny języków ugrofińskich z rodziny uralskiej.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język fiński · Zobacz więcej »
Język niemiecki
Język niemiecki (niem.) – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język niemiecki · Zobacz więcej »
Język norweski
Język norweski (norw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język norweski · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język polski · Zobacz więcej »
Język prozodyczny
Język prozodyczny – język, w którym cechy prozodyczne (m.in. iloczas i akcent) służądo odróżniania wyrazów.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język prozodyczny · Zobacz więcej »
Język staronordyjski
Język staronordyjski (staronordycki) – język z północnej grupy języków germańskich, używany przez mieszkańców Skandynawii i obszarów przez nich zasiedlonych między VIII i XIV wiekiem.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język staronordyjski · Zobacz więcej »
Język szwedzki
Język szwedzki (szw.) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich, ojczysty dla ponad 10 milionów osób, używany głównie w Szwecji i niektórych częściach Finlandii.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Język szwedzki · Zobacz więcej »
Języki analityczne
Języki analityczne – języki, które wyrażająstosunki gramatyczne za pomocąluźnych morfemów w postaci form czasownika posiłkowego, przysłówków i przyimków.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Języki analityczne · Zobacz więcej »
Języki germańskie
Języki germańskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi posługuje się kilkaset milionów mówiących na całym świecie.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Języki germańskie · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Języki pozycyjne
Języki pozycyjne, amorficzne – języki w których każda część zdania ma swoje ustalone miejsce, które pozwala na zachowanie sensu wypowiedzi (np. język angielski).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Języki pozycyjne · Zobacz więcej »
Koniugacja (językoznawstwo)
Koniugacja (z łac.) – odmiana czasownika przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, aspekty i inne kategorie gramatyczne.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Koniugacja (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Leksem
Leksem, wyraz słownikowy – wyraz rozumiany jako abstrakcyjna jednostka systemu słownikowego języka.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Leksem · Zobacz więcej »
Liczba (językoznawstwo)
Liczba – kategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Liczba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Liturgia
Liturgia (gr. λειτουργια – działanie na rzecz ludu, leitos od laos – lud i ergon – praca) – w starożytnej Grecji działania konkretnej osoby lub społeczności na rzecz obywateli, obecnie – publiczna forma kultu religijnego, dotycząca całokształtu zrytualizowanych, zbiorowych i ściśle określonych czynności sakralnych, ustalonych przez kapłanów danej religii.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Liturgia · Zobacz więcej »
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Mianownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Morfologia (językoznawstwo)
Morfologia – dziedzina lingwistyki zajmująca się formami odmiennymi części mowy (fleksja) oraz słowotwórstwem.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Morfologia (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Następstwo czasów
Następstwo czasów – w wielu językach zależność między czasami użytymi w zdaniu podrzędnym i nadrzędnym.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Następstwo czasów · Zobacz więcej »
Noomi Rapace
Noomi Rapace (2018) Noomi Rapace (ur. 28 grudnia 1979 w Hudiksvall) – szwedzka aktorka filmowa.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Noomi Rapace · Zobacz więcej »
Orzeczenie (językoznawstwo)
Orzeczenie – w składni – część zdania, która wyraża czynność podmiotu.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Orzeczenie (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Orzecznik
Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Orzecznik · Zobacz więcej »
Osoba (językoznawstwo)
Osoba – kategoria gramatyczna czasownika określająca, jak podmiot zdania ma się do stanu lub czynności określonej przez orzeczenie.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Osoba (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Para minimalna
Przykład pary minimalnej ''kit'' i ''kid'' w języku angielskim Para minimalna – para wyrazów lub wyrażeń danego języka różniących się tylko jednągłoskąi mających różne znaczenia.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Para minimalna · Zobacz więcej »
Plurale tantum
nożyczki) Plurale tantum (lm. pluralia tantum) – rzeczownik występujący pod względem formalnym jedynie w liczbie mnogiej mimo znaczenia liczby pojedynczej lub niepoliczalności desygnatu.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Plurale tantum · Zobacz więcej »
Podmiot (językoznawstwo)
Podmiot – część zdania, która w zdaniu w stronie czynnej oznacza wykonawcę czynności wyrażonej orzeczeniem, obiekt podlegający procesowi wyrażonemu orzeczeniem lub znajdujący się w stanie wyrażonym orzeczeniem.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Podmiot (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Poezja
Poezja Poezja (z gr., poíesis – tworzenie, wytwórczość, sztuka poetycka) – wieloznaczny termin, współcześnie stanowiący przede wszystkim określenie dzieł literackich nienapisanych proząlub synonim liryki.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Poezja · Zobacz więcej »
Przegłos
Przegłos, inaczej metafonia, apofonia (ablaut – z niem.) – uwarunkowana fonologicznie wymiana samogłosek w temacie (np. w języku niemieckim i praindoeuropejskim), powstała na skutek historycznych procesów fonetycznych, jak również proces fonetyczny, w wyniku którego pojawia się przegłos, np.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Przegłos · Zobacz więcej »
Przydawka
Przydawka (zwana również atrybutem) – część zdania określająca rzeczownik lub zaimek rzeczowny.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Przydawka · Zobacz więcej »
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Przymiotnik · Zobacz więcej »
Przypadek
Przypadek – kategoria gramatyczna, przez którąodmieniająsię rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki, zaimki, imiesłowy (określane przez to zbiorczym mianem imion), a niekiedy też czasowniki (co w języku polskim nie występuje), będąca odzwierciedleniem ich różnorodnych funkcji.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Przypadek · Zobacz więcej »
Przysłówek
Przysłówek – nieodmienna część mowy, która głównie służy jako modyfikator czasownika i przymiotnika.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Przysłówek · Zobacz więcej »
Rodzaj gramatyczny
Rodzaj gramatyczny – kategoria gramatyczna, która wyznacza podział rzeczowników na kilka grup.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Rodzaj gramatyczny · Zobacz więcej »
Rzeczownik
Rzeczownik – samodzielna składniowo i semantycznie odmienna część mowy nazywająca rzeczy, obiekty, miejsca, osoby, czynności, organizmy, zjawiska i pojęcia abstrakcyjne.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Rzeczownik · Zobacz więcej »
Samogłoska
Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestnicząjedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Samogłoska · Zobacz więcej »
Spółgłoska
Spółgłoska – dźwięk języka mówionego powstający w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy (kanał głosowy).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska · Zobacz więcej »
Spółgłoska boczna
Spółgłoski boczne (spółgłoski lateralne, sonanty boczne) – ustne spółgłoski, najczęściej zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w środkowej części jamy ustnej i przepływ powietrza bokami, z jednej lub obu stron języka.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska boczna · Zobacz więcej »
Spółgłoska drżąca
Spółgłoska drżąca – spółgłoska dźwięczna, która powstaje przez szybkie następstwo zwarć i rozwarć narządu artykulacji (dolnej wargi, końca języka lub języczka) i miejsca artykulacji w kanale głosowym.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska drżąca · Zobacz więcej »
Spółgłoska dwuwargowa
Spółgłoska dwuwargowa – spółgłoska wymawiana przy zbliżeniu obu warg do siebie.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska dwuwargowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska krtaniowa
Spółgłoska krtaniowa lub laryngalna – spółgłoska artykułowana w głośni.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska krtaniowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska miękkopodniebienna
Spółgłoska miękkopodniebienna lub welarna – spółgłoska, której wymowa polega na zbliżeniu języka do podniebienia miękkiego (łac. velum).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska miękkopodniebienna · Zobacz więcej »
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska nosowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska podniebienna
Spółgłoska podniebienna, inaczej palatalna – spółgłoska średniojęzykowa wymawiana, gdy środkowa część języka dotyka podniebienia twardego.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska podniebienna · Zobacz więcej »
Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa
Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa – sposób artykulacji spółgłosek polegający na zbliżeniu przedniej części języka do dziąseł.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska szczelinowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska wargowo-zębowa
Spółgłoska wargowo-zębowa (labiodentalna) – spółgłoska wymawiana przy zbliżeniu górnych zębów do dolnej wargi.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska wargowo-zębowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zębowa
Spółgłoski zębowe (przedniojęzykowo-zębowe) – rodzaj spółgłosek wyróżniony ze względu na miejsce artykulacji, które znajduje się przy górnych zębach – siekaczach, u ich szczytu, tuż za ich tylnąścianąlub u ich nasady na granicy z dziąsłami.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska zębowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spółgłoska zwarta · Zobacz więcej »
Spójnik (część mowy)
Spójnik – wyraz łączący dwa zdania, równoważniki zdań lub wyrażenia w jedno zdanie złożone.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Spójnik (część mowy) · Zobacz więcej »
Styl potoczny
Styl potoczny, styl konwersacyjny, język potoczny – styl funkcjonalny języka stosowany przede wszystkim do swobodnych kontaktów językowych, opozycyjny wobec języka książkowego.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Styl potoczny · Zobacz więcej »
Supinum
Supinum – forma czasownika występująca w stosunkowo niewielu językach, która wyraża pewnącelowość, zwykle w połączeniu z czasownikami ruchu (w prasłowiańskim i staro-cerkiewno-słowiańskim tylko po nich).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Supinum · Zobacz więcej »
SVO (Subject Verb Object)
SVO (Subject Verb Object) – skrót oznaczający typ zdania, w którym podmiot występuje przed orzeczeniem, a dopełnienie występuje na końcu oraz typ języka, w którym takie zdania sądominujące.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i SVO (Subject Verb Object) · Zobacz więcej »
Syntaktyka (językoznawstwo)
Syntaktyka, składnia (gr. sýntaxis – „porządek, szyk”, syntaktikós – „porządkujący”) – dział językoznawstwa, który zajmuje się budowąwypowiedzeń.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Syntaktyka (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Szwa
Szwa – w językoznawstwie, zwłaszcza w fonetyce i fonologii, określenie samogłoski średnio centralnej (zaokrąglonej lub niezaokrąglonej) znajdującej się w środku diagramu samogłoskowego, oznaczanej w międzynarodowym alfabecie fonetycznym symbolem ə lub innąsamogłoski bliskiej tej pozycji.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Szwa · Zobacz więcej »
Szyk V2
Szyk V2 – szyk wyrazów w zdaniu oznajmującym, w którym orzeczenie znajduje się na drugim miejscu niezależnie od tego, jaka część mowy zajmuje pozycję pierwszą.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Szyk V2 · Zobacz więcej »
Tryb łączący
Tryb łączący (łac. coniunctivus, subiunctivus) – tryb gramatyczny, występujący w wielu językach indoeuropejskich, służący do wyrażania życzeń, poleceń, emocji, możliwości, osądów, potrzeb oraz stwierdzeń przeciwnych aktualnym faktom.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Tryb łączący · Zobacz więcej »
Umlaut
Umlaut (dosłownie: przegłos) – zmiana brzmienia samogłoski spotykana w językach germańskich.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Umlaut · Zobacz więcej »
Uniwersalia językowe
Uniwersalia językowe, powszechniki językowe – cechy wspólne wszystkich (uniwersalia absolutne) lub zdecydowanej większości (tzw. uniwersalne tendencje) mówionych języków naturalnych.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Uniwersalia językowe · Zobacz więcej »
Utrum
Utrum (w różnych opracowaniach także: rodzaj wspólny, rodzaj męsko-żeński, rodzaj nienijaki, rodzaj ogólny) – rodzaj gramatyczny przeciwstawiany w gramatykach niektórych języków rodzajowi nijakiemu (łac. neutrum).
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Utrum · Zobacz więcej »
Wojna trzydziestoletnia
Defenestracja praska Mapa działań wojny trzydziestoletniej Oblężenie Budziszyna w 1620 Fryderyk V Wittelsbach Gábor Bethlen Albrecht von Wallenstein Gustaw II Adolf Ernst von Mansfeld Pappenheima Pokój westfalski Rzeszy na skutek wojny Wojna trzydziestoletnia – europejski konflikt trwający od 23 maja 1618 do 24 października 1648 pomiędzy protestanckimi państwami Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzeszy) wspieranymi przez inne państwa europejskie (takie jak Szwecja, Dania, Republika Zjednoczonych Prowincji, Francja), a katolickądynastiąHabsburgów.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Wojna trzydziestoletnia · Zobacz więcej »
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Zaimek · Zobacz więcej »
Złożenie (językoznawstwo)
Złożenie – wyraz powstały przez połączenie co najmniej dwóch rdzeni lub ich derywatów za pomocąmiędzyrostka.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Złożenie (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Zdanie egzystencjalne
Zdanie egzystencjalne – zdanie, w którym informuje się o istnieniu danej rzeczy, osoby bądź zjawiska w pewnych okolicznościach.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Zdanie egzystencjalne · Zobacz więcej »
Zestawienie
Zestawienie – połączenie dwóch lub więcej wyrazów w całość stwarzającąpozory bycia frazą, lecz interpretowanąjako pojedynczy leksem.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Zestawienie · Zobacz więcej »
Związek główny
Związek główny (łac. nexus) – relacja między podmiotem a orzeczeniem zdania.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Związek główny · Zobacz więcej »
Związek rządu
Związek rządu (rekcja) – relacja między powiązanymi elementami zdania, w której jeden musi mieć pewnąz góry ustalonąformę, niezależnie od formy drugiego.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Związek rządu · Zobacz więcej »
Zwierzęta
Zwierzęta (Animalia) – królestwo obejmujące wielokomórkowe organizmy cudzożywne o komórkach eukariotycznych, bez ściany komórkowej, w większości zdolne do aktywnego poruszania się.
Nowy!!: Gramatyka języka szwedzkiego i Zwierzęta · Zobacz więcej »
