Szybszy dostęp niż przeglądarce!
238 kontakty: Ablativus absolutus, Ablatyw, Accusativus cum infinitivo, Afereza (językoznawstwo), Akcentowanie w języku łacińskim, Alfabet łaciński, Ambroży z Mediolanu, Ambrozjusz Teodozjusz Makrobiusz, Apokopa (proces fonetyczny), Apulejusz (pisarz), Ars maior, Ars minor, Środki masowego przekazu, Asymilacja fonetyczna, Attyk, Audycja radiowa, Augustyn z Hippony, Łacina (część Poznania), Œ, Æ, Benedykt XVI, Biblia, Biernik, Bustrofedon, Carmen Arvale, Celownik (przypadek), Centralny Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli, Cesarstwo Rzymskie, Chrześcijaństwo, Corpus Christianorum, Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Cumae, Cyceron, Czasownik łaciński, Dante Alighieri, Dioklecjan, Dionizjusz z Halikarnasu, Dopełniacz (przypadek), Dyftong, Dyglosja, Dysymilacja, Dzieła Augustyna z Hippony, Einhard, Eliusz Donat, Elizja, Eneasz, Eneida, Epenteza, Erazm z Rotterdamu, Etruskowie, ..., Filologia klasyczna, Final Fantasy, Final Fantasy VII, Final Fantasy VIII, Fleksja w języku łacińskim, Francesco Petrarca, Gajusz Juliusz Cezar, Gelliusz, Gottfried Wilhelm Leibniz, Henryk Sienkiewicz, Hieronim ze Strydonu, Homer, Horacy (poeta), I wiek, I wiek p.n.e., II wiek, III wiek, Imiona łacińskie, Innocenty III, Interpunkcja, Isaac Newton, Italia (kraina historyczna), IV wiek, Jan Kochanowski, Jan Mączyński (leksykograf), Jan Wikarjak, Język (mowa), Język aramejski, Język etruski, Język faliskijski, Język francuski, Język galicyjski, Język grecki, Język hebrajski, Język hiszpański, Język kataloński, Język korsykański, Język literacki, Język liturgiczny, Język martwy, Język ojczysty, Język oskijski, Język polski, Język portugalski, Język rumuński, Język sardyński, Język urzędowy, Język waloński, Język włoski, Język wehikularny, Język wernakularny, Języki celtyckie, Języki fleksyjne, Języki germańskie, Języki indoeuropejskie, Języki indoirańskie, Języki italoceltyckie, Języki italskie, Języki kentum, Języki latynofaliskie, Języki retoromańskie, Języki romańskie, Języki satem, Johannes Kepler, Jowisz (mitologia), Junona, Kampania (region), Kato Starszy, Katullus, Klasyczny ryt rzymski, Kościół katolicki, Kraj związkowy, Krates z Mallos, Królewiec, Kultura popularna, Kwintus Fabiusz Piktor, Lacjum, Ladino (dialekt), Lapis Niger, Latina lingua, Latino sine flexione, Latynus, Leksykografia, Lex duodecim tabularum, Liceum ogólnokształcące, Liczebnik, Liturgia, Liwiusz Andronikus, Lucyliusz, Lukrecjusz, Marcin Luter, Marek Korneliusz Fronton, Marek Terencjusz Warron, Mesyna, Mianownik (przypadek), Michael Meier-Brügger, Miejscownik, Mikołaj Kopernik, Morfologia (językoznawstwo), Msza, Muzea Kapitolińskie, Narzędnik, Neologizm, Newiusz, Nominativus cum infinitivo, Novus Ordo Missae, Ojcowie Kościoła, Oktawian August, Owidiusz, Papieska Akademia Języka Łacińskiego, Patrologia Latina, Półwysep Apeniński, Plaut, Polibiusz, Proces fonetyczny, Propercjusz, Pryscjan, Przedrostek, Przyimek, Przymiotnik, Przyrostek, Przysłówek, Publiusz Korneliusz Tacyt, Pyrrus, Rekonstrukcjonizm, Renesans karoliński, Republika rzymska, Restytuowana wymowa łacińska, Rotacyzm, Rozbiory Polski, Salustiusz, Sanskryt, Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce, Skracanie samogłoski przed samogłoską, Skrócenie samogłosek w wygłosie, Sobór watykański II, Sources chrétiennes, SOV (Subject Object Verb), Spółgłoska miękkopodniebienna, Spółgłoska nosowa, Spółgłoska półotwarta, Spółgłoska szczelinowa, Spółgłoska wargowa, Spółgłoska zębowa, Spółgłoska zwarta, Spójnik (część mowy), Starożytna Macedonia, Starożytny Rzym, Stolica Apostolska, Super Smash Bros. Brawl, Synkopa (fonetyka), Takson, Taksonomia, Temat wyrazu, Terencjusz, Tertulian, Tibullus, Tomasz z Akwinu, Tradycyjna wymowa łacińska, Troja, Turnhout, Tyne and Wear Metro, Tytus Liwiusz, Unia Europejska, Vetus latina, Wał Hadriana, Waleriusz Maksymus, Walter de Gruyter, Watykan, Wergiliusz, Wiersz saturnijski, Wikipedia, Wikipedia łacińskojęzyczna, Wołacz, Wojna Rzymu ze sprzymierzeńcami, Wulgata, Wydawnictwo Buchmann, Wykrzyknik (część mowy), Wzdłużenie zastępcze, Yle, Zaimek, Zanik iloczasu, Zdania podrzędne celowe w łacinie, Zdania podrzędne dopełnieniowe w łacinie, Zdania pytajne w łacinie, Zwężenie samogłosek nieakcentowanych, 27 p.n.e., 43 p.n.e.. Rozwiń indeks (188 jeszcze) »
Ablativus absolutus
Ablativus absolutus (ablatyw niezależny) – charakterystyczny dla łaciny równoważnik zdania okolicznikowego czasu, przyczyny, przyzwolenia lub warunku, tłumaczony również zdaniem współrzędnym lub wyrażeniem przyimkowym.
Nowy!!: Łacina i Ablativus absolutus · Zobacz więcej »
Ablatyw
right Ablatyw (łac. ablativus, w języku polskim nazywany także pochodnikiem lub oddalnikiem) – przypadek w językach aglutynacyjnych i niektórych fleksyjnych, wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż allatyw).
Nowy!!: Łacina i Ablatyw · Zobacz więcej »
Accusativus cum infinitivo
Accusativus cum infinitivo (acc.c.inf., A.C.I., ACI) – charakterystyczny dla niektórych języków, zwłaszcza łaciny i greki klasycznej, równoważnik zdania dopełnieniowego lub podmiotowego; składa się on z wyrażenia rzeczownikowego w bierniku (łac. accusativus) oraz bezokolicznika (łac. infinitivus).
Nowy!!: Łacina i Accusativus cum infinitivo · Zobacz więcej »
Afereza (językoznawstwo)
Afereza (z późn. łac. aphaeresis, gr. aphaíresis „zabranie”) – proces fonetyczny polegający na zaniku głoski lub głosek w nagłosie (na początku wyrazu), np.
Nowy!!: Łacina i Afereza (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Akcentowanie w języku łacińskim
Informacje o akcencie łacińskim oraz rządzących nim prawach przekazująstarożytni gramatycy rzymscy.
Nowy!!: Łacina i Akcentowanie w języku łacińskim · Zobacz więcej »
Alfabet łaciński
kraje, gdzie alfabet łaciński jest używany dodatkowo, obok innego oficjalnego Przykłady liter alfabetu łacińskiego Albrechta Dürera Alfabet łaciński, pismo łacińskie, łacinka, alfabet rzymski – alfabet, system znaków służących do zapisu większości języków europejskich oraz wielu innych.
Nowy!!: Łacina i Alfabet łaciński · Zobacz więcej »
Ambroży z Mediolanu
Ambroży z Mediolanu (ur. ok. 340 w Trewirze, zm. 4 kwietnia 397 w Mediolanie) – arcybiskup Mediolanu, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, wyznawca, ojciec i doktor Kościoła.
Nowy!!: Łacina i Ambroży z Mediolanu · Zobacz więcej »
Ambrozjusz Teodozjusz Makrobiusz
Średniowieczna podobizna Makrobiusza Makrobiusz Ambrozjusz Teodozjusz (łac. Macrobius Afimbrosius Theodosius) – rzymski pisarz (jednak nierzymskiego pochodzenia, być może urodzony w Afryce) i rzymski filozof neoplatoński, żyjący i tworzący na przełomie IV i V wieku.
Nowy!!: Łacina i Ambrozjusz Teodozjusz Makrobiusz · Zobacz więcej »
Apokopa (proces fonetyczny)
Apokopa (gr. apokopḗ „odcięcie”, od apokóptō „odcinać”) – proces fonetyczny polegający na zaniku głoski lub głosek w wygłosie (na końcu wyrazu).
Nowy!!: Łacina i Apokopa (proces fonetyczny) · Zobacz więcej »
Apulejusz (pisarz)
Apulejusz z Madaury (Lucius Apuleius) (ur. ok. 125 w Madaurze, zm. po 170) – rzymski pisarz, filozof i retor.
Nowy!!: Łacina i Apulejusz (pisarz) · Zobacz więcej »
Ars maior
Początek drugiej księgi ''Ars maior'' Donata w rękopisie z XI wieku, z notami marginalnymi średniowiecznych czytelników Ars maior („Sztuka większa”, „Podręcznik większy”) – druga część dzieła poświęconego gramatyce łacińskiej, napisanego w połowie IV wieku przez Eliusza Donata.
Nowy!!: Łacina i Ars maior · Zobacz więcej »
Ars minor
Początek ''Ars minor'' w wydaniu z 1550 roku Ars minor („Sztuka mniejsza”, „Podręcznik mniejszy”), niekiedy w rękopisach i wydaniach pod dłuższym tytułem („Donata o częściach mowy sztuka mniejsza”) – pierwsza księga dzieła poświęconego gramatyce łacińskiej, napisanego w połowie IV wieku przez Eliusza Donata.
Nowy!!: Łacina i Ars minor · Zobacz więcej »
Środki masowego przekazu
Środki masowego przekazu, mass media, media, publikatory – środki społecznego komunikowania o szerokim zasięgu, czyli prasa, radio, telewizja, Internet, a w szerszym znaczeniu także film, plakat, kino, książka.
Nowy!!: Łacina i Środki masowego przekazu · Zobacz więcej »
Asymilacja fonetyczna
Asymilacja fonetyczna, upodobnienie fonetyczne (in. uwarunkowania pozycyjne głosek) – jeden z podstawowych zależnych procesów fonetycznych, polegający na upodobnieniu sąsiednich głosek.
Nowy!!: Łacina i Asymilacja fonetyczna · Zobacz więcej »
Attyk
Tytus Pomponiusz Attyk, zwany Attykiem (ur. 109 p.n.e., zm. 31 marca 32 r. p.n.e.) – rzymski pisarz, historyk, przedsiębiorca i wydawca.
Nowy!!: Łacina i Attyk · Zobacz więcej »
Audycja radiowa
Prezenterzy podczas prowadzenia audycji radiowej Jonaszem Koftą(L) podczas nagrywania audycji radiowej. Audycja radiowa (.
Nowy!!: Łacina i Audycja radiowa · Zobacz więcej »
Augustyn z Hippony
Philippe’a de Champaigne Aureliusz Augustyn z Hippony, łac. Aurelius Augustinus (ur. 13 listopada 354 w Tagaście, zm. 28 sierpnia 430 w Hipponie) – filozof, teolog, organizator życia kościelnego, święty Kościoła katolickiego i Cerkwi PrawosławnejPor.
Nowy!!: Łacina i Augustyn z Hippony · Zobacz więcej »
Łacina (część Poznania)
Łacina – część Poznania, a także jednostka obszarowa utworzona w 2008 roku na potrzeby Systemu Informacji Miejskiej (SIM)https://web.archive.org/web/20170922004858/http://zdm.poznan.pl/content/pliki/mapa_jed_obsz.jpg Mapa jednostek obszarowych Systemu Informacji Miejskiej w Poznaniu.
Nowy!!: Łacina i Łacina (część Poznania) · Zobacz więcej »
Œ
Œ – litera alfabetu łacińskiego powstała jako ligatura liter o i e. Używana często w łacińskich tekstach na oddanie częstej w łacinie grupy oe.
Nowy!!: Łacina i Œ · Zobacz więcej »
Æ
Znak æ na klawiaturze komputera Æ, æ – litera alfabetu łacińskiego powstała jako ligatura liter a i e. Używana często w łacińskich tekstach na oddanie częstej w łacinie grupy ae.
Nowy!!: Łacina i Æ · Zobacz więcej »
Benedykt XVI
Benedykt XVI (właśc.,; ur. 16 kwietnia 1927 w Marktl, zm. 31 grudnia 2022 w Watykanie) – niemiecki duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, arcybiskup metropolita Monachium i Freising (1977–1982), kardynał od 1977 (najpierw w stopniu prezbitera, w 1993 promowany do stopnia biskupa), prefekt Kongregacji Nauki Wiary (1981–2005), dziekan Kolegium Kardynalskiego (2002–2005), 265.
Nowy!!: Łacina i Benedykt XVI · Zobacz więcej »
Biblia
Tory w języku hebrajskim LXXVTS 10a (zwój ''Proroków mniejszych'') ok. I wieku p.n.e. Wulgaty z 1407 r. do czytania na głos w klasztorze Biblia Gutenberga pierwsza książka drukowana przy użyciu ruchomej czcionki Dziesięć Przykazań) Johna Wyclifa (XIV wiek) Kodeksie Aleksandryjskim z V wieku Biblii Królowej Zofii (1455) Biblii Wujka Biblii gdańskiej Biblia (biblion – zwój papirusu, księga; l.m. βιβλία, biblia – księgi), Pismo Święte – wspólna nazwa (hiperonim) różnych dzieł literackich, zwanych kanonami.
Nowy!!: Łacina i Biblia · Zobacz więcej »
Biernik
Biernik – czwarty przypadek deklinacji.
Nowy!!: Łacina i Biernik · Zobacz więcej »
Bustrofedon
Kodeks z Gortyny zapisany bustrofedonem języku polskim Bustrofedon (gr. βουστροφηδόν, boustrophedon, „bruzdy, jakie znaczy pługiem wół” – bous „wół", strophe „bruzda") – sposób pisania w kolejnych wierszach tekstu na przemian od prawej do lewej, i od lewej do prawej.
Nowy!!: Łacina i Bustrofedon · Zobacz więcej »
Carmen Arvale
Carmen Arvale (Carmen fratrum Arvalium – Pieśń Braci Polnych) – jeden z najstarszych zabytków literatury rzymskiej i języka łacińskiego.
Nowy!!: Łacina i Carmen Arvale · Zobacz więcej »
Celownik (przypadek)
Celownik – jeden z przypadków deklinacji, forma używana jako dopełnienie dalsze (Kasia dała Ali prezent) oraz do oznaczania celu pożytku lub szkody (np. dzieci zepsuły mu telewizor – mu nie dotyczy tu bezpośrednio akcji, a jedynie jej skutków).
Nowy!!: Łacina i Celownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Centralny Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli
Centralny Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli, CODN – polska publiczna instytucja edukacyjna podlegająca Ministerstwu Edukacji Narodowej mająca wspierać nauczycieli w doskonaleniu ich umiejętności pedagogicznych poprzez promocję nowoczesnych form pracy z młodzieżą.
Nowy!!: Łacina i Centralny Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli · Zobacz więcej »
Cesarstwo Rzymskie
Cesarstwo Rzymskie – starożytne państwo obejmujące obszary basenu Morza Śródziemnego, powstałe z przekształcenia republiki rzymskiej w system monarchiczny.
Nowy!!: Łacina i Cesarstwo Rzymskie · Zobacz więcej »
Chrześcijaństwo
Chrześcijaństwo (Christianismós), chrystianizm – religia monoteistyczna zaliczana do grupy abrahamicznej.
Nowy!!: Łacina i Chrześcijaństwo · Zobacz więcej »
Corpus Christianorum
iluminator), ok. 1475 Corpus Christianorum (CC) – naukowa kolekcja serii wydawniczych zapoczątkowana i prowadzona przez benedyktynów w Turnhout (Belgia), publikowana w wydawnictwie Brepols.
Nowy!!: Łacina i Corpus Christianorum · Zobacz więcej »
Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum
Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum (CSEL) naukowa seria publikująca krytyczne wydania łacińskich dzieł Ojców Kościoła.
Nowy!!: Łacina i Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum · Zobacz więcej »
Cumae
Cumae – starożytne miasto w Kampanii, położone koło współczesnego Neapolu we Włoszech.
Nowy!!: Łacina i Cumae · Zobacz więcej »
Cyceron
Marek Tulliusz Cyceron, inaczej Marek Tulliusz CyceroNiekiedy w literaturze polskiej można również spotkać formy Ciceron lub Cicero.
Nowy!!: Łacina i Cyceron · Zobacz więcej »
Czasownik łaciński
Czasownik (verbum) w języku łacińskim podlega koniugacji, tj.
Nowy!!: Łacina i Czasownik łaciński · Zobacz więcej »
Dante Alighieri
Dante Alighieri (ur. w maju lub czerwcu 1265 we Florencji, zm. 13 lub 14 września 1321 w Rawennie) – włoski poeta, filozof i polityk, charakteryzowany przez Friedricha Engelsa jako „ostatni poeta średniowiecza i jednocześnie pierwszy poeta nowych czasów”.
Nowy!!: Łacina i Dante Alighieri · Zobacz więcej »
Dioklecjan
Podział cesarstwa przez Dioklecjana Dioklecjan, (ur. 22 grudnia 244 w Salonie, zm. 3 grudnia 313 lub 316 w Spalatum) – cesarz rzymski od 20 listopada 284 do 1 maja 305.
Nowy!!: Łacina i Dioklecjan · Zobacz więcej »
Dionizjusz z Halikarnasu
Dionizjusz z Halikarnasu (gr. Dionysios ho Halikarnasseus; ok. 60 p.n.e., zm. po 7 p.n.e.) – grecki historyk i retor.
Nowy!!: Łacina i Dionizjusz z Halikarnasu · Zobacz więcej »
Dopełniacz (przypadek)
Dopełniacz – drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?.
Nowy!!: Łacina i Dopełniacz (przypadek) · Zobacz więcej »
Dyftong
Dyftong, dwugłoska (diphthongos „dwubrzmiący”) – pojedyncza samogłoska (na ogół długa) o zmiennym przebiegu artykulacji, co sprawia, że ucho ludzkie słyszy dwa dźwięki, mimo że sąone zespolone niejako w jeden i mająwłaściwości pojedynczej samogłoski.
Nowy!!: Łacina i Dyftong · Zobacz więcej »
Dyglosja
Dyglosja (z gr. diglossia „dwujęzyczność”) – sytuacja, w której jedna społeczność językowa posługuje się dwiema odmianami języka (systemami językowymi), spełniającymi różne funkcje i mającymi własny zakres zastosowania.
Nowy!!: Łacina i Dyglosja · Zobacz więcej »
Dysymilacja
Dysymilacja („niepodobny”), odpodobnienie, rozpodobnienie – proces fonetyczny, w wyniku którego wytwarzająsię lub powiększająróżnice pomiędzy głoskami w obrębie jakiegoś odcinka wypowiedzi, a więc głoski te stająsię mniej podobne do siebie.
Nowy!!: Łacina i Dysymilacja · Zobacz więcej »
Dzieła Augustyna z Hippony
Średniowieczne przedstawienie Augustyna przy pracy pisarskiej Dzieła Augustyna z Hippony (354-430) – chrześcijańskiego autora języka łacińskiego, doktora Kościoła.
Nowy!!: Łacina i Dzieła Augustyna z Hippony · Zobacz więcej »
Einhard
''Vita Karoli Magni'', iluminacja, XIII w. Einhard (ur. ok. 775 w Dolinie rzeki Men, zm. 14 marca 840 w Seligenstadt) – frankijski biograf i kronikarz piszący w języku łacińskim.
Nowy!!: Łacina i Einhard · Zobacz więcej »
Eliusz Donat
Donat, właściwie Eliusz Donat, także Donat Gramatyk lub niepoprawnie Donet – rzymski gramatyk i historyk literatury z połowy IV wieku; najprawdopodobniej urodzony w Afryce.
Nowy!!: Łacina i Eliusz Donat · Zobacz więcej »
Elizja
Elizja – regularne usunięcie samogłoski – a niekiedy sylaby – w sąsiedztwie innej samogłoski.
Nowy!!: Łacina i Elizja · Zobacz więcej »
Eneasz
''Eneasz opuszcza płonącąTroję'' Obraz autorstwa Federico Barocciego Eneasz (także Ajnejas, łac. Aeneas, gr. Aineías) – w mitologii greckiej i mitologii rzymskiej bohater wojny trojańskiej.
Nowy!!: Łacina i Eneasz · Zobacz więcej »
Eneida
Ucieczka Eneasza z Troi(Federico Barocci, 1598) kodeksie ''Vergilius Romanus'' (V w.) Eneida – rzymski poemat epicki, napisany heksametrem przez Publiusza Wergiliusza Marona, opiewający w 12 księgach o łącznym rozmiarze 9892 wierszy dzieje Trojańczyka Eneasza, legendarnego protoplasty Rzymian.
Nowy!!: Łacina i Eneida · Zobacz więcej »
Epenteza
Epenteza (z gr. epénthesis „wtrącenie”) – zjawisko językowe, polegające na wstawieniu głoski epentetycznej (niemającej umotywowania etymologicznego), samogłoski lub spółgłoski, zwykle celem uniknięcia trudnej do wymówienia zbitki głosek lub rozziewu.
Nowy!!: Łacina i Epenteza · Zobacz więcej »
Erazm z Rotterdamu
Erazm z Rotterdamu, łac. Desiderius Erasmus Roterodamus, właściwie Geert Geerts, Gerhard Gerhardson.
Nowy!!: Łacina i Erazm z Rotterdamu · Zobacz więcej »
Etruskowie
Zasięg wpływów etruskich Etruskowie (etr. Rasenna lub Rasna, gr. Tyrrhenoi, lub Tusci) – współczesna nazwa ludu, który zamieszkiwał w starożytności północnąItalię (Etrurię), pomiędzy rzekami Arno i Tyber, co najmniej od VII w. p.n.e. aż do I w. n.e. tworząc cywilizację etruską.
Nowy!!: Łacina i Etruskowie · Zobacz więcej »
Filologia klasyczna
łacinie Filologia klasyczna (gr.-łac. philologia classica, zamiłowanie do języków klasycznych) – gałąź nauk humanistycznych zajmująca się badaniem języków klasycznych dla kultury europejskiej (zwanych w skrócie klasycznymi), tj.
Nowy!!: Łacina i Filologia klasyczna · Zobacz więcej »
Final Fantasy
– japońska seria gier, filmów i mangi z gatunku fantasy, stworzona przez Hironobu Sakaguchiego i produkowana przez firmę Square Enix (przed 2003 przez Square).
Nowy!!: Łacina i Final Fantasy · Zobacz więcej »
Final Fantasy VII
Final Fantasy VII (jap.ファイナルファンタジーVII, Fainaru Fantajii VII) – wydana w 1997 roku przez Square gra z gatunku jRPG. Była to pierwsza gra z serii Final Fantasy na platformę PlayStation i pierwsza, którąpóźniej przystosowano do działania na komputerach PC pod kontroląsystemu Windows. Pojawiła się także na PlayStation Classic. Była to pierwsza gra z tej serii, która wykorzystywała grafikę 3D, z renderowanymi na żywo postaciami oraz przygotowanymi wcześniej obrazami tła. Dodatkowo był to pierwszy Final Fantasy w którym użyto renderowanych filmów, jako przerywników rozgrywki. Final Fantasy VII znacznie kontrastuje z poprzednimi częściami serii, gdzie używano prostej animacji i grafiki. Podczas targów E3 w 2015 roku zapowiedziano stworzenie remake'u gry na konsolę PlayStation 4. Informację przekazał Tetsuya Nomura, który był projektantem postaci w poprzednich częściach serii.
Nowy!!: Łacina i Final Fantasy VII · Zobacz więcej »
Final Fantasy VIII
– komputerowa gra fabularna wyprodukowana przez firmy Square Co., Ltd. i wydana na świecie w 1999 przez Electronic Arts na konsolę PlayStation, skonwertowana później na platformę Windows.
Nowy!!: Łacina i Final Fantasy VIII · Zobacz więcej »
Fleksja w języku łacińskim
Fleksja w języku łacińskim – odmiana rzeczownika i przymiotnika przez przypadki w języku łacińskim.
Nowy!!: Łacina i Fleksja w języku łacińskim · Zobacz więcej »
Francesco Petrarca
Francesco Petrarca (ur. 20 lipca 1304 w Arezzo, zm. 19 lipca 1374 w Arquà) – jeden z pierwszych poetów pochodzący z Italii.
Nowy!!: Łacina i Francesco Petrarca · Zobacz więcej »
Gajusz Juliusz Cezar
Gajusz Juliusz Cezar, (ur. 12 lipca 100 p.n.e. lub 13 lipca 102 p.n.e. (koncepcja Mommsena i Diona) w Rzymie, zm. 15 marca 44 p.n.e. tamże) – rzymski polityk, wódz, dyktator i pisarz.
Nowy!!: Łacina i Gajusz Juliusz Cezar · Zobacz więcej »
Gelliusz
Gelliusz przy pracy (na XVIII-wiecznej rycinie z ówczesnej edycji jego dzieła) Aulus Gellius (druga połowa II wieku n.e.) – erudyta i pisarz rzymski, miłośnik starożytności i kolekcjoner ciekawostek, znany z autorstwa zbioru zatytułowanego Noce attyckie (łac. Noctes Atticae).
Nowy!!: Łacina i Gelliusz · Zobacz więcej »
Gottfried Wilhelm Leibniz
Gottfried Wilhelm Leibniz, znany także pod nazwiskiem Leibnitz (ur. w Lipsku, zm. 14 listopada 1716 w Hanowerze) – niemiecki polihistor: prawnik, dyplomata, historyk i bibliotekarz, zajmujący się też filozofią, matematyką, fizykąteoretycznąi inżynieriąmechaniczną; doktor prawa i filozofii, przez większość kariery zatrudniony na dworze Księstwa Hanoweru.
Nowy!!: Łacina i Gottfried Wilhelm Leibniz · Zobacz więcej »
Henryk Sienkiewicz
Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz, ps. „Litwos”, „Musagetes”, „Juliusz Polkowski”, „K.
Nowy!!: Łacina i Henryk Sienkiewicz · Zobacz więcej »
Hieronim ze Strydonu
Hieronim ze Strydonu (ur. między 331 a 347 w Strydonie, zm. 30 września 420 w Betlejem) – święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła, apologeta chrześcijaństwa; święty Kościoła prawosławnego i koptyjskiego, wyznawca.
Nowy!!: Łacina i Hieronim ze Strydonu · Zobacz więcej »
Homer
''Homer i jego przewodnik'' – obraz Williama-Adolphe’a Bouguereau z 1874 roku Homer (Hómēros) (VIII wiek p.n.e.) – grecki pieśniarz wędrowny (aojda), epik, śpiewak i recytator (rapsod).
Nowy!!: Łacina i Homer · Zobacz więcej »
Horacy (poeta)
Horacy, właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus (ur. 8 grudnia 65 p.n.e. w Wenuzji, zm. 27 listopada 8 p.n.e.) – poeta rzymski, często określany mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry.
Nowy!!: Łacina i Horacy (poeta) · Zobacz więcej »
I wiek
I wiek – pierwsze stulecie umownej „naszej ery”, trwające od 1 do 100 roku.
Nowy!!: Łacina i I wiek · Zobacz więcej »
I wiek p.n.e.
I wiek przed nasząerą(p.n.e.) – ostatni wiek przed nasząerą, liczonąod daty narodzin Jezusa Chrystusa.
Nowy!!: Łacina i I wiek p.n.e. · Zobacz więcej »
II wiek
I wiekIII wiek 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 200.
Nowy!!: Łacina i II wiek · Zobacz więcej »
III wiek
II wiekIV wiek 201 202 203 204 205 206 207 208 209 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 220 221 222 223 224 225 226 227 228 229 230 231 232 233 234 235 236 237 238 239 240 241 242 243 244 245 246 247 248 249 250 251 252 253 254 255 256 257 258 259 260 261 262 263 264 265 266 267 268 269 270 271 272 273 274 275 276 277 278 279 280 281 282 283 284 285 286 287 288 289 290 291 292 293 294 295 296 297 298 299 300 Świat w III wieku.
Nowy!!: Łacina i III wiek · Zobacz więcej »
Imiona łacińskie
Imiona łacińskie – imiona rzymskie używane przez starożytnych Rzymian oraz inne imiona pochodzące z łaciny, rozpowszechnione w wielu krajach w późniejszym okresie.
Nowy!!: Łacina i Imiona łacińskie · Zobacz więcej »
Innocenty III
Innocenty III (łac. Innocentius III, właśc. Lotario de' Conti di Segni; ur. między końcem września 1160 a 8 stycznia 1161 w Anagni, zm. 16 lipca 1216 w Perugii) – papież od 8 stycznia 1198 do 16 lipca 1216.
Nowy!!: Łacina i Innocenty III · Zobacz więcej »
Interpunkcja
Interpunkcja (– pomiędzy, – punkt) – graficzny odpowiednik intonacji, rytmu i tempa mowy, akcentu wyrazowego i zdaniowego.
Nowy!!: Łacina i Interpunkcja · Zobacz więcej »
Isaac Newton
Isaac Newton, Izaak Newton (ur. w Woolsthorpe-by-Colsterworth, zm. w Kensington) – angielski uczony: fizyk, astronom, matematyk, filozof, alchemik, biblista i historyk oraz urzędnik państwowy.
Nowy!!: Łacina i Isaac Newton · Zobacz więcej »
Italia (kraina historyczna)
Augusta. Południowa Italia w czasach Augusta. Italia – kraina historyczna i geograficzna położona na Półwyspie Apenińskim, której obszar zmieniał się na przestrzeni dziejów.
Nowy!!: Łacina i Italia (kraina historyczna) · Zobacz więcej »
IV wiek
III wiekV wiek 301 302 303 304 305 306 307 308 309 310 311 312 313 314 315 316 317 318 319 320 321 322 323 324 325 326 327 328 329 330 331 332 333 334 335 336 337 338 339 340 341 342 343 344 345 346 347 348 349 350 351 352 353 354 355 356 357 358 359 360 361 362 363 364 365 366 367 368 369 370 371 372 373 374 375 376 377 378 379 380 381 382 383 384 385 386 387 388 389 390 391 392 393 394 395 396 397 398 399 400.
Nowy!!: Łacina i IV wiek · Zobacz więcej »
Jan Kochanowski
Jan Kochanowski, (ur. ok. 1530 w Sycynie, zm. 22 sierpnia 1584 w Lublinie) – polski poeta epoki renesansu, tłumacz, prepozyt kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1564–1574, poeta nadworny Stefana Batorego w 1579 roku, sekretarz królewski Zygmunta Augusta i Stefana Batorego, wojski sandomierski w latach 1579–1584.
Nowy!!: Łacina i Jan Kochanowski · Zobacz więcej »
Jan Mączyński (leksykograf)
Jan Mączyński, inne formy nazwiska: Macinius, Maczinsky (ur. 1520 w Gzikowie, zm. ok. 1587 w Miłkowicach) – polski leksykograf, członek wspólnoty braci polskich.
Nowy!!: Łacina i Jan Mączyński (leksykograf) · Zobacz więcej »
Jan Wikarjak
Jan Wikarjak (ur. 13 sierpnia 1914 w Michałkowie, zm. 24 stycznia 1983 w Poznaniu) – profesor, filolog klasyczny, hellenista, latynista, neolatynista, autor popularnej Gramatyki opisowej języka łacińskiego.
Nowy!!: Łacina i Jan Wikarjak · Zobacz więcej »
Język (mowa)
Język – system budowania wypowiedzi, używany w procesie komunikacji.
Nowy!!: Łacina i Język (mowa) · Zobacz więcej »
Język aramejski
Język aramejski (aram. ܐܪܡܝܐ Ārāmājâ, Arāmît) – język z grupy semickiej, używany na Bliskim Wschodzie od II tysiąclecia p.n.e. do czasów dzisiejszych.
Nowy!!: Łacina i Język aramejski · Zobacz więcej »
Język etruski
Język etruski – wymarły po I wieku n.e. język nieindoeuropejski o nieustalonym pochodzeniu i pokrewieństwie z innymi językami.
Nowy!!: Łacina i Język etruski · Zobacz więcej »
Język faliskijski
Język faliskijski (zwany też faliskim) – język z podgrupy latynofaliskiej języków italskich, używany w starożytnej Italii na północ od Tybru do około 200 roku p.n.e., kiedy to został wyparty przez blisko z nim spokrewnionąłacinę.
Nowy!!: Łacina i Język faliskijski · Zobacz więcej »
Język francuski
Języki i dialekty Francji Znajomość języka francuskiego w krajach Unii Europejskiej. Język francuski (fr. lub) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich.
Nowy!!: Łacina i Język francuski · Zobacz więcej »
Język galicyjski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Procent ludności posługującej się na co dzień językiem galicyjskim na mapie regionu Język galicyjski lub galisyjski (galic.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ok.
Nowy!!: Łacina i Język galicyjski · Zobacz więcej »
Język grecki
Wyraz „Grecja” napisany po nowogrecku Wyraz „Cypr” napisany po nowogrecku Język grecki, greka (Hellenikè glõtta; nowogr. ελληνική γλώσσα, ellinikí glóssa lub ελληνικά, elliniká) – język indoeuropejski z grupy helleńskiej, w starożytności ważny język basenu Morza Śródziemnego.
Nowy!!: Łacina i Język grecki · Zobacz więcej »
Język hebrajski
Język hebrajski (hebr., trb.) – język z grupy kananejskiej języków semickich północno-zachodnich, należących do afroazjatyckiej rodziny językowej, zapisywany przeważnie alfabetem hebrajskim.
Nowy!!: Łacina i Język hebrajski · Zobacz więcej »
Język hiszpański
Instytut Cervantesa w Madrycie Język hiszpański (hiszp.) – język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich.
Nowy!!: Łacina i Język hiszpański · Zobacz więcej »
Język kataloński
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język kataloński (kat.) – język romański z grupy zachodniej, mający status języka urzędowego w Andorze i hiszpańskich wspólnotach autonomicznych: Katalonii, Balearach i Walencji.
Nowy!!: Łacina i Język kataloński · Zobacz więcej »
Język korsykański
Języki i dialekty Francji Język korsykański (lingua corsa) – język romański, którym posługuje się ok.
Nowy!!: Łacina i Język korsykański · Zobacz więcej »
Język literacki
Język literacki – wieloznaczny termin lingwistyczny.
Nowy!!: Łacina i Język literacki · Zobacz więcej »
Język liturgiczny
Język liturgiczny (język religijny, język sakralny) – język, który używany jest jako język tekstów i ceremonii religijnych.
Nowy!!: Łacina i Język liturgiczny · Zobacz więcej »
Język martwy
języku eteocypryjskim Język martwy – język, który nie jest używany przez zwartągrupę etnicznąlub taki, który ma obecnie rozproszonąspołecznąbazę osób posługujących się nim.
Nowy!!: Łacina i Język martwy · Zobacz więcej »
Język ojczysty
Język ojczysty, także: język pierwszy, język rodzimy, język wyjściowy – pierwszy poznawany i doświadczany przez człowieka język, a precyzyjniej – rodzima odmiana językowa, w której porozumiewa się z otoczeniem.
Nowy!!: Łacina i Język ojczysty · Zobacz więcej »
Język oskijski
Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e. Język oskijski – wymarły język indoeuropejski, należący do podgrupy oskijsko-umbryjskiej języków italskich.
Nowy!!: Łacina i Język oskijski · Zobacz więcej »
Język polski
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należąrównież czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej.
Nowy!!: Łacina i Język polski · Zobacz więcej »
Język portugalski
Języki i dialekty Półwyspu Iberyjskiego Język portugalski (port.) – język z grupy romańskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się ponad 250 mln osób (jako ojczystym, zaś w ogóle po portugalsku mówi ponad 270 mln osób), zamieszkujących Portugalię oraz byłe kolonie portugalskie: Brazylię, Mozambik, Angolę, Gwineę Bissau, Gwineę Równikową, Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą, Republikę Zielonego Przylądka, Timor Wschodni oraz Makau.
Nowy!!: Łacina i Język portugalski · Zobacz więcej »
Język rumuński
Język rumuński, sporadycznie dakorumuński (rum.) – język z bałkańskiej gałęzi języków romańskich, którym posługuje się około 22,5 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Rumunię i Mołdawię, przyległe regiony Bułgarii, Serbii i Ukrainę, a także, w wyniku migracji w XXI wieku, Hiszpanię i Włochy.
Nowy!!: Łacina i Język rumuński · Zobacz więcej »
Język sardyński
Język sardyński (sard.) – język z grupy romańskiej (podgrupa południoworomańska) języków indoeuropejskich, którym posługuje się od 1 do 1,5 mln Sardyńczyków (mieszkańców Sardynii, włoskiej wyspy na Morzu Śródziemnym).
Nowy!!: Łacina i Język sardyński · Zobacz więcej »
Język urzędowy
Język urzędowy – język objęty wyjątkowym statusem prawnym na terenie danego państwa lub regionu administracyjnego.
Nowy!!: Łacina i Język urzędowy · Zobacz więcej »
Język waloński
Języki i dialekty Francji Język waloński (Walon) – język romański z grupy langues d’oïl, niekiedy uznawany za dialekt języka francuskiego.
Nowy!!: Łacina i Język waloński · Zobacz więcej »
Język włoski
Mapa zasięgu występowania języka włoskiego Język włoski (wł.) – język romański objęty statusem urzędowego we Włoszech, San Marino, Watykanie (obok łaciny), Szwajcarii (obok francuskiego, niemieckiego i romansz), Monako (obok francuskiego i monegaskiego) oraz na Istrii, należącej do Chorwacji i Słowenii.
Nowy!!: Łacina i Język włoski · Zobacz więcej »
Język wehikularny
Język wehikularny – język używany w czasie podróży i kontaktów handlowych w obszarach o dużej różnorodności językowej.
Nowy!!: Łacina i Język wehikularny · Zobacz więcej »
Język wernakularny
Język wernakularny – forma mowy (język, dialekt, rejestr) używana do kontaktów codziennych przez przedstawicieli pewnej wspólnoty.
Nowy!!: Łacina i Język wernakularny · Zobacz więcej »
Języki celtyckie
Współczesny zasięg języków celtyckich Języki celtyckie – grupa językowa w obrębie języków indoeuropejskich, wywodząca się z rekonstruowanego języka praceltyckiego.
Nowy!!: Łacina i Języki celtyckie · Zobacz więcej »
Języki fleksyjne
Języki fleksyjne – języki syntetyczne cechujące się rozbudowanąstrukturąmorfologiczną, w której jednostki językowe służąjako środki wyrażające relacje syntaktyczne.
Nowy!!: Łacina i Języki fleksyjne · Zobacz więcej »
Języki germańskie
Języki germańskie – grupa języków w obrębie języków indoeuropejskich, którymi posługuje się kilkaset milionów mówiących na całym świecie.
Nowy!!: Łacina i Języki germańskie · Zobacz więcej »
Języki indoeuropejskie
Języki indoeuropejskie – rodzina językowa, największa pod względem liczby mówiących.
Nowy!!: Łacina i Języki indoeuropejskie · Zobacz więcej »
Języki indoirańskie
Współczesny zasięg języków indoirańskich Języki indoirańskie – podrodzina języków indoeuropejskich, w skład której wchodzągrupy językowe: indyjska, irańska i nuristańska.
Nowy!!: Łacina i Języki indoirańskie · Zobacz więcej »
Języki italoceltyckie
Języki italoceltyckie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich skupiająca języki italskie oraz celtyckie.
Nowy!!: Łacina i Języki italoceltyckie · Zobacz więcej »
Języki italskie
Języki italskie – podrodzina języków indoeuropejskich, z których jeden (łacina) dał początek współczesnym językom romańskim.
Nowy!!: Łacina i Języki italskie · Zobacz więcej »
Języki kentum
palatalizacji indoeuropejskiej. Języki kentum (od łacińskiego słowa – według wymowy klasycznej: – „100”) – grupa języków indoeuropejskich, w których spółgłoska palatalna k nie uległa – jak w językach satemowych – spirantyzacji, czyli nie przeszła w spółgłoskę szczelinową''ś/s''.
Nowy!!: Łacina i Języki kentum · Zobacz więcej »
Języki latynofaliskie
alfabecie, powstała około roku 550 p.n.e. Języki latynofaliskie – podgrupa języków italskich obejmująca dwa blisko spokrewnione języki: łacinę i faliskijski.
Nowy!!: Łacina i Języki latynofaliskie · Zobacz więcej »
Języki retoromańskie
Języki retoromańskie Języki retoromańskie – grupa języków romańskich, używanych przez około 700 tys.
Nowy!!: Łacina i Języki retoromańskie · Zobacz więcej »
Języki romańskie
Języki romańskie w Europie język rumuński Języki romańskie (od łacińskiego przysłówka romanice „po rzymsku, w języku wernakularnym”) – grupa języków indoeuropejskich, którymi posługuje się jako językami ojczystymi około 750 mln osób, zamieszkujących przede wszystkim Europę Południowąi Amerykę Łacińską.
Nowy!!: Łacina i Języki romańskie · Zobacz więcej »
Języki satem
palatalizacji indoeuropejskiej. Języki satem, języki satemowe (od słowa satem „sto” w awestyjskim) – grupa języków indoeuropejskich, w których palatalizacja indoeuropejska zmieniła miękkie w, niekiedy też w (sanskryt) lub (bałtyckie).
Nowy!!: Łacina i Języki satem · Zobacz więcej »
Johannes Kepler
Johannes Kepler (ur. 27 grudnia 1571 w Weil der Stadt, zm. 15 listopada 1630 w Ratyzbonie) – niemiecki astronom, astrolog i matematyk, jedna z czołowych postaci rewolucji naukowej w XVII wieku.
Nowy!!: Łacina i Johannes Kepler · Zobacz więcej »
Jowisz (mitologia)
Jowisz, Jupiter (łac. Iuppiter) – w mitologii rzymskiej bóg nieba, burzy i deszczu, najwyższy władca nieba i ziemi, ojciec bogów.
Nowy!!: Łacina i Jowisz (mitologia) · Zobacz więcej »
Junona
Junona (łac. Iuno) – bogini rzymska, małżonka Jowisza.
Nowy!!: Łacina i Junona · Zobacz więcej »
Kampania (region)
panorama Neapolu, a w tle Wezuwiusz Kampania (wł. Campania) – region administracyjny w południowych Włoszech, o powierzchni 13 595 km²; 5,7 miliona mieszkańców ze stolicąw Neapolu (1,2 miliona mieszkańców).
Nowy!!: Łacina i Kampania (region) · Zobacz więcej »
Kato Starszy
Marek Porcjusz Katon (Marcus Porcius Cato) zwany Cenzorem (Censorius, ur. 234 p.n.e. w Tusculum, zm. 149 p.n.e.) – mówca, polityk i pisarz rzymski.
Nowy!!: Łacina i Kato Starszy · Zobacz więcej »
Katullus
Katullus (współczesne popiersie we włoskim Sirmione) Katullus, Gaius Valerius Catullus (ur. 87 – 82 p.n.e., zm. nie wcześniej niż w 54 p.n.e. i nie później niż w 32 p.n.e.) – rzymski poeta pochodzący z Werony, należący do grupy neoteryków; jedyny ich przedstawiciel, którego utwory zachowały się liczniej.
Nowy!!: Łacina i Katullus · Zobacz więcej »
Klasyczny ryt rzymski
Klasyczny ryt rzymski (pot. msza trydencka, daw. nadzwyczajna forma rytu rzymskiego) – w Kościele katolickim porządek celebrowania mszy obrządku łacińskiego, promulgowany w 1570 przez Piusa V po soborze trydenckim konstytucjąapostolskąQuo primum.
Nowy!!: Łacina i Klasyczny ryt rzymski · Zobacz więcej »
Kościół katolicki
Bazylika św. Piotra w Watykanie Leonarda da Vinci Św. Paweł Kościół katolicki, Kościół powszechny (katholikos, powszechny) – największa na świecie chrześcijańska wspólnota wyznaniowa, głosząca zasady wiary i życia określane mianem katolicyzmu.
Nowy!!: Łacina i Kościół katolicki · Zobacz więcej »
Kraj związkowy
Kraj związkowy – nazwa części składowej federacji z szerokąautonomią.
Nowy!!: Łacina i Kraj związkowy · Zobacz więcej »
Krates z Mallos
Krates z Mallos (ur. 180 p.n.e., zm. 145 p.n.e.) – grecki bibliotekarz i gramatyk władcy Pergamonu, uznawany za twórcę pierwszego globusa.
Nowy!!: Łacina i Krates z Mallos · Zobacz więcej »
Królewiec
Królewiec4 lipca 1946 roku nazwa Królewca została zmieniona na Kaliningrad przez władze ZSRR.
Nowy!!: Łacina i Królewiec · Zobacz więcej »
Kultura popularna
Kultura popularna (popkultura, kultura masowa) – charakterystyczny typ kultury powszechnie dostępny i praktykowany (faworyzowany, lubiany) przez „masy”, „lud”, czyli liczne i szerokie rzesze ludzi, przy tym zasadniczo jest to pojęcie zawężone do obszaru kultury symbolicznej, szczególnie tej związanej z działalnościąintelektualną, artystyczną(estetyczną), zabawowo-rozrywkową(ludyczno-rekreacyjną).
Nowy!!: Łacina i Kultura popularna · Zobacz więcej »
Kwintus Fabiusz Piktor
Kwintus Fabiusz Piktor (łac. Quintus Fabius Pictor; ur. I poł. III w. p.n.e., zm. kon. III/pocz. II w. p.n.e.) – pierwszy znany historyk rzymski.
Nowy!!: Łacina i Kwintus Fabiusz Piktor · Zobacz więcej »
Lacjum
Lacjum (wł. Lazio) – region administracyjny w centralnych Włoszech, o powierzchni 17 203 km²; 5,2 mln mieszkańców ze stolicąw Rzymie (2,5 mln mieszkańców).
Nowy!!: Łacina i Lacjum · Zobacz więcej »
Ladino (dialekt)
Język ladino (לאדינו), język judeohiszpański (ג'ודיאו-איספאנייול), judezmo, dżudezmo, spaniolisz, spaniolin – język żydowski powstały jako dialekt języka hiszpańskiego po wygnaniu Żydów sefardyjskich z Półwyspu Iberyjskiego w latach 1492–1497.
Nowy!!: Łacina i Ladino (dialekt) · Zobacz więcej »
Lapis Niger
''Lapis niger'' na Forum Romanum - stan obecny Fragment starołacińskiej inskrypcji Lapis niger (łac. czarny kamień) - najstarszy i przez długi czas najważniejszy dla Rzymian monument na Forum Romanum.
Nowy!!: Łacina i Lapis Niger · Zobacz więcej »
Latina lingua
Latina lingua (łac. Język łaciński) − trzynaste motu proprio papieża Benedykta XVI wydane 10 listopada 2012, erygujące PapieskąAkademię Języka Łacińskiego.
Nowy!!: Łacina i Latina lingua · Zobacz więcej »
Latino sine flexione
Latino sine flexione z., niekiedy latina sine flexione (łac. „łacina bez fleksji”) – sztuczny język opracowany w latach 1903–1904 przez włoskiego matematyka Giuseppego Peana.
Nowy!!: Łacina i Latino sine flexione · Zobacz więcej »
Latynus
Latynus (łac. Latinus) – postać z mitologii rzymskiej, król i eponim Lacjum, mąż Amaty, ojciec Lawinii.
Nowy!!: Łacina i Latynus · Zobacz więcej »
Leksykografia
Leksykografia (gr. leksikón „słownik” + gráphõ „piszę”), także: słownikarstwo – dział językoznawstwa zajmujący się teoriąi praktykątworzenia różnego rodzaju słowników.
Nowy!!: Łacina i Leksykografia · Zobacz więcej »
Lex duodecim tabularum
Ustawa dwunastu tablic, prawo dwunastu tablic (łac. lex duodecim tabularum) – pierwsza konsolidacja prawa zwyczajowego rzymskiego dokonana w latach 451–449 p.n.e. Nie była to jednak kodyfikacja.
Nowy!!: Łacina i Lex duodecim tabularum · Zobacz więcej »
Liceum ogólnokształcące
I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Toruniu VIII Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie I Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Kamila Norwida w Bydgoszczy XXX Liceum Ogólnokształcące im. Jana Śniadeckiego w Warszawie I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi I Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Koninie Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku I Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Oleśnicy I Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Łomży Liceum ogólnokształcące (LO) (z łac. licaeum od gr. Lýkeion: ogród przy świątyni Apollina Wilkobójcy (Lýkeios), gdzie nauczał Arystoteles) – rodzaj szkoły średniej funkcjonującej w wielu państwach.
Nowy!!: Łacina i Liceum ogólnokształcące · Zobacz więcej »
Liczebnik
Liczebnik – część mowy określająca cechy ilościowe desygnatu: liczbę, ilość, liczebność, wielokrotność lub kolejność.
Nowy!!: Łacina i Liczebnik · Zobacz więcej »
Liturgia
Liturgia (gr. λειτουργια – działanie na rzecz ludu, leitos od laos – lud i ergon – praca) – w starożytnej Grecji działania konkretnej osoby lub społeczności na rzecz obywateli, obecnie – publiczna forma kultu religijnego, dotycząca całokształtu zrytualizowanych, zbiorowych i ściśle określonych czynności sakralnych, ustalonych przez kapłanów danej religii.
Nowy!!: Łacina i Liturgia · Zobacz więcej »
Liwiusz Andronikus
Lucius Livius Andronicus (ok. 284 p.n.e. – ok. 204 p.n.e.) – pierwszy w historii poeta rzymski, z pochodzenia Grek.
Nowy!!: Łacina i Liwiusz Andronikus · Zobacz więcej »
Lucyliusz
Gaius Lucilius (ur. ok. 180 p.n.e., zm. 102 p.n.e.) – poeta rzymski, twórca literackiej formy satyry rzymskiej.
Nowy!!: Łacina i Lucyliusz · Zobacz więcej »
Lukrecjusz
Portret imaginacyjny Lukrecjusza dłuta nieznanego włoskiego artysty (ok. 1860) ''De rerum natura'', 1570 Lukrecjusz, łac.
Nowy!!: Łacina i Lukrecjusz · Zobacz więcej »
Marcin Luter
Marcin Luter (ur. 10 listopada 1483 w Eisleben, zm. 18 lutego 1546 tamże) – niemiecki duchowny chrześcijański i tłumacz, doktor teologii.
Nowy!!: Łacina i Marcin Luter · Zobacz więcej »
Marek Korneliusz Fronton
Marek Korneliusz Fronton (łac. Marcus Cornelius Fronto) – żyjący w II wieku rzymski retor, nauczyciel wymowy i pisarz.
Nowy!!: Łacina i Marek Korneliusz Fronton · Zobacz więcej »
Marek Terencjusz Warron
Marek Terencjusz Warron Marcus Terentius Varro, zwany też Warronem z Reate (łac. Reatinus), w odróżnieniu od poety Warrona z Ataksu – uczony i pisarz rzymski, w karierze politycznej doszedł do urzędu pretora.
Nowy!!: Łacina i Marek Terencjusz Warron · Zobacz więcej »
Mesyna
Mesyna (wł. Messina) – miasto i gmina we Włoszech, położone w północno-wschodniej części Sycylii, nad CieśninąMesyńską.
Nowy!!: Łacina i Mesyna · Zobacz więcej »
Mianownik (przypadek)
Mianownik (łac. nominativus) – przypadek, w którym rzeczownik występuje w roli podmiotu.
Nowy!!: Łacina i Mianownik (przypadek) · Zobacz więcej »
Michael Meier-Brügger
Michael Meier-Brügger (ur. 13 sierpnia 1948 w Zurychu) – szwajcarski językoznawca, indoeuropeista.
Nowy!!: Łacina i Michael Meier-Brügger · Zobacz więcej »
Miejscownik
Miejscownik – forma używana do opisu miejsca akcji.
Nowy!!: Łacina i Miejscownik · Zobacz więcej »
Mikołaj Kopernik
Dom Mikołaja Kopernika w Toruniu kapituły warmińskiej, której kanonikiem był Kopernik przez 48 lat życia,, (ur. 19 lutego 1473 w Toruniu, zm. przed 21 maja 1543 we Fromborku) – polski polihistor pochodzenia niemieckiego; prawnik, urzędnik, dyplomata, lekarz i niższy duchowny katolicki, doktor prawa kanonicznego, zajmujący się również astronomiąi astrologią, matematyką, ekonomią, strategiąwojskową, kartografiąi filologią.
Nowy!!: Łacina i Mikołaj Kopernik · Zobacz więcej »
Morfologia (językoznawstwo)
Morfologia – dziedzina lingwistyki zajmująca się formami odmiennymi części mowy (fleksja) oraz słowotwórstwem.
Nowy!!: Łacina i Morfologia (językoznawstwo) · Zobacz więcej »
Msza
Msza święta, XV w. Msza w formie posoborowej sprawowana przez Benedykta XVI Msza – w części wyznań uobecnienie ofiary krzyżowej Jezusa Chrystusa w sposób bezkrwawy na ołtarzu.
Nowy!!: Łacina i Msza · Zobacz więcej »
Muzea Kapitolińskie
Pałac Kapitoliński przy Piazza del Campidoglio Muzea Kapitolińskie (wł. Musei Capitolini) – grupa muzeów archeologicznych i sztuki znajdujących się przy placu na Kapitolu (Piazza del Campidoglio) w Rzymie (Włochy).
Nowy!!: Łacina i Muzea Kapitolińskie · Zobacz więcej »
Narzędnik
Narzędnik – w językoznawstwie przypadek używany m.in.
Nowy!!: Łacina i Narzędnik · Zobacz więcej »
Neologizm
Neologizm (z gr. νεος + λογός „nowe słowo”), innowacja językowa – nowy element wykształcony na gruncie danego języka, pewnej jego formy lub – dla celów artystycznych – w ramach tekstu literackiego.
Nowy!!: Łacina i Neologizm · Zobacz więcej »
Newiusz
Gnejusz Newiusz (łac. Gnaeus Naevius) – poeta rzymski, który najprawdopodobniej urodził się w Kapui w Kampanii, a zmarł około 201 p.n.e. w Utyce (Afryka Północna).
Nowy!!: Łacina i Newiusz · Zobacz więcej »
Nominativus cum infinitivo
Nominativus cum infinitivo (nom.c.inf., N.C.I.) – występująca w języku łacińskim struktura składniowa składająca się z rzeczownika lub zaimka w mianowniku (nominatiwie) i czasownika w bezokoliczniku (infinitywie) – pełniących rolę równoważnika zdania podrzędnego podmiotowego – oraz z osobowej formy czasownika w stronie biernej.
Nowy!!: Łacina i Nominativus cum infinitivo · Zobacz więcej »
Novus Ordo Missae
mszału rzymskiego Novus Ordo Missæ, nowy porządek mszy (pot. msza posoborowa, daw. zwyczajna forma rytu rzymskiego) – w Kościele katolickim porządek celebrowania mszy obrządku łacińskiego promulgowany w 1969 przez papieża Pawła VI konstytucjąapostolską''Missale Romanum'' i przyjęty za podstawowy w Kościele zachodnim.
Nowy!!: Łacina i Novus Ordo Missae · Zobacz więcej »
Ojcowie Kościoła
Ojcowie Kościoła – pisarze i teologowie we wczesnym chrześcijaństwie, w epoce bezpośrednio po czasach apostolskich, aż do czasów średniowiecza.
Nowy!!: Łacina i Ojcowie Kościoła · Zobacz więcej »
Oktawian August
Gaius Octavius Thurinus (Gajusz Oktawiusz Turyn), po adopcji Gaius Iulius Caesar Octavianus (Gajusz Juliusz Cezar Oktawian) (ur. 23 września 63 roku p.n.e. w Rzymie, zm. 19 sierpnia 14 roku n.e. w Noli) – pierwszy cesarz rzymski, panował od 16 stycznia 27 roku p.n.e. do śmierci jako Imperator Caesar Augustus.
Nowy!!: Łacina i Oktawian August · Zobacz więcej »
Owidiusz
Owidiusz, właśc.
Nowy!!: Łacina i Owidiusz · Zobacz więcej »
Papieska Akademia Języka Łacińskiego
Papieska Akademia Języka Łacińskiego – powołana 10 listopada 2012 roku na mocy motu proprio Benedykta XVI Latina lingua („Język łaciński”) w celu pielęgnowania, propagowania i regulowania użycia języka łacińskiego.
Nowy!!: Łacina i Papieska Akademia Języka Łacińskiego · Zobacz więcej »
Patrologia Latina
Okładka 5 tomu z (1844) Patrologia Latina (w skrócie PL) – zbiór pism ojców Kościoła i innych autorów chrześcijańskich piszących po łacinie, przygotowany przy współpracy z benedyktynami przez Jacques'a Paula Migne’a w latach 1844–1855, wraz z indeksami, które dodano w latach 1862–1865.
Nowy!!: Łacina i Patrologia Latina · Zobacz więcej »
Półwysep Apeniński
Półwysep Apeniński – półwysep w Europie Południowej o powierzchni 131 337 km², otoczony przez akweny Morza Śródziemnego: Morze Liguryjskie i Tyrreńskie od zachodu, Jońskie od południa oraz Adriatyckie od wschodu.
Nowy!!: Łacina i Półwysep Apeniński · Zobacz więcej »
Plaut
Titus Maccius Plautus (ur. ok. 250 p.n.e. w Sarsinie, zm. ok. 184 p.n.e.) – rzymski komediopisarz, jeden z najstarszych (obok Katona Starszego) pisarzy rzymskich, których utwory zachowały się więcej niż we fragmentach, a przy tym jeden z dwóch (obok Terencjusza) komediopisarzy rzymskich, których utwory znamy z bezpośredniego przekazu.
Nowy!!: Łacina i Plaut · Zobacz więcej »
Polibiusz
Polibiusz, Polybios z Megalopolis (ur. ok. 200, zm. ok. 118 p.n.e.) – grecki historyk i kronikarz imperium rzymskiego w okresie republiki.
Nowy!!: Łacina i Polibiusz · Zobacz więcej »
Proces fonetyczny
Proces fonetyczny (zjawisko fonetyczne) – zmiana języka w zakresie fonetyki.
Nowy!!: Łacina i Proces fonetyczny · Zobacz więcej »
Propercjusz
Auguste Jean Baptiste Vinchon, ''Propercjus and Cynthia w Tivoli'' Propercjusz (łac. Sextus Propertius ur. ok. 50 p.n.e., zmarł pomiędzy 15 – 2 p.n.e.) – poeta starożytnego Rzymu.
Nowy!!: Łacina i Propercjusz · Zobacz więcej »
Pryscjan
katedry we Florencji, wykonany między rokiem 1437 a 1439 przez Luca della Robbia. Pryscjan (także Priscian, Priscjan, właściwie Pryscjan z Cezarei (– łaciński gramatyk, historyk literatury, tłumacz i poeta z przełomu V i VI wieku.
Nowy!!: Łacina i Pryscjan · Zobacz więcej »
Przedrostek
Przedrostek, prefiks (od łac. praefixus „przymocowany na przedzie”) – w językoznawstwie jest to fragment wyrazu (tzw. morfem) dodawany do początku słowa podstawowego lub jego rdzenia (czyli do podstawy słowotwórczej), służący tworzeniu wyrazów pochodnych.
Nowy!!: Łacina i Przedrostek · Zobacz więcej »
Przyimek
Przyimek – nieodmienna i niesamodzielna część mowy, która łączy się z innymi wyrazami i nadaje im inny sens.
Nowy!!: Łacina i Przyimek · Zobacz więcej »
Przymiotnik
Przymiotnik – część mowy określająca cechy istot żywych, rzeczy, zjawisk, pojęć i stanów.
Nowy!!: Łacina i Przymiotnik · Zobacz więcej »
Przyrostek
Przyrostek, sufiks (z „dołączony” od „pod” i „umocowany”) – w językoznawstwie jest to każdy fragment wyrazu (jego morfem), o ile jest dodany po jego rdzeniu (czyli podstawie słowotwórczej) i jednocześnie ma właściwości słowotwórcze (czyli nie jest końcówkąfleksyjną).
Nowy!!: Łacina i Przyrostek · Zobacz więcej »
Przysłówek
Przysłówek – nieodmienna część mowy, która głównie służy jako modyfikator czasownika i przymiotnika.
Nowy!!: Łacina i Przysłówek · Zobacz więcej »
Publiusz Korneliusz Tacyt
Publius (albo Gaius – imię niepewne) Cornelius Tacitus, czyli Tacyt (około 55–120) – historyk rzymski, prokonsul Azji w latach 112–113.
Nowy!!: Łacina i Publiusz Korneliusz Tacyt · Zobacz więcej »
Pyrrus
Szlak bojowy Pyrrusa w Italii Pyrrus (ur. 319, zm. 272 p.n.e. w Argos) – król Epiru z dynastii Ajakidów w latach 307–302 p.n.e. i od 297 p.n.e. do swej śmierci, król Macedonii w latach 288–285 p.n.e., król Sycylii w latach 278–276 p.n.e.; syn króla Epiru Ajakidesa i królowej Ftii II.
Nowy!!: Łacina i Pyrrus · Zobacz więcej »
Rekonstrukcjonizm
Rekonstrukcjonizm – podejście w obrębie neopogaństwa, opierające się na rewitalizacji czy odrodzeniu (rekonstrukcja) religii pogańskich, przede wszystkim politeistycznych.
Nowy!!: Łacina i Rekonstrukcjonizm · Zobacz więcej »
Renesans karoliński
Otgarowi z Moguncji ''Liber de laudibus Sanctae Crucis'', manuskrypt z Fuldy, ok. 831-840. Renesans karoliński – okres rozwoju kultury zachodnioeuropejskiej, przypadający na panowanie Karolingów, zwłaszcza Karola Wielkiego, w którym nastąpiło ponowne przyjęcie kultury starożytnej.
Nowy!!: Łacina i Renesans karoliński · Zobacz więcej »
Republika rzymska
Republika rzymska – okres w historii starożytnego Rzymu w którym był on republiką, trwający od upadku królestwa w 509*Daty opatrzone asteriskiem podane sąwedług tzw.
Nowy!!: Łacina i Republika rzymska · Zobacz więcej »
Restytuowana wymowa łacińska
Wymowa restytuowana łaciny zwana też restitutą(łac. pronuntiatio restituta) nawiązująca do zwyczajów artykulacyjnych epoki klasycznej (I w. p.n.e. – I w. n.e.) została ustalona na podstawie badań lingwistyki porównawczej, inskrypcji (zwłaszcza wielojęzycznych), świadectw starożytnych gramatyków oraz analizy tekstów literackich.
Nowy!!: Łacina i Restytuowana wymowa łacińska · Zobacz więcej »
Rotacyzm
Rotacyzm (od gr. rho, „litera R”) – zjawisko fonetyczne, polegające na przejściu określonej głoski w określonej pozycji w głoskę.
Nowy!!: Łacina i Rotacyzm · Zobacz więcej »
Rozbiory Polski
Rozbiory Polski – okres w historii Polski i Litwy w latach 1772–1795, gdy Rzeczpospolita Obojga Narodów za sprawąsąsiednich państw: Imperium Rosyjskiego, Królestwa Prus oraz Monarchii HabsburgówAustria jako państwo pojawiła się dopiero w 1804 r., dokonała na ich rzecz cesji części swojego terytorium, jako wynik przegranej wojny, bądź pod groźbąużycia siły.
Nowy!!: Łacina i Rozbiory Polski · Zobacz więcej »
Salustiusz
Gaius Sallustius Crispus (ur. 86 p.n.e., zm. 34 p.n.e.) – rzymski historyk i polityk.
Nowy!!: Łacina i Salustiusz · Zobacz więcej »
Sanskryt
Rygwedy w sanskrycie Sanskryt (dewanagari: संस्कृतम् saṃskṛtam; sa.msk.rtā bhā.sā, od sa.m+k.r: zestawiać, składać; bhā.sā: język; język uporządkowany, w przeciwieństwie do języków naturalnych prakrytów, tzn. ludowych o nieuporządkowanej gramatyce) – język literacki starożytnych, średniowiecznych i wczesnonowożytnych Indii.
Nowy!!: Łacina i Sanskryt · Zobacz więcej »
Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce
Okładka z. 67 (''sagitto''-''scriniolum'') Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce powstaje w Pracowni Łaciny Średniowiecznej PAN.
Nowy!!: Łacina i Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce · Zobacz więcej »
Skracanie samogłoski przed samogłoską
Skracanie samogłoski przed samogłoską- łac.
Nowy!!: Łacina i Skracanie samogłoski przed samogłoską · Zobacz więcej »
Skrócenie samogłosek w wygłosie
Skrócenie samogłosek w wygłosie jest to zjawisko fonetyczne występujące w łacinie.
Nowy!!: Łacina i Skrócenie samogłosek w wygłosie · Zobacz więcej »
Sobór watykański II
240x240px Ingres ojców soborowych do Bazyliki św. Piotra w Rzymie Ingres ojców soborowych do Bazyliki św. Piotra w Rzymie Sobór watykański II – dwudziesty pierwszy sobór powszechny Kościoła katolickiego, obradujący w czterech sesjach od 11 października 1962 do 8 grudnia 1965.
Nowy!!: Łacina i Sobór watykański II · Zobacz więcej »
Sources chrétiennes
Sources chrétiennes (fr. Źródła chrześcijańskie) – seria wydawnicza, w ramach której publikowane sąwydania krytyczne starożytnych tekstów patrystycznych greckich i łacińskich wraz z przekładem francuskim.
Nowy!!: Łacina i Sources chrétiennes · Zobacz więcej »
SOV (Subject Object Verb)
SOV (dosł. podmiot dopełnienie orzeczenie) – skrót oznaczający typ zdania, w którym podmiot występuje przed dopełnieniem, a orzeczenie występuje na końcu, a także typ języka, w którym taki szyk dominuje.
Nowy!!: Łacina i SOV (Subject Object Verb) · Zobacz więcej »
Spółgłoska miękkopodniebienna
Spółgłoska miękkopodniebienna lub welarna – spółgłoska, której wymowa polega na zbliżeniu języka do podniebienia miękkiego (łac. velum).
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska miękkopodniebienna · Zobacz więcej »
Spółgłoska nosowa
Spółgłoski nosowe (sonanty nosowe) – nosowe spółgłoski zwarto-otwarte, których artykulacyjnącechąjest utworzenie zwarcia w jamie ustnej, jednak w odróżnieniu od spółgłosek zwartych otworzony zostaje równocześnie tor nosowy, tj.
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska nosowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska półotwarta
Spółgłoski półotwarte (półsamogłoski) powstają, gdy dochodzi do zbliżenia narządów mowy, ale nie do powstania szczeliny.
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska półotwarta · Zobacz więcej »
Spółgłoska szczelinowa
Spółgłoski szczelinowe (spółgłoski trące, frykatywne) powstają, gdy narządy mowy w czasie artykulacji tworządostatecznie wąskąszczelinę, by powstał szum, tarcie.
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska szczelinowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska wargowa
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa).
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska wargowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zębowa
Spółgłoski zębowe (przedniojęzykowo-zębowe) – rodzaj spółgłosek wyróżniony ze względu na miejsce artykulacji, które znajduje się przy górnych zębach – siekaczach, u ich szczytu, tuż za ich tylnąścianąlub u ich nasady na granicy z dziąsłami.
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska zębowa · Zobacz więcej »
Spółgłoska zwarta
Spółgłoski zwarte powstają, gdy w czasie artykulacji dochodzi do blokady przepływu powietrza przez jamę ustnąi nosową(zwarcia, implozji), po czym następuje gwałtowne jej przerwanie (rozwarcie, wybuch, eksplozja, plozja).
Nowy!!: Łacina i Spółgłoska zwarta · Zobacz więcej »
Spójnik (część mowy)
Spójnik – wyraz łączący dwa zdania, równoważniki zdań lub wyrażenia w jedno zdanie złożone.
Nowy!!: Łacina i Spójnik (część mowy) · Zobacz więcej »
Starożytna Macedonia
Starożytna Macedonia – antyczne królestwo na Półwyspie Bałkańskim, zamieszkane przez helleński lud z plemienia Dorów, którego historyczne centrum znajdowało się na terytorium obecnej północno-środkowej Grecji.
Nowy!!: Łacina i Starożytna Macedonia · Zobacz więcej »
Starożytny Rzym
cesarstwo nicejskie, Despotat Epiru i Despotat Morei Starożytny Rzym – cywilizacja rozwijająca się w basenie Morza Śródziemnego i części Europy.
Nowy!!: Łacina i Starożytny Rzym · Zobacz więcej »
Stolica Apostolska
Bazylika św. Piotra na Watykanie Stolica Apostolska, Stolica Święta, Stolica Piotrowa – władza zwierzchnia papieża w Kościele katolickim wraz z jej instancjami wykonawczymi, stanowiąca suwerenny podmiot prawa międzynarodowego mieszcząca się w państwie Watykan, który jest z niąpołączony uniąpersonalnąi funkcjonalnąi nad którym sprawuje ona wyłączne zwierzchnictwo oraz suwerennąwładzę i jurysdykcję.
Nowy!!: Łacina i Stolica Apostolska · Zobacz więcej »
Super Smash Bros. Brawl
– bijatyka wyprodukowana przez Sora Ltd. i wydana przez Nintendo na konsolę do gier Wii.
Nowy!!: Łacina i Super Smash Bros. Brawl · Zobacz więcej »
Synkopa (fonetyka)
Synkopa (gr. synkopḗ „obcięcie”, od synkóptō „przycinać”) – zjawisko fonetyczne polegające na zaniku śródgłosowej nieakcentowanej samogłoski lub całej sylaby z wyrazu, co pociąga za sobąjego skrócenie.
Nowy!!: Łacina i Synkopa (fonetyka) · Zobacz więcej »
Takson
Takson (z gr. τάξις táksis – „układ, porządek”) – grupa organizmów (populacja lub grupa populacji) zwykle uznawanych za filogenetycznie spokrewnione, wyróżniających się konkretnącechąróżniącąje od innych jednostek taksonomicznych.
Nowy!!: Łacina i Takson · Zobacz więcej »
Taksonomia
Taksonomia (gr. τάξις táksis „układ, porządek” + νόμος nómos „prawo”) – poddyscyplina systematyki organizmów, nauka o zasadach i metodach klasyfikowania, w szczególności o tworzeniu i opisywaniu jednostek systematycznych (taksonów) i włączaniu ich w układ kategorii taksonomicznych Niekiedy słowem tym określa się określony podział (układ) systematyczny danej grupy organizmów.
Nowy!!: Łacina i Taksonomia · Zobacz więcej »
Temat wyrazu
Temat wyrazu – część wyrazu, która zasadniczo nie uczestniczy w odmianie, pozostająca po usunięciu formantów fleksyjnych.
Nowy!!: Łacina i Temat wyrazu · Zobacz więcej »
Terencjusz
Publius Terentius Afer (ur. ok. 195 p.n.e., zm. nie wcześniej niż 159 p.n.e.) – komediopisarz rzymski, jeden z dwóch (obok Plauta), którego komedie zachowały się do naszych czasów.
Nowy!!: Łacina i Terencjusz · Zobacz więcej »
Tertulian
Tertullian Quintus Septimius Florens Tertullianus (ur. pomiędzy 150 a 160 w Kartaginie, zm. 240 tamże)Stefan Swieżawski - „Dzieje Europejskiej Filozofii Klasycznej” s. 331 – łaciński teolog z Afryki Północnej, nawrócony na chrześcijaństwo w 190 roku lub około 195 roku (zobacz też Adolf Harnack, Bonwetsch i in.), stał się jego najgorliwszym w owym czasie apologetą.
Nowy!!: Łacina i Tertulian · Zobacz więcej »
Tibullus
Tibullus w domu Delii (mal. Lawrence Alma-Tadema, 1866) Tibullus, Albius Tibullus (ur. ok. 54 p.n.e., zm. 19 p.n.e.) – poeta rzymski, obok Owidiusza i Propercjusza jeden z trzech najważniejszych elegików antycznego Rzymu.
Nowy!!: Łacina i Tibullus · Zobacz więcej »
Tomasz z Akwinu
Carlo Crivelli Tomasz z Akwinu, także Akwinata (ur. w 1224 albo w 1225 w Roccasecca, zm. 7 marca 1274 w Fossanuova) – włoski filozof scholastyczny, teolog, członek Zakonu Kaznodziejskiego (dominikanów).
Nowy!!: Łacina i Tomasz z Akwinu · Zobacz więcej »
Tradycyjna wymowa łacińska
Wymowa tradycyjna łaciny – określenie wymowy przekazanej przez tradycję nauczania łaciny z pokolenia na pokolenie, od czasów schyłku Cesarstwa rzymskiego.
Nowy!!: Łacina i Tradycyjna wymowa łacińska · Zobacz więcej »
Troja
Troja, Ilion (gr. oraz lub Ilios, łac. Ilium) – starożytne miasto położone w Troadzie u zachodnich wybrzeży Azji Mniejszej nad rzekąSkamander.
Nowy!!: Łacina i Troja · Zobacz więcej »
Turnhout
Turnhout (łac. Turnholtus) – miasto w północno-wschodniej Belgii, w prowincji Antwerpia, około 40 km na wschód od Antwerpii, główne miasto krainy Kempen.
Nowy!!: Łacina i Turnhout · Zobacz więcej »
Tyne and Wear Metro
Tyne and Wear Metro – kolej miejska w hrabstwie Tyne and Wear w Anglii, oddana do użytku w roku 1980, o długości 74,5 km.
Nowy!!: Łacina i Tyne and Wear Metro · Zobacz więcej »
Tytus Liwiusz
Titus Livius (ur. 59 p.n.e., zm. 17 n.e.) – rzymski historyk pochodzący z miasta Patavium (dziś Padwa).
Nowy!!: Łacina i Tytus Liwiusz · Zobacz więcej »
Unia Europejska
Komisji Europejskiej Parlamentu Europejskiego w Strasburgu Unia Europejska, UE (ang. European Union, EU) – gospodarczo-polityczny związek 27 demokratycznych państw europejskich.
Nowy!!: Łacina i Unia Europejska · Zobacz więcej »
Vetus latina
Strona z ''Kodeksu Vercellensis'' jako przykład Vestus latina (Ew. Jana 16:23-30) Vetus latina – zbiorcza nazwa grupy łacińskich przekładów Pisma Świętego, dokonanych przez wielu tłumaczy, którzy pracowali niezależnie od siebie, w różnych miejscach i czasach, powstałych przed opracowaniem przez Hieronima, na zlecenie papieża Damazego I, jednolitej wersji łacińskiej nazwanej WulgatąZrewidowane i poprawione teksty Vetus latina w tym księgi deuterokanoniczne ST (poza KsięgąJudyty, KsięgąTobiasza oraz greckimi fragmentami Księgi Daniela) oraz księgi NT znalazły się w Wulgacie Hieronima.
Nowy!!: Łacina i Vetus latina · Zobacz więcej »
Wał Hadriana
wału Antonina i wału Hadriana Fragment części kamiennej Wał Hadriana, inaczej mur Hadriana (łac. Vallum Hadriani, Vallum Aelium, ang. Hadrian's Wall, Roman Wall, the Wall) – rzymski wał obronny w północnej Brytanii, wybudowany w latach 121-129 n.e. na odcinku od wsi Bowness nad zatokąSolway Firth do twierdzy Segedunum w Wallsend nad rzekąTyne, w czasach cesarza Hadriana.
Nowy!!: Łacina i Wał Hadriana · Zobacz więcej »
Waleriusz Maksymus
Kroniki norymberskiej) Waleriusz Maksymus (łac. Valerius Maximus) – rzymski pisarz żyjący w I poł.
Nowy!!: Łacina i Waleriusz Maksymus · Zobacz więcej »
Walter de Gruyter
Walter de Gruyter – (wym.) niemieckie wydawnictwo specjalizujące się w literaturze naukowej.
Nowy!!: Łacina i Walter de Gruyter · Zobacz więcej »
Watykan
Watykan, Państwo Watykańskie (wł. Stato della Città del Vaticano, łac. Status Civitatis Vaticanæ) – miasto-państwo w Europie Południowej, na Półwyspie Apenińskim, enklawa na terytorium Włoch, w Rzymie.
Nowy!!: Łacina i Watykan · Zobacz więcej »
Wergiliusz
Wergiliusz, właśc.
Nowy!!: Łacina i Wergiliusz · Zobacz więcej »
Wiersz saturnijski
Wiersz saturnijski (łac. versus Saturnius) – najstarsza i prawdopodobnie jedyna oryginalnie italska miara wierszowa (metrum).
Nowy!!: Łacina i Wiersz saturnijski · Zobacz więcej »
Wikipedia
Wikipedia – wielojęzyczna encyklopedia internetowa działająca zgodnie z zasadąotwartej treści.
Nowy!!: Łacina i Wikipedia · Zobacz więcej »
Wikipedia łacińskojęzyczna
Wikipedia łacińskojęzyczna (Vicipaedia Latina) – edycja Wikipedii w języku łacińskim.
Nowy!!: Łacina i Wikipedia łacińskojęzyczna · Zobacz więcej »
Wołacz
Wołacz (łac. vocativus) – przypadek gramatyczny, przypadek polskiej deklinacji, występuje także w wielu innych językach.
Nowy!!: Łacina i Wołacz · Zobacz więcej »
Wojna Rzymu ze sprzymierzeńcami
Wojna ze sprzymierzeńcami (łac. bellum sociale, wojna italska, marsyjska) − toczony w latach 91-88 p.n.e. konflikt Republiki Rzymskiej z italskimi sprzymierzeńcami (socii).
Nowy!!: Łacina i Wojna Rzymu ze sprzymierzeńcami · Zobacz więcej »
Wulgata
Wulgata (przekład rozpowszechniony, popularny) – przekład Biblii na łacinę, dokonany przez Hieronima ze Strydonu w latach 382–406 z języków oryginałów: hebrajskiego i greki.
Nowy!!: Łacina i Wulgata · Zobacz więcej »
Wydawnictwo Buchmann
Buchmann – wydawnictwo działające od 1987 roku, na polskim rynku wydawniczo-księgarskim obecne od 1992 roku.
Nowy!!: Łacina i Wydawnictwo Buchmann · Zobacz więcej »
Wykrzyknik (część mowy)
Wykrzyknik – nieodmienna część mowy wyrażająca m.in.
Nowy!!: Łacina i Wykrzyknik (część mowy) · Zobacz więcej »
Wzdłużenie zastępcze
Wzdłużenie zastępcze – proces fonetyczny, w wyniku którego samogłoska staje się długa, aby zachować energię potrzebnąna wypowiedzenie wyrazu, kiedy następna samogłoska zanikła.
Nowy!!: Łacina i Wzdłużenie zastępcze · Zobacz więcej »
Yle
Logo Yle Yleisradio Oy (Yle; szw. Rundradion Ab, dosłownie Generalne Radio) – fiński publiczny nadawca radiowo-telewizyjny istniejący od 1926 roku.
Nowy!!: Łacina i Yle · Zobacz więcej »
Zaimek
Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.
Nowy!!: Łacina i Zaimek · Zobacz więcej »
Zanik iloczasu
Zanik iloczasu – proces fonetyczny prowadzący do zaniku długości samogłosek jako cechy fonologicznej relewantnej.
Nowy!!: Łacina i Zanik iloczasu · Zobacz więcej »
Zdania podrzędne celowe w łacinie
Zdanie okolicznikowe celu (łac. sententia finalis) objaśnia cel czynności wyrażonej przez orzeczenie zdania nadrzędnego.
Nowy!!: Łacina i Zdania podrzędne celowe w łacinie · Zobacz więcej »
Zdania podrzędne dopełnieniowe w łacinie
Zdanie dopełnieniowe (łac. sententia obiectiva) jest to zdanie podrzędne, które zastępuje dopełnienie orzeczenia zdania głównego i odpowiada na pytania kogo?, co?.
Nowy!!: Łacina i Zdania podrzędne dopełnieniowe w łacinie · Zobacz więcej »
Zdania pytajne w łacinie
Zdania pytajne w łacinie sąto zdania wprowadzone przez zaimek pytajny lub partykułę pytajną; w języku literackim zdania pytajne, o których tego, że sąpytajne, dowiadujemy się tylko z kontekstu, występująrzadziej (np. Catull. 29,5: Cinaede Romule, haec videbis et feres?).
Nowy!!: Łacina i Zdania pytajne w łacinie · Zobacz więcej »
Zwężenie samogłosek nieakcentowanych
Zwężenie samogłosek nieakcentowanych – zjawisko fonetyczne występujące w łacinie archaicznej.
Nowy!!: Łacina i Zwężenie samogłosek nieakcentowanych · Zobacz więcej »
27 p.n.e.
Bez opisu.
Nowy!!: Łacina i 27 p.n.e. · Zobacz więcej »
43 p.n.e.
Bez opisu.
Nowy!!: Łacina i 43 p.n.e. · Zobacz więcej »
Przekierowuje tutaj:
Język łaciński, Łac., Łaciński.
